Hasat Bayramları Tanrı’yı Memnun Eder mi?

OLGUN ve hoş meyveler, güzel sebzeler ve büyük yığınlar halinde duran sağlıklı buğday desteleri çekici bir tablo oluşturur. Hasat zamanında bu görüntüler, tüm İngiltere’de kilise sunaklarını ve kürsülerini süsler. Avrupa’da, başka yerlerde olduğu gibi, sayısız şenlik, hasat mevsiminin başlangıcı ve sonunun işaretidir.

Geçimi toprağa bağlı olanlar, toprağın verdiği ürün için özellikle minnettardırlar. Gerçekten de, Tanrı eski İsrail milletinden hasatla yakından ilgili üç bayramı her yıl kutlamalarını istedi. Baharın başlarında, Mayasız Ekmek Bayramında İsrailliler Tanrı’ya arpa hasadının ilk ürünlerinden bir deste sunarlardı. Bahar sonunda yapılan Haftalar Bayramında (yani, Pentikost’ta) buğday hasadının ilk ürününden yapılmış somunlar sunarlardı. Sonbaharda ise, İsrail’de tarım yılının sonunu işaretleyen Toplama Bayramı kutlanırdı. (Çıkış 23:14-17) Bu bayramlar, “mukaddes toplantılar” olup sevinçli olma zamanlarıydı.—Levililer 23:2; Tesniye 16:16.

Öyleyse çağdaş hasat kutlamaları hakkında ne söylenebilir? Bunlar Tanrı’yı memnun eder mi?

Putperest Bağlantılar

Geleneksel hasat zamanı şöleninin dindışı karakterinden ve kutlamayla bağlantılı sarhoşluktan rahatsız olan Cornwall’lı (İngiltere) Anglikan bir din adamı, 1843’te ortaçağa ait bir hasat geleneğini yeniden canlandırmaya karar verdi. Toplanan ilk tahıldan, kilisesindeki komünyon ayini için ekmek yaptı. Böyle yapmakla o, Lammas bayramını ebedileştirmiş oldu; bu, bazılarının söylediğine göre, kökeni Kelt tanrısı Lugus’a sunulan eski tapınmaya dayanan bir “Hıristiyan” kutlamasıydı.a Bu nedenle, çağdaş Anglikan hasat bayramı putperest bir kökene sahiptir.

Hasat mevsiminin sonunda yapılan başka kutlamalar hakkında ne söylenebilir? Encyclopædia Britannica’ya göre, bu şölenleri belirleyen geleneklerin kökeni “buğday [tahıl] ruhuna ya da Tahıl Ana’ya duyulan animist inanca” dayanıyor. Bazı bölgelerde çiftçiler, kaldırılacak son destenin içinde bir ruhun yaşadığına inanırlardı. Ruhu kovmak için, saman destesinin içindeki tahıl taneleri yere düşene dek sopalarla vururlardı. Başka yerlerde ise, buğday yapraklarını örerek bir “buğday bebek” yaparlardı; bunu, “şans” getirmesi için ertesi yılın tohum atma dönemine dek dikkatle saklarlardı. Daha sonra yeni ürünü bereketlemesi ümidiyle bitkinin başaklarını toprağa atıp tarlayı öyle sürerlerdi.

Bazı efsaneler, hasat zamanıyla bereket tanrıçası İştarın eşi olan Babil tanrısı Tammuz’a tapınma arasında ilişki kurar. Tahılın olgunlaşmış başaklarının kesilmesi Tammuz’un zamansız ölümüyle aynı zamana denk gelirdi. Hatta başka efsanelerde hasat zamanıyla insan kurbanları sunulması arasında ilişki kuruldu ki, bu Yehova Tanrı’nın tiksindiği bir uygulamaydı.—Levililer 20:2; Yeremya 7:30, 31.

Tanrı’nın Görüşü Nedir?

