Sanki ‘Alevli Bir Fırın’

Tutuklanan üç biraderden biriydim. Karım yerel polis karakolunda beni görmeye bile gelmedi. İlk durağımız, Iráklion’daki bir hapishaneydi. Başlangıçta söylediğim gibi yalnızdım ve moralim bozuktu. Arkamda inancımı paylaşmayan genç bir kadın ve iki küçük çocuk bırakmıştım. Yardım etmesi için Yehova’ya hararetle dua ettim. Tanrı’nın, İbraniler 13:5’te kayıtlı sözleri aklıma geldi: “Seni hiç boşa çıkarmam, ve seni hiç bırakmam.” Yehova’ya tam bir güven duyarak her şeyi O’nun ellerine bırakmanın ne kadar hikmetlilik olduğunu anladım.—Süleymanın Meselleri 3:5.

Sürgünde olduğum süre boyunca sevgili karıma yazmayı sürdürdüm. O hiçbir mektubuma cevap vermese de, ben ona şefkatle yazmaktan, rahatlatıcı sözlerle bunun sadece geçici bir durum olduğunu ve yine mutlu olacağımızı söylemekten vazgeçmedim.

Beklenmedik Bir Nimet ve Daha Fazla Sıkıntı

1950 yılının sonunda serbest bırakıldım. Eve dönerken kuvvetsiz, solgun, aşırı derecede zayıftım; ayrıca evde nasıl karşılanacağım konusunda güvensizdim. Karımı ve çocuklarımı tekrar görmek beni öylesine mutlu etti ki! Daha da iyisi, Frosini’nin düşmanlığının azalmış olduğunu görmek benim için sürpriz oldu. Hapishaneden yazdığım mektuplar etkili olmuştu. Frosini gösterdiğim sabır ve sebattan etkilenmişti. Kısa bir süre sonra onunla uzun ve sakin bir görüşme yaptım. Mukaddes Kitabı tetkik etmeyi kabul etti, Yehova’ya ve O’nun vaatlerine iman etmeye başladı. 1952’de Yehova’nın vakfolmuş bir hizmetçisi olarak onu vaftiz ettiğim gün hayatımın en mutlu günlerinden biriydi!