ইস্ৰায়েলীসকলে চীনয় পাহাৰৰ ওচৰৰ পৰা আগবাঢ়ি গʼল। তেওঁলোকে পাৰণ অৰণ্যৰ মাজেদি পাৰ হৈ কাদেচ নামৰ ঠাইত পালেগৈ। যিহোৱাই মোচিক কʼলে, ‘প্ৰতিটো গোষ্ঠীৰ পৰা এজনক বাছনি কৰা আৰু সেই ১২ জনক লুকাই লুকাই কনান দেশ চাবলৈ পঠোৱা, যি দেশ মই ইস্ৰায়েলীসকলক দিম।’ যিসকলে এনেধৰণৰ কাম কৰে, তেওঁলোকক চোৰাংচোৱা বুলি কোৱা হয়। সেইবাবে, মোচিয়ে ১২ জনক বাছনি কৰিলে আৰু তেওঁলোকক কʼলে, ‘তোমালোকে কনান দেশলৈ যোৱা আৰু চোৱা যে তাৰ মাটি খেতিৰ কাৰণে ভাল হয় নে নহয়। তাত থকা লোকসকল শক্তিশালী হয় নে দুৰ্বল আৰু তেওঁলোকে তম্বুত থাকে নে চহৰত থাকে, এয়াও চাই আহাগৈ।’ তাৰ পাছত ১২ জন চোৰাংচোৱা কনান দেশলৈ গʼল। তাৰ মাজত যিহোচূৱা আৰু কালেবো আছিল।

৪০ দিনৰ পাছত তেওঁলোক উভতি আহিল। তেওঁলোকে নিজৰ লগত ডিমৰু, ডালিম আৰু আঙুৰ আনিলে। তেওঁলোকে এই খবৰ দিলে, ‘সেই দেশৰ মাটি ভাল কিন্তু লোকসকল বহুত শক্তিশালী আৰু সেই চহৰত ওখ ওখ দেৱাল আছে।’ তেতিয়া কালেবে কʼলে, ‘আমি তেওঁলোকক হৰুৱাব পাৰিম। বʼলা, আমি এতিয়াই সেই দেশক আক্ৰমণ কৰোঁ!’ তুমি জানা নে কালেবে এইদৰে কিয় কʼলে? কিয়নো যিহোৱাৰ ওপৰত যিহোচূৱা আৰু তেওঁৰ সম্পূৰ্ণ ভৰসা আছিল। কিন্তু বাকী দহজন চোৰাংচোৱাই কʼলে, ‘নহয়! সেই দেশৰ লোকসকল বহুত ওখ-পাখ। আমি তেওঁলোকৰ ওচৰত ফৰিঙৰ নিচিনা হʼলোঁ।’

এয়া শুনি ইস্ৰায়েলীসকল নিৰাশ হৈ গʼল। তেওঁলোকে অভিযোগ কৰিবলৈ ধৰিলে আৰু এজনে-আনজনক কʼবলৈ ধৰিলে, ‘বʼলা আমি আন কাৰোবাক আমাৰ নেতৃত্ব লʼবলৈ বাছনি কৰোঁ আৰু মিচৰলৈ উভতি যাওঁ। আমি এনে দেশলৈ কিয় যাম, যʼত আমাক মাৰি পেলোৱা হʼব।’ যিহোচূৱা আৰু কালেবে তেওঁলোকক কʼলে, ‘যিহোৱাৰ আজ্ঞা মানা, ভয় নকৰিবা। যিহোৱাই আমাক বচাব।’ কিন্তু ইস্ৰায়েলীসকলে তেওঁলোকৰ কথা নুশুনিলে। আনকি তেওঁলোকক মাৰি পেলাব বিচাৰিছিল!

