যোচেফ, যাকোবৰ লʼৰাবিলাকৰ মাজৰ এজন আছিল। তাৰ দাদাহঁতে দেখিলে যে যাকোবে যোচেফক বেছি মৰম কৰে। এয়া দেখি তাৰ দাদাহঁতৰ কেনেকুৱা লাগিল? সিহঁতে যোচেফক হিংসা আৰু ঘৃণা কৰিবলৈ ধৰিলে। এদিনাখন যোচেফে এটা আচৰিত ধৰণৰ সপোন দেখিলে আৰু সেই সপোনৰ বিষয়ে নিজৰ দাদাহঁতক কʼলে। সেই সপোনৰ অৰ্থ আছিল যে এদিন দাদাহঁতে যোচেফৰ আগত মূৰ দোৱাব। সেইবাবে, সিহঁতে যোচেফক আৰু বেছিকৈ ঘৃণা কৰিবলৈ ধৰিলে!

এদিনাখন যোচেফৰ দাদাহঁতে চিখিম নামৰ চহৰৰ ওচৰত ভেড়া চৰাই আছিল। দাদাহঁতে ভালে আছে নে নাই, সেয়া চাবলৈ যাকোবে যোচেফক পঠিয়ালে। তেওঁলোকে দূৰৰ পৰা যোচেফক দেখি এজনে-আনজনক এইদৰে কʼবলৈ ধৰিলে, ‘সৌৱা চোৱা! সপোন দেখাজন আহি আছে! বʼলা তাক মাৰি পেলাওঁ।’ সিহঁতে তাক ধৰি এটা ডাঙৰ গাঁতত পেলাই দিলে। কিন্তু সিহঁতৰ মাজৰ এজন দাদা যিহূদাই কʼলে, ‘ইয়াক নামাৰিবা, ইয়াক আমি দাস হিচাপে বিক্ৰী কৰি দিম।’ সেইবাবে, সিহঁতে ২০ টা ৰূপৰ মুদ্ৰাত মিদিয়নীয়াৰ হাতত বেচি দিলে। মিদিয়নীয়াবিলাক মিচৰলৈ গৈ আছিল।

তাৰ পাছত যোচেফৰ দাদাহঁতে যোচেফৰ চোলাটো ছাগলীৰ তেজত ডুবালে আৰু দেউতাকৰ ওচৰলৈ পঠিয়াই দিলে। সিহঁতে তেওঁলৈ এই খবৰো পঠিয়ালে, ‘চাওকচোন, এই চোলাটো আপোনাৰ লʼৰাজনৰতো নহয়?’ যাকোবে ভাবিলে যে যোচেফক কোনো বনৰীয়া জন্তুৱে মাৰি পেলালে। তেওঁ বহুত দুখ কৰিলে আৰু তেওঁৰ দুখ কোনেও কম কৰিব নোৱাৰিলে।

মিচৰ দেশত যোচেফক এজন ডাঙৰ অধিকাৰীৰ হাতত বিক্ৰী কৰা হʼল। সেই অধিকাৰীজনৰ নাম আছিল পোটীফৰ আৰু যোচেফ তেওঁৰ দাস হৈ পৰিল। কিন্তু যিহোৱা তেওঁৰ লগত আছিল। পোটীফৰে দেখিলে যে যোচেফে নিজৰ সকলো কাম ভালদৰে কৰে আৰু তেওঁৰ ওপৰত ভৰসা কৰিব পাৰি। সেইবাবে, কিছু সময়ৰ ভিতৰতে পোটীফৰে নিজৰ সকলো বস্তুৰ চোৱা-চিতা কৰিবলৈ তেওঁক দায়িত্ব দিলে।

পোটীফৰৰ পত্নীয়ে দেখিলে যে যোচেফ দেখাত ধুনীয়া আৰু শক্তিশালী হয়। সেইবাবে, তাই যোচেফক প্ৰতিদিনে তাইৰ লগত শুবলৈ কৈছিল। কিন্তু যোচেফে কি কৰিছিল? যোচেফে মানা কৰিছিল আৰু এইদৰে কৈছিল, ‘নহয়! এইদৰে কৰাটো ভুল হʼব, মালিকে মোৰ ওপৰত বহুত ভৰসা কৰে আৰু আপুনি তেওঁৰ পত্নী হয়। যদি মই আপোনাৰ লগত শুম, তেনেহʼলে এয়া ঈশ্বৰৰ বিৰুদ্ধে পাপ হʼব!’

