Acillik Duygunuzu Koruyun

YEHOVA’ya tüm benliğimizle hizmet etmeyi sürdürmenin Tanrı’nın onayladığı emin bir yolu nedir? Yüreğimizin en derin yerinde gerçek bir acillik duygusunun bulunmasıdır. Tanrı’ya tüm benlikle hizmet etmek, O’na tüm varlığımızla hizmet etmek anlamına gelir; bu ise, O’nun yapmamızı istediği her şeyle ilgili ciddi, mutlak bir itaati gerektirir.

Peygamber Musa İsrail milletine öğretim verirken bu ihtiyacı vurguladı: “Allahın RABBİ bütün yüreğinle, ve bütün canınla, ve bütün kuvvetinle seveceksin.” (Tesniye 6:5) Aynı emir yüzyıllar sonra İsa Mesih tarafından tekrarlandı: “Allahın Rabbi bütün yüreğinle, bütün canınla, bütün fikrinle seveceksin.” (Matta 22:37) Resul Pavlus da, Efesoslulara “Allah’ın iradesini candan” yapmalarını söylerken, Koloselilere de “her ne yaparsanız, insanlara değil, Rabbe yapar gibi candan işleyin” derken aynı talebe değinmişti.—Efesoslular 6:6, Koloseliler 3:24.

Bununla birlikte, eğer içimizde derin bir acillik duygusu yoksa ya da bir zamanlar sahip olduğumuz bu duygu şimdi körelmiş, belki de tümüyle kaybolmuşsa, Tanrı’ya sunduğumuz hizmete tüm yüreğimiz ve benliğimizle sarılmamız zordur. Bugün, insanlık tarihinin hiçbir döneminde görülmemiş ölçüde acillik gerektiren bir zamanda yaşıyoruz.

Acillik Gerektiren Özel Dönemler

İsa’dan önceki zamanlarda acillik gerektiren bazı dönemler olmuştu. Nuh’un günleri ve Sodom ile Gomorra’nın yok edilişiyle sonuçlanan dönemler, kesinlikle gerçek anlamda acillik gerektiren zamanlardı. (II. Petrus 2:5, 6; Yahuda 7) Tufan öncesi yıllar kuşkusuz acillik duygusuyla yürütülen faaliyetlerle doluydu. Nuh ve ailesi Tufanın tam olarak ne zaman başlayacağını bilmiyorlardı, fakat yine de ‘Tanrısal korkuları’ onların kesinlikle gecikmemelerini sağladı.—İbraniler 11:7.

Benzer şekilde, Sodom ve Gomorra’nın yok edilişinden önce, melekler Lût’u “acele ettirdiler” ve ona şöyle dediler: “Canın için kaç.” (Tekvin 19:15, 17) Evet, o olayda da acillik duygusu adil hayatları kurtardı. Yüzyıllar sonra Babil’deki Yahudi sürgünler ısrarla şöyle teşvik edildi: “Çekilin, çekilin, oradan çıkın, murdara dokunmayın; içinden çıkın.” (İşaya 52:11) Bu peygamberlik niteliğindeki acil emre itaat etmek üzere MÖ 537 yılında 200.000 sürgün vakit geçirmeden Babil’den çıktı.

Bu olayların her birinde, acillik duygusu, acillik gerektiren bir zamanda yaşadıkları kanısında olup bunu sürdürenlerin tüm benlikleriyle hizmet etmeleriyle sonuçlandı.

İsa’nın Takipçilerinin Döneminde Acillik

Yunanca Kutsal yazıların tümünde acillik kavramı tekrar tekrar görülür. “Uyanık olun,” “uyanık durun,” “sakının”—bunların tümü takipçilerinin içine uygun bir acillik duygusu yerleştirmek amacıyla İsa Mesih’in kullandığı ifadelerdir. (Matta 24:42-44; Markos 13:32-37) Ayrıca, on kız, kötü köle, talantlar, koyunların keçilerden ayrılması ile ilgili mesellerinin tümü de bekleyiş uyandırıp bir acillik duygusu yaratır.—Matta 25:1, 14, 15, 32, 33.

