Πότε και Πού τα Πράγματα Εξέκλιναν στο Κακό

ΑΥΤΗ η γη θα μπορούσε να είναι ένας ευχάριστος τόπος για να ζη κανείς. Ακόμη και με όλα τα σύγχρονα προβλήματα, οι περισσότεροι άνθρωποι απολαμβάνουν κατά ένα μέρος τη ζωή. Γι’ αυτό κάνουν σχεδόν τα πάντα για να μη την χάσουν. Εκείνοι που «εγκαταλείπουν τον αγώνα» και προτιμούν τον θάνατο γιατί βρίσκουν τη ζωή πολύ σκληρή αποτελούν ακόμη μόνον ένα κλάσμα του πληθυσμού της γης που αριθμεί σχεδόν 4.000.000.000 κατοίκους.

Εν τούτοις, η γνήσια ευτυχία ξεφεύγει από την ανθρωπότητα ως σύνολο. Ακόμη και στις πιο ευνοϊκές περιστάσεις το κακό συνεχίζει ν’ ανθίζη και να σκοτώνη τις χαρές των ανθρώπων, να δημιουργή άγχος, αβεβαιότητα, σύγχυσι και, κατά καιρούς, πικρή απογοήτευσι, σκληρό σπαραγμό και κατάθλιψι. Αυτά τα άσχημα πράγματα είναι επίμονα και κατά τα φαινόμενα δεν επιδέχονται εξάλειψι. Δεν έχουν όρια και επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων παντού. Σήμερα δυσάρεστες συνθήκες τρομερών διαστάσεων αποτελούν μια σοβαρή απειλή για όλους μας.

Κάτι φαίνεται ότι είναι ‘εκτός τάξεως’ κάτι δεν πάει καλά με το ίδιο το ανθρώπινο γένος. Τι είναι αυτό; Προφανώς πρέπει να έχη αρχίσει κάπου, κάποτε. Πού και πότε άρχισε;

Ένα Οικογενειακό Πρόβλημα

Αν διαβάσωμε ιστορικά βιβλία και ανατρέξωμε στο παρελθόν, βρίσκομε περιπτώσεις βίας, εγκλήματος, πολέμου, καταπιέσεως, φτώχειας, πείνας και ασθενείας σ’ όλους τους αιώνες στο μακρυνό παρελθόν, μέχρι εκεί που ιστορούν τα βιβλία. Μολονότι αυτές οι ιστορίες προέρχονται από διάφορα έθνη και από διάφορες φυλές, εν τούτοις, δείχνουν ότι όλοι αποτελούμε μια μόνο οικογένεια. Η σύγχρονη επιστήμη το αναγνωρίζει αυτό. Όπως δηλώνει ο ανθρωπολόγος Μ. Φ. Άσλεϋ Μόνταγκιου:

«Όλες οι ποικιλίες του ανθρώπου ανήκουν στο ίδιο είδος και έχουν την ίδια μακρυνή καταγωγή. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίον καταλήγουν όλες οι σχετικές αποδείξεις της συγκριτικής ανατομίας, της παλαιοντολογίας, της ορρολογίας και της γενετικής. Στον τομέα της γενετικής και μόνον είναι ουσιαστικώς αδύνατον να συλλάβωμε το πώς όλες οι ποικιλίες του ανθρώπου μπορούν να έχουν διαφορετική προέλευσι.»

Ναι, η ανθρώπινη οικογένεια είναι μία· όλοι είχαμε τους ίδιους γονείς κάπου στο παρελθόν. Όπως δηλώνει ένα δημοσίευμα της Εκπαιδευτικής, Επιστημονικής και Εκπολιτιστικής Οργανώσεως των Ηνωμένων Εθνών (UNESCO):

«Όλοι μας, αν ανατρέξωμε στο παρελθόν, εκατοντάδες γενεές πίσω, θα φθάναμε στο ίδιο μέρος—στη ρίζα του ανθρωπίνου οικογενειακού δένδρου . . . Ο κοινός μας πρόγονος θα μπορούσε κατάλληλα να ονομασθή Αδάμ, που σημαίνει επίσης άνθρωπος στην Εβραϊκή γλώσσα, διότι η γνωστή Βιβλική εξιστόρησις προεσκίασε την απόδειξι της επιστήμης ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι προέρχονται από ένα κοινό πρόγονο.»

