“Ayaw Pagbinuang, kay Kondili Patyon Ti Ka”

Ang baba sa posil nga nakalusot sa kang-a sa bintana sa awto gition sa akong ulo. Usa ka tingog nag-ingon:

“Ayaw ako ug tan-awa, Day. Abrehi ang pultahan. Balhin ngadto sa lingkoranan sa pasahero.” Gisunod ko ang gisugo kanako. Ang lalaki milingkod sa likod sa manibela, ang posil gition gihapon kanako.

“May yawi ka ba sa bangko?”

“Wala akoy yawi. Pila ka minuto na lang moabot na ang mobukas niana.”

“Ayaw pagbinuang,” siya mipasidaan, “kay kondili patyon ti ka.” Iyang gipaandar ang awto ug mipadagan.

Dili kini unang higayon nga nahitabo kini kanako. Usa ako ka teller sa usa ka sanga sa Trust Company Bank. Sa miaging Abril gition sa usa ka babaye ang iyang pitaka kanako ug miingon: “May sulod kining posil. Itunol kanako ang kuwarta.” Akong gitunol kini.

Sa milabay ang pila ka semana, usa ka tawo miduol sa akong bintana. Dayag nga makita ang iyang posil. “Ambi ang kuwarta.” Akong gitulod ang tapok sa kuwarta ngadto kaniya.

Dili na ako makaagwanta. Mihangyo ako nga ibalhin sa laing sanga. Misugot sila sa akong gihangyo. Busa karon, niining buntag sa Huwebes, Mayo 23, ako naglingkod sa akong awto diha sa parkinganan sa bag-ong sanga, ang sanga diha sa Peachtree Mall sa Columbus, Georgia. Naghulat ako niini nga mobukas. Alas 8:25 kadto. Kanunay akong moabot nga sayog mga pila ka minutos ug nagbasa sa teksto sa Bibliya alang sa adlaw. Niadtong buntaga, ang teksto maoy sa Mateo 6:13, nga nag-ingon: “Ipahilayo kami gikan sa usa nga daotan.” Wala ko kana maamgohi, apan kana nga teksto nahimong bililhon kaayo kanako sa sunod nga duha ka adlaw.

Duha pa lamang ka semanang nagtrabaho ako niining bag-ong sanga ug wala gihapon ako hatagi ug yawi. Ang bintana sa akong awto bukas ug diyutay, ug nagpalandong ako sa teksto, nga mao pay akong pagbasa, sa dihang ang baba sa posil mitungha sa bintana. Duha na ka higayon sa miagi, ang mga kawatan nakadalag kuwarta sa bangko. Niining higayona ako ang nadala.

Samtang nagmaneho siya, misugod ako sa pag-ampo sa makusog: “Oh Jehova, palihog tabangi ako!”

“Kinsa si Jehova?” nangutana ang mikidnap kanako.

“Siya ang Diyos nga akong gisimba.”

“Ayaw ako ug tan-awa! Tan-aw diha sa imong bintana! Jehova . . . ang Watchtower kana, mga Saksi ni Jehova, dili ba?

“Oo.”

“Nakaila ako nila sa nagpuyo pa ako sa New York City. Katoliko ako. Apan, pag-ampo lang sa hilom. Dili ko gustong makadungog niana.” Apan siya midugang: “Dili ti ka unsaon. Kuwarta lang ang akong giapas, dili ikaw. Ayaw gayod pagbinuang, ug dili ka maunsa.”

Samtang nagdagan kami, nangutana siya kanako bahin sa bangko. Kinsa ang atua didto nga maoy moabli? Unsang orasa kini moabli alang sa publiko? Pilay kuwarta ang anaa niana? Daghang mga pangutana mahitungod sa bangko. Akong gitubag kini kutob sa akong maarangan ug sa samang higayon hilom nga nag-ampo. Mihangyo ako kang Jehova nga tabangan ako nga makagawas niini nga walay daotang mahitabo.

