Το Τίμημα της Ελευθερίας

ΠΑΡ’ ΟΛΟ που αφέθηκαν ελεύθεροι από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, οι γιοι μου εξακολουθούσαν να είναι κρατούμενοι μέσα στα όρια του χωριού. Δεν υπήρχε μέλλον για μας στο Βιετνάμ. Έτσι, μετά από λίγους μήνες, τον Μάιο του 1978, οι δυο γιοι μου, η κόρη μου, και εγώ αποφασίσαμε να δραπετεύσουμε. Εφόσον το σπίτι μας ήταν πολύ μακριά από τη θάλασσα, ταξιδέψαμε στο ποτάμι σε μια μικρή βάρκα, φοβούμενοι σ’ όλο το δρόμο ότι θα μας σταματούσε κάποια κομμουνιστική περίπολος και θα μας έστελνε στη φυλακή.

Τελικά, βγήκαμε τη νύχτα στη θάλασσα—53 από μας, οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά—σε ένα μικρό, κατάμεστο πλοιάριο που ήταν φτιαγμένο για ποταμόπλοιο. Είχε μια μηχανή αλλά οδηγούνταν από ένα πηδάλιο. Κατευθυνόμαστε νότια προς τη Μαλαισία 640 χιλιόμετρα (400 μίλια) μακριά. Ένας ελαφρός άνεμος κυμάτιζε την επιφάνεια της θάλασσας και μας δρόσιζε, καθώς η πανσέληνος, με όλη της τη λαμπρότητα, φώτιζε την πορεία μας. Χαρούμενοι που είχαμε διαφύγει με επιτυχία, τραγουδούσαμε.

Στη διάρκεια των επόμενων δύο ημερών, η θάλασσα ήταν σχετικά ήρεμη και πηγαίναμε καλά. Η τρίτη ημέρα ήταν η πιο όμορφη, και η θάλασσα τελείως ήρεμη, σαν ένας απέραντος καθρέφτης. Ρίξαμε άγκυρα και δαπανήσαμε χρόνο για την ατομική μας υγιεινή μέσα στη θάλασσα. Αλλά η δραστηριότητα αυτή προσέλκυσε πολλούς καρχαρίες, και αφού το πλοίο μας ήταν τόσο μικρό που θα μπορούσε να υποστεί βλάβη, σηκώσαμε την άγκυρα και ξεκινήσαμε.

Ελπίζαμε ότι θα συναντήσουμε κάποιο ξένο πλοίο στη διεθνή διαδρομή και ίσως να ζητούσαν να μας πάρουν μαζί τους, ή τουλάχιστον να μας έδιναν τρόφιμα και νερό. Κατόπιν, γύρω στις δέκα το πρωί εκείνο, οι άντρες μας εντόπισαν ένα μεγάλο σκάφος. Η καρδιά μας χτυπούσε γρηγορότερα, ελπίζοντας ότι θα μας βοηθούσαν, ίσως θα μας έσωζαν. Αλλά, καθώς πλησίασε, επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι φόβοι μας—ήταν ένα Ταϋλανδέζικο πειρατικό πλοίο! Είχαμε ακούσει σχετικά με το πώς λεία των πειρατών αυτών ήταν οι αβοήθητοι πρόσφυγες που έφευγαν από τη χώρα τους, και ότι βίαζαν αδίστακτα τις γυναίκες.

Στα Χέρια των Πειρατών

Οι πειρατές περίμεναν πάνω στο κατάστρωμα με μαχαίρια στα χέρια και τα πρόσωπά τους βαμμένα για να μοιάζουν με διάφορα περίεργα ζώα. Τρομοκρατημένοι, βάλαμε τις νεαρές γυναίκες στο μπροστινό μέρος του πλοίου και το ασφαλίσαμε έγκαιρα. Οι πειρατές πήδηξαν πάνω στο πλοιάριό μας και, σαν σίφουνας άρπαξαν όσα ήθελαν—χρυσές αλυσίδες, μπρασελέ, σκουλαρίκια. Πήραν τους σάκκους μας και κοίταξαν τα πορτοφόλια μας, ψάχνοντας για χρυσάφι και ασήμι. Έριξαν όλα όσα δεν ήθελαν στη θάλασσα, ακόμη και τα ρούχα, και το γάλα και το αλεύρι για τα παιδιά. Κατόπιν, ξαφνικά όπως είχαν έρθει, έφυγαν, αφήνοντάς μας εμβρόντητους.

Ο αρχηγός των πειρατών, ένας ψηλός εύσωμος άντρας, χωρίς καθόλου μαλλιά στο κεφάλι του, φορούσε γύρω από το λαιμό του μια αλυσίδα με ένα κρανίο το οποίο κρεμόταν μέχρι την κοιλιά του. Γελούσε δυνατά, με το πρόσωπό του στραμμένο προς τον ουρανό ευτυχισμένος με τα αποτελέσματα της πειρατείας του. Κατόπιν, με μια κίνηση του χεριού του άφησε ελεύθερο το πλοιάριό μας.

