যেতিয়া ইস্ৰায়েলী চোৰাংচোৱা কেইজনে যিৰীহো চহৰলৈ গʼল, তেতিয়া তেওঁলোকে ৰাহাব নামৰ এগৰাকী তিৰোতাৰ ঘৰত থাকিল। এই কথা যিৰীহোৰ ৰজাই গʼম পালে। সেইবাবে, তেওঁ নিজৰ সৈনিকসকলক ৰাহাবৰ ঘৰলৈ পঠালে। কিন্তু ৰাহাবে চোৰাংচোৱা কেইজনক চাদৰ ওপৰত লুকুৱাই দিলে আৰু সৈনিকসকলক বেলেগ ৰাস্তাইদি পঠাই দিলে। ৰাহাবে চোৰাংচোৱা কেইজনক কʼলে, ‘মই তোমালোকক সহায় কৰিম, কিয়নো মই জানোঁ যে যিহোৱা তোমালোকৰ লগত আছে আৰু তোমালোকে এই দেশ জয় কৰিবা। মোক কথা দিয়া যে তোমালোকে মোৰ পৰিয়ালক বচাবা।’

চোৰাংচোৱা কেইজনে ৰাহাবক কʼলে, ‘আমি কথা দিছোঁ যে তোমাৰ ঘৰৰ ভিতৰত থকা লোকসকলৰ একো নহʼব।’ তাৰ পাছত তেওঁলোকে কʼলে, ‘তুমি নিজৰ ঘৰৰ খিৰিকীত এডাল ৰঙা ৰছী বান্ধিবা আৰু তোমালোকৰ পৰিয়াল বাচি যাব।’

ৰাহাবে চোৰাংচোৱা কেইজনক এডাল ৰছীৰে খিৰিকীয়েদি তললৈ নমাই দিলে। তেওঁলোকে পাহাৰলৈ গʼল আৰু তাত তিনি দিন লুকাই থাকিল। ইয়াৰ পাছত তেওঁলোকে যিহোচূৱাৰ ওচৰলৈ গʼল। তাৰ পাছত ইস্ৰায়েলীসকলে যৰ্দ্দন নদী পাৰ কৰিলে আৰু তেওঁলোকে কনান দেশ জয় কৰিবলৈ তৈয়াৰী কৰিলে। প্ৰথমতে তেওঁলোকে যিৰীহো চহৰখন জয় কৰিলে। জানা নে কেনেকৈ? যিহোৱাই তেওঁলোকক চহৰৰ চাৰিওফালে দিনত এবাৰকৈ ঘূৰিবলৈ কʼলে আৰু তেওঁলোকে যেন এইদৰে ছদিনলৈকে কৰে। সপ্তম দিনাখন তেওঁলোকে চহৰৰ চাৰিওফালে সাতবাৰ ঘূৰিলে। ইয়াৰ পাছত পুৰোহিতসকলে তূৰী বজালে আৰু সৈনিকসকলে জোৰকৈ চিঞৰিবলৈ ধৰিলে। তেতিয়া চহৰৰ দেৱালখন ভাঙি গʼল। কিন্তু দেৱালৰ ওপৰত থকা ৰাহাবৰ ঘৰখন একো নহʼল। তেওঁ আৰু তেওঁৰ পৰিয়াল বাচি গʼল। কিয়নো তেওঁ যিহোৱাৰ ওপৰত ভৰসা ৰাখিলে।

