Saad ni Jepte

Ang mga Israelinhon wala na sab mosimba kang Jehova. Misimba silag mga diyosdiyos. Dihang gisulong sila sa mga Ammonhanon, walay nahimo ang ilang mga diyosdiyos. Nag-antos sila sa taas nga panahon maong miingon sila kang Jehova: ‘Nakasala mi, palihog luwasa mi gikan sa among mga kaaway.’ Gidugmok nila ang ilang mga diyosdiyos ug mibalik silag simba kang Jehova. Dili gusto ni Jehova nga padayon silang mag-antos.

Ang sundalong si Jepte maoy gipili nga lider sa ilang pagpakig-away sa mga Ammonhanon. Miingon siya kang Jehova: ‘Kon tabangan mi nimo nga modaog, ihatag nako nimo ang unang tawo nga mosugat inigpauli nako.’ Gidungog ni Jehova ang pag-ampo ni Jepte ug gitabangan siya nga modaog sa gubat.

Pag-uli ni Jepte, ang unang misugat niya mao ang iyang bugtong anak nga babaye nga nagsayawsayaw samtang nagbitbit ug tamborin. Unsa kahay himoon ni Jepte? Nahinumdoman niya ang iyang saad ug miingon: ‘Ayay! Nganong ikaw pa man, anak ko? Misaad ko kang Jehova. Kinahanglan ti kang ipadala sa tabernakulo sa Shilo aron matuman kini.’ Pero ang iyang anak miingon: ‘Pa, kinahanglang tumanon nimo ang imong saad kang Jehova. Pero puwede bang mobakasyon sa ko ug duha ka bulan didto sa bukid uban sa akong mga amiga? Dayon moadto na ko sa tabernakulo.’ Ang anak ni Jepte matinumanong nag-alagad sa tabernakulo sa tibuok niyang kinabuhi. Kada tuig, ang iyang mga amiga mobisita niya sa Shilo.