Συνεχίσαμε την πορεία μας, αλλά μετά από μία μόνο ώρα, άρχισε μια θύελλα που σήκωνε τεράστια κύματα, υψηλότερα από το ίδιο το πλοιάριο. Τα κύματα μάς πετούσαν εδώ και εκεί. Σύντομα σχεδόν όλους μάς έπιασε ναυτία, γεμίζοντας το εσωτερικό του πλοιαρίου από τους εμετούς. Βλέποντας ότι η μικρή μου ανηψιά, που κρατούσα, είχε σταματήσει να αναπνέει, έβαλα τις φωνές. Αλλά κάνοντάς της τεχνητή αναπνοή, την ξαναζωντάνεψα.

Κατόπιν το πλοιάριο άρχισε να προχωρεί πιο ομαλά. Ο γιος μου είχε αλλάξει την κατεύθυνσή του για να πηγαίνει προς την πορεία του ανέμου και των κυμάτων. Αλλά αυτό θα μας έφερνε στην κατεύθυνση του πειρατικού πλοίου! Και σε λίγο φτάσαμε να το βλέπουμε. Βλέποντάς μας, σήκωσε άγκυρα και κατευθύνθηκε προς τα εμάς. Οι τρομοκρατημένοι επιβάτες πάνω στο πλοιάριό μας έβαλαν τις φωνές κατηγορώντας το γιο μου. Αλλά όπως εξήγησε αργότερα, «Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να σωθεί το πλοιάριο και οι επιβάτες».

Ευτυχώς, τα μάτια του αρχηγού των πειρατών τώρα αντανακλούσαν μια κάποια συμπόνια. Έκανε νοήματα για να πλησιάσουμε, και έρριξε ένα σχοινί για να μπορέσουμε να πλευρίσουμε στο πλοίο του. Όμως η θύελλα ήταν τόσο δυνατή ώστε οι επιβάτες μας δεν μπορούσαν να αντέξουν άλλο. Τη στιγμή εκείνη, ένας από τους πειρατές πέρασε στο μικρό μας πλοιάριο και πρόσφερε προστασία. Έτσι ένας-ένας και οι 53 από μας βοηθηθήκαμε για να ανέβουμε στο μεγαλύτερο πειρατικό πλοίο.

Ήταν αργά το απόγευμα και μια άλλη γυναίκα και εγώ φτιάξαμε δείπνο από ρύζι και ψάρι που μας έδωσαν οι πειρατές. Κατόπιν κάθησα σε μια γωνιά κρατώντας τη μικρή μου ανηψιά που αισθανόταν καλύτερα τώρα. Η θύελλα είχε υποχωρήσει, αλλά φυσούσε ένας ψυχρός άνεμος και δεν είχα τίποτ’ άλλο από ένα πουλόβερ, το οποίο τύλιξα γύρω από την ανηψιά μου. Έτρεμα από το κρύο.

Ένας από τους άντρες, στον οποίο από σεβασμό απευθύνθηκα σαν «ψαρά», με βοήθησε. Είπε ότι καθώς με κοιτούσε σκεφτόταν τη μητέρα του. Είχαμε περίπου την ίδια ηλικία. Αγαπούσε τη μητέρα του και λυπόταν που βρισκόταν πάντα μακριά της. Κατόπιν ρώτησε αν είχα πού να περάσω τη νύχτα, και χωρίς να περιμένει απάντηση, είπε ότι μπορούσα να κοιμηθώ πάνω στην κουβέρτα. Πήρε την ανηψιά μου στα χέρια του και τον ακολούθησα, αλλά ανησυχούσα να απομονωθώ από τους υπόλοιπους. Δεν ξεχνούσα ότι ο άντρας εκείνος, παρ’ όλο που μου έδειχνε καλοσύνη, ήταν ένας πειρατής.

Κοιτώντας από πάνω, το πλοιάριό μας φαινόταν τόσο μικρό σε σχέση με το πλοίο. Αναστέναξα. Πώς θα μπορούσαμε να διασχίσουμε τα παραπάνω από 640 χιλιόμετρα (400 μίλια) ωκεανού μέσα σε ένα τέτοιο πλοιάριο χωρίς τη βοήθεια του Θεού; Αισθάνθηκα τη μικρότητά μας σε σύγκριση με το μεγαλείο και την αιωνιότητα του σύμπαντος. «Ω Θεέ μου», προσευχήθηκα, «αν εσύ ήσουν εκείνος που μας έδωσε αυτό το πλοίο για να σωθούμε από τη θύελλα, σε παρακαλώ και πάλι προστάτευσέ μας από την κακία των πειρατών».