Η Μοναδική Ιστορική Πηγή που Ανατρέχει στην Αρχή

Τα βιβλία της κοσμικής ιστορίας δεν μας φέρνουν πίσω στην αρχή του ανθρώπου. Τα στοιχεία τους εξαντλούνται στην τρίτη χιλιετηρίδα προ Χριστού. Υπάρχει, όμως, μια ιστορική αφήγησις που φθάνει μέχρι την αρχή. Αυτή είναι η Αγία Γραφή. Μπορεί να μη την έχετε εξετάσει ποτέ. Αν συμβαίνη αυτό, πιθανόν να μην αναγνωρίζετε ότι προσφέρει μια συνεκτική και χρονομετρημένη ιστορία που δεν συγκρίνεται με άλλα αρχαία υπομνήματα ή άλλα ονομαζόμενα ιερά συγγράμματα. Η αφήγησίς της είναι τόσο πλήρης και κατανοητή ώστε ένας ιστορικός του πρώτου αιώνος, όπως ο ιατρός Λουκάς, μπόρεσε να βρη τα στοιχεία της γενεαλογίας του Ιησού του Ναζωραίου διά μέσου τεσσάρων χιλιάδων ετών, βήμα προς βήμα και όνομα προς όνομα, μέχρι τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ.—Βλέπε Λουκάς 1:1-4· 3:23-38.

Η Βίβλος επίσης μας λέγει πώς άρχισαν τα ανθρώπινα παθήματα και πώς και γιατί έγιναν μια διαρκής, ανθρωπίνως ανεξάλειπτη, κοινή κληρονομιά για ολόκληρη την οικογένεια του ανθρωπίνου γένους. Καμμιά άλλη ιστορία δεν μας μιλά γι’ αυτό· ούτε κανένα άλλο ιερό κείμενο. Αφού δεν υπάρχει καμμιά άλλη πηγή, πού θα ερευνήσωμε για να λάβωμε την απάντησι στο ερώτημα της προελεύσεως των ανθρωπίνων παθημάτων και της συγχύσεως; Αν δεν αναζητήσωμε την απάντησι σε κάποια ιστορική πηγή, τότε τι θα μας απομένει; Μόνον ανθρώπινες γνώμες, εικασίες—με χαώδεις διαφορές και ασυμφωνίες. Φυσικά, έχοντας υπ’ όψιν το μέγεθος της ερωτήσεως—που είναι η πιο περίπλοκη στη ζωή—θα πρέπει να είμεθα πρόθυμοι να εξετάσωμε προσεκτικά τις πληροφορίες που μας παρέχει η Βιβλική ιστορία. Ας εξετάσωμε τη λογικότητα των πραγμάτων που αναφέρει.

Μια Τέλεια Αρχή για το Ανθρώπινο Γένος

Η Βίβλος δείχνει ότι ο Θεός εδημιούργησε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, τον Αδάμ και την Εύα, ως τέλεια πλάσματα στο σώμα και στη διάνοια. Μήπως θα περιμένωμε κάτι διαφορετικό από Εκείνον για τον οποίον η Βίβλος λέγει, «Τα έργα αυτού είναι τέλεια»; (Δευτ. 32:4) Η Γραφική αφήγησις δείχνει την πατρική φροντίδα και το ενδιαφέρον του Θεού για το αρχικό αυτό ζεύγος. Οι ανθρώπινοι γονείς σήμερα κάνουν εγκαίρως προετοιμασίες για τον ερχομό του παιδιού των και τακτοποιούν τα πράγματα για το νέο μέλος της οικογενείας. Ομοίως, η Βίβλος αφηγείται λεπτομερώς την προσεκτική προετοιμασία του Θεού για τον πρώτο ανθρώπινο γυιο και θυγατέρα του. Τους έφερε στη ζωή—όχι μέσα σε κάποιο βάλτο, σε μια σπηλιά, στην ερημιά ή στη ζούγκλα—αλλά σε μια περιοχή όμοια με κήπο, έναν αληθινό βοτανικό κήπο με οπωροφόρα και άλλα δένδρα, όπου δεν θα υπήρχε ανάγκη να αισθανθούν πείνα. Τους έδωσε να κάνουν μια εργασία με νόημα. Έθεσε ενώπιόν τους πραγματοποιήσιμους και ενδιαφέροντες σκοπούς—την επέκτασι των παραδεισιακών συνθηκών σ’ όλη τη γη, με τη βοήθεια των πολυαρίθμων απογόνων που επρόκειτο ν’ αποκτήσουν.—Βλέπε Γένεσις 1:26-28· 2:7-9, 15.

