IDUMEA

[gikan sa Grego, nga nagkahulogang “[Yuta] sa mga Edomhanon”].

Sa mga panahon sa mga Macabeo ug mga Romano ang geograpikanhong mga utlanan sa Idumea wala maglakip sa sentro nga bahin sa karaang Edom, sa S sa Araba, apan naglakip sa mga bahin sa gitawag kanhi ug Simeonhon ug Judeanhon nga teritoryo. Sumala sa gipakita sa Apokripal nga basahon sa Unang Macabeo (4:​29, 61; 5:​65, JB), ang Idumea naglakip sa rehiyon palibot sa Hebron hangtod sa A sa Bet-zur, mga 26 km (16 mi) sa HHK sa Jerusalem. Gitaho nga ang mga Idumeano nakaagom ug dakong kapildihan sa mga kamot ni Judas Macabeo. (1 Macabeo 5:3) Sa ulahi, matod ni Josephus, gibuntog ni John Hyrcanus I ang tanang Idumeano, ug gitugotan sila nga magpabilin sa maong yuta basta sila magpatuli ug mosunod sa Hudiyohanong mga balaod. Inay nga mobiya sa maong nasod, ang mga Idumeano miuyon niini nga kondisyon. (Jewish Antiquities, XIII, 257, 258 [ix, 1]) Ang mga molupyo sa Idumea maoy lakip niadtong personal nga miadto kang Jesus sa ilang pagkadungog bahin sa “daghan kaayong butang nga iyang gibuhat.”​—Mar 3:8; tan-awa ang EDOM, EDOMHANON.