yazarın Tanrı’ya atfen söylediği şu sözlere şaşmamak gerek: “Sana şükreylerim; çünkü heybetli ve şaşılacak surette yaratılmışım; işlerin aciptir (harikuladedir); ve canım bunu pek iyi bilir.”—Mezmur 139:14.

Açıkçası, bu güzel sözlerin yazarı, yaşamın kör, evrimsel bir şans veya kaza ürünü olduğuna inanmıyordu. Böyle olsaydı, hayatımızı nasıl kullandığımız konusunda gerçek bir yükümlülüğümüz veya sorumluluğumuz olmazdı. Oysa yaşamın işleyişi açıkça akıllı bir planlamayı yansıtır ve bir plan onu Planlayan birini gerektirir. Mukaddes Kitap şu prensibi gösterir: “Çünkü her ev bir adam tarafından yapılır; fakat her şeyi yapan Allahtır.” (İbraniler 3:4) Bu nedenle şu sözlere dikkat etmemiz hayatidir: “Bilin ki, RAB (Yehova), o Allahtır; bizi yaratan odur, biz onunuz.” (Mezmur 100:3) Evet, hayat mutlu bir rastlantıdan çok daha fazladır; bizzat Tanrı’nın bir hediyesidir.—Mezmur 36:9.

Durum böyle olduğuna göre Hayatı Veren’e karşı ne gibi yükümlülüklerimiz var? O, hayatımızı nasıl kullanmamızı bekler? Bu ve buna bağlı sorular bunu izleyen makalede ele alınacaktır.

Değerli Hayat Hediyesini Takdir Etmek

HAYAT—ne kadar değerli bir servet! Onsuz hiçbir şey yapamayız. Bir kez kaybedildiğinde, hiç kimse onu geri getiremez. Eğer hayatımız tehlikede ise, onu korumak için makul ölçüde mümkün olan her şeyi yaparız. Hatta, bazı kişiler, sıkıntıya düştükleri zaman insanüstü güçleri bile yardıma çağırır!

Mukaddes Kitapta kaydedilen, bir geminin denizde güçlü bir fırtınaya tutuluşunu anlatan olayı hatırlatmak isteriz. Gemi parçalanmak üzere iken, “gemiciler korktular, her biri kendi ilâhına feryat etti.” Daha sonra hepsi de hakiki Tanrı’yı çağırdı: “Ah, ya RAB (Yehova), yalvarıyoruz, . . . . helâk olmıyalım.” Mukaddes Kitap kaydı şunları da söyler: “Kendilerine hafiflik olsun diye gemide olan şeyleri denize attılar.”—Yunus 1:4-6, 14; Resullerin İşleri 27:18, 19 ile karşılaştırın.

Bu gemiciler, hayatlarını kurtarmak pahasına değerli maddi şeylerini bile feda etmeye hazırdı. Maddi şeyler tekrar kazanılabilir—oysa hayat geri gelemez. İçgüdüsel olarak hayatımıza değer verdiğimizden tehlikeden geri çekiliriz. Bedenimizi doyurur, giydirir ve besleriz. Hastalandığımızda tıbbi tedaviye başvururuz.

Bununla birlikte, Hayat Verici, sadece bizi koruyan içgüdülerimize uymaktan daha fazlasını bizden talep eder. Her şeyden önce, hayat, paha biçilmez bir hediyedir ve tüm evrenin en önemli Kişisinden gelmektedir. Hem Hayat Vericisine, hem de hediyeye duyduğumuz samimi takdirden dolayı, yaşama değer vermemiz gerekmez mi? Bu, başkalarının hayatına da saygı duymayı kapsamına almaz mı?

O halde, Yehova Tanrı’nın, İsrail milletine verdiği Kanunda diğer insanların hayatını ve sağlığını korumayı kapsayan emirler bulunması, bizi hayrete düşürmemeli. (Çıkış 21:29; Tesniye 22:8) Bugün, İsa’nın takipçileri benzer şekilde fiziksel güvenlikleriyle ilgilenmelidir. Örneğin, evde çocuklar varsa, onların