তেতিয়া যিহোৱাই কি কৰিলে? তেওঁ মোচিক কʼলে, ‘মই ইস্ৰায়েলীসকলৰ কাৰণে ইমান কৰিলোঁ। তথাপি তেওঁলোকে মোৰ কথা নুশুনিলে। সেইকাৰণে, তেওঁলোকে ৪০ বছৰ অৰণ্যতে থাকিব আৰু ইয়াতে মৰি যাব। কেৱল তেওঁলোকৰ লʼৰা-ছোৱালী, যিহোচূৱা আৰু কালেব সেই দেশলৈ যাব, যি দেশ দিবলৈ মই প্ৰতিজ্ঞা কৰিছোঁ।’

ইস্ৰায়েলীসকল অৰণ্যত থকা কিছু সময়ৰ পাছত কোৰহ, দাথন, অবীৰাম আৰু ২৫০ জন লোকে মোচিৰ বিৰুদ্ধে হʼল। তেওঁলোকে মোচিক কʼলে, ‘বহুত হʼল! কোনে তোমাক আমাৰ নেতৃত্ব লʼবলৈ আৰু হাৰোণক মহা-পুৰোহিত হিচাপে বাছনি কৰিছে? যিহোৱা কেৱল হাৰোণ আৰু তোমাৰ লগতেই নাই, আমাৰ লগতো আছে।’ এই কথা যিহোৱাক ভাল নালাগিল। যিহোৱাৰ দৃষ্টিত এয়া এনে আছিল যেন তেওঁলোকে তেওঁৰ বিৰুদ্ধে কাম কৰিছে।

মোচিয়ে কোৰহ আৰু তেওঁৰ লগৰবিলাকক কʼলে, ‘কাইলৈ পবিত্ৰ তম্বুৰ ওচৰলৈ আহিবা। নিজৰ লগত আঙঠা-ধৰাত ধূপ দি আনিবা। যিহোৱাই দেখুৱাই দিব যে তেওঁ কাক বাছনি কৰিছে।’

পাছ দিনাখন কোৰহ আৰু তেওঁৰ ২৫০ জন মানুহে মোচিক লগ কৰিবলৈ পবিত্ৰ তম্বুৰ ওচৰলৈ আহিলে। তেওঁলোকে তাত ধূপ জ্বলালে যেন তেওঁলোক পুৰোহিত হয়। যিহোৱাই মোচি আৰু হাৰোণক কʼলে, ‘তোমালোকে কোৰহ আৰু তেওঁৰ মানুহবিলাকৰ ওচৰৰ পৰা দূৰলৈ গুচি যোৱা।’

কোৰহ পবিত্ৰ তম্বুৰ ওচৰলৈ গʼল, যʼত মোচি আছিল। কিন্তু দাথন, অবীৰাম আৰু তেওঁলোকৰ পৰিয়ালৰ লোকসকলে তালৈ যাবলৈ মানা কৰিলে। যিহোৱাই ইস্ৰায়েলীসকলক কʼলে যে তেওঁলোকে কোৰহ, দাথন আৰু অবীৰামৰ তম্বুৰ পৰা দূৰলৈ গুচি যায়। ইস্ৰায়েলীসকল লগে লগে দূৰলৈ গুচি গʼল। দাথন, অবীৰাম আৰু তেওঁলোকৰ পৰিয়ালৰ লোকসকলে নিজৰ নিজৰ তম্বুৰ বাহিৰত থিয় হৈ আছিল। কিন্তু হঠাতে মাটি ফাটিল আৰু তেওঁলোক সকলোকে গিলি পেলালে। পবিত্ৰ তম্বুৰ ওচৰত জুই পৰিল আৰু কোৰহ আৰু তেওঁৰ ২৫০ জন লোক জুইত জ্বলি শেষ হৈ গʼল।

যিহোৱাই মোচিক কʼলে, ‘প্ৰতিটো গোষ্ঠীৰ প্ৰধান ব্যক্তিৰ পৰা এডালকৈ লাঠি লোৱা আৰু তাত তেওঁলোকৰ নাম লিখা। কিন্তু লেবী গোষ্ঠীৰ লাঠিডালত হাৰোণৰ নাম লিখা আৰু সেই লাঠিবোৰ পবিত্ৰ তম্বুৰ ভিতৰত ৰাখা। মই যিজন ব্যক্তিক বাছনি কৰিম, তাৰ লাঠিডালত ফুল ফুলা থাকিব।’

পাছ দিনাখন মোচিয়ে লাঠিবোৰ লৈ বাহিৰলৈ আহিলে আৰু প্ৰধান মানুহবিলাকক দেখুৱালে। হাৰোণৰ লাঠিডালত ফুল ফুলি আছিল আৰু পকা বাদাম লাগি আছিল। এইদৰে যিহোৱাই হাৰোণক মহা-পুৰোহিত হিচাপে বাছনি কৰিছে বুলি দেখুৱালে।