Eyüp

17 “Gücüm tükendi,+ günlerim sönüp gidiyor;

Mezarım beni bekliyor.+

2 Alay konusu oldum,+

İsyanları gün boyu gözümün önünde.

3 Ne olur kefaletimi Sen alıkoy;+

Senden başka kim benimle el sıkışıp+ kefilim olur?

4 Onların yüreğini kapadın, sağgörüleri yok.+

Bu yüzden de onları yükseltmiyorsun.

5 Arkadaşlarına, gelin payınızı alın deseler de,

Kendi oğullarının gözünün feri sönüyor.+

6 Tanrı beni herkese alay konusu etti,+

Yüzüne tükürülen biri oldum.+

7 Kederden bakışlarım donuklaştı;+

Bedenim gölgeden farksız.

8 Dürüst insanlar bunu görünce şaşıyor,

Masum kişiler de Tanrı’yı terk edenlere kızıyor.

9 Doğru insan yolundan ayrılmıyor,+

Elleri temiz+ olanın gücü gitgide artıyor.+

10 Haydi hepiniz gelin, baştan başlayalım;

Aranızdan hikmetli biri çıkmıyor ki.+

11 Günlerim geçip gidiyor;+ ne planlarım kaldı,+

Ne de yüreğimde bir arzu; hepsi paramparça.

12 Onlar ise ‘Her gecenin bir sabahı var’ diyerek,

Gündüzü geceye çevirip duruyorlar.+

13 Eğer benim evim ölüler diyarı+ deyip bekleyeceksem,

Yatağımı karanlığa+ sereceksem;

14 Çukura,+ ‘Babamsın,’

Toprak kurduna,+ ‘Anamsın, kız kardeşimsin!’ diyeceksem,

15 Umudum nerede kaldı?+

Nerede benim umudum? Gören var mı?

16 Onu da ölüler diyarının sürgülü kapıları karşılayacak,

Ve birlikte toprağa ineceğiz.”+