ইস্ৰায়েলীসকলে যিহোৱাক এৰি আকৌ মিছা দেৱতাবিলাকক পূজা কৰিবলৈ ধৰিলে। যেতিয়া অম্মোনীয়াবিলাকে ইস্ৰায়েলীসকলৰ লগত যুদ্ধ কৰিলে, তেতিয়া সেই দেৱতাবোৰে ইস্ৰায়েলীসকলক কোনো সহায় নকৰিলে। বহু বছৰলৈকে ইস্ৰায়েলীসকলে কষ্ট সহন কৰি থাকিল। অৱশেষত তেওঁলোকে যিহোৱাক কʼলে, ‘আমি পাপ কৰিলোঁ। দয়া কৰি আমাক শত্ৰুবিলাকৰ পৰা বচাওক।’ তেওঁলোকে মিছা দেৱতাবোৰৰ মূৰ্তি ভাঙিলে আৰু আকৌ যিহোৱাৰ সেৱা কৰিবলৈ ধৰিলে। তেওঁলোকে কষ্ট ভুগি থকাটো যিহোৱাই বিচৰা নাছিল।

যিপ্তহ নামৰ এজন সৈনিকক বাছনি কৰা হʼল যাতে তেওঁ অম্মোনীয়াবিলাকৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰিবলৈ ইস্ৰায়েলীসকলক লৈ যায়। যিপ্তহই যিহোৱাক কʼলে, ‘মই তোমাক প্ৰতিজ্ঞা কৰিছোঁ, যদি তুমি মোক যুদ্ধত জিকিবলৈ সহায় কৰা, তেনেহʼলে মই ঘৰলৈ ঘূৰি আহোঁতে যিজন ব্যক্তিয়ে প্ৰথমে মোক লগ কৰিবলৈ মোৰ ঘৰৰ পৰা আহিব, মই তেওঁক তোমাক দি দিম।’ যিহোৱাই যিপ্তহৰ প্ৰাৰ্থনা শুনিলে আৰু তেওঁক যুদ্ধত জিকিবলৈ সহায় কৰিলে।

যেতিয়া যিপ্তহ ঘৰলৈ উভতি আহিলে, তেতিয়া তেওঁক লগ কৰিবলৈ সকলোতকৈ প্ৰথমে তেওঁৰ ছোৱালীজনী আহিল। তাই যিপ্তহৰ একমাত্ৰ ছোৱালী আছিল। তাই খঞ্জৰি বজাই নাচি আছিল। তেতিয়া যিপ্তহই কি কৰিলে? নিজৰ প্ৰতিজ্ঞা তেওঁৰ মনত আছিল আৰু তেওঁ কʼলে, ‘হায় মোৰ ছোৱালীজনী! তুমি মোক বৰ দুখত পেলালা। মই যিহোৱাক প্ৰতিজ্ঞা কৰিছিলোঁ আৰু এতিয়া তাক পূৰ কৰিবলৈ মই তোমাক চীলোলৈ পঠিয়াব লাগিব যাতে তুমি তাত সেৱা কৰিব পাৰা।’ তেওঁৰ ছোৱালীজনীয়ে কʼলে, ‘মোৰ দেউতা, যদি তুমি প্ৰতিজ্ঞা কৰিছা, তেনেহʼলে তাক পূৰ কৰা। মই নিশ্চয় তালৈ যাম। মাত্ৰ মোৰ এটা অনুৰোধ আছে। প্ৰথমে মই দুমাহৰ কাৰণে নিজৰ লগৰ ছোৱালীবিলাকৰ লগত পাহাৰলৈ যাব বিচাৰিছোঁ।’ যিপ্তহৰ ছোৱালীয়ে গোটেই জীৱন পবিত্ৰ তম্বুত বিশ্বাসেৰে সেৱা কৰিলে। প্ৰতিবছৰে তাইৰ লগৰ ছোৱালীবিলাকে তাইক লগ কৰিবলৈ চীলোলৈ গৈছিল।

