İbrahim, 75 yaşında çocuksuz bir adamken Yehova ona bir vaatte bulundu. O bu vaadin gerçekleştiğini gördü mü? Tam olarak değil. Fırat Nehri’ni geçtikten sonra 25 yıl bekledi ve oğlu İshak’ın mucizevi doğumuna tanık oldu. 60 yıl sonra da torunları Esav ve Yakup’u kucağına aldı (İbr. 6:15). Ama İbrahim, soyunun büyük bir millet olduğunu ve Vaat Edilmiş Toprakları mülk edindiğini görmedi. Yine de Yehova’yla dost olma ayrıcalığını tattı (Yak. 2:23). İbrahim diriltildiğinde imanı ve sabrı sayesinde tüm milletlerin nasıl nimetler elde ettiğini öğrenecek. Şüphesiz bu onu çok mutlu edecek (Başl. 22:18). İbrahim’den ne öğreniyoruz? Yehova’nın tüm vaatlerini gerçekleştirdiğini görmeye bizim de ömrümüz yetmeyebilir. Ancak İbrahim gibi sabırlı olursak şundan emin olabiliriz: Yehova şimdi bizi ödüllendirecek ve yeni dünyasında bize çok daha büyük nimetler verecek (Mar. 10:29, 30). w23.08 24 p. 14

Uzziya gençken alçakgönüllüydü. O iyi bir ruhi eğitim almıştı ve ‘Tanrı’nın rehberliğini arayan’ biriydi. 68 yıllık yaşamının büyük kısmında Yehova’nın desteğini gördü (2. Tar. 26:1-4). Uzziya birçok düşman milleti yendi ve Yeruşalim’in savunmasını güçlendirdi (2. Tar. 26:6-15). Şüphesiz Yehova’nın yardımıyla yapabildiği her şey ona mutluluk vermişti (Vaiz 3:12, 13). Uzziya insanlara emir vermeye alışmıştı. Belki de bu yüzden istediği her şeyi yapabileceğini düşünmeye başladı. Bir gün Yehova’nın mabedine girdi ve buhur sunağında buhur yakmaya kalkıştı. Bu küstahça bir davranıştı çünkü bunu yalnızca kâhinler yapabilirdi (2. Tar. 26:16-18). Başkâhin Azarya onu engellemeye çalıştı fakat Uzziya çok sinirlendi. Bu davranışıyla Yehova’ya hizmet ederek geçirdiği onca yıla yazık etti ve Yehova onu cüzamla cezalandırdı (2. Tar. 26:19-21). Uzziya alçakgönüllü kalsaydı hayatı kim bilir ne kadar farklı olacaktı. w23.09 10 p. 9-10

Elçi Petrus’un meshedildikten sonra bile zayıflıklarıyla mücadele etmesi gerekti. MS 36’da Yahudi olmayan Kornelius meshedildiğinde Petrus oradaydı. O, bu olayda ‘Tanrı’nın taraf tutmadığını’ ve diğer milletlerden insanların da Hıristiyan cemaatine katılabileceğini gördü (Elçi. 10:34, 44, 45). Petrus önceden Yahudi olmayanlarla yemek yemiyordu. Fakat bu olaydan sonra bunu yapmakta bir sakınca görmemeye başladı (Gal. 2:12). Ama Yahudi kökenli bazı Hıristiyanlar, Yahudilerle diğer milletlerden olanların birlikte yemek yememesi gerektiğini düşünüyordu. Onlardan bazıları Antakya’ya geldiğinde, Petrus diğer milletlerden olan kardeşlerle yemek yemeyi bıraktı. Muhtemelen Yahudi kökenli Hıristiyanlardan çekiniyordu. Pavlus Petrus’un bu yanlış davranışını herkesin içinde yüzüne vurdu (Gal. 2:13, 14). Yine de Petrus hatasına rağmen pes etmedi. w23.09 22 p. 8