Δεν υπάρχει ασφαλώς εδώ αιτία να κατηγορήσωμε τον Θεό για έλλειψι φροντίδος. Ούτε υπάρχει τίποτε φανταστικό σ’ αυτή την αφήγησι. Δεν θα πρέπει ειλικρινά να παραδεχθούμε ότι, ακριβώς μέχρι σήμερα, ο σκοπός που εξέθεσε ο Θεός στη Γένεσι είναι εκείνος που το ανθρώπινο γένος από πολύν καιρό αγωνίζεται να επιτύχη—δηλαδή, μια παραδεισιακή γη, χωρίς πείνα και στερήσεις, που να κατοικήται από υγιείς ανθρώπους που ασχολούνται με αποδοτική εργασία; Αλλά γιατί δεν έχει επιτευχθή αυτός ο σκοπός; Γιατί οι προσπάθειες του ανθρωπίνου γένους εστράφησαν τελικώς εναντίον του, μολύνοντας τη γη και προκαλώντας σοβαρή καταστροφή στην ισορροπία της οικολογίας της; Και πάλι η Βίβλος δείχνει την αιτία, και μάλιστα με δελεαστικό και λογικό τρόπο.

Μια Δοκιμασία Προς Όφελος του Ανθρωπίνου Γένους

Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν ότι η Βιβλική αφήγησις δείχνει ότι ο Θεός κατέστησε ένα από τα δένδρα του κήπου «απαγορευμένο» σ’ αυτούς και ότι η παράβασις της απαγορεύσεώς του, να φάνε δηλαδή από τον καρπό του δένδρου, θα επέφερε την ποινή του θανάτου. (Γεν. 2:9, 16, 17) Αλλά λίγα μόνο άτομα σταματούν για να αναλογισθούν τη σοφία που εκδηλώνεται σ’ αυτή τη διευθέτησι. Σκεφθήτε:

Πώς εμείς οι ανθρώπινοι γονείς εκδηλώνομε γνήσια φροντίδα για τα παιδιά μας; Μόνο με το να ικανοποιούμε τις υλικές τους ανάγκες; Ή χρειάζονται ακόμη να τα υποβοηθήσωμε να καλλιεργήσουν ορθούς τρόπους συμπεριφοράς, να μάθουν υγιείς αρχές, βασικές αλήθειες που δεν μπορούν να αγνοηθούν αν πρόκειται να είναι ευτυχισμένα στη ζωή; Αν ο γυιος ή η θυγατέρα είναι παραχαϊδεμένα παιδιά και οι γονείς τους επιτρέπουν να κάνουν ό,τι ακριβώς θέλουν, δείχνει μια τέτοια ανεκτικότης ενδιαφέρον ή μήπως αδιαφορία; Γνωρίζομε τι συμβαίνει όταν οι γονείς εγκαταλείπουν την ευθύνη τους και αποτυγχάνουν να μορφώσουν και να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους. Η αχαλίνωτη παιδική εγκληματικότης σήμερα προκαλεί τρομερό σπαραγμό και απογοήτευσι στους γονείς και οφείλεται κυρίως σε μια τέτοια έλλειψι πατρικής φροντίδος και σταθερής καθοδηγήσεως.

