মোচি মিদিয়নত ৪০ বছৰ আছিল। তেওঁ বিয়া কৰিলে আৰু তেওঁৰ লʼৰা-ছোৱালী হʼল। এদিনাখন তেওঁ চীনয় পাহাৰৰ ওচৰত ভেড়া চৰাই আছিল। তাত তেওঁ এটা আচৰিত বস্তু দেখিলে। এজোপা জোপোহাত জুই লাগি আছিল, কিন্তু জোপোহাটো জ্বলা নাছিল। এইদৰে কিয় হৈ আছে, সেয়া চাবলৈ মোচিয়ে জোপোহাটোৰ ওচৰলৈ গʼল। কিন্তু জোপোহাৰ পৰা এই মাত আহিল, ‘মোচি! আৰু ওচৰলৈ নাহিবা। তোমাৰ জোতাযোৰ খুলি দিয়া। কিয়নো তুমি পবিত্ৰ ঠাইত থিয় হৈ আছা।’ আচলতে এই মাত এজন স্বৰ্গদূতৰ আছিল, যিজনে যিহোৱাৰ ফালৰ পৰা কৈ আছিল।

মোচিয়ে বৰ ভয় খালে আৰু তেওঁ নিজৰ চেহেৰা লুকুৱাই লʼলে। যিহোৱাই মোচিক কʼলে, ‘ইস্ৰায়েলীসকলে কষ্ট ভুগি থকা মই দেখি আছোঁ। মই তেওঁলোকক মিচৰীয়াসকলৰ হাতৰ পৰা মুকলি কৰিম আৰু তেওঁলোকক এখন ভাল দেশলৈ লৈ যাম। তুমি মোৰ লোকসকলক মিচৰৰ পৰা উলিয়াই আনিবা।’ এই কথা শুনি মোচিয়ে হয়তো আচৰিত হৈছিল, নহয় নে?

মোচিয়ে কʼলে, ‘যদি লোকসকলে সুধিব তোমাক কোনে পঠাইছে, তেনেহʼলে মই কি কʼম?’ যিহোৱাই কʼলে, ‘তেওঁলোকক কʼবা, অব্ৰাহাম, ইচহাক আৰু যাকোবৰ ঈশ্বৰ যিহোৱাই মোক পঠাইছে।’ তাৰ পাছত মোচিয়ে কʼলে, ‘কিন্তু তেওঁলোকে যদি মোৰ কথা নামানে, তেনেহʼলে মই কি কৰিম?’ যিহোৱাই মোচিক প্ৰমাণ দিলে যে তেওঁ মোচিক সহায় কৰিব। যিহোৱাই মোচিক নিজৰ লাঠিডাল মাটিত পেলাবলৈ কʼলে। মোচিয়ে যেতিয়া এইদৰে কৰিলে, তেতিয়া লাঠিডাল সাপ হৈ গʼল। তাৰ পাছত যেতিয়া সাপৰ নেগুডাল ধৰিলে, তেতিয়া আকৌ লাঠি হৈ গʼল। যিহোৱাই কʼলে, ‘তুমি যেতিয়া এই চমৎকাৰ কৰিবা, তেতিয়া লোকসকলে জানিব পাৰিব যে মই তোমালোকক পঠিয়াইছোঁ।’

মোচিয়ে কʼলে, ‘মই ভালদৰে কথা কʼব নোৱাৰোঁ।’ যিহোৱাই তেওঁক প্ৰতিজ্ঞা কৰিলে, ‘তুমি কি কʼব লাগে, সেয়া মই তোমাক কʼম। মই তোমাৰ লগত তোমাৰ ভাই হাৰোণক পঠিয়াম।’ যিহোৱাই তেওঁৰ লগত থাকিব বুলি গʼম পোৱাৰ পাছত মোচিয়ে নিজৰ পত্নী আৰু লʼৰাবোৰক লৈ মিচৰলৈ ওলাই গʼল।