İsa, yalnızca acillikten söz etmekle kalmadı; aynı zamanda acillik duygusuyla çalışarak sözlerinin gerçekliğini destekledi. Bir keresinde kendisini alıkoymaya çalışan kalabalığa şunları söyledi: “Allahın melekûtunun [krallığının] müjdesini öteki şehirlere de vermeliyim; çünkü bunun için gönderildim.” (Luka 4:42, 43) Bundan başka, şakirtlerini “hasat bereketli, fakat işçiler az” olduğundan, hasadın Rabbine Kendi hasadına daha fazla işçi göndermesi için yalvarmaya teşvik etti. (Matta 9:37, 38) Tanrı’ya dua yoluyla sunulan böyle bir isteğin özünde gerçekten acillik duygusu vardır.

Böyle Bir Acillik Duygusu Yersiz Midir?

Bazıları, önceden bildirilen “büyük sıkıntı” yüzyıllar sonra görüleceğine göre, o zamandan böyle bir acillik duygusuna ihtiyaç var mıydı, şeklinde mantıklı bir soru ortaya atabilir.—Matta 24:21.

Bunun, takipçilerini vaaz etme ve öğretme işiyle meşgul durumda tutmak amacıyla İsa’nın başvurduğu bir oyun olmadığından emin olabiliriz. Mesih’in acillik konusundaki öğüdünün temelinde, Yehova’nın zamana bakış açısıyla ilgili kusursuz anlayışının yanı sıra, şakirtlerine duyduğu sevgi de vardı. Evet, İsa Mesih, Yehova’nın iradesini O’nun amacına göre başarmak için acillik ruhuna ihtiyaç olduğunu biliyordu. Dahası, şakirtlerinin kendi dönüşüne dek acillik duygusunu koruyarak ruhi açıdan yarar göreceklerini de biliyordu.

İsa Mesih dünya çapında başarılması gereken bir şahitlik işi olduğunu ve zamanın sınırlı olduğunu daha önce belirtmişti. (Matta 24:14; Markos 13:10) Bu görevin ilerki aşamaları ancak iş geliştikçe ortaya çıktı. Fakat her bir adımın yerine getirilebilmesi için acillik duygusu gerekiyordu. İsa şu sözleri söylediğinde, bu görevin nasıl bir gelişim göstereceğine işaret etmişti: “Yeruşalimde, bütün Yahudiyede, Samiriyede ve dünyanın en uzak yerine kadar şahitlerim olacaksınız.” (Resullerin İşleri 1:8) Söz konusu görevin bugüne dek gösterdiği gelişme de bu yönde oldu. Bu, Tanrı’nın hizmetçileri için, zaman içinde, ara sıra anlayışlarında bazı düzeltmeler yapmayı da gerektiren bir takım sürprizlerle karşılaşmak anlamına geldi.

İsa’nın takipçilerinin sahip olduğu acillik duygusu Yehova’nın amacına hizmet etmektedir. Bu duygu, İsa’nın şakirtlerinin, gelişim sürecindeki görevlerini Yehova’nın yanılmaz programına göre gerçekleştirmelerine yardım etmiştir. Böylece bugün, yaklaşık 2.000 yıl sonra geriye baktığımızda bu Tanrısal programı çok daha iyi anlıyoruz.

