Πρόοδος του Έργου Μαρτυρίας από Μικρές Αρχές στην Αργεντινή
(Από το Βιβλίον του Έτους 1972—συνέχεια)
Ο σπόρος που έσπειρε ο Αδ. Αργυρός στη Σαν Χουάν το 1936 παρόμοια έφερνε καρπό. Ο Αδ. Χοζέ Σερκός και μερικοί άλλοι συμμετείχαν ενεργώς στο άγγελμα. Το 1940 ο Αδ. Σερκός ήλθε σε συνάφεια με την οικογένεια Ροδρίγκεζ, στην οποία είχε δώσει μαρτυρία προηγουμένως το ζεύγος Ρέιντλ. Διέθεσε το βιβλίο Παιδία και έκανε μια επανεπίσκεψι μ’ ένα φωνογράφο για να παίξη μερικούς δίσκους που έδιδαν επιπρόσθετη μαρτυρία. Τ’ αποτελέσματα υπήρξαν ικανοποιητικά. Ο Σαλβαδόρ Ροδρίγκεζ θα μας πη τι ακριβώς συνέβη: «Τη νύχτα εκείνη Αδ. Σερκός δαπάνησε κάπου δύο ώρες ή περισσότερο μ’ εμάς. Ο πατέρας μου εδιάβαζε τη Γραφή επί δέκα περίπου χρόνια, αλλά χωρίς καμμιά εξήγησι, κι’ έτσι δέχθηκε τις αλήθειες της Βασιλείας αμέσως και με μεγάλη χαρά. Ο αδελφός τού είπε ότι για να είναι ένας μάρτυς του Ιεχωβά θα έπρεπε να σταματήση να καπνίζη και ν’ απαλλαχθή απ’ αυτές τις ‘γελοίες κούκλες,’ καθώς ωνόμαζε τις Καθολικές εικόνες που είχε η μητέρα μου. Αμέσως ο πατέρας μου πήρε το πούρο από το στόμα του, και, μαζί με τ’ άλλα που είχε στη τσέπη του, τα έσχισε μπροστά στον αδελφό. Την επόμενη Κυριακή ο πατέρας μου πήγε στην αίθουσα μαζί με τα μεγαλύτερα παιδιά, και όταν επέστρεψε εμάζεψε όλες τις εικόνες, τις συνεσώρευσε στην αυλή, και τις έκαψε όλες—χωρίς καθόλου να δίνη προσοχή στις έξαλλες ικεσίες της μητέρας μου ότι ο Θεός επρόκειτο να τον τιμωρήση για ό,τι έκαμνε.
«Την επόμενη εβδομάδα έγινε αναγγελία για υπηρεσία, έτσι την ορισθείσα ημέρα ο πατέρας μου, ο μεγαλύτερος αδελφός μου κι’ εγώ είμεθα στο μέρος μισή ώρα πριν του αναγγελθέντος χρόνου. Ποτέ δεν είχαμε δη να δίδεται μαρτυρία έτσι ο καθένας μας πήγε μ’ ένα άλλο διαγγελέα στη πρώτη πόρτα. Στη δεύτερη πόρτα μάς εζητήθη να δώσωμε εμείς τη μαρτυρία. Όλο που μπορούσαμε να κάμνωμε ήταν να επαναλάβωμε μερικές από τις εκφράσεις που μεταχειρίσθηκε ο διαγγελεύς στην πρώτη πόρτα, όπως, ‘Σας εφέραμε το άγγελμα των αγαθών νέων της Βασιλείας,’ και κατόπιν παρουσιάζαμε τα βιβλιάρια.
«Γρήγορα η μητέρα μας ενδιαφέρθηκε, και μολονότι δεν ήξερε να διαβάζη, άκουγε προσεκτικά και επανελάμβανε ό,τι είχε ακούσει. Άρχισε να έρχεται σε συνάφεια με ενδιαφερόμενα άτομα με τα οποία εμείς τα παιδιά μπορούσαμε να διευθύνωμε συμμελέτες. Σε δύο περίπου μήνες όλοι μας, επτά τον αριθμό τακτικά εκηρύτταμε. Βαπτισθήκαμε το 1941 όταν μας επισκέφθηκε ο Αδ. Μουνίζ· ύστερ’ από δυο μήνες, όταν ο Αδ. Τρουνέκα ήλθε από τη Μενδόζα, κάπου δεκαπέντε εβαπτίσθηκαν σ’ ένα νερόλακκο της αγροκατοικίας μας. Στις ημέρες εκείνες οι διαγγελείς που συναντούσαν δυσκολία να εκφρασθούν χρησιμοποιούσαν μια τυπωμένη κάρτα μαρτυρίας, και γενικά εργαζόμεθα αγροτικό τομέα όπου οι άνθρωποι ήσαν περισσότερο προσιτοί.