ইস্ৰায়েলীসকলক জোৰ-জবৰদস্তি দাস হিচাপে কাম কৰোৱা হৈছিল। তেতিয়া যিহোৱাই মোচি আৰু হাৰোণৰ যোগেদি ফৰৌণলৈ এই খবৰ পঠিয়ালে, ‘তুমি মোৰ লোকসকলক যাবলৈ দিয়া যাতে তেওঁলোকে অৰণ্যতa মোৰ উপাসনা কৰিব পাৰে।’ কিন্তু ফৰৌণে অহংকাৰী হৈ কʼলে, ‘মই যিহোৱাৰ কথা কিয় শুনিম! মই তেওঁলোকক যাবলৈ নিদিওঁ।’ তেতিয়া ফৰৌণে ইস্ৰায়েলীসকলক আৰু বেছি কাম কৰাবলৈ ধৰিলে। তাৰ পাছত যিহোৱাই ফৰৌণক শিক্ষা দিলে। কিন্তু জানা নে কেনেকৈ? তেওঁ মিচৰত দহটা বিপত্তি আনিলে। যিহোৱাই মোচিক কʼলে, ‘ফৰৌণে মোৰ কথা শুনা নাই। কালি ৰাতিপুৱা তেওঁ নীল নদীৰ ওচৰত থাকিব। তুমি নীল নদীৰ ওচৰলৈ গৈ তেওঁক কʼবা যে নদীৰ গোটেই পানী তেজলৈ সলনি হʼব, কিয়নো সি মোৰ লোকসকলক এৰি দিয়া নাই।’ তেতিয়া মোচিয়ে যিহোৱাৰ কথা শুনিলে আৰু ফৰৌণৰ ওচৰলৈ গʼল। হাৰোণে ফৰৌণৰ ওচৰত নীল নদীত লাঠিডাল মাৰিলে আৰু গোটেই পানী তেজলৈ সলনি হʼল আৰু গোটেই মাছবোৰ মৰি গʼল আৰু তাৰ পৰা বেয়া গোন্ধ ওলাবলৈ ধৰিলে। সেই পানী কোনেও খাব নোৱাৰিছিল। তথাপিও ফৰৌণে ইস্ৰায়েলীসকলক যাবলৈ দিয়া নাছিল।

সাত দিনৰ পাছত যিহোৱাই মোচিক ফৰৌণৰ ওচৰলৈ গৈ এইদৰে কʼবলৈ কʼলে, ‘তুমি যদি মোৰ লোকসকলক এৰি নিদিয়া, তেনেহʼলে মিচৰত ভেকুলীৰে ভৰি পৰিব।’ তেতিয়া হাৰোণে নিজৰ লাঠিডাল উঠালে আৰু গোটেই দেশত ভেকুলীৰে ভৰি পৰিল। লোকসকলৰ ঘৰত, বিছনাত, বাচন-বৰ্তনত আৰু সকলো ঠাইতে ভেকুলীৰে ভৰি পৰিল! তেতিয়া ফৰৌণে এই বিপত্তি দূৰ কৰিবলৈ যিহোৱালৈ মিনতি কৰিবলৈ মোচিক কʼলে আৰু ফৰৌণে ইস্ৰায়েলীসকলক এৰি দিম বুলি প্ৰতিজ্ঞা কৰিলে। যিহোৱাই সেই বিপত্তি দূৰ কৰি দিলে। মিচৰীয়াসকলে মৰি যোৱা ভেকুলীবোৰ গোটালে আৰু ঠায়ে ঠায়ে ভেকুলীৰ দʼম হৈ পৰিল। গোটেই দেশত বেয়া গোন্ধ বিয়পি গʼল। তথাপিও ফৰৌণে ইস্ৰায়েলীসকলক যাবলৈ নিদিলে।

যিহোৱাই মোচিক কʼলে, ‘হাৰোণক তেওঁৰ লাঠিডালেৰে মাটিত মাৰিবলৈ কʼবা, তেতিয়া মাটিৰ ধূলি মহলৈ সলনি হৈ যাব।’ হাৰোণে এইদৰে কৰাৰ লগে লগে সকলো ঠাইতে মহেৰে ভৰি পৰিল। তাৰ পাছত ফৰৌণৰ কিছুমান লোকে তেওঁক কʼলে, ‘ঈশ্বৰে এই বিপত্তি আনিছে।’ তথাপিও ফৰৌণে ইস্ৰায়েলীসকলক যাবলৈ নিদিলে।