পাঁচনিৰ কৰ্ম্ম

৯ কিন্তু চৌলে এতিয়াও প্ৰভুৰ শিষ্যসকলক ধমকি দিবলৈ আৰু হত্যা কৰিবলৈ ক্ৰোধিত হৈ আছিল। সেইবাবে, তেওঁ মহা-পুৰোহিতৰ ওচৰলৈ গʼল। ২ আৰু তেওঁক দম্মেচক চহৰত থকা সভাঘৰবোৰৰ নামত চিঠি খুজিলে যাতে ‘প্ৰভুৰ পথত’ চলা পুৰুষ হওক বা স্ত্ৰী, যাকে লগ পায়, তেওঁলোকক গ্ৰেপ্তাৰ কৰি* যিৰূচালেমলৈ লৈ আহে।

৩ যেতিয়া তেওঁ দম্মেচকলৈ পাবলগীয়া আছিল, তেতিয়া ৰাস্তাত হঠাতে তেওঁৰ চাৰিওফালে আকাশৰ পৰা পোহৰ জিলিকি উঠিল। ৪ তেতিয়া তেওঁ মাটিত পৰি গʼল আৰু এই মাত শুনিবলৈ পালে, “চৌল, চৌল, তুমি কিয় মোৰ ওপৰত অত্যাচাৰ কৰি আছা?” ৫ চৌলে কʼলে, “হে প্ৰভু, আপুনি কোন?” তেওঁ কʼলে, “মই যীচু হওঁ, যাৰ ওপৰত তুমি অত্যাচাৰ কৰি আছা। ৬ কিন্তু এতিয়া উঠা আৰু চহৰলৈ যোৱা আৰু যি তুমি কৰিব লাগিব, সেয়া তোমাক কোৱা হʼব।” ৭ যি লোকসকলে চৌলৰ লগত যাত্ৰা কৰি আছিল, তেওঁলোকে আচৰিত হৈছিল আৰু তাতে থিয় হৈ আছিল। তেওঁলোকে কিবা মাতটো শুনি পাইছিল, কিন্তু কাকো দেখা পোৱা নাছিল। ৮ তেতিয়া চৌলে মাটিৰ পৰা উঠি থিয় হʼল। তেওঁৰ চকু যদিও খোলা আছিল, কিন্তু একো দেখা পোৱা নাছিল, সেইবাবে তেওঁলোকে তেওঁৰ হাতত ধৰি দম্মেচকলৈ লৈ গʼল। ৯ তিনি দিনলৈকে চৌলে একো দেখা পোৱা নাছিল আৰু খোৱা-বোৱাও কৰা নাছিল।

১০ তাত দম্মেচকত অননিয় নামৰ এজন শিষ্য আছিল আৰু প্ৰভুৱে এটা দৰ্শনত তেওঁক কʼলে, “অননিয়!” তেওঁ কʼলে, “হয়, প্ৰভু!” ১১ প্ৰভুৱে তেওঁক কʼলে, “উঠা, পোন নামৰ ৰাস্তাইদি যোৱা। তাত যিহূদাৰ ঘৰলৈ গৈ চৌল নামৰ মানুহজনৰ বিষয়ে সুধিবা, যিজন তাৰ্চ চহৰৰ হয়। কিয়নো চোৱা তেওঁ প্ৰাৰ্থনা কৰি আছে। ১২ আৰু তেওঁ এটা দৰ্শন দেখিছে যে অননিয় নামৰ এজন মানুহ তেওঁৰ ওচৰলৈ আহিছে আৰু অননিয়ই তেওঁৰ ওপৰত হাত থৈছে যাতে তেওঁৰ দৃষ্টিশক্তি ঘূৰাই পায়।” ১৩ কিন্তু অননিয়ই কʼলে, “প্ৰভু, মই সেই মানুহজনৰ বিষয়ে বহুতো মানুহৰ পৰা শুনিছোঁ যে তেওঁ যিৰূচালেমত ঈশ্বৰৰ লোকসকলৰ ওপৰত কিমান অত্যাচাৰ কৰিছে। ১৪ আৰু এতিয়া তেওঁ প্ৰধান পুৰোহিতৰ পৰা অধিকাৰ পাইছে যাতে যিসকলে আপোনাৰ নাম লয়, সেই সকলোকে গ্ৰেপ্তাৰ কৰিব পাৰে।”* ১৫ কিন্তু প্ৰভুৱে তেওঁক কʼলে, “তুমি তেওঁৰ ওচৰলৈ যোৱা, কিয়নো মই তেওঁক বাছনি কৰিলোঁ* যাতে তেওঁ যিহূদী নোহোৱা লোক, ৰজাসকল আৰু ইস্ৰায়েলীসকলক মোৰ নামৰ বিষয়ে সাক্ষ্য দিয়ে। ১৬ মই তেওঁক দেখুৱাম যে মোৰ নামৰ কাৰণে তেওঁ কিমান কষ্ট ভুগিব লাগিব।”