Tanrı’nın eski İsrail’le ilişkisi, Yaratıcı ve Hayatın Kaynağı olan Yehova’nın, Kendisine tapınanlardan özel bağlılık talep ettiğini açıkça ortaya koyar. (Mezmur 36:9; Nahum 1:2) Peygamber Hezekiel’in günlerinde, tanrı Tammuz için ağlama uygulaması, Yehova’nın gözünde çok ‘mekruh şeydi.’ Bu ve sahte dinle ilişkili başka ayinler, Tanrı’nın, o sahte tapıcıların dualarına kulak kapatmasına neden oldu.—Hezekiel 8:6, 13, 14, 18.

Bunu, Yehova Tanrı’nın İsrail’e hasatla ilgili emrettikleriyle karşılaştırın. Toplama Bayramında, İsrailliler görkemli bir toplantı yaparlardı; bu süre içinde genç yaşlı, zengin yoksul herkes, gösterişli ağaçların gür yapraklarıyla donanmış geçici yapılarda otururdu. Bu onlar için çok sevinçli olma zamanıydı, fakat aynı zamanda, Tanrı’nın Mısır’dan Çıkış zamanında atalarına bahşettiği kurtuluş üzerinde derin düşünme zamanıydı.—Levililer 23:40-43.

İsrail bayramlarında, tek hakiki Tanrı Yehova’ya takdimeler sunulurdu. (Tesniye 8:10-20) Daha önce sözü edilen animist inançlara gelince, Mukaddes Kitap, buğday desteleri gibi ürünlerin bir cana sahip olduğundan hiçbir yerde söz etmez.b Kutsal Yazılar putların cansız, konuşmaktan, görmekten, işitmekten, koklamaktan, hissetmekten yoksun olduğunu, yani tapınanlarına bir yardım sunamayacaklarını açıkça gösterir.—Mezmur 115:5-8; Romalılar 1:23-25.

Bugün İsa’nın takipçileri, Tanrı’nın eski İsrail milletiyle kestiği Kanun ahdi içinde değildirler. Gerçekten, Tanrı onu ‘İsa’nın işkence direğine mıhlamış olarak ortadan kaldırdı.’ (Koloseliler 2:13, 14) Yehova’nın çağdaş hizmetçileri ‘Mesih’in kanununa’ göre yaşarlar ve Tanrı’nın sağladığı her şeye takdirle karşılık verirler.—Galatyalılar 6:2.

Resul Pavlus, açıkça Yahudi bayramlarının “gelecek şeylerin gölgesi” olduğunu belirtti ve şunu ekledi: “Aslı ise Mesih’tedir.” (Koloseliler 2:16, 17, Müjde) Sonuç olarak, İsa’nın hakiki takipçileri Kutsal Yazılara dayanan şu mantığı kabul ederler: “Milletler kurban ettikleri şeyleri Allaha değil, cinlere kurban ediyorlar . . . . Rabbin kâsesinden ve cinlerin kâsesinden içemezsiniz.” (I. Korintoslular 10:20, 21) Ayrıca, İsa’nın takipçileri ‘murdara dokunmama’ talimatına dikkat ederler. Yörenizdeki hasat bayramlarının putperestlikle veya sahte dinle ilişkili yönleri var mı? Eğer varsa, İsa’nın hakiki takipçileri, böyle kirletilmiş bir tapınmaya herhangi bir şekilde karışmayı reddederek Yehova’yı incitmekten kaçınabilirler.—II. Korintoslular 6:17.

Değerbilir bir çocuk babasından bir hediye aldığında, kime teşekkür eder? Hiç tanımadığı bir yabancıya mı, yoksa babasına mı? Tanrı’ya tapınanlar, gökteki Babaları Yehova’ya sınırsız cömertliği için yürekten ettikleri dualarla her gün teşekkür ederler.—II. Korintoslular 6:18; I. Selânikliler 5:17, 18.

[Dipnotlar]