Sa mga diyes minutos, miagi siya sa usa ka dalan-dalan paingon sa kakahoyan. Dayag nga may gihulat siya, kay siya misugod sa pagbagulbol sa kaugalingon: “Hain na ba kining tawhana? Hain na ba siya?” Iyang gipahunong ang awto ug migawas ug gipagawas niya ako diha sa lingkoranan sa drayber, kanunay nga anaa siya sa akong likod. Uban sa posil nakation sa akong kilid, iya akong gidala sa kasiotan, ang akong mga mata nagtan-aw kanunay sa yuta aron dili ako makakita kaniya. Lisod kaayo ang paglakaw sa kakahoyan niining akong senina ug sapatos nga taas ug tikod. Iyang gidala ako ngadto sa usa ka kahoy, gipaatubang sa punoan, ug giteypan ang akong mga mata ug baba. Iyang giteypan ang akong mga kamot sa akong likod ug unya gigaid ako pinaagig teyp diha sa punoan sa kahoy.

Niining higayona mikurog ako sa hilabihan. Iyang gisugo ako sa paghunong sa pagkurog. Nagkanguhal akong misulti nga may teyp ang baba nga dili ako makahunong sa pagpangurog. “Buweno, ayaw lang ug paglihok. May nagbantay kanimo, kon maningkamot kang makabuhi, patyon ka niya.” Niana iya akong gibiyaan. Nahinumdom ako sa teksto sa adlaw nga nag-ingon, “Ipalayo kami gikan sa usa nga daotan,” ug naghunahuna nga pagkatukma niini alang kanako niining higayona.

Wala magdugay siya mibalik nga lain nag awto​—mailhan ko ang akong awto sa tingog sa makina. Tingali iyang gibayloan kini sa iyang kaugalingong awto. Iyang gitangtang ang teyp gikan sa akong hawak ug sa punoan sa kahoy apan gibilin ang teyp sa akong mga mata ug baba, ug ang akong kamot giteypan gihapon sa akong likod. Iyang gidala ako ug balik sa kasiotan paingon sa awto. Iyang giablihan ang likod, gihan-ok ako sulod niana, gibundak ang sira, ug mipadagan.

Misugod na usab ako sa pag-ampo. Nag-ampo ako halos sa tibuok adlaw ug nangayo kang Jehova ug kusog nga akong gikinahanglan aron makalahutay sa mahitabo sa unahan. Nagmaneho kami tingali 15 o 20 minutos hangtod nga mihunong siya ug giablihan ang likod, gikuha ang teyp sa akong baba, ug gipangutana ako sa numero sa telepono sa bangko. Akong gihatag kini kaniya. Gipangutana niya ako kon kinsa ang akong amo. Akong gisultihan siya, ug iyang giteypan pag-usab ang akong baba. Mao kadtong higayona nga iyang gitawag ang bangko ug nangayog kuwarta​—$150,000, sumala sa akong nahibaloan sa ulahi.

Iyang gisultihan si George​—mao kana ang ngalan sa opisyal sa bangko niadtong adlawa​—nga kinahanglang atua siya sa usa ka lugar nga teleponohanan sa habagatan sa Atlanta sa alas dos sa hapon nga dala ang kuwarta, unya makadawat siya ug dugang mga instruksiyon. Iyang gipahibalo kanako ang iyang gihimo ug gipasaligan ako nga buhian ako sa dili madugay. Apan, ang alas dos, dugay pa kaayo, ug gihansak ako dinhi sa likod nga piot kaayo ug giinitan. Hinay kaayong midagan ang mga oras. Kas-a o ka duha ka higayon gitan-aw niya ako kon unsa nay nahitabo kanako. “Ang imong Diyos nga si Jehova nagbantay kanimo,” siya mikomento. Busa nakahinumdom siya sa akong pag-ampo kang Jehova sa buntag.

