Birinin ‘Hatasını Açığa Vuracak’ mısın?
‘MUKADDES KİTABIN mesajıyla ilgilenmiyorum. Ona ihtiyacım da yok. Dinsel ayinlere muntazaman katılıyor ve ahlaka uygun bir hayat yaşıyorum. Diğer insanlara gidip neden vâ’zetmiyorsunuz? Onlar hakkında bir iki şey söyleyebilirim. Gerçekten onların bir dine ihtiyaçları var!’
Komşuları ile Mukaddes Kitabın hakikatlerini paylaşmağa çalışan bir Hıristiyan’ın buna benzer cevaplarla karşılaşması ender rastlanan bir şey değildir. Başka kişilerin aleyhinde konuşmak ve kendini methetme eğilimi yeni bir şey değildir. Binlerce yıl önce ilham altında Mezmur yazarı “kötü olana” söylediği şu sözlerle Yehova Tanrı’nın görüşünü yansıtmıştır: “Ağzını şerde serbest bırakırsın, dilin de hile uydurur. Oturur, kardeşine karşı söylersin; annen oğluna iftira edersin [annenin oğlunun hatasını açığa vurursun, YD].”—Mezm. 50:19, 20.
Bazen bir sohbette akrabalarınızdan biri, bir tanıdık veya belki özel etnik bir gruptan söz ederse, siz de onun ‘hatasını açığa vurmaya’ meyilli misiniz? Herhalde siz de diğer kişilerde hata bulmanın ne kadar kolay olduğunu kabul ediyorsunuz. Bunu yapan birçok kişi, şüphesiz kendisini kötü hisseder ve müzminleşmiş olan bu hata bulma eğilimini yenmek ister. Tanrı’nın Sözü bu yönde bize yardımcı olabilir. Nasıl?
‘NİÇİN KENDİNİ HELÂK EDESİN?’
Hata bulmanın kötü sonuçlarını göz önünde tutmak, bizi ondan sakınmaya sevk edebilir. Alışkanlık olarak başkalarında hata bulan kişilerin karakteristik özelliği olan kendini adil saymak hakkında Mukaddes Yazılar bizi şu şekilde uyarır: “Pek çok adil (YD) olma, ve kendini çok hikmetli etme; niçin kendini helâk edesin?” (Vaiz 7:16) “Pek çok adil” olan bir şahıs, öz yetenekleri konusunda kendini öven düşüncelerle diğerlerine karşı itham edici bir tutum takınır. Böylece, kendini bir tenkitçi yapan kişinin sonu ise ‘helaktir!’ Sadece hemcinsleri kendisinden ‘vebadan kaçar gibi kaçmazlar’ fakat daha ciddi olarak, o kişi Tanrı’nın tasvibini kaybeder.
Bu üzücü sonucun önemli bir nedeni şudur: Başkalarını devamlı olarak eleştiren kişi kendi hatalarını öğrenmezlikten gelir. Oysa Mukaddes Yazılar açıkça bütün insanların doğuştan nakâmil olduğunu belirtir. (Mezm. 51:5; Rom. 5:12) “Suç etmiyen adam yoktur.” (I. Kır. 8:46) Bu nedenle insanlar, devamlı olarak eşit derecede hatalı olan kişiler tarafından eleştirilmeyi son derece tatsız bulurlar.
DİĞERLERİNDEN DAHA MI “MUKADDES”
Belki çok dindar kişilerin diğerlerine yukarıdan bakmaya eğilimli olduklarını fark etmişsinizdir. Mukaddes Kitap bu konuda İşaya 65:2-5’te özel bir örnek verir:
“İyi olmıyan yolda kendi düşünceleri ardınca yürüyen âsi kavma bütün gün ellerimi uzattım; o kavm ki, bahçelerde kurban keserler, ve tuğlalar üzerinde buhur yakarak, daima karşımda beni öfkelendirirler; kabirler arasında otururlar, ve gizli yerlerde geceyi geçirirler; domuz eti yerler, ve kaplarında mekruh etlerin suyu var; o kavm ki: Yerinde dur, bana yaklaşma, çünkü ben senden mukaddesim, derler.”