এদিনাখন পোটীফৰৰ পত্নীয়ে যোচেফক তাইৰ লগত শুবলৈ জোৰ-জবৰদস্তি কৰিলে আৰু তাই যোচেফৰ কাপোৰখন টানি ধৰিলে, কিন্তু যোচেফ তাৰ পৰা পলাই গʼল। যেতিয়া পোটীফৰ ঘৰলৈ আহিল, তেতিয়া তেওঁৰ পত্নীয়ে মিছা কথা কʼলে যে যোচেফে তাইৰ লগত জোৰ-জবৰদস্তি শুবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। এই কথাত পোটীফৰৰ বহুত খং উঠিল। সেইবাবে, তেওঁ যোচেফক জেলত সুমিয়াই দিলে। কিন্তু যিহোৱাই যোচেফক পাহৰি যোৱা নাছিল।

যেতিয়া যোচেফ জেলত আছিল, তেতিয়া মিচৰৰ ৰজা ফৰৌণে এনে এটা সপোন দেখিলে, যাৰ অৰ্থ কোনেও বুজাব নোৱাৰিলে। ফৰৌণৰ এজন সেৱকে তেওঁক জনালে যে যোচেফে তেওঁৰ সপোনৰ অৰ্থ কʼব পাৰিব। ফৰৌণে লগে লগে যোচেফক মাতিবলৈ কʼলে।

ফৰৌণে যোচেফক সুধিলে, ‘তুমি মোৰ সপোনৰ অৰ্থ জনাব পাৰিবা নে?’ যোচেফে ফৰৌণৰ সপোনৰ অৰ্থ এইদৰে কʼলে, ‘মিচৰত সাত বছৰ ধৰি বহুত বেছি শস্য হʼব আৰু তাৰ পাছত সাত বছৰলৈকে আকাল হʼব। সেইবাবে, কোনো বুদ্ধিমান মানুহক বাছনি কৰক যাতে তেওঁ শস্য জমা কৰিব পাৰে আৰু আপোনাৰ লোকসকলে যেন ভোকত মৰিবলগীয়া নহয়।’ ফৰৌণে কʼলে, ‘মই তোমাকে বাছনি কৰিছোঁ! তুমি মোৰ পাছত মিচৰৰ সকলোতকৈ শক্তিশালী মানুহ হʼবা!’ যোচেফে ফৰৌণৰ সপোনৰ অৰ্থ কেনেকৈ জানিব পাৰিলে? যিহোৱাই তেওঁক সহায় কৰিলে।

সাত বছৰলৈকে যোচেফে শস্য জমা কৰি থাকিল। ইয়াৰ পাছত যোচেফে কোৱাৰ দৰে গোটেই পৃথিৱীত আকাল হʼল। সকলো ঠাইৰ পৰা লোকসকলে শস্য কিনিবলৈ যোচেফৰ ওচৰলৈ আহিবলৈ ধৰিলে। তেওঁৰ দেউতা যাকোবেও শুনিলে যে মিচৰত শস্য পোৱা গৈছে। সেইবাবে, তেওঁ নিজৰ লʼৰাবিলাকৰ মাজৰ দহজনক তালৈ শস্য কিনিবলৈ পঠালে।

