Cep telefonunun ve internetin sayısız yararı olduğunu herkes kabul edecektir. Ancak görünüşe göre bu araçlar birçok kişide bağımlılık yaptı. Üniversitede profesör olan Donald Roberts bazı öğrenciler hakkında “saat 10’daki dersleriyle 11’deki dersleri arasındaki birkaç dakikalık arayı cep telefonuyla konuşmadan geçiremiyorlar” diyor. “Bence onları biriyle konuşmaya iten araçları olmadan kendilerini huzursuz hissediyorlar; sanki ‘sessizliğe dayanamıyorum’ der gibiler.”

Hatta bazı gençler bağımlı hale geldiklerini kabul etmekten çekinmiyor. 16 yaşındaki Stephanie şöyle diyor: “Tam bir chat ve cep telefonu bağımlısıyım, çünkü arkadaşlarımla aramdaki iletişimi onlar sayesinde koruyorum. Eve gider gitmez internete giriyorum ve . . . . bazen sabahın üçüne kadar internet başında kalıyorum.” Stephanie’ye ayda 100 ile 500 dolar arasında telefon faturası geliyor. O şöyle diyor: “Aylık telefon ücreti limitinin dışına çıktığım için şimdiye kadar annemle babama 2.000 dolardan fazla borcum oldu. Ama cep telefonumun her zaman yanımda olmasına o kadar alıştım ki günlük yaşamımı onsuz sürdüremem.”

Sorunlar sadece maddi olmayabilir. Antropolog Elinor Ochs aile yaşamıyla ilgili yaptığı bir araştırmada, çalışan bir anne ya da baba eve geldiğinde, eşin ve çocukların çoğunlukla o an meşgul oldukları şeye kendilerini çok kaptırdıkları için her 3 defadan 2’sinde, gelen kişiye selam vermediklerini ortaya çıkardı. Onlar sadece önlerindeki elektronik aygıta bakmaya devam ediyorlar. Ochs “Ayrıca ana babaların çocukların ilgi alanına girmesinin ne kadar zor olduğunu da gördük” diyor. O, araştırma sırasında ana babaların, yaptıkları işe kendilerini çok kaptıran çocuklardan uzaklaştıklarını gözlemlemiş.

[Sayfa 6’daki çerçeve/resim]

Sosyal Ağ Bir Genç Kızın Öyküsü

“Okul arkadaşlarımla ve öğretmenlerimle konuşmak için okulumuzun internet sitesine girmeye başladım. Önceleri bunu haftada sadece bir saat yapıyordum. Çok geçmeden her gün internete girmeye başladım. O kadar bağımlı hale geldim ki, internette olmadığım zaman bile aklım oradaydı. Zihnimi başka herhangi bir şey üzerinde toplayamıyordum. Derslerimde geri kaldım, ibadetlere dikkatimi verememeye başladım, hatta gerçek dostlarımı bile ihmal ettim. Ana babam en sonunda olup bitenin farkına vardı ve internette geçirdiğim zamana sınır koydu. Bu benim için zor oldu. Onlara çok kızdım. Ama şimdi, bunu yaptıkları için mutluyum. Bu konuda kendimi düzelttim. Yeniden bağımlı hale gelmeyi asla istemem!” (Bianca).