মহা-পুৰোহিত এলীৰ দুজন লʼৰা আছিল, যিসকলে পবিত্ৰ তম্বুত পুৰোহিতৰ কাম কৰিছিল। তেওঁলোকৰ নাম আছিল হফনী আৰু পীনহচ। তেওঁলোকে যিহোৱাৰ নিয়ম পালন কৰা নাছিল আৰু লোকসকলৰ লগত বহুত বেয়া ব্যৱহাৰ কৰিছিল। যেতিয়া লোকসকলে যিহোৱাৰ কাৰণে বলিদান লৈ আহিছিল, তেতিয়া তেওঁলোকে তাৰ পৰা আটাইতকৈ ভাল মাংস লৈ লৈছিল। তেওঁৰ লʼৰাবিলাকে কি কৰি আছে, সেই বিষয়ে এলীয়ে শুনিছিল, তথাপি তেওঁ একো নকৰিলে। যিহোৱাই এই সকলো হৈ থাকিবলৈ দিলে নে?

হফনী আৰু পীনহচতকৈ চমূৱেল বহুত সৰু আছিল। কিন্তু তেওঁ তেওঁলোকৰ দৰে নহʼল। সেইবাবে, যিহোৱাই তেওঁৰ পৰা আনন্দিত আছিল। এদিনাখন ৰাতি চমূৱেলে শুই আছিল। তেতিয়া কোনোবাই তেওঁৰ নামেৰে মাতি থকা তেওঁ শুনিলে। তেওঁ উঠিলে আৰু দৌৰি এলীৰ ওচৰলৈ গʼল। তেওঁ এলীক কʼলে, ‘আপুনি মোক মাতিছিলে নে?’ এলীয়ে কʼলে, ‘মই তোমাক মতা নাই। যোৱা শুই থাকা।’ চমূৱেলে গৈ শুই থাকিল। তেওঁ আকৌ সেই মাত শুনিবলৈ পালে। তৃতীয়বাৰ যেতিয়া এইদৰে হʼল, তেতিয়া এলীয়ে বুজি পালে যে চমূৱেলক যিহোৱাই মাতি আছে। সেইবাবে, তেওঁ চমূৱেলক কʼলে যে যদি তুমি আকৌ সেই মাত শুনিবলৈ পোৱা, তেনেহʼলে তুমি কʼবা, ‘হে যিহোৱা কোৱা। তোমাৰ সেৱকে শুনি আছে।’

চমূৱেলে গৈ শুই থাকিল। তাৰ পাছত তেওঁ এই মাত শুনিবলৈ পালে, ‘চমূৱেল! চমূৱেল!’ চমূৱেলে কʼলে, ‘কোৱা, তোমাৰ সেৱকে শুনি আছে।’ যিহোৱাই তেওঁক কʼলে, ‘তুমি এলীক কʼবা যে মই তেওঁক আৰু তেওঁৰ পৰিয়ালক শাস্তি দিম। এলীয়ে জানে যে তেওঁৰ লʼৰাবিলাকে মোৰ পবিত্ৰ তম্বুত বেয়া কাম কৰি আছে, তথাপি তেওঁ একো কৰা নাই।’ পাছ দিনাখন ৰাতিপুৱা চমূৱেলে সদায় কৰাৰ দৰে পবিত্ৰ তম্বুৰ দুৱাৰ খুলিলে। তেওঁ মহা-পুৰোহিতক যিহোৱাই কোৱা কথাবোৰ কʼবলৈ ভয় কৰিছিল। কিন্তু এলীয়ে তেওঁক মাতি সুধিলে, ‘চমূৱেল, যিহোৱাই তোমাক কি সুধিলে? মোক সকলো কথা কোৱা।’ তেতিয়া চমূৱেলে এলীক সকলো কথা কʼলে।

চমূৱেল ডাঙৰ হৈ গৈ থাকিল আৰু যিহোৱাই তেওঁক সহায় কৰি থাকিল। দেশৰ সকলো ইস্ৰায়েলীয়ে জানিছিল যে যিহোৱাই চমূৱেলক ভৱিষ্যবক্তা আৰু ন্যায়ী হিচাপে বাছনি কৰিছে।