«Στα εξοχικά διαμερίσματα όπου δεν υπήρχαν όρια τομέων, επαίρναμε μια κομητεία ταυτοχρόνως και προσπαθούσαμε να την καλύψωμε πλήρως, εξερχόμενοι το πρωί και επιστρέφοντας στη Σαν Χουάν το βράδυ. Όταν επρόκειτο να φάμε ανταλλάσσαμε έντυπο ύλη για ένα πιάτο τροφής.»
Ο αδελφός μας ενθυμείται τον καιρό που αυτός και ο αδελφός του είχαν ένα τομέα στα βουνά. Μια μέρα ο πατέρας τους τούς εφώναξε να σηκωθούν για να προγευματίσουν· ύστερα εβάδισαν τριάντα τετράγωνα στο σιδηροδρομικό σταθμό, αλλά τους είπαν ότι το τραίνο θα έφθανε σε τέσσερες ώρες, και ήταν τότε 1 π.μ.! Όταν το τραίνο έφθασε, και τα παιδιά ήλθαν στην υποδειχθείσα στάσι, ακόμη ήταν νύχτα· και είχαν κάπου ένδεκα χιλιόμετρα ακόμη να περπατήσουν για να φθάσουν στον τομέα. «Τελειώσαμε τη μαρτυρία στο χωριό εκείνο πριν το μεσημέρι, έτσι πήγαμε στο άλλο χωριό, που απείχε εννέα χιλιόμετρα ολοένα περπατώντας στον ανήφορο. Τελειώσαμε και το χωριό αυτό· τώρα έπρεπε να περπατήσωμε πίσω είκοσι χιλιόμετρα για να φθάσωμε στο σιδηροδρομικό σταθμό—αλλά είχαμε ελαφρύνει το φορτίο μας, με το να διαθέσωμε είκοσι βιβλία και ογδόντα βιβλιάρια! Εφθάσαμε στον σταθμό μόλις το μπροσθινό φως του τραίνου έγινε ορατό· τώρα ήταν 9 μ.μ. Ύστερ’ από δυο ώρες φθάσαμε στη Σαν Χουάν· πόσο χαρούμενοι αισθανόμεθα περπατώντας τριάντα τετράγωνα για να φθάσωμε στο σπίτι!»
Το 1944 ένας σεισμός ισοπέδωσε την πόλι Σαν Χουάν, τότε υπήρχαν κάπου τριάντα διαγγελείς αλλά κανείς δεν έπαθε τίποτε. Την άλλη μέρα, ήλθαν αδελφοί από την Μενδόζα με προμήθειες. Ο Αδ. Ροδρίγκεζ μάς λέγει για το έργο της μαρτυρίας μετά τον σεισμό: «Μερικοί μας έλεγαν ότι εμείς ήμεθα υπεύθυνοι για τον σεισμό και μας έδιωχναν. Άλλοι έδιναν μεγάλη προσοχή και έλεγαν, ‘Πόσο αληθινές είναι οι Βιβλικές σας διδασκαλίες!’ Ως αποτέλεσμα, πολλοί εδέχθησαν την αλήθεια και έγιναν διαγγελείς. Τον καιρό εκείνο συναθροιζώμεθα σε μια μικρή αίθουσα που είχαν κτίσει οι αδελφοί.»
Η πίστις και ο ζήλος των πρώτων διαγγελέων ήταν συνεχές παράδειγμα για όλους μας, και ο Αδ. Ροδρίγκεζ σχολιάζει για τον Αδ. Σερκός που τώρα είναι ογδόντα ενός ετών: «Συνέχισε να εργάζεται ως σκαπανεύς, περπατώντας μέχρις εξήντα τετράγωνα για να παραδίδη τα περιοδικά. Διεκράτησε ένα μέσο όρο πάνω από εβδομήντα ώρες τον μήνα και διηύθυνε επτά συμμελέτες. Όταν επέστρεφε σπίτι από μια συσπουδή του εγλίστρησε και πίπτοντας επάνω στο πεζοδρόμιο έσπασε το γοφό του. Αυτό τον άφησε ανάπηρο και έκλαιε γιατί δεν μπορούσε να φροντίση για τις μελέτες του και τις επανεπισκέψεις. Αλλά παρηγορούνταν όταν εμείς τον επισκεπτώμεθα και του ελέγαμε για τη δραστηριότητά μας στον τομέα.»