Evindeki ihtiyarlar başına toplanıp onu yerden kaldırmak istediler, fakat o kalkmak istemedi, onlarla birlikte yemek de yemedi.” (Davut Yehova’dan merhamet görmek istiyordu. Tüm gücüyle ve duygularıyla dua ettiğinden yemek yemedi. Zihin sıkıntılı bir konuyla meşgulse, vücut gıda aramayabilir. Bu Tanrı için, oruç tutan kişinin yoğun duygularının belirtisidir. İşlenen bir günah nedeniyle Tanrı’yla ilişki bozulduğunda oruç bunu düzeltmese de kişi bir süre yemek yemek istemeyebilir.)

Neh. 9:1: “Aynı ayın yirmi dördüncü gününde İsrailoğulları bir araya geldi. Başlarına toprak saçıp çula bürünmüş, oruç tutuyorlardı.” (Nehemya 9:38; 10:29, 30 ayetlerinin gösterdiği gibi İsrailoğulları önemli bir karar vermek üzereydi. Tüm cemaat suçlarını itiraf edip ant içmeden önce oruç tuttu. İsa’nın takipçileri de bir konu üzerinde derin düşünmeleri ya da ciddi bir karar vermeleri gerektiğinde kısa bir süre yiyip içmemeyi tercih edebilir. [Ayrıca Yeremya 36:8-10; Elçiler 13:2,3 ile karşılaştırın].)

Oruç da içinde olmak üzere, yaptığımız herhangi bir şey sayesinde bağışlanmayı hak ettiğimizi iddia etmemiz mümkün değildir. Oruç tutmak kişisel bir karardır; kimse başkasını yargılamamalı. Kutsal Kitap oruç tutmamızı ya da tutmamamızı emretmez (Rom. 14:17).

Ölmüşlerden Medet Ummak

Tanım: Ölmüş kişilerin görünmez bir âlemde bilinçli olarak yaşadığına inanarak yeryüzündeki insanlara yardım edebileceklerini ya da zarar verebileceklerini düşünmek. Ayrıca ruhlarının huzur bulması için dua etmek, onları yüceltmek ve saygı göstermek (törenler ya da çeşitli âdetlerle). Bu bir Kutsal Kitap öğretisi değildir.

Ölmüş kişiler yaşayanların neler yaptığının farkında mıdır ve onlara yardım edebilirler mi?

Vaiz 9:5: “Yaşayanlar öleceklerinin farkındadır; ölüler ise hiçbir şeyin farkında değildir.”

Eyüp 14:10, 21: “İnsanoğlu son soluğunu verir; hani o nerede? . . . . Oğulları onurlandırılır, onun haberi olmaz.”

Mezm. 49:10, 17-19: “Budala ve akılsızla birlikte hikmetliler de ölüp gidiyor, mallarını mülklerini başkalarına bırakıyor. . . . . Ölüp giderken yanına hiçbir şey alamaz, itibarını da kendisiyle birlikte götüremez. . . . . Sonunda, atalarının devrinde yaşayanlara, artık ışığı görmeyecek olanlara katılır.”

Bir sunağa ya da mezara konan herhangi bir şeyin bıraktığımız gibi kaldığını görürüz, değil mi? Bu, ölülerin bırakılan şeylerden yararlanamadıklarını göstermez mi?

Ayrıca “Ruhçuluk” başlıklı bölüme bakın.

Ölmüş kişilerin bize zarar vereceğinden korkmamız için sebep var mı?

Vaiz 9:5, 6: “Ölüler ise hiçbir şeyin farkında değildir . . . . Sevgileri de, nefretleri de, kıskançlıkları da yok olmuştur, artık güneş altında yapılan hiçbir şeyde payları olmayacaktır.”

İnsan öldüğünde ruhu hayatta kalır mı?

Hez. 18:4: “‘Bütün canlar Benimdir. Babanın canı da, oğlun canı da Benimdir. Günah işleyen can ölecektir.” (20. ayete de bakın.)

Mezm. 146:3, 4: “Soylulara, . . . . insanoğluna güvenmeyin. Onun ruhu çıkar, kendisi toprağa döner; ve bütün düşünceleri o gün biter.”