Düşünün bir kere. Kendileri sahte ve putperest bir tapınmada bulundular. Aslında onlar kendilerin kirleten kabirlerde oturmuşlardı. (Say. 19:14-16) Bunu yapmaktaki amaçları herhalde Tanrı’nın gözünde nefret edilecek bir şey olan ölülerle irtibata geçme düşüncesiydi. (Tesn. 18:10-12; İş. 8:19-22) Üstelik onlar, Tanrı’nın o zamanlar yürürlükte olan yazılı kanununu direkt olarak bozarak domuz eti de yiyorlardı. (Tesn. 14:7, 8) Bunlara rağmen dinsel faaliyetleri kendilerini diğerlerinden daha mukaddes sanmalarına neden oluyordu, o kadar ki İsrailli kardeşlerinin uzakta durup mukaddesliklerinden almamalarını istediler. Mukaddes Kitaba göre, hakiki tapınmada bulunan insanlar bile kendilerini adil görme tuzağına düşebilir ve diğer insanlara olumsuz yönden bakmaya başlayabilirler.—I. Kor. 4:6.
HATA BULMAMAK
Başkalarını biraz fazlaca eleştirme eğiliminde olduğunu fark ettin mi? Bu eğilimi yenmek için sana hangi şey yardımcı olabilir? Her şeyden önce, senin de birçok hatalarının olduğunu aklında tut. Resul Pavlus şunları söylemişti: “Ey her hükmeden adam, mazur değilsin; çünkü başkasına hükmettiğin şeyde kendini mahkûm ediyorsun; çünkü sen, ey hükmeden, ayni şeyleri yapıyorsun.”—Rom. 2:1.
Diğer yönden, başkalarının hatalarına karşı doğru bir tutum göstermekte en mükemmel örneği bizzat Tanrı vermiştir. Mezmur yazarı şöyle yazmıştı: “Yehova (YD) rahîmdir ve rauftur, çok sabırlıdır ve inayeti çoktur. Daima azarlamaz; ebediyen öfke tutmaz suçlarımıza göre bize davranmadı, ve fesatlarımıza göre bize ödemedi.”—Mezm. 103:8-10; Luka 17:3, 4 ile karşılaştır.
Mukaddes Yazılar, Yehova Tanrı’nın merhametli tutumunu örnek almaları için Hıristiyanları teşvik eder. “Birbirinize karşı sabrederek, ve eğer birinin başkasına karşı bir şikâyeti varsa, . . . . siz de biri o birine bağış”layınız.” (Kol. 3:12) Meşru bir “şikâyet” nedeni olsa bile, affedici olmanın gerekli olduğuna dikkat edin. Başkalarının hatalarını affetmenin önemini anlatırken, İsa şunları belirtti: “İnsanlara suçlarını bağışlarsanız, semavî Babanız da size bağışlar. Fakat siz insanlara suçlarını bağışlamazsanız, Babanız da sizin suçlarınızı bağışlamaz.”—Mat. 6:14, 15.
Bütün insan ailesi günahı miras aldığı için, hepimizin çok hataları vardır. Fakat başkalarının hataları hakkında düşünmek ve konuşmak ancak hem Yehova ile, hem de hemcinslerimizle olan ilişkilerimizin zedelenmesine neden olur. Tanrı’yı örnek almak yerine alışkanlık olarak diğerlerinde hata bulan kişiler, Tanrı’nın Sözünde “ithamcı” olarak isimlendirilen İblis Şeytan’ın ruhunu yansıtırlar. (Vah. 12:10) Böylece, konuşmalarımızda, diğer kişilerin hatalarını açığa vurmama konusunda kararlı olalım.