DAYANMAM GEREKEN BAŞKA BİR SINAV

Kocam ve oğlumla birlikte çok mutlu bir aile hayatımız vardı. Kısa zaman sonra Arne, yaşlı annem ve babamın da bizimle yaşaması için evi büyüttü. Fakat, evliliğimizin altıncı yılında acı bir haberle sarsıldık. Arne’ye beyin kanseri teşhisi kondu. Radyasyon tedavisi gördüğü için uzun süre hastanede kaldı. Onu her gün ziyaret ettim. Bir süre iyileşir gibi oldu, ancak sonra durumu çok ağırlaştı ve felç geçirdi. Doktorlar, sadece birkaç hafta ömrünün kaldığı söylediler. Ancak Arne daha uzun yaşadı ve eve tekrar dönebildi. Evde olduğu sürece ona ben baktım ve sağlığı giderek düzelmeye başladı. Zamanla, tekrar yürüyebildi ve bir ihtiyar olarak cemaatteki görevlerine kaldığı yerden devam etti. Arne, neşeli ve espri anlayışı olan biriydi; böylece, hem daha çabuk toparlanabildi hem de onunla ilgilenmem kolay oldu.

Yıllar sonra, 1986’da Arne’nin durumu tekrar kötüleşti. Bu arada annemi ve babamı kaybetmiştim. Bunun üzerine, Sidney’den ayrılarak muhteşem bir yer olan Mavi Dağlar bölgesine taşındık; böylece arkadaşlarımıza daha yakın olduk. Oğlumuz Gary, sevgi dolu ve ruhi düşünüşlü bir hemşire olan Karin’le evlendi; bize aynı evde yaşamayı teklif ettiler. Birkaç ay içinde hepimiz, Arne’yle daha önce yaşadığımız yerin birkaç sokak ötesine taşındık.

Arne, yaşamının son 18 ayı boyunca yatalaktı ve bakıma muhtaç durumdaydı. Bu nedenle zamanımın çoğunu evde geçiriyordum; her gün Kutsal Kitabı ve yayınları incelemek için iki saat ayırıyordum. Bu sayede, içinde bulunduğum durumla mücadele etmeme yardım eden birçok hikmetli öğüt buldum. Cemaatteki benden yaşça büyük olan kardeşler de ziyaretime gelerek sevgilerini gösterdiler. Onlardan bazıları benzer sınavlar yaşamıştı. Bu kardeşlerin ziyaretleri bana gerçekten çok moral verdi. Arne Nisan 2003’te öldü. O’nun, gelecekte gerçekleşecek dirilmeyle ilgili hiçbir şüphesi yoktu.

[Sayfa 16’daki resim]

Hasta olduğunda Arne’yle ilgilenirken