১৭ তেতিয়া অননিয় গʼল আৰু সেই ঘৰত সোমাল, যʼত চৌল আছিল। তেওঁ নিজৰ হাত চৌলৰ ওপৰত থʼলে আৰু কʼলে, “চৌল, মোৰ ভাই, আপুনি যেন দৃষ্টিশক্তি ঘূৰাই পাই আৰু পবিত্ৰ শক্তিৰে পৰিপূৰ্ণ হয়, এই কাৰণে আপুনি অহা ৰাস্তাত যিজন প্ৰভু যীচুৱে আপোনাক দৰ্শন দিছিল, তেৱেঁই মোক আপোনাৰ ওচৰলৈ পঠাইছে।” ১৮ সেই সময়তে চৌলৰ চকুৰ পৰা বাকলিৰ নিচিনা কিবা পৰিলে আৰু তেওঁ আকৌ দেখা পাবলৈ ধৰিলে আৰু তেওঁ উঠি বাপ্তিষ্মা লʼলে।* ১৯ তেওঁ খোৱা-বোৱা কৰাৰ পাছত শক্তি পালে।

চৌল কিছু দিনলৈকে দম্মেচকত শিষ্যসকলৰ লগত থাকিল। ২০ আৰু তেওঁ লগে লগে তাত থকা সভাঘৰত যীচুৰ বিষয়ে এই কথা প্ৰচাৰ কৰিবলৈ ধৰিলে যে তেৱেঁই ঈশ্বৰৰ পুত্ৰ হয়। ২১ কিন্তু যিমান লোকসকলে তেওঁৰ বিষয়ে শুনিলে, তেওঁলোক আচৰিত হʼল আৰু কʼবলৈ ধৰিলে, “ই সেই মানুহজন নহয় জানো, যিজনে যিৰূচালেমত যীচুৰ নাম লোৱা লোকসকলক অত্যাচাৰ কৰিছিল? তেওঁ শিষ্যসকলক গ্ৰেপ্তাৰ কৰি* প্ৰধান পুৰোহিতসকলৰ ওচৰলৈ লৈ যোৱাৰ উদ্দেশ্যেৰে ইয়ালৈ অহা নাছিল নে?” ২২ কিন্তু চৌলে আৰু বেছি প্ৰভাৱশালীৰূপে শিক্ষা দিবলৈ ধৰিলে। তেওঁ ভাল যুক্তি দি প্ৰমাণ কৰিছিল যে যীচুৱেই খ্ৰীষ্ট হয় আৰু দম্মেচকত থকা যিহূদীসকলে একো উত্তৰ দিব নোৱাৰিছিল।

২৩ এইদৰে কিছু দিন পাৰ হোৱাৰ পাছত যিহূদীসকলে মিলি তেওঁক হত্যা কৰিবলৈ ষড়যন্ত্ৰ কৰিলে। ২৪ কিন্তু চৌলে তেওঁলোকৰ ষড়যন্ত্ৰৰ বিষয়ে গʼম পালে। যিহূদীসকলে তেওঁক হত্যা কৰিবলৈ দিনে-ৰাতিয়ে চহৰৰ দুৱাৰ মুখত পহৰা দি আছিল। ২৫ সেইবাবে, তেওঁৰ শিষ্যসকলে ৰাতিতেই তেওঁক এটা ডাঙৰ টুকুৰীত বহাই চহৰৰ দেৱালত বনোৱা এখন খিৰিকীয়েদি তললৈ নমাই দিলে।

২৬ যেতিয়া তেওঁ যিৰূচালেম পালেগৈ, তেতিয়া তেওঁ শিষ্যসকলৰ লগত একলগ হʼবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। কিন্তু সকলোৱে তেওঁক ভয় কৰিছিল, কিয়নো তেৱোঁ এজন শিষ্য হʼল বুলি তেওঁলোকৰ বিশ্বাস হোৱা নাছিল। ২৭ সেইবাবে, বাৰ্ণব্বাই তেওঁক সহায় কৰিবলৈ আগবাঢ়ি আহিল আৰু তেওঁক পাঁচনিসকলৰ* ওচৰলৈ লৈ গʼল আৰু চৌলে ৰাস্তাত কেনেকৈ প্ৰভুক দেখা পাইছিল আৰু প্ৰভুৱে তেওঁৰ লগত কথা পাতিছিল, সেই সকলো কথা বাৰ্ণব্বাই তেওঁলোকক জনালে। আৰু তেওঁলোকক এয়াও জনালে যে চৌলে দম্মেচকত কেনেকৈ সাহসেৰে যীচুৰ নামেৰে প্ৰচাৰ কৰিছিল। ২৮ সেইবাবে, চৌলে যিৰূচালেমত শিষ্যসকলৰ লগত থাকিল আৰু তাত মুকলিভাৱে অহা-যোৱা কৰিছিল আৰু প্ৰভুৰ নামেৰে সাহসেৰে কথা পাতিছিল। ২৯ তেওঁ গ্ৰীক ভাষা কোৱা যিহূদীসকলৰ লগত কথা পাতিছিল আৰু তৰ্ক-বিতৰ্ক কৰিছিল। কিন্তু সেই লোকসকলে তেওঁক হত্যা কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে। ৩০ যেতিয়া এই কথা ভাইসকলে গʼম পালে, তেতিয়া তেওঁলোকে তেওঁক কৈচৰিয়ালৈ লৈ আহিলে আৰু তাৰ পৰা তেওঁক তাৰ্চলৈ পঠাই দিলে।

