İhtiyarlar, kendinizi dürüstçe gözden geçirdiğinizde bazı zayıflıklarınızı fark edebilirsiniz ama bu cesaretinizi kırmasın. ‘Efendimiz iyidir’ ve bu konularda gelişmeniz için size yardım edecek (1. Pet. 2:3). Elçi Petrus’un şu sözleri de sizi rahatlatabilir: “[Tanrı] eğitiminizi tamamlayacak.” Bir zamanlar Petrus kendini İsa’nın karşısında durmaya bile layık görmüyordu (Luka 5:8). Fakat Yehova’nın ve İsa’nın sevgi dolu desteğiyle pes etmedi ve İsa’nın bir takipçisi oldu. Bu sayede “Efendimiz ve kurtarıcımız İsa Mesih’in sonsuz krallığına girme onuru” kazandı. Ne harika bir ödül. Siz de Petrus gibi pes etmez ve Yehova’nın sizi eğitmesine izin verirseniz sonsuz yaşam ödülü kazanabilirsiniz. Böylece ‘imanınızın sonucuna, canlarınızın kurtuluşuna erişeceksiniz’ (1. Pet. 1:9). w23.09 31 p. 16-17

Kutsal Çadırda sadece bir avlu vardı. Burası etrafı perdeyle çevrili geniş bir alandı. Kâhinler görevlerini burada yerine getirirdi. Avluda büyük, bakırdan bir sunak ve bakır kazan vardı. Kâhinler, kutsal hizmetlerini yerine getirmeden önce bu kazandaki suyla temizlenirlerdi (Çık. 30:17-20; 40:6-8). Bugün meshedilmişler henüz yeryüzündeyken ruhi mabedin iç avlusunda sadakatle hizmet ederler. Avludaki büyük su kazanı hem onlara hem de diğer Hıristiyanlara ahlaken ve ruhen temiz kalmanın önemini hatırlatır. Peki “büyük kalabalık” nerede ibadet ediyor? Elçi Yuhanna onları ‘Tanrı’nın tahtının önünde O’na gece gündüz kutsal hizmet sunarken’ gördü (Vah. 7:9, 13-15). Onlar bunu yeryüzünde, ruhi mabedin dış avlusunda yapıyorlar. Evet, Yehova’nın pak tapınma için yaptığı düzenlemede bizim de bir yerimiz var. Bu çok büyük bir ayrıcalık. w23.10 28 p. 15-16

Yehova ihtiyarlar aracılığıyla da yardımımıza koşar (İşa. 32:1, 2). Bu yüzden kaygılarla boğuşuyorsanız bunu ihtiyarlara anlatın. Size yardım teklif ettiklerinde bunu kabul edin. Yehova sizi onlar aracılığıyla güçlendirebilir. Kutsal Kitabın verdiği ümit bizi güçlendirir (Rom. 4:3, 18-20). İster gökte ister yerde olsun hepimiz sonsuza dek yaşama ümidine sahibiz. Sahip olduğumuz ümit sıkıntılarla başa çıkmamıza, iyi haberi duyurmamıza ve cemaatte aldığımız sorumlulukları yerine getirmemize yardım eder (1. Sel. 1:3). Bu ümit Pavlus’a da güç verdi. ‘Sıkıştırılmış, şaşırmış, zulüm görmüş ve yere vurulmuştu.’ Hatta hayatının tehlikeye girdiği zamanlar da olmuştu (2. Kor. 4:8-10). O ümidine odaklanarak dayanma gücü buldu (2. Kor. 4:16-18). Gökteki sonsuz yaşam ümidi üzerinde düşündü. Böylece, ‘günden güne yenilendiğini’ hissetti. w23.10 15-16 p. 14-17