Gipalandong ko ang akong pamilya. Nahibalo ba kaha sila nga nawala ako? Kon nahibalo man galing, unsay ilang reaksiyon? Mas nabalaka ako kanila kay sa akong kaugalingon. Akong nahunahunaan ang daghang teksto. Ang usa maoy bahin kang Jehova nga ‘usa ka malig-ong torre ug ang matarong nga nagadagan nganha niana may kaluwasan.’ Lain pa ‘kon ikaw mosangpit sa ngalan ni Jehova, ikaw mamaluwas.’ Ug dayag nga gipadapat ko ang tambag ni apostol Pablo sa “pag-ampo kanunay.” (Proverbio 18:10; Roma 10:13; 1 Tesalonica 5:17) Dugang pa sa mga teksto sa Bibliya, ang mga pulong ug mga honi sa mga alawiton sa Gingharian nagbalikbalik sa akong hunahuna, mga awit nga sama sa ‘Si Jehova, kusog ug gahom namo’ ug ‘si Jehova ang akong dangpanan.’

Gikan sa mga eksperyensiya nga akong nabasa sa Ang Bantayanang Torre akong nahinumdoman nga gitabangan ni Jehova ang uban nga makaantos sa linain nga mga pagsulay. Ang usa nga gikan sa Pagmata! nga misantop sa akong hunahuna mao kadtong bahin sa usa ka Saksi kinsa gihimong hostage sa pangawat sa bangko.a Gikaptang maayo ang iyang liog samtang giwarawara sa kawatan ang granada ug gihulga siya. Ang iyang kasulayan miabot ug daghang oras; siya ug ang kawatan nababoy sa sulod, ang kapolisan sa gawas. Iyang giantos usab ang iyang kasulayan pinaagi sa pag-ampo kang Jehova ug sa paghinumdom sa mga teksto, ug nabaslan ang iyang kaisog pinaagi sa pag-uli nga luwas ngadto sa iyang pamilya.

Sa ulahi ang awto mihunong, ug migawas ang drayber. Dili ako makakita sa akong relo, sanglit ang akong kamot giteypan man sa akong likod, apan sa akong pagtuo, nga husto, nga alas dos kadto ug siya migawas aron makigkontak kang George gikan sa bangko. Naglaom ako nga hapit na akong buhian. Apan wala kana mahitabo. Dayag, ang iyang plano wala moobra, ug nagpadagan na usab kami.

Sa kalit mikusog ang andar sa makina, ug ang awto mipaspas ug dagan! Dili lang kusog kaayo ang iyang pagpadagan kondili nag-ikis-ikis siya nga daw naglikay sa trapiko. Nalagpotlagpot ako sa likod. Ang akong lawas nahauntol-untol sa salog, ang akong ulo nagkabangga-bangga sa mga kilid sa likod. Ang akong mga kamot ug bukton nga gihigtan sa akong likod, wala akoy mahimo sa pagpanukod o pagsagang sa mga pakang, ug nalaboglabog ako sa tanang direksiyon. Kini nagpadayon tingali diyes minutos, apan daw mas dugay pa kadto.

Human niini mihunong ang awto, ug iyang gibuksan ang likod nga nagsusi kon naunsa na ako. Dayag, nga grabe ang akong pagkayugyog ug naglisod tungod sa mga bugbog nga akong nadawat. Kusog kaayong mikubakuba ang akong dughan ug naglisod ako sa pagginhawa. Nabasa ako sa singot ug walay mahimo sa pagpahid niini kay gihiktan man ang akong mga kamot sa akong likod. Lisod ang pagginhawa nga ilong lay misiwil gikan sa teyp sa ibabaw sa akong mga mata ug sa akong baba. Wala niya tangtanga ang teyp sa akong baba bisan makadiyut aron makaginhawa akog diyutay ug makasulti kon gusto ko.

Iya akong giingnan nga nakit-an sa mga polis ang iyang awto, tingali gikan sa lugar nga ilang atanganan, ug gigukod ako. Maoy hinungdan nga kusog kaayo siyang nagpadagan ug nag-ikis-ikis aron dili makabangga ug ubang mga sakyanan. Milampos siya sa pag-ikyas gikan sa mga polis. Siya miingon nga wala pa niya makuha ang kuwarta, apan mangita siyag laing paagi, madugay pa kinig diyutay, dili ako angay mabalaka. Iyang gipasaligan ako pag-usab nga dili niya ako unsaon, dili kini ang iyang tuyo. Nagkinahanglan siyag kuwarta, ug ako ang yawi nga makuha kini. Sa dihang iyang gisulti kini, akong gipakalma ang akong hunahuna, sanglit nag-ampo man ako nga kon iya akong dapatan, tabangan ako ni Jehova sa paglihok sa hustong paagi.