Ο Θεός φρόντισε να εντυπώση στη διάνοια των πρώτων ανθρωπίνων τέκνων του τις αρχές της δικαιοσύνης. Ήταν ο Ζωοδότης τους. Η έλλειψις σεβασμού γι’ αυτόν και τον λόγο του δεν μπορούσε να τους φέρη κανένα καλό. Θα ήταν στην πραγματικότητα παράλογο, διότι θα ήταν εκτός αρμονίας με την πραγματικότητα, μια «κατά πρόσωπον άρνησις» των γεγονότων της ζωής. Μια τέτοια ασέβεια θα καλλιεργούσε—όχι ευτυχία και ειρήνη—αλλά εγωπάθεια, φιλαυτία και αγνωμοσύνη. Αφ’ ετέρου, ο βαθύς σεβασμός προς αυτόν θα μπορούσε να επιφέρη ατελεύτητα οφέλη. Θα τους βοηθούσε να εξακολουθούν να δέχωνται την υπέρτατη σοφία, δύναμι και αγάπη του Θεού. Θα συντελούσε στο να ζουν οι άνθρωποι αρμονικά, καλλιεργώντας σεβασμό και ενδιαφέρον για τα συμφέροντα και τα αισθήματα των άλλων. Σήμερα, καθώς βλέπομε ότι πολλές από τις ανωμαλίες του ανθρωπίνου γένους είναι αποτέλεσμα της φιλαυτίας και του πολύ μικρού ενδιαφέροντος που τρέφουν οι άνθρωποι για τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των συνανθρώπων τους, πρέπει να είμαστε σε θέσι να εκτιμήσωμε την αξία αυτού που έκαμε ο Θεός για το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, να τονίση δηλαδή τη ζωτική ανάγκη να σέβωνται τα δικά του δικαιώματα και συμφέροντα ως του Παγκοσμίου Κυριάρχου. Το «δένδρον της γνώσεως του καλού και του κακού» που έθεσε «υπό περιορισμό» σ’ αυτούς χρησίμευε για να αντιπροσωπεύη ή να συμβολίζη το κυριαρχικό του δικαίωμα ν’ αποφαίνεται για τα πλάσματα του τι είναι «καλόν» και τι είναι «κακόν» γι’ αυτά.

Το μέσον που χρησιμοποίησε ο Θεός για να δοκιμάση τον σεβασμό τους έδειχνε λεπτότητα και έδινε, επίσης, στο ανθρώπινο γένος μια φυσική αξιοπρέπεια. Ταίριαζε στις συνθήκες τους. Πώς συνέβαινε αυτό; Μολονότι δημιουργήθηκαν ως ώριμοι ενήλικοι, το ανθρώπινο ζεύγος ήταν ακόμη νέοι στη ζωή. Για να τους δώση την ευκαιρία να δείξουν σεβασμό και υπακοή στην κυριαρχία του, ο Δημιουργός τους χρησιμοποίησε, όχι κάτι περίπλοκο ή συγκεχυμένο, αλλά κάτι απλό και χωρίς περιστροφές, που περιελάμβανε μια καθημερινή ενέργεια, δηλαδή, το φαγητό. Επιπλέον, μ’ αυτόν τον τρόπο, ο Θεός δεν έθεσε μια απαγόρευσι που υπονοούσε διεφθαρμένες τάσεις ή διεστραμμένες κλίσεις στον άνθρωπο, διότι το φαγητό καθ’ εαυτό ήταν μια ομαλή και κατάλληλη ενέργεια. Μολονότι η απαγόρευσις του να φάνε από εκείνο το δένδρο έθετε περιορισμούς στο ανθρώπινο ζεύγος, αυτοί οι περιορισμοί βεβαίως δεν τους περιώριζαν ούτε τους στερούσαν την πλήρη ικανοποίησι από τη ζωή. Δεν ήταν ανάγκη να νοιώθουν ότι τους έλειπε κάτι ουσιαστικό για την ευτυχία τους εφ’ όσον υπήρχαν στη διάθεσί τους όλα τα άλλα οπωροφόρα δένδρα. (Γεν. 2:9) Τελικά, μολονότι ήταν απλή, αυτή η δοκιμασία της υπακοής και του σεβασμού των θα ήταν σε αρμονία με τη σοφή αρχή που ελέχθη αργότερα από τον Υιό του Θεού, ότι «ο εν τω ελαχίστω πιστός, και εν τω πολλώ πιστός είναι· και ο εν τω ελαχίστω άδικος, και εν τω πολλώ άδικος είναι.»—Λουκ. 16:10.