Bilim insanları ve cerrahlar, insan öldüğünde hayatta kalan bilinçli bir ruha dair hiçbir kanıta rastlamamıştır.

Ayrıca “Ölüm” başlıklı bölümün sayfa 306, 307’deki kısmına bakın.

Çocuklarınızın ve torunlarınızın size yaşarken mi yoksa öldüğünüzde mezarınızın başında mı saygı ve sevgi göstermesini istersiniz?

Efes. 6:2, 3: “‘Annene ve babana saygılı ol’ emri, bir vaat içeren ilk emirdir. ‘Böylece işin iyi gider ve yeryüzünde uzun ömürlü olursun.’” (Kutsal Kitap ilkelerine göre yetiştirilmiş çocuklar, ana babalarına yaşarken saygı göstererek sevinç kaynağı olurlar.)

Özd. 23:22: “Hayata gelmeni sağlayan babanı dinle, yaşlandığı için anneni hor görme.”

1. Tim. 5:4: “Dul bir kadının çocukları ya da torunları varsa, onlar Tanrı’ya bağlılıklarını önce kendi ev halkına davranışlarıyla göstermeyi ve ana babalarına, büyükanne ve büyükbabalarına karşı evlatlık görevini yerine getirmeyi öğrensinler; çünkü Tanrı’nın gözünde makbul olan budur.”

Medyumlar, ölülerden geldiğini iddia ettikleri haberleri aslında nereden alırlar?

İşa. 8:19: “Onlar size ‘Fısıldayan, mırıldayan medyumlara, kehanette bulunanlara başvurun’ diyeceklerdir; fakat her halk kendi Tanrısına başvurmaz mı? Yaşayanlar için ölülere mi başvurulur?” (Bu yöntemle sevdiklerimizle gerçekten iletişim kurabilseydik Tanrı bizi böyle uyarır mıydı?)

Elçi. 16:16: “Dua yerine giderken, kendisinde bir ruh, bir fal cini olan hizmetçi kız karşımıza çıktı. Kehanetlerde bulunan bu kız efendilerine büyük kazanç sağlıyordu.”

Ayrıca “Ruhçuluk” başlıklı bölümün sayfa 325, 326’daki kısmına bakın.

Kimden yardım beklemeliyiz?

Mezm. 121:1, 2: “Gözümü dağlara dikiyorum, yardımım nereden gelecek? Yardımım, göğü ve yeri yaratan Yehova’dan gelir.”

Türbe, yatır ziyaretleri yapmak, ölüler vasıtasıyla dilekte bulunmak, onlara adak adamak uygun mu?

Mezm. 6:5: “Ölüler Seni anamaz; ölüler diyarında Seni kim yüceltir?”

İşa. 8:19: “Yaşayanlar için ölülere mi başvurulur?”

Ailemizden ölmüş olanlarla ileride tekrar bir arada olabilmek için hangi ümit var?

Yuhn. 5:28, 29: “Buna hayret etmeyin, çünkü mezarlarda olan herkesin onun sesini işitip çıkacağı zaman geliyor. O zaman, iyi işler yapanlar yaşam için, kötü işler yapanlar da hüküm için dirilmiş olacaklar.”

Ölüm

Tanım: Tüm yaşam fonksiyonlarının sona ermesi. Solunum, kalp atışı ve beyin işlevleri durduktan sonra tüm hücrelerdeki yaşam gücü yavaş yavaş sona erer. Ölüm yaşamın tam tersidir.

Tanrı insanı ölmesi için mi yarattı?

Aksine Yehova, Âdem’e itaatsizlik ederse bunun ölümle sonuçlanacağını söyleyerek onu uyarmıştı (Başl. 2:17). Sonra Tanrı, eski İsrail milletini de vakitsiz ölmelerine neden olacak davranışlara karşı uyardı (Hez. 18:31). Daha sonra da tüm insanlık uğruna ölmesi için Oğlunu gönderdi; böylece bu düzenlemeye iman edenler sonsuz yaşam elde edebilecekti (Yuhn. 3:16, 36).