Hinay kaayong midagan ang oras. Siya mihunong sa makadaghang higayon, tingali nanawag sa telepono o kaha mihapit sa mga lugar aron kuhaon ang kuwarta. Kas-a mihunong siya, nakadungog ako kaniya nga nagpagasolina. Nagtikoko ako nga naningkamot sa pagbag-o sa posisyon sa akong maarangan ug nagsabasaba. Iyang gibuksan dayon ang likod ug gipasidan-an ako bahin sa pagsabasaba. Nahibulong ako kon unsa nang orasa. Wala niya ako sultihi, gawas sa unang higayon, nga alas dos na. Ako nahibalo nga sa Atlanta pa gihapon kami tungod kay nakadungog akog mga ayroplano nga milupad ug mitugpa.

Human niadto, iyang giablihan ang likod ug miingon, ‘Laing usa ka oras na lang. Laing usa ka oras ug buhian na ti ka.’ Iyang gisulti kana sa makadaghan. Wala na ako motuo kaniya. Nagpaabot na lang ako. Dili kaayo init nga adlaw sa gawas, apan sirado ang likod ug gin-ot ug misamot kainit. Grabe kaayo ang akong pagsingot, ug naglisod ako sa pagginhawa. Misugod ako sa pag-ampo mahitungod sa pagkabanhaw tungod kay wala ako makaseguro kon makaginhawa pa ako.

Kon mamatay man ugaling ako, naglaom ako nga tabangan ni Jehova ang akong pamilya sa pag-atubang niini. Nabalaka ako sa akong pamilya ug sa akong kaugalingon. Ako nahibalo nga kon mamatay man ako, banhawon ako ni Jehova, ug mahiusa uban sa akong pamilya diha sa iyang gisaad nga bag-ong kalibotan sa pagkamatarong. (Juan 5:28, 29; 2 Pedro 3:13) Ang akong mga hunahuna mahitungod kang Jehova ug sa iyang mga saad maoy nagpalig-on kanako.

Gibuksan na usab sa drayber ang likod. Ngitngit na kadto​—dugay nang panahon nga mingitngit na. Nanawag na usab siya sa telepono. Ang iyang mga plano sa pagkolekta sa lukat wala moobra. Siya miingon nga gikapoy na siya sa pagsulay ug dalhon niya akog balik sa Columbus ug buhian. Sa panahong nakabalik kami, wala na akoy umoy. Wala na ako maglihok sa likod nga nanghinaot nga matapos na unta ang tanan. Apan gilig-on nako ang akong kaugalingon ug naghunahuna, ‘Dili, kinahanglang magpabilin akong alisto. Gipaningkamot ko gayod nga dili ako makatulog. Matapos na kini sa dili madugay. Gilaayan na siya, ug ihatod na niya ako.’

Pagawason na unta niya ako sa awto, apan dili sa lugar nga iyang nahunahunaan. Iyang gidala ako sa Kingdom Hall sa mga Saksi ni Jehova, apan nagsiga ang apartment nga gisak-an sa nagapanawng magtatan-aw. “Dili ti ka pagawason sa lugar nga may mga tawo!” Apan, iyang gipagawas ako sa likod sa awto sa unang higayon. Tinaptapan gihapon ang akong mga mata, ang akong mga kamot giteypan gihapon sa akong likod, apan iya nang gitangtang ang teyp sa akong baba. Gaan ang akong panimati sa akong ulo ug halos dili makalakaw​—naminhod ang akong batiis. Iya akong gibutang ug gibalik sa likod, gidala ako sa pikas dalan, gibiyaan ako sa likod sa simbahan sa Baptist, ug mipadagan. Ala 1:30 na kadto. Biyernes sa buntag.