İsa’nın takipçilerinin taşıdığı acillik duygusu, onların, İsrail milletine özel olarak yöneltilen lütfun sona erdiği MS 36 yılından önce Yeruşalim’de, Yahudiye’de, Samiriye’de ve dağılmış olan Yahudilere tam bir şahitlikte bulunmalarına yardım etti. (Daniel 9:27; Resullerin İşleri 2: 46, 47) Benzer şekilde, acillik duygusu ilk cemaatin, çok yakında sistemleri sona erecek olan Yahudilerin tümüne net ve açık bir uyarıda bulunmasına da yardımcı oldu. (Luka 19:43, 44; Koloseliler 1:3, 6, 23) O sistemin MS 70 yılında beklenmedik şekilde sona ermesinin ardından, Mesih’in ilk yüzyıldaki şahitlerinin, birçok insana semavi ümidi duyurmalarına acillik duygusu yardım etti; ve bu iş, olacağı önceden bildirilen irtidat dehşetli karanlığını yaymaya başlamadan yapıldı. (II. Selânikliler 2:3, 4; II. Timoteos 4:2) Sonra, ‘Karanlık Çağlar’ boyunca İsa Mesih’in önceden bildirdiği gibi, az sayıdaki buğday benzeri takipçisi Gökteki Krallık ümidini canlı tuttu. (Matta 13:28-30) Yehova, sonunda tayin ettiği vakit geldiğinde, bu son nesilde yaşayanlar için acil hüküm mesajıyla kamçılanmış, güçlü, çağdaş bir cemaatin ortaya çıkmasını sağladı.—Matta 24:34.

Eski zamanda yaşamış Daniel gibi, Yehova’nın bugünkü sadık şahitleri de asla O’na “Ne yapıyorsun?” diye sorma cüretini göstermezler. (Daniel 4:35) Onlar, Yehova’nın, işinin tam programına göre yapılması için neyin gerekli olduğunu bildiğinden emindirler. Böylece, Yehova’nın olayları düzenleyiş tarzını sorgulamaktansa, bu çok önemli zamanda O’nunla birlikte çalışma fırsatını kendilerine vermiş olmasından mutluluk duyarlar.—I. Korintoslular 3:9.

Acillikle İlgili Ek Teşvik

Acillik duygusu taşımak açısından diğer bir neden de, büyük sıkıntının birdenbire patlak verişiyle ilgili tam günü ve saati kesin olarak bilemememizdir. İsa Mesih, bu çok önemli olayın başlangıcıyla ilgili önceden belirlenmiş günü ve saati yeryüzünde hiç kimsenin bilmediği konusunda kesin konuştu. (Matta 24:36) Bir başka fırsatta bu konuya büyük ilgi duyan şakirtlerine şöyle dedi: “Babanın kendi hâkimiyeti altına koyduğu zamanları yahut anları bilmek size ait değildir.” (Resullerin İşleri 1:7) Evet, sonuç bellidir; ancak tüm ayrıntıları bilme imtiyazı bize ait değildir.

Resul Pavlus acillik konusunda doğru bir tutuma sahipti. Selâniklilere Mesih’in huzuru hakkında şunu yazarken, belki de aklında İsa’nın sözleri vardı: “Kardeşler, vakitler ve anlar hakkında size yazılmasına ihtiyacınız yoktur.” (I. Selânikliler 5:1) O, bu mektubu İsa’nın şu sözleri söylemesinden 17 yıl kadar sonra yazmıştı: “Dünyanın en uzak yerine kadar şahitlerim olacaksınız.” (Resullerin İşleri 1:8) O sırada daha fazla bir şey yazılamazdı, çünkü daha fazla bir açıklama yapılmamıştı. Böyle olmakla birlikte, onlar Yehova’nın gününün, İsa’nın takipçileri hâlâ acillik duygusuyla vaaz etmekteyken, ‘gece hırsızın geldiği gibi’ geleceğinden kesinlikle emin olabilirlerdi.—I. Selânikliler 5:2.

