‘น้อง​สาว​ของ​ผม ที่​รัก​ของ​ผม เปิด​ประตู​ให้​หน่อย

แม่​นก​พิราบ ที่​รัก​ของ​ผม​สวย​ไม่​มี​ที่​ติ​ทั้ง​กาย​และ​ใจ

หัว​ผม​เปียก​น้ำ​ค้าง

เส้น​ผม​ก็​ชุ่ม​ชื้น​ด้วย​ละออง​น้ำ​ยาม​ค่ำ​คืน’+

28 ชาว​โมอับ ออก​จาก​เมือง​แล้ว​ไป​อยู่​ตาม​ซอก​หิน​เถอะ

และ​ทำ​เหมือน​นก​เขา​ที่​ทำ​รัง​อยู่​ข้าง​หุบผา​สูง​ชัน’”