যাকোবৰ লʼৰাবিলাক যেতিয়া যোচেফৰ ওচৰলৈ আহিলে, তেতিয়া যোচেফে তেওঁলোকক লগে লগে চিনি পালে। কিন্তু তেওঁৰ দাদাহঁতে যোচেফক চিনি নাপালে। যোচেফে সপোনত দেখাৰ দৰে তেওঁলোকে যোচেফক মূৰ দোৱাই প্ৰণাম কৰিলে। তেওঁৰ দাদাহঁতৰ মনত এতিয়াও ঘৃণাভাৱ আছে নে নাই যোচেফে জানিব বিচাৰিছিল। সেইবাবে, যোচেফে তেওঁলোকক কʼলে, ‘তোমালোক চোৰাংচোৱা হোৱা, তোমালোকে আমাৰ দেশৰ দুৰ্বলতাৰ বিষয়ে জানিবলৈ আহিছা।’ তেওঁলোকে কʼলে, ‘নহয়! আমি কনানৰ পৰা আহিছোঁ। আমি ১২ জন ভাই-ককাই আছোঁ। আমাৰ মাজৰ এজন ভাই নাই আৰু সকলোতকৈ সৰু ভাইজন দেউতাৰ লগত আছে।’ তেতিয়া যোচেফে তেওঁলোকক কʼলে, ‘তোমালোকে সকলোতকৈ সৰু ভাইজনক মোৰ ওচৰলৈ আনা, তেতিয়াহে মই তোমালোকৰ কথা বিশ্বাস কৰিম।’ তেতিয়া তেওঁলোকে দেউতাকৰ ওচৰলৈ উভতি গʼল।

যাকোবৰ ঘৰত যেতিয়া শস্য শেষ হৈ গʼল, তেতিয়া তেওঁ তেওঁৰ লʼৰাবিলাকক আকৌ মিচৰলৈ পঠিয়ালে। এইবাৰ তেওঁলোকে নিজৰ লগত সকলোতকৈ সৰু ভাই বিন্যামীনক লৈ গʼল। যোচেফে তেওঁলোকৰ পৰীক্ষা কৰিব বিচাৰিছিল, সেইবাবে নিজৰ ৰূপৰ পিয়লা বিন্যামীনৰ বেগত ভৰাই দিলে। তাৰ পাছত তেওঁলোকৰ ওপৰত চোৰ কৰাৰ বদনাম লগালে। যোচেফৰ সেৱকসকলে যেতিয়া বিন্যামীনৰ বেগত পিয়লাটো বিচাৰি পালে, তেতিয়া তেওঁৰ দাদাবিলাকে আচৰিত হʼল। বিন্যামীনৰ সলনি তেওঁলোকক শাস্তি দিবলৈ তেওঁৰ দাদাবিলাকে যোচেফক অনুৰোধ কৰিবলৈ ধৰিলে।

যোচেফে গʼম পালে যে তেওঁৰ দাদাহঁতে সলনি হʼল। তেতিয়া যোচেফে নিজকে ৰখাব নোৱাৰিলে আৰু কান্দিবলৈ ধৰিলে। যোচেফে তেওঁলোকক কʼলে, ‘মই তোমালোকৰ ভাই যোচেফ হওঁ। মোৰ দেউতা জীয়াই আছে নে?’ তেওঁৰ দাদাহঁতে আচৰিত হʼল। তাৰ পাছত যোচেফে তেওঁলোকক কʼলে, ‘তোমালোকে মোৰ লগত যি কৰিলা, তাৰ কাৰণে তোমালোকে দুখ নকৰিবা। কিয়নো ঈশ্বৰে তোমালোক সকলোৰে জীৱন বচাবলৈ মোক ইয়ালৈ পঠাইছে। এতিয়া সোনকালে যোৱা আৰু মোৰ দেউতাক ইয়ালৈ লৈ আনা।’

তাৰ পাছত তেওঁলোকে ঘৰলৈ উভতি গʼল যাতে তেওঁলোকে এই আনন্দৰ খবৰ দেউতাকক দিব পাৰে আৰু তেওঁক মিচৰলৈ লৈ আনিব পাৰে। বহু বছৰৰ পাছত যোচেফ আৰু তেওঁৰ দেউতাক আকৌ এবাৰ একলগ হʼল।