olarak, büyük “emîr (kumandan) olarak ümmetlere verdi”ği İsa Mesih vasıtasıyla Egemenimiz Yehova Tanrı ile sürekli irtibatta bulunmaya ihtiyacımız vardır. (İşaya 55:4) Bu, yüzeysel dualarla değil, Yehova’ya yakınlık ve derin bir bağlılık yansıtan içten yalvarışla yapılabilir. Yehova ile düzenli olarak konuşmakla bu mücadelede her gün bizi destekleyecek kuvveti buluruz.

İsa, “ben dünyayı yendim” dedi. (Yuhanna 16:33) Yehova da galip gelmemizi ister. Resul Pavlus, ölümü yakınken şöyle diyebildi: “İyi cihadı içtihat ettim, devrimi bitirdim, imanı korudum.” (II. Timoteos 4:7) Bu mücadeledeki payımız hakkında benzer sözleri biz de söyleyebilelim! Bunu gerçekten istiyorsak, Tanrı’ nın tüm silah takımıyla kuşanarak “İblis’in hilelerine karşı dur”alım.—Efesoslular 6:11.

“Çocuklarınızı İncitmeyin”

RESUL Pavlus şunları söyledi: “Ey babalar, çocuklarınızı incitmeyin.” (Efesoslular 6:4) Batı ülkelerinde, sanayileşmiş toplumun stres ve baskısı altında kalan ana-babaların, çocuklarına karşı daima cana yakın davranmaları kolay değildir. Ayrıca gelişmekte olan ülkelerde de çocuk yetiştirmenin güçlükleri daha az değildir. Gerçi, bu ülkelerde yaşam temposu batı ülkelerindeki kadar hızlı olmayabilir. Bununla beraber ana-babalar, atalardan miras alınan örf ve geleneklerin etkisinde kalabilir ve bu, onları kaçınılmaz şekilde çocuklarını düş kırıklığına uğratan ve inciten biçimde davranmaya yöneltebilir.

Gelişmekte olan bazı ülkelerde çocuklara karşı özen ve saygı ifade eden davranışlar en düşük düzeydedir. Bazı kültürlerde çocuklara tehditkâr ve otoriter bir ses tonuyla emirler veriliyor veya bağırılıyor ve hakaret ediliyor. Bir yetişkinin bir çocuğa “lütfen” veya “teşekkür ederim” gibi nazik ve hoş bir söz söylediği çok ender duyulabilir. Babalar kaba davranarak otoritelerini pekiştireceklerini düşünürler; sert dayaklar sert sözleri takip eder.

Bazı Afrika kültürlerinde bir yetişkine önce çocuğun selam vermesi bile terbiyesizlik sayılır. Başları üzerinde yorucu ağır yük taşıyan gençlerin, yetişkinlerden oluşan bir grubu selamlamak üzere kendilerine izin verilmesini sabırla beklediklerini görmek az rastlanan bir şey değildir. Yetişkinler, bekleyen gençleri hiç önemsemeden bir süre gevezeliklerine devam ettikten sonra, nihayet onlara kendilerini selamlama fırsatını tanımaya karar vereceklerdir. Çocuklar, ancak selam verdikten sonra yollarına devam edebilir.

Yoksulluk, çocukların yaşamlarını zorlaştıran başka bir etkendir. Sağlıklarına ve eğitimlerini sürdürmelerine mal olsa da, çocuklar sömürülerek çalıştırılırlar. Çocuklardan evde bile aşırı ağır işler yapmaları talep edilebilir. Kırsal bölgelerde oturan aileler, çocuklarını öğrenim görmeleri için büyük kentlere gönderdikleri ve oradaki akrabalarından onlarla ilgilenmesini istedikleri zaman, çoğu kere onlara neredeyse köleler gibi davranılır. Şüphesiz, bütün bu haksız davranışlar çocukları incitir.

‘Onları İncitmek’ Ne Anlama Gelir?

Bazı ana-babalar çocuklarını eğitirken yol açabileceği zararları bir an bile düşünmeden, törelerin kendilerini etkilemesine izin verirler. Bununla beraber, Tanrı’nın Sözünün ana-babaları çocuklarını incitmemeye teşvik etmesi için pek çok neden vardır. Orijinal metindeki Yunanca “incitmeyin” ifadesi harfi anlamda “öfkeyi kışkırtmayın” demektir. (Kingdom Interlinear) Romalılar 10:19’da, aynı fiil ‘şiddetli bir öfkeyi kışkırtmak’ olarak tercüme edilmiştir.

Bu nedenle Today’s English Version şöyle der: “Çocuklarınıza, onları öfkelendirecek biçimde davranmayın.” Benzer şekilde The Jerusalem Bible şöyle der: “Çocuklarınızı asla gücendirmeyin.” Bu nedenle Mukaddes Kitap, nakâmillik yüzünden bir ana-babanın istemiyerek çocuğunu biraz incitebileceği durumlar hakkında konuşmaz; ayrıca, doğru şekilde uygulanan disiplini de mahkûm etmez. Lange’s Commentary on the Holy Scriptures’a göre,