যিৰিহো ধ্বংস হোৱাৰ বিষয়ে কনানৰ আন জাতিবোৰে শুনিবলৈ পালে। সেইবাবে, তেওঁলোকৰ ৰজাবিলাকে ইস্ৰায়েলীসকলৰ লগত যুদ্ধ কৰিবলৈ নিৰ্ণয় লʼলে। কিন্তু গিবিয়োনী লোকসকলে আন কিবা কৰিবলৈ নিৰ্ণয় লʼলে। তেওঁলোকে ফটা-চিটা পুৰণি কাপোৰ পিন্ধি যিহোচূৱাৰ ওচৰলৈ আহিলে আৰু তেওঁক কʼলে, ‘আমি বহুত দূৰ দেশৰ পৰা আহিছোঁ, আমি যিহোৱাৰ বিষয়ে শুনিছোঁ। যিহোৱাই মিচৰ আৰু মোৱাবত আপোনালোকৰ কাৰণে যি যি কৰিলে, সেয়াও আমি শুনিছোঁ। আপোনালোকে যেন আমাৰ লগত যুদ্ধ নকৰে, তাৰ কাৰণে আমাৰ লগত প্ৰতিজ্ঞা কৰক। তেতিয়া আমি আপোনালোকৰ সেৱক হৈ যাম।’

যিহোচূৱাই তেওঁলোকৰ কথা সঁচা বুলি ভাবিলে আৰু তেওঁলোকৰ লগত যুদ্ধ নকৰিব বুলি প্ৰতিজ্ঞা কৰিলে। কিন্তু তিনি দিনৰ পাছত যিহোচূৱাই গʼম পালে যে তেওঁলোক কোনো দূৰ দেশৰ পৰা নহয়, কিন্তু কনান দেশৰেই হয়। সেইবাবে, যিহোচূৱাই তেওঁলোকক সুধিলে, ‘তোমালোকে আমাক কিয় মিছা কথা কʼলা?’ তেওঁলোকে যিহোচূৱাক কʼলে, ‘আমি বহুত ভয় খাইছিলোঁ! আমি জানিছিলোঁ যে আপোনালোকৰ ঈশ্বৰ যিহোৱাই আপোনালোকৰ ফালৰ পৰা যুদ্ধ কৰি আছে। দয়া কৰি আমাক এৰি দিয়ক। আমাৰ জীৱন নলʼব।’ তেতিয়া যিহোচূৱাই তেওঁলোকৰ লগত যি প্ৰতিজ্ঞা কৰিছিল, সেই প্ৰতিজ্ঞা পূৰ কৰিলে আৰু তেওঁলোকক এৰি দিলে।

কিছু সময়ৰ পাছত কনান দেশৰ পাঁচজন ৰজাই নিজৰ সৈনিকসকলৰ লগত গিবিয়োনীয়াবিলাকক আক্ৰমণ কৰিবলৈ ওলাই আহিল। তেতিয়া যিহোচূৱা আৰু তেওঁৰ সৈনিকসকলে গিবিয়োনীয়াবিলাকক বচাবলৈ গোটেই ৰাতিটো খোজকাঢ়ি গʼল। পাছ দিনা ৰাতিপুৱাতেই কনানীয়া আৰু ইস্ৰায়েলীসকলৰ মাজত যুদ্ধ আৰম্ভ হʼল। কনানীয়াবিলাকে যʼতেই পলাই গৈছিল, তাতেই যিহোৱাই তেওঁলোকৰ ওপৰত শিল বৰষুণ পেলালে। তাৰ পাছত যিহোচূৱাই যিহোৱাক কʼলে যে সূৰ্য যেন গোটেই দিন একেটা ঠাইতে ৰৈ থাকে। ইয়াৰ আগতে কেতিয়াও সূৰ্য গোটেই দিন একেটা ঠাইতে ৰৈ থকা নাছিল। তেনেহʼলে যিহোচূৱাই যিহোৱাক এইদৰে কৰিবলৈ কিয় কʼলে? কিয়নো যিহোৱাৰ ওপৰত যিহোচূৱাৰ ভৰসা আছিল। গোটেই দিন বেলি মাৰ নগʼল। ইস্ৰায়েলীসকল কনানীয়া ৰজা আৰু তেওঁলোকৰ সেনাবিলাকৰ পৰা নিজিকালৈকে সূৰ্য একেটা ঠাইতে ৰৈ থাকিল।