Bu yanılgının kaynağı nedir?

Bir başvuru kaynağına göre ilk Hıristiyan filozofları, bedenin ölümsüz bir kısmı olduğunu ve bunun döllenme anında bedene yerleştirildiğini öğreten Yunan inancını benimsediler (The New Encyclopædia Britannica [1988], 11. Cilt, 25. sayfa).

Kutsal Kitap ne söyler?

“[İnsan] toprağa döner; ve bütün düşünceleri o gün biter” (Mezmur 146:4).

Bedenin ölümünden sonra yaşamaya devam eden bir “ruh” ya da “can” var mı? Kutsal Kitap, Tanrı’nın hem insanların hem de hayvanların içine solunum yoluyla varlığını sürdüren ruh veya hayat kuvveti koyduğunu öğretir. Bu kuvvet, bedene hayat verir. Fakat solunum durduğunda Tanrı’nın verdiği hayat kuvvetini yitirip ölürüz. Artık hiçbir şeyin farkında olmayız (Başlangıç 3:19; Vaiz 3:19-21; 9:5).

İnsanın bir kısmının ölümsüz olduğu ve bu kısmın, bedenin ölümünden sonra da yaşamaya devam ettiği inancı başından beri bazı soruları da beraberinde getirdi. Örneğin, bedenin bu kısmı ölümden sonra nereye gidiyor? Peki kötü insanlar öldüğünde onlara ne oluyor? Hıristiyan olduğunu iddia edenlerin ölümden sonra ruhun yaşamaya devam ettiği öğretisini benimsemesiyle başka bir yanlış öğreti doğdu: Tüm kötülerin cehennemde yanacağı öğretisi.

Kutsal Kitaptaki şu ayetlere bakın: Vaiz 3:19; Matta 10:28; Elçiler 3:23.

Bu yanılgının kaynağı nedir?

“Geleneksel Cehennem öğretisinde, klasik dönem Yunan filozofları arasında en çok Platon’un etkisi görülür” (Histoire des enfers, Georges Minois, 50. sayfa).

“Belli bir Yunan felsefesi eğitimi almış Hıristiyanlar, MS 2. yüzyılın ortalarından itibaren . . . . inançlarını bu felsefenin terimleriyle ifade etme gereği duymaya başladılar. Onlara en iyi uyan felsefe Platonculuktu [Platon’un öğretileriydi]” (The New Encyclopædia Britannica [1988], 25. Cilt, 890. sayfa).

“Kilisenin öğretisi cehennemin var olduğunu ve de sonsuz olduğunu doğrular. Ölümcül günah işleyip tövbe etmeyenlerin ruhları ölümden hemen sonra cehenneme gider, orada cehennem azabı, yani ‘ebedi ateş’ cezası çekerler. Cehenneme atılan insanın çektiği asıl ceza, sonsuza dek Tanrı’dan uzak kalmaktır” (Katolik Kilisesinin Kateşizmi, 1984 baskısı, 270. sayfa).

Kutsal Kitap ne söyler?

“Yaşayanlar öleceklerinin farkındadır; ölüler ise hiçbir şeyin farkında değildir, . . . . çünkü gideceğin ölüler diyarında iş, tasarı, bilgi ve hikmet yoktur” (Vaiz 9:5, 10).

Bu ayet ölülerin durumu hakkında ne gösterir? Onlar hatalarının bedelini ödemek için ölüler diyarında acı mı çekiyor? Hayır, çünkü ölüler “hiçbir şeyin farkında değildir.” Bu nedenle, geçmişte yaşamış imanlı bir adam olan Eyüp ciddi hastalığı yüzünden feci acılar çekerken Tanrı’ya “Keşke beni ölüler diyarında gizlesen” diye yakardı (Eyüp 14:13). Eğer ölüler diyarı ebedi azap çekilen bir yer olsaydı onun bu yakarışının bir anlamı olur muydu? Kutsal Kitapta ölüler diyarı, hiçbir faaliyetin olmadığı, insanlığın ortak mezarı anlamında kullanılır.

Bu açıklama daha mantıklı ve Kutsal Kitaba daha uygun değil mi? Ne kadar korkunç olursa olsun hangi suç, sevgi dolu Tanrı’nın bir insana sonsuza dek işkence etmesine neden olabilir ki? (1. Yuhanna 4:8). Peki cehennem öğretisi bir yanılgıysa, ölen tüm iyi insanların göğe gitmesi hakkında ne denebilir?

Kutsal Kitaptaki şu ayetlere bakın: Mezmur 146:3, 4; Elçiler 2:25-27; Romalılar 6:7, 23.

Bu yanılgının kaynağı nedir?

İsa’nın elçilerinin ölümünden sonra, MS ikinci yüzyılın başında ilk Kilise Babaları öne çıkmaya başladı. Bir Katolik ansiklopedisinde onların öğretileri şöyle anlatılıyor: “Genellikle, ölümden sonra bedenden ayrılan ruhun, işlediği suç oranında arınıp hemen ardından göğe gittiği öğretilirdi” (New Catholic Encyclopedia [2003], 6. Cilt, 687. sayfa).