Η Ελευθερία Εκλογής

Η Βίβλος επίσης δείχνει ότι ο Θεός έδωσε στα ανθρώπινα τέκνα του την ελευθερία της εκλογής, μια ελεύθερη ηθική βούλησι. Γιατί; Διότι ο Θεός ενδιαφέρετο και έτρεφε συμπάθεια γι’ αυτούς. Έδειξε αγάπη με το να τους φέρη στη ζωή και να κάμη τόσες προετοιμασίες στη γη για τη δική τους ευτυχία. Αν ο Θεός τούς είχε δημιουργήσει έτσι ώστε να είναι αυτομάτως υπάκουοι και ανίκανοι να ενεργήσουν διαφορετικά, τότε δεν θα μπορούσαν ποτέ να δείξουν γνήσια αγάπη για τον Δημιουργό τους. Η υπακοή τους θα ήταν μηχανική. Η πραγματική αγάπη προϋποθέτει επιθυμία να κάνη κανείς πράγματα που ευχαριστούν κάποιον ή που περιέχονται στον κύκλο των ενδιαφερόντων του. (Δευτ. 30:15, 16) Κι’ εμείς οι ίδιοι γνωρίζομε ότι αποκτούμε μεγαλύτερη χαρά με το να κάνωμε πράγματα για άλλους όταν ειλικρινά επιθυμούμε να τα κάνωμε διότι ενδιαφερόμεθα γι’ αυτούς. Και γεμίζομε ευτυχία όταν οι άλλοι κάνουν κάτι για μας μόνον όταν γνωρίζωμε ότι το έκαμαν αυτό αυθόρμητα, ελεύθερα.

Οι πρώτοι μας γονείς προτίμησαν την ανυπακοή στον Θεό, όπως δείχνει η αφήγησις. Μήπως φαίνεται απίστευτο ότι θα εστρέφοντο εναντίον του Θεού, έχοντας υπ’ όψιν όλα όσα είχε κάμει γι’ αυτούς; Θα φαινόταν ίσως απίστευτο αυτό, αν εμείς οι ίδιοι αγνοούσαμε τα σχεδόν απίστευτα πράγματα που οι άνθρωποι μπόρεσαν να πράξουν στο παρελθόν και στο παρόν. Έχομε δει άτομα να στρέφωνται εναντίον των πιστών και στοργικών συντρόφων τους, τέκνα εναντίον γονέων, γονείς εναντίον παιδιών, συχνά χωρίς καμμιά σοβαρή αιτία. Έχομε δει ανθρώπους σε διάφορες χώρες να εκδηλώνουν βαθύ μίσος εναντίον των γειτόνων τους και των συμπολιτών τους, να τους καταδιώκουν και να οργανώνουν ακόμη μαζικές σφαγές χωρίς βάσιμη αιτία. Συνήθως υποκινούνται από εσφαλμένη προπαγάνδα που υποδαυλίζει τη δυσπιστία και τη μνησικακία και καλλιεργεί εγωιστικές επιθυμίες.

Η Βίβλος δείχνει ότι η πρώτη γυναίκα, η Εύα, υπήρξε θύμα παρόμοιας προπαγάνδας από ένα στασιαστικό υιό του Θεού. Θα μπορούσε να εναντιωθή σ’ αυτό, όπως κι εμείς ακόμη και σήμερα, μολονότι ατελείς, μπορούμε ν’ αντισταθούμε σε τέτοια δηλητηριώδη προπαγάνδα. Αντίθετα, άφησε να καλλιεργηθή μέσα της δυσπιστία ως προς την αγάπη, τη σοφία και τη δικαιοσύνη του Θεού—σαν να κατακρατούσε ο Θεός κάτι από το ανθρώπινο γένος. Καταπάτησε την ιδιοκτησία του Θεού, τα κυριαρχικά του δικαιώματα, παραβιάζοντας τον νόμο του σχετικά με το «δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού» και τον καρπό του. Αφού έπεισε και τον σύζυγό της, ενώθηκε κι αυτός μαζί της.

Οι Συνέπειες της Παρακοής

Γνωρίζομε ότι απλές πράξεις στη δική μας εποχή μπορεί να έχουν τεράστιες συνέπειες. Η ανθρώπινη απροσεξία από ένα άτομο στον χειρισμό ενός σχετικά μικρού συντελεστού ασφαλείας στην κατασκευή ενός κτιρίου είναι δυνατόν να προκαλέση καταστροφή που μπορεί να κοστίση τη ζωή πολλών ανθρώπων. Απροσεξία για ένα παρόμοιο χαρακτηριστικό σε κάποιο φράγμα θα μπορούσε να οδηγήση στη ρήξι του φράγματος και να εξαπολύση μια καταστρεπτική πλημμύρα που θα μπορούσε να προξενήση τεράστια ζημιά και καταστροφή. Μια απλή πράξις ανεντιμότητος ή διαφθοράς από κάποιον ηγέτη μπορεί ν’ ανοίξη το δρόμο για μια αλυσίδα αντιδράσεων από αδικοπραγίες σε μια κυβέρνησι και να οδηγήση με μεγάλη αδικία και βλάβη για χιλιάδες, ακόμη και εκατομμύρια ανθρώπους.