৩১ ইয়াৰ পাছত গোটেই যিহূদিয়া, গালীল আৰু চমৰীয়াৰ মণ্ডলীত শান্তিৰ পৰিৱেশ হʼল আৰু তেওঁলোকৰ বিশ্বাস মজবুত হৈ থাকিল। মণ্ডলীয়ে যিহোৱাৰ* প্ৰতি ভয় ৰাখিলে আৰু পবিত্ৰ শক্তিৰ পৰা শান্ত্বনা পাই থাকিল আৰু মণ্ডলীৰ সংখ্যা বৃদ্ধি হৈ থাকিল।

৩২ যেতিয়া পিতৰে গোটেই এলেকাত যাত্ৰা কৰি আছিল, তেতিয়া তেওঁ লুদ্দা চহৰত থকা ঈশ্বৰৰ লোকসকলৰ ওচৰলৈও গʼল। ৩৩ তাত তেওঁ ঐনিয় নামৰ এজন মানুহক লগ পালে, যিজন আঠ বছৰৰ পৰা জঠৰ ৰোগৰ* কাৰণে খাটত পৰি আছিল। ৩৪ পিতৰে তেওঁক কʼলে, “ঐনিয়, যীচু খীষ্ট্ৰই তোমাৰ বেমাৰ সুস্থ কৰিলে। উঠা আৰু নিজৰ বিছনা ঠিক কৰা।” তেওঁ লগে লগে উঠি থিয় হʼল। ৩৫ যেতিয়া লুদ্দা আৰু চাৰোণত থকা সকলো লোকে তেওঁক দেখিলে, তেতিয়া তেওঁলোক যীচুৰ শিষ্য হʼল।

৩৬ যাফো চহৰত টাবিথা নামৰ এজনী শিষ্য আছিল, যাৰ নাম গ্ৰীক ভাষাত “দৰ্কা”* আছিল। তেওঁ বহুতো ভাল কাম কৰিছিল আৰু দান দিছিল। ৩৭ কিন্তু সেই সময়ত তেওঁৰ বেমাৰ হৈ মৃত্যু হʼল। তেওঁলোকে তেওঁক গা ধুৱাই ওপৰৰ এটা কোঠালিত থʼলে। ৩৮ লুদ্দা চহৰ যাফোৰ ওচৰতে আছিল, সেইবাবে যেতিয়া শিষ্যসকলে শুনিলে যে পিতৰ লুদ্দাত আছে, তেতিয়া তেওঁলোকে দুজন মানুহক পঠাই তেওঁক এইদৰে মিনতি কৰিলে, “অনুগ্ৰহ কৰি সোনকালে আমাৰ ওচৰলৈ আহক।” ৩৯ তেতিয়া পিতৰে উঠি তেওঁলোকৰ লগত গʼল। যেতিয়া তেওঁ যাফো পালেগৈ, তেতিয়া তেওঁলোকে তেওঁক ওপৰৰ কোঠালিলৈ লৈ গʼল আৰু সকলো বিধৱাই কান্দি কান্দি তেওঁৰ ওচৰলৈ আহিলে আৰু তেওঁলোকে পিতৰক সেই কাপোৰ আৰু চোলা দেখুৱাবলৈ ধৰিলে, যিবোৰ দৰ্কাই তেওঁলোকৰ লগত থকাৰ সময়ত বনাইছিল। ৪০ তাৰ পাছত পিতৰে সকলোকে বাহিৰলৈ যাবলৈ কʼলে আৰু আঁঠুকাঢ়ি প্ৰাৰ্থনা কৰিলে। ইয়াৰ পাছত তেওঁ মৃতদেহৰ ফালে ঘূৰি চাই কʼলে, “টাবিথা, উঠা!” টাবিথাই নিজৰ চকু মেলিলে আৰু পিতৰক দেখাৰ লগে লগে উঠি বহিল। ৪১ পিতৰে নিজৰ হাত আগবঢ়াই তেওঁক উঠালে আৰু ঈশ্বৰৰ লোক আৰু বিধৱাসকলক মাতি জীৱিত হোৱা টাবিথাক তেওঁলোকক দি দিলে। ৪২ এই কথা গোটেই যাফোত বিয়পি গʼল আৰু বহুতো লোকে প্ৰভুৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰিবলৈ ধৰিলে। ৪৩ পিতৰে কিছু দিনলৈকে যাফোতে থাকিল। তেওঁ চিমোন নামৰ এজন মানুহৰ ঘৰত থাকিছিল, যিজনে চামৰাৰ কাম কৰিছিল।