Babanın Yokluğu Giderek Büyüyen Bir Sorun

AİLELERİNİ terk eden babaların sayısı giderek artıyor. 1990’ların sonlarında bir gazetede Amerika Birleşik Devletleri “babasız ailelerde dünya lideri” diye adlandırıldı. (USA Today) Bununla birlikte babaların yokluğu küresel bir sorundur.

Brezilya’da 2000 yılında yapılmış bir nüfus sayımı, 44 milyon 700 bin aileden 11 milyon 200 bininin aile reisinin kadınlar olduğunu ortaya çıkardı. Nikaragua’da ise çocukların yüzde 25’i sadece anneleriyle yaşıyordu. Kosta Rika’da babaları tarafından yasal olarak kabul edilmeyen çocukların sayısı 1990’larda yüzde 21,1’den yüzde 30,4’e yükseldi.

Bu üç ülkenin istatistikleri dünya çapındaki eğilimi gösteren sadece birkaç örnektir. Babalık rolunü yerine getirmeyen babalarla ilgili sorunun bir başka yönünü ele alalım.

Hem Var Hem Yok

Lütfen “Babacım, Tekrar Ne Zaman Geleceksin?” başlıklı çerçeveye bakın. Şimdi 23 yaşında olan Nao şöyle diyor: “İlkokula başlamadan önce babamı çok nadir görürdüm. Bir keresinde o evden ayrılırken ona ‘Ne olur yine gel!’ diye yalvarmıştım.”

Nao’yla babasınınkine benzer aile ilişkileri nedeniyle Polonyalı yazar Piotr Szczukiewicz şunları söyledi: “Babanın, ailede eksikliği önemli derecede hissedilen bir etken olduğu görülüyor.” Birçok babanın ailesiyle birlikte yaşadığı ve onlara ekonomik açıdan destek olduğu doğrudur. Ancak bir Fransız dergisinde de söylendiği gibi “birçok baba, ailede eğitici rolünü üstlenmeden çocuklarına sadece yiyecek sağlamakla yetiniyor.”—Capital.

Birçok durumda baba ailenin içinde olsa da çocuklarının yaşamında yer almaz. Dikkati başka bir yere odaklanmıştır. Fransa’da yayımlanan bir dergide şuna dikkat çekiliyor: “[Baba] fiziksel olarak var olsa bile, psikolojik olarak var olmayabilir.” (Famille chrétienne) Günümüzde neden bu kadar çok baba ailelerinden zihinsel ve duygusal olarak soyutlanmış durumda?

Yukarıda adı geçen dergide bunun temel nedenlerinden birinin, kişinin “babalık veya kocalık rolünü anlayamaması” olduğu açıklanıyor. Birçok babaya göre iyi bir babanın rolü sadece eve yeterince para getirmektir. Polonyalı yazar Józef Augustyn’nin de dediği gibi “birçok baba aileye sırf para sağladığı için iyi bir baba olduğunu sanıyor.” Ancak bu, bir babanın sorumluluğunun sadece bir kısmıdır.

Gerçek şu ki, çocuklar babalarının değerini, kazandığı paranın miktarına veya onlara verebileceği hediyelerin değerine göre belirlemezler. Aksine çocuklar maddi hediyelerden çok babalarının sevgisine, zamanına ve ilgisine ihtiyaç duyarlar. Onlar için asıl bunlar önemlidir.

Yaşam Tarzını Yeniden Değerlendirme İhtiyacı

Japonya Merkezi Eğitim Konseyi’nin bir raporuna göre “babalar, iş hayatına aşırı derecede adanmış yaşam tarzlarını yeniden gözden geçirmeliler.” Bu konuda can alıcı soru şudur: Bir baba çocukları uğruna değişiklik yapmaya hazır mı? Almanya’da yayımlanan bir gazetede bu konuda yapılmış bir araştırma yer aldı; araştırmada söyleşi yapılan çoğu baba çocuklarını kariyerlerinin önüne koymayı reddetti.—Gießener Allgemeine.

Çocuklarına karşı ilgisiz gibi görünebilen babalar onları derinden yaralayabilir. Şimdi 21 yaşında olan Polonyalı Lidia, küçükken babasının nasıl biri olduğunu çok net bir şekilde hatırlıyor. “Bizimle hiç konuşmazdı” diyor. “Sanki farklı dünyalarda yaşardık. Boş zamanlarımı diskoda geçirdiğimi bilmiyordu.” Benzer şekilde, İspanya’da yaşayan 21 yaşındaki Macarena da çocukken babasının “hafta sonları eğlenmek için arkadaşlarıyla dışarı çıktığını ve bazen birkaç gün boyunca ortalarda gözükmediğini” söylüyor.

Uygun Öncelikler Belirlenmeli

Çoğu baba çocuğuna çok az vakit ayırdığının ve yetersiz ilgi gösterdiğinin farkında olabilir. Genç bir oğlu olan Japon bir baba şöyle dedi: “Çocuğumun durumumu anlayacağını umuyorum. Her zaman, meşgul olduğumda bile onu düşünüyorum.” Ancak sadece, bir çocuğun, babasının yokluğuna anlayış göstermesini dilemek sorunu çözer mi?

Şüphesiz bir çocuğun ihtiyaçlarını karşılamak için gerçek bir çaba, hatta özveri gerekir. Çocukların en büyük ihtiyaçlarını karşılamanın, yani onlara sevgi, ilgi göstermenin ve vakit ayırmanın kolay olmadığı açıktır. İsa Mesih şöyle demişti: “İnsan yalnız ekmekle [yani maddi gıdayla] yaşamaz.” (Matta 4:4) Çocukların da sağlıklı yetişmesinin sadece maddi şeylerle mümkün olamayacağı doğrudur. Bir baba olarak çocuklarınızın yanında olabilmek uğruna sizin için çok değerli olabilecek bir şeyi –vaktinizi veya kariyerinizdeki olası bir yükselmeyi bile– feda etmeye hazır mısınız?

Bir gazetede çocuklarının gerçekten ne kadar önemli olduğunun farkında olan bir babadan bahsedildi. Gazetede şu sözler yer aldı: “Japonya Ulusal Demiryolları’nın en üst mevkideki bir sorumlusu, ailesinden ayrı olmaktansa istifa etmeyi tercih etti.” (Mainichi Daily News, 10.02.86 sayısı) Gazetede bu babanın şu sözleri alıntılandı: “Genel müdürlük işini herhangi biri yapabilir. Fakat çocuklarıma benden başkası babalık yapamaz.”

Aslında, iyi bir baba olmanın ilk adımı çocukların ihtiyaç duyduğu baba modelini tanımaktır. Şimdi böyle bir baba olmanın neleri içerdiğini ele alalım.

[Sayfa 3’teki çerçeve]

“Babacım, Tekrar Ne Zaman Geleceksin?”

Beş yaşında bir Japon kız çocuğu olan Nao, bir gün işe gitmek için evden çıkan babasına bu soruyu sordu. Babasıyla aynı evde yaşıyor olsa da bu küçük kız onu nadiren görüyordu. Genelde Nao uyanmadan önce babası evden çıkıyordu, işten döndüğündeyse Nao uyumuş oluyordu.