Το αποτέλεσμα της ανυπακοής στον Θεόν του πρώτου πατέρα μας υπήρξε να βυθισθή η ανθρώπινη οικογένεια μέσα στην αμαρτία και στην ατέλεια. Ο απαράβατος κανών που εκτίθεται στον Λόγο του Θεού είναι ότι «ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει, διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν· αλλ’ ο σπείρων εις το πνεύμα, θέλει θερίσει εκ του πνεύματος ζωήν αιώνιον.» (Γαλ. 6:7, 8) Ο προπάτωρ του ανθρωπίνου γένους, ο Αδάμ, έθεσε τις σαρκικές του επιθυμίες πάνω από τα πνευματικά του ενδιαφέροντα, όπως ακριβώς σήμερα ένα παγκόσμιο κύμα υλισμού έχει ουσιαστικά καταπνίξει το ενδιαφέρον των ανθρώπων για τα πνευματικά ζητήματα και την καθοδήγησι από τον Θεό. Ο Αδάμ θέρισε ατέλεια και φθορά και δεν μπόρεσε ν’ αποφύγη να τη μεταδώση και στους απογόνους του ως κληρονομιά. Όπως δηλώνει ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού στους Ρωμαίους 5:12: «Διά τούτο καθώς δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.»

Ένας άνθρωπος σήμερα ο οποίος με τη θέλησί του επιδίδεται σε ανήθικη διαγωγή και προσβάλλεται από κάποιο αφροδίσιο νόσημα ή αποκτά κάποια βλάβη στα χρωμοσώματα σαν αποτέλεσμα τοξικομανίας θα φέρη στον κόσμο ελαττωματικά παιδιά. Η αδιαφορία εκ μέρους του για τα παθήματα που θα επιφέρη αυτό στους απογόνους του δεν μπορεί βεβαίως ν’ αποδοθή στον Θεό. Ούτε θα μπορούσε ν’ αποδοθή στον Θεό η ευθύνη για την αδιαφορία που έδειξε ο πρώτος μας γονεύς και για τις συνέπειες που είχε αυτό. Δείχνοντας ποιον βαρύνει, η κατηγορία, ο θεόπνευστος συγγραφεύς μάς λέγει: «Ιδού, τούτο μόνον εύρηκα ότι ο Θεός έκαμε τον άνθρωπον ευθύν, αλλ’ αυτοί επεζήτησαν λογισμούς πολλούς.»—Εκκλησ. 7:29.

Αλλά, ακόμη κι’ αν δεν είναι υπεύθυνος ο Θεός για την αρχή των ανθρωπίνων παθημάτων, γιατί δεν έθεσε ένα τέρμα σ’ αυτά πριν από καιρό; Η αιτία για το ότι περίμενε μέχρι τις ημέρες μας αποκαλύπτει, όχι μια αδιάφορη στάσι, αλλά πραγματικό ενδιαφέρον για το αιώνιο καλό του ανθρωπίνου γένους. Ποια είναι αυτή η αιτία;

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Η Βίβλος δείχνει ότι ο σκοπός του Θεού ήταν να κάμη ολόκληρη τη γη έναν παράδεισο για το ανθρώπινο γένος. Δεν είναι αυτό εκείνο που επιθυμεί ακόμη ο άνθρωπος;

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Τα έθνη δεν παίρνουν στα ελαφρά την αυθαίρετη είσοδο των ξένων. Γιατί, λοιπόν, ο Θεός έπρεπε να επιτρέψη την ασεβή συμπεριφορά απέναντι στη δίκαιη κυριαρχία του, όπως συνέβη στην Εδέμ;

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Όταν αγνοούνται οι φαινομενικά μικροί συντελεσταί ασφαλείας, ακόμη και μια μεγάλη κατασκευή, όπως ένα φράγμα, μπορεί να καταρρεύση. Μερικά άτομα θεωρούν την αμαρτία του πρώτου ανθρώπου στην Εδέμ σαν κάτι μικρό, εν τούτοις εξαπέλυσε μια πλημμύρα ανομίας και παθημάτων