Hayat Arkadaşınızı Yitirdiğiniz Zaman

Eşlerden birinin yitirilmesi bir diğer sarsıcı olaydır –özellikle de birlikte çok hareketli bir yaşam sürdürmüşlerse. Bu onların birlikte paylaştıkları bütün bir yaşam tarzının, seyahat, iş, eğlence ve dayanışmanın sonu anlamına gelebilir.

Eunice, kocası bir kalp krizi sonucu aniden öldüğünde neler olduğunu anlatıyor. “İlk hafta, duygularım körelmişti; sanki bedenimin bütün işlevleri durmuştu. Ne tat ne de koku alabiliyordum. Mantığımsa benden kopuk bir şekilde çalışmaya devam ediyordu. CPR ve ilaç tedavisiyle durumunu düzeltmeye çalışırlarken sürekli kocamın yanında durmuştum; bu yüzden sık rastlanan inkâr belirtilerini ben göstermedim. Yine de, sanki bir otomobilin uçuruma doğru gittiğini görüyor da hiçbir şey yapamıyormuş gibi, derin bir düş kırıklığı hissediyordum.”

Gözyaşı döktü mü? “Tabii gözyaşı döktüm, özellikle almış olduğum yüzlerce başsağlığı kartını okurken. Her birini okurken ağladım. Bu, günün geri kalan kısmında dayanmama yardımcı oluyordu. Fakat bana sürekli olarak kendimi nasıl hissettiğimin sorulması hiç de yardımcı olmadı. Açıkça görüldüğü gibi perişan durumdaydım.”

Eunice’in bu acıya dayanmasına yardım eden neydi? “Hiç farkında olmadan, bilinçaltında, yaşamımı sürdürmeye karar verdim,” diyor. “Bununla birlikte, hayatı çok seven kocamın, burada, hayatta olmadığı aklıma geldikçe hâlâ acı çekiyorum.”

MaryAnne de kocası öldüğünde kendini tuttuğu için üzerinde baskı hissetti. Şöyle anlatıyor: “Başkalarına iyi örnek olayım diye öylesine kaygı çekiyordum ki, doğal duygularımı göstermemek üzere kendimi zorladım. Fakat zamanla başkaları için sırtlarını dayayacakları bir yer olmaya çalışmanın bana yardımı dokunmadığını anladım. Durumumu tahlil edip kendime ‘Ağlamak istiyorsan ağla. Çok kuvvetli olmaya çalışma. Kabuğundan çık’ demeye başladım.”