Nalipong ako, milingkod, ug nawad-ag panimuot. Ang kataposan nga akong nahinumdoman mao ang pagkadungog sa iyang awto nga mipadagan. Sa dihang naulian ako sa panimuot, tulo ka oras sa ulahi, naghigda ako diha sa sagbot ug sa lapok. Munas ginhawa nakong tangtang sa teyp sa akong kamot ug sa akong mga mata. Akong gitan-aw ang akong relo. Kinse minutos na kadto sa dili pa mag-alas singko. Didto ako sa likod sa awto nga 17 oras ug walay-panimuot diha sa yuta sulod sa 3 oras. Mitindog nga nagkurog ug naminhod ang tiil, milakaw ako sa dalan. Dihay usa ka tawo nga nagpaatras sa iyang trak diha sa iyang garahe. Akong gisultihan siya nga gikidnap ako ug kinahanglan nga motawag ako sa akong pamilya ug sa kapolisan. Didto ang mga polis sa diyes minutos. Tapos na ang tanan.

Gidala ako sa medical center aron masusi. Sulod sa 20 oras wala akoy giinom ug gikaon ug wala makaadtog kasilyas, ug tulo ka oras lamang ang katulog. Nabun-og ang akong lawas, nagkalapok ang akong senina, gubot ang akong buhok, hugaw ang akong nawong ug nagusbat tungod sa teyp. Apan wala kini makapugong sa akong paghiusa pag-usab sa akong bana, si Brad, ug sa akong inahan, si Glenda, ug sa daghang minahal nga mga paryente ug mga higala nga nagtigom didto sa pagsugat kanako. Ang kasulayan sa paghulat ug kabalaka lahi gikan sa akoa apan kini tingali sa usa ka paagi mas masakit.

Gikan sa medical center, miadto ako sa estasyon sa kapolisan aron sa pagtubag sa mga pangutana ug sa paghatag ug impormasyon. Sumala sa gireport diha sa Columbus Ledger-Enquirer, sa Mayo 25, 1991, ang kapolisan miingon nga ang kidnaper, nga karon nadakpan na, “pasakaan ug sumbong sa panglugos ug grabe nga sodomiya nga nahitabo sa miaging hinapos sa semana,” una pa sa pagkidnap kanako. Gireport usab niini nga mantalaan mao ang pagpatin-aw sa Hepe sa Kapolisan si Wetherington sa iyang hangyo sa dili pagbalita niini diha sa media: “Nabalaka kami sa kinabuhi ni Lisa.” Kining tanan nagpakombinsir kanako nga ang akong pagsalig kang Jehova ang nakapalahutay kanako.

Mipauli ako sa balay ngadto sa labing maanindot nga pagkaligog init sa akong kinabuhi, ngadto sa hinanok nga katulog sa pagpasig-uli, ug ngadto niining makadasig nga hunahuna samtang nahinanok ako sa pagkatulog: Ang teksto sa adlaw nga gikutlo sa Mateo 6:13 maoy paglipay gihapon kanako, ug nahiuyon sa Salmo 146:7, nasinati ko nga ‘gibuhian gikan sa pagkagapos.’​—Sumala sa giasoy ni Lisa Davenport.

[Footnote]

[Blurb sa panid 17]

“Pag-ampo lang sa hilom. Dili ko gustong makadungog niana”

[Blurb sa panid 17]

Iyang giablihan ang likod, gihan-ok ako sulod niana, gibundak ang sira, ug mipadagan

[Blurb sa panid 18]

Nag-untol-untol ako sa salog, ang akong ulo nabangga-bangga sa mga kilid sa likod

[Blurb sa panid 19]

Wala na ako maglihok sa likod nga nangandoy nga matapos na unta ang tanan

[Blurb sa panid 20]

Dihang naulian ako sa panimuot, tulo ka oras sa ulahi, naghigda ako diha sa sagbot ug sa lapok