şafak vakti sayılan kesin birer zamana değindiğini ileri sürüyorlarsa da, James Hastings tarafından yayımlanan A Dictionary of Christ and the Gospel, ‘gerek Doğu’da gerekse başka yerlerde horozların gece yarısından sonra belirsiz bir zamanda öttüğünü’ belirtmektedir. Anlaşıldığı gibi, İsa, Petrus’un kendisini belirli bir zamanda ‘inkâr edeceğine’ değinmemiş, bunun yerine, sözlerini Petrus’a hatırlatacak olan ve o gece kesinlikle yerine gelecek bir işaret vermişti.—Markos 14:72.

İsa, Galile Denizi üzerinde yürüyüp ‘denizin ortasında’ bir kayıkta bulunan şakirtlerinin yanına gittiğinde, vakit, “gecenin dördüncü nöbeti”, yani sabahın üçüyle altısı arasıydı. Belki bundan, şakirtlerin onu görünce neden ‘bu bir hayalettir, diye şaşırıp, korkudan bağırdıklarını’ daha kolay anlayabiliriz. (Matta 14:23-26) Diğer yandan bu, İsa’nın, dağda kendi başına oldukça uzun bir süre dua etmiş olduğunu da gösterir. Bu olay, Hirodes Antipas’ın Vaftizci Yahya’nın başını kestirtmesinden kısa bir süre sonra ve İsa’nın yerdeki hizmetinin son yılının başlangıcını gösteren Fısıh’tan hemen önce olduğundan, şüphesiz İsa’nın Babasına şahsen yakarırken, üzerinde derin derin düşüneceği birçok şey olmalıydı.

O zamanlar, geceler, dört nöbetin yanı sıra 12 saat olarak da hesaplanırdı. Binbaşı Klavdius Lisias, Pavlus’u, Kayseriye’ye güvenlikte götürebilmeleri için yüzbaşılarına “gece saat üçte” 470 asker hazırlamalarını söylemişti. (Resullerin İşleri 23:23, 24) Böylece Pavlus, gece karanlığında Yeruşalim’den sağ salim çıkarılabildi.

Günün Vaktini Bilmek

Tanrı’nın eski kavmi arasında nelerin olduğunu okuyup üzerinde düşünmek, insana sevinç ve ruhi kuvvet verir. Zaman faktörünü de göz önüne alacak olursak, Mukaddes Kitabı incelemekten şüphesiz daha fazla zevk alacağız. Neden mi? Çünkü bu sayede, Tanrı’nın Sözü hakkında daha çok bilgi sahibi olacağız.

Hakikatte Yürümeye Devam Edecek misin?

“BUNDAN, çocuklarımın hakikatte yürümekte olduklarını işitmekten, daha büyük sevincim yoktur.” (III. Yuhanna 4) Uzun yaşamının sonlarına doğru, şakirt Yuhanna böyle söylemişti. Hakikatle tanıştırdığı “çocuklarının” bitmeyen tahammülü, ona büyük sevinç vermişti. Yehova da, tapıcıları hakikatte kaldığında seviniyor. O, bugün mensuplarının sayısı milyonlara varan büyük bir teşkilatın bu hikmetli yolu takip ettiğini görmekten, ne kadar memnun olmalıdır!—Süleymanın Meselleri 27:11.

Bununla beraber, Tanrı’nın kavmi, bir bütün olarak sarsılmaz şekilde hakikate bağlanmışken, İsa’nın bazı takipçileri fert olarak yavaşlıyor, hatta hakiki tapınmayı terk ediyorlar. Birinci yüzyılda da aynı şey olduğundan, bu, beklenmeyen bir durum değildir. (II. Timoteos 4:10; İbraniler 2:1) Yine de bazılarının yavaşlıyor olması, herkesin ruhi durumuna dikkat etmesinin gereğini vurguluyor. Pavlus, bütün Hıristiyanları şöyle teşvik etti: “Kendinizi imtihan edin.” (II. Korintoslular 13:5) İsa’nın her takipçisi kendine şu soruyu sormalıdır: ‘Hakikatte yürümeye devam edeceğimden nasıl emin olabilirim?’

Bazıları, cesaret kırıklığından dolayı yavaşladılar veya hakikatte yürümeyi bıraktılar,—bu belki sağlık problemleri veya kişilik çatışmaları yüzünden oldu. Diğerleri, ümitsizliğe kapıldıklarından dolayı yavaşladılar. Bu şeyler sistemi sona ererken, onlar, bu sistemin bazı nimetlerinden faydalanmak istedi. Acaba yavaşlamaktan nasıl kaçınabiliriz? Bu sorunun cevabını bulmak için İsa’nın bize bıraktığı örneği inceleyelim.