Kutsal Kitap ne söyler?

“Ne mutlu yumuşak başlı olanlara, çünkü onlar yeryüzünü miras alacaklar” (Matta 5:5).

İsa öğrencilerine gökte onlar için bir ‘yer hazırlayacağını’ vaat ettiyse de tüm doğru insanların göğe gideceğini söylemedi (Yuhanna 3:13; 14:2, 3). O, Tanrı’nın isteğinin “gökte olduğu gibi yerde de” gerçekleşmesi için dua etmişti (Matta 6:9, 10). Aslında doğru kişileri iki farklı gelecek bekliyor. Küçük bir grup gökte Mesih’le birlikte hüküm sürecek, fakat çoğunluk yeryüzünde sonsuza dek yaşayacak (Vahiy 5:10).

Zamanla kilise yerine getirmesi beklenen rolün ne olduğu konusunda çarpık bir görüş edindi. Bir ansiklopediye göre “Beklenen Tanrı’nın Krallığının yerini kurumsallaşmış kilise aldı” (The New Encyclopædia Britannica). İsa takipçilerine açıkça “siz dünyaya ait değilsiniz” demişti; fakat kilise bu sözleri görmezden gelerek siyasete girip gücünü artırdı (Yuhanna 15:19; 17:14-16; 18:36). Roma İmparatoru I. Constantinus’un etkisiyle kilise bazı inançlarında uzlaştı. Bu da Tanrı’yla ilgili bir yanılgıyı beraberinde getirdi.

Kutsal Kitaptaki şu ayetlere bakın: Mezmur 37:10, 11, 29; Yuhanna 17:3; 2. Timoteos 2:11, 12.

Bu yanılgının kaynağı nedir?

“Üçleme dogmasının 4. yüzyılda ortaya çıktığı sonucuna kolaylıkla varılabilir. Bu bir ölçüde doğrudur. . . . . ‘Üç Kişide bir Tanrı’ formülü, 4. yüzyıl bitene kadar tam olarak yerleşmemiş, Hıristiyan yaşamına ve inanç bildirisine tamamen girmemişti” (New Catholic Encyclopedia [1967], 14. Cilt, 299. sayfa).

“İznik Konsili [MS] 20 Mayıs 325’te toplandı. Konsil’e başkanlık eden Constantinus tartışmayı fiilen yönlendirip Konsil’e kendi önerisini . . . . Mesih’in Tanrı’ya oranla konumunu, her ikisinin ‘özünün aynı’ olduğu ifadesiyle açıklayan iman bildirisini, Nikaia [İznik] Amentüsü olarak kabul ettirdi. . . . . Birçoğunun inancına ters düştüğü halde, iki piskopos dışında bütün piskoposlar imparatordan korkup çekindiklerinden bu Amentüyü imzaladılar” (Encyclopædia Britannica [1970], 6. Cilt, 386. sayfa).

Kutsal Kitap ne söyler?

“Kutsal ruhla dolu olan İstefanos başını göğe kaldırıp Tanrı’nın ihtişamını ve O’nun sağında duran İsa’yı gördü. ‘İşte! Gökleri açılmış ve İnsanoğlunu da Tanrı’nın sağında durmakta görüyorum’ dedi” (Elçiler 7:55, 56).

İsa’nın takipçisi İstefanos’un gördükleri neyi ortaya koyar? Tanrı’nın etkin kuvvetiyle dolu olan İstefanos, İsa’yı “Tanrı’nın sağında durmakta” gördü. O halde açıkça görüldüğü gibi İsa diriltildikten sonra Tanrı olmadı; o ayrı bir ruhi varlıktı. Ayrıca bu kayıtta Tanrı’nın yanında duran üçüncü bir kişiden de söz edilmez. İnsanların Kutsal Yazılarda Üçleme öğretisini destekleyen ayetler bulma çabaları olsa da Dominiken bir papaz olan Marie-Émile Boismard’ın kitabında yazdığı gibi “Yeni Ahdin hiçbir yerinde, bir Tanrı’da üç kişi . . . . olduğunu gösteren bir ifade bulmak mümkün değildir” (À l’aube du christianisme—La naissance des dogmes).

I. Constantinus’un desteklediği bu öğretinin dördüncü yüzyılda Kilisede yaşanan anlaşmazlıklara son vermesi bekleniyordu. Fakat o zaman da başka bir soru ortaya çıkıyordu: İsa peygamberi doğuran Meryem “Tanrı’nın Annesi” miydi?

Kutsal Kitaptaki şu ayetlere bakın: Matta 26:39; Yuhanna 14:28; 1. Korintoslular 15:27, 28; Koloseliler 1:15, 16.