Зәбур

Давытның мәдхиясе.

28 Кыям минем Йәһвә,+ сине чакырам мин,

Миңа колак салмый калма.

Әгәр дәшми калсаң,

Мин гүргә+ керүчеләр кебек булырмын.

2 Сиңа ярдәм сорап ялварганда,

Изге урыныңның иң эчке бүлмәсенә таба кулларымны күтәргәндә,+

Үтенечләремне ишет.

3 Мине явызлар белән, зарар кылучылар белән бергә себереп түкмә.+

Алар якыннары белән тыныч сөйләшә, күңелләре исә яманлык белән тулы.+

4 Аларга гамәлләренә,+

Яман эшләренә карап түлә.

Аларга куллары кылган эшләренә,

Кылмышларына карап тиешлесен бир.+

5 Алар бит Йәһвәнең эш-гамәлләренә дә,+

Куллары башкарган эшләренә дә игътибар итми.+

Ул аларны җимерер һәм торгызмас.

6 Йәһвә макталсын,

Чөнки ул ярдәм сорап ялынуларымны ишетте.

7 Йәһвә көч-куәтем+ һәм калканым+ минем.

Йөрәгем аңа таяна.+

Мин аңардан ярдәм күрдем, шуңа күңелем сөенә,

Мин аны җырым белән мактармын.

8 Йәһвә үз халкы өчен көч-куәт,

Ул — үзенең майланганына бөек коткару бирүче ныгытма.+

9 Халкыңны коткар һәм мирасыңны фатихала.+

Аларга көтүче бул һәм кулларыңда аларны мәңге күтәреп йөрт.+