İsa’nın ilk yüzyıldaki takipçilerinin bir yandan bu sözleri akıllarında bulundurup, diğer yandan Yehova’nın gününün yüzyıllar sonra geleceğini düşünmüş olmaları pek olası değildir. Gerçi onlar İsa’nın, uzak bir ülkeye giden kralla ve ülke dışına yolculuk eden adamla ilgili mesellerini biliyorlardı. Bu mesellerin, kralın ‘sonunda,’ diğer adamın da “uzun bir zaman sonra” döneceğini gösterdiğini de biliyorlardı. Fakat ‘sonunda’ ne zaman olacak, “Uzun bir zaman sonra” sözüyle ne anlatılmak isteniyor, On yıl mı, yirmi yıl mı, elli yıl mı, daha mı uzun bir süre, gibi sorular hiç kuşkusuz zihinlerini kurcalamıştı. (Luka 19:12, 15; Matta 25:14, 19) İsa’nın sözleri kulaklarında çınlamaya devam edecekti: “Siz de hazır olun; çünkü İnsanoğlu sanmadığınız saatte gelir.”—Luka 12:40.

Acillik Duygusunun Olumlu Etkisi

Evet, Tanrı tarafından uyandırılan acillik duygusu İsa’nın ilk takipçilerinin en önemli iş olan vaaz etme ve öğretme işiyle meşgul durumda kalmalarına yardım ederek, onlar üzerinde teşvik edici yönde harikulade bir etki yaptı. Bu duygu bugün de bizi çeşitli yönlerden teşvik etmeye devam ediyor. Bizi, yaptıklarını yeterli bulan ya da ‘iyilik etmekten yorulmuş’ biri durumuna gelmekten koruyor. (Galatyalılar 6:9) Dünyaya ve sinsi maddeciliğine aşırı ölçüde dalmaktan alıkoyuyor. Dikkatimizi sürekli olarak “gerçekten olan hayat” üzerinde toplamamızı sağlıyor. (I. Timoteos 6:18) Rab İsa Mesih, şakirtlerinin ‘kurtların arasında koyunlar’ gibi olacağını söylemişti; o, dünyayla mücadele etmek üzere kararlı ve sarsılmaz bir görüşü korumaya ihtiyacımız olduğunu biliyordu. Evet, İsa’nın takipçilerine özgü acillik duygumuzdan kaynaklanan korunma sayesinde güvenlik içindeyiz.—Matta 10:16.

Yehova Tanrı, sonsuz hikmetiyle Kendisine hizmet edenlere her zaman acillik duygusunu korumaya yetecek ölçüde bilgi vermektedir. O, inayetle davranarak bize bu yozlaşmış ortamın ‘son günlerinde’ olduğumuza ilişkin güvence vermiştir. (II. Timoteos 3:1) İçinde yaşadığımız insan kuşağı Armagedon ile doruğuna ulaşacak olan büyük sıkıntıda ölüp gidene dek aydınlatıcılar olarak parlamamız gerektiği, bize sürekli hatırlatılmaktadır.—Filipililer 2:15; Vahiy 7:14; 16:14, 16.

Evet, Tanrısal nitelikteki acillik duygusu Yehova’ya tüm benliğimizle sunduğumuz hizmetin ayrılmaz bir parçasıdır. Bu duygu, Şeytan’ın, Tanrı’ya hizmet edenlerin ‘canlarının gevşeyip yorulmasını’ sağlamak amacı güden girişimlerini engelleyip geri püskürtür. (İbraniler 12:3) Tüm benlikle sunulan bağlılık Yehova’ya hizmet edenlerin sonsuza dek O’na itaat etmelerini sağlayacak; ancak şimdi, bu Armagedon öncesi günlerde derin, gerçek bir acillik duygusu Tanrı’ya tüm benliğimizle sunduğumuz bağlılığın gerekli bir kısmıdır.

Biz resul Yuhanna’nın “Amin; gel, ya Rab İsa” şeklindeki sözlerini tekrarlamaya devam ederken, Yehova Tanrı hepimizin acillik duygusunu korumasına yardım etsin.—Vahiy 22:20.