Խորանը մեկ գավիթ ուներ, որը ցանկապատով առանձնացված բացօթյա ընդարձակ տարածք էր, որտեղ քահանաները իրենց պարտականություններն էին կատարում։ Ողջակեզի մեծ զոհասեղանը, որը պղնձից էր, գտնվում էր գավիթում։ Այնտեղ էր նաև պղնձե ավազանը, որի մեջ լցված ջրով քահանաները լվացվում էին նախքան իրենց սուրբ ծառայությունը կատարելը (Ելք 30։17-20; 40։6-8)։ Այսօր օծյալ մնացորդը երկրի վրա հավատարմորեն ծառայում է հոգևոր տաճարի ներսի գավիթում։ Ջրով լի մեծ ավազանը նրանց համար կարևոր հիշեցում է, որ բոլոր քրիստոնյաները պետք է բարոյապես ու հոգևորապես մաքուր լինեն։ Իսկ որտե՞ղ է երկրպագություն մատուցում «մեծ բազմությունը»։ Հովհաննես առաքյալը տեսավ, որ նրանք, «կանգնած են գահի.... առջև» և «օր ու գիշեր [Աստծու] տաճարում սուրբ ծառայություն են մատուցում»։ Մեծ բազմությունը այսօր դա անում է երկրի վրա՝ հոգևոր տաճարի դրսի գավիթում (Հայտն. 7։9, 13-15)։ Մենք անչափ երախտապարտ ենք Եհովային, որ մեզ հնարավորություն է տվել մաքուր երկրպագություն մատուցելու իրեն իր մեծ հոգևոր տաճարում։ w23.10, էջ 28, պրբ. 15-16

Եհովան մեզ զորացնում է նաև երեցների միջոցով (Ես. 32։1, 2)։ Ուստի երբ մտահոգություններ ես ունենում, դրանց մասին պատմիր երեցներին և մի՛ վարանիր ընդունել նրանց առաջարկած օգնությունը. չէ՞ որ նրանց միջոցով Եհովան կարող է զորացնել քեզ։ Մեզ կարող է նաև զորացնել Աստվածաշնչի վրա հիմնված մեր հույսը, լինի դա հավիտենական կյանք երկրային դրախտում, թե երկնային Թագավորությունում (Հռոմ. 4։3, 18, 19)։ Մեր հույսը մեզ ուժ է տալիս, որ դիմանանք փորձություններին, քարոզենք բարի լուրը և տարբեր հանձնարարություններ կատարենք ժողովում (1 Թեսաղ. 1։3)։ Այդ նույն հույսն էր, որ զորացրեց Պողոս առաքյալին։ Նա «ճնշումների էր ենթարկվում.... շփոթության մեջ էր.... հալածված.... [և] տապալված»։ Անգամ նրա կյանքն էր վտանգի տակ (2 Կորնթ. 4։8-10)։ Պողոսը դիմանալու ուժ գտավ՝ կենտրոնանալով իր հույսի վրա (2 Կորնթ. 4։16-18)։ Նա կենտրոնացած էր երկնքում ապրելու իր հույսի վրա և խորհրդածում էր այդ հույսի շուրջ ու զգում էր, որ «օրեցօր նորոգվում է»։ w23.10, էջ 15-16, պրբ. 14-17

Աղոթելիս մտածիր, թե արդյոք դա ճիշտ ժամանակն է, որ Աստված պատասխանի քո խնդրանքին։ Գուցե ակնկալենք, որ Եհովան անմիջապես պատասխանի մեր աղոթքներին։ Բայց իրականում նա ավելի լավ գիտի, թե երբ է դրա լավագույն ժամանակը (Եբր. 4։16)։ Երբ անմիջապես չենք ստանում մեր աղոթքի պատասխանը, գուցե մտածենք, թե մեր աղոթքի պատասխանն է՝ «Ո՛չ»։ Բայց իրականում Եհովան գուցե ասում է՝ «Դե՛ռ ոչ»։ Օրինակ՝ երիտասարդ եղբայրը աղոթել էր, որ ապաքինվի, բայց նրա վիճակը չլավացավ։ Եթե Եհովան հրաշքով բուժեր նրան, Սատանան կարող էր պնդել, որ եղբայրը շահադիտական նպատակներով է ծառայում Եհովային (Հոբ 1։9-11; 2։4)։ Բացի այդ՝ Եհովան բոլոր հիվանդությունները բուժելու համար կոնկրետ ժամանակ է որոշել (Ես. 33։24; Հայտն. 21։3, 4)։ Ուստի եղբայրը կարող էր Եհովայից ուժ և մտքի խաղաղություն խնդրել, որ դիմանա իր հիվանդությանը ու հավատարմորեն ծառայի նրան։ w23.11, էջ 24, պրբ. 13