Ο πειρατής με οδήγησε σε ένα μεγάλο διαμέρισμα και μου έδωσε πίσω την ανηψιά μου. Όμως φοβόμουν να μείνω μόνη, και όταν έφυγε, επέστρεψα κάτω και οδήγησα επτά άλλους για να μοιραστούν μαζί μου το διαμέρισμα αυτό. Στη διάρκεια της νύχτας, ξύπνησα από κραυγές και κλάματα από κάτω. Φοβισμένη ξύπνησα εκείνους που ήταν μαζί μου, και παρ’ όλο που ήταν δύο η ώρα περίπου, αποφασίσαμε να δούμε τι συνέβαινε κάτω.

Όλοι ήταν ξύπνιοι. Μερικές από τις γυναίκες έκλαιγαν και οι ώμοι τους έτρεμαν. Οι άντρες είχαν συγκεντρωθεί στο πίσω μέρος, κοντά στην κουζίνα. Μάθαμε ότι ένας πειρατής είχε παλέψει με έναν από τους άντρες και κατόπιν είχε βιάσει τη σύζυγό του. Ζήτησα την άδεια να ετοιμάσω κάτι για τροφή, και έδωσαν κάτι σε όλους να φάμε. Με το πρωινό φως, ο αρχηγός των πειρατών μάς άφησε ελεύθερους, και συνεχίσαμε το ταξίδι για τη Μαλαισία.

Στη Μαλαισία

Όταν εκπρόσωποι από το πλοιάριό μας πήγαν στην ακτή για να ζητήσουν άδεια να αποβιβαστούμε, μας αρνήθηκαν την άδεια. Οι αξιωματούχοι απείλησαν ότι θα μας έριχναν όλους μας στη φυλακή αν θα αποβιβαζόμαστε. Στο μεταξύ, οι ντόπιοι κάτοικοι στην ακτή ήρθαν και μας παρατηρούσαν περίεργα. Ήταν έκπληκτοι που έβλεπαν ότι ένα τέτοιο πλοιάριο θα μπορούσε να έχει διασχίσει τον ωκεανό. Γνώριζαν ποιοι ήμαστε, γιατί είχαν πάει εκεί και άλλοι πρόσφυγες από το Βιετνάμ. Πηδήξαμε μέσα στη θάλασσα για να καθαριστούμε από τη βρώμα μιας εβδομάδας, γελώντας και χαρούμενοι μπροστά σε ένα αυξανόμενο πλήθος παρατηρητών.

Ξαφνικά ένας ψηλός ξανθός ξένος φώναξε από την ακτή, υποσχόμενος να μας δώσει τροφή, νερό, και φάρμακα. «Αν οι Μαλαισιανοί δεν σας επιτρέψουν να βγείτε στην ξηρά», φώναξε, «καταστρέψτε το πλοιάριο και κολυμπήστε προς την ξηρά». Ο ξένος κράτησε το λόγο του, γιατί αργότερα το απόγευμα μια μικρή βάρκα μάς έφερε τρόφιμα και πόσιμο νερό, καθώς και μια νοσοκόμα, η οποία πήρε τους αρρώστους στο νοσοκομείο και τους επέστρεψε το ίδιο βράδι. Τι χαρά! Ήμαστε βέβαιοι ότι δεν θα λιμοκτονούσαμε!

Για να καταστήσουμε αδύνατη τη φυγή μας, μυστικά καταστρέψαμε τη μηχανή του πλοιαρίου. Αφού οι αρχές την εξέτασαν την επόμενη μέρα, είπαν ότι θα μας έπαιρναν στο μέρος όπου θα μπορούσε να επισκευαστεί. Μας ρυμούλκυσαν μέσα σε ένα ποτάμι προς τα πάνω σε μια μεγάλη λίμνη και μας άφησαν εκεί. Πέρασαν τρεις μέρες και τα τρόφιμά μας τελείωσαν—ο ξένος δεν μας είχε βρει. Έτσι παρ’ όλο που ο ιδιοκτήτης του πλοιαρίου ήθελε να σώσει το πλοιάριο για να το πουλήσει, αποφασίσαμε να το βουλιάξουμε και να κολυμπήσουμε προς την ακτή.

Ω, πόσο θερμό ήταν το καλοσώρισμα των κατοίκων. Παρακολουθούσαν το πλοίο μας και όταν φτάσαμε όλοι μας στην ξηρά, έτρεξαν προς εμάς φέρνοντας ψωμί, μπισκότα και ρύζι. Μείναμε μια μέρα στο μέρος εκείνο όπου βγήκαμε στην ξηρά, και κατόπιν μεταφερθήκαμε στα στρατόπεδα προσφύγων. Εκεί μάθαμε ότι ο ευγενικός ξένος στην ακτή δεν ήταν άλλος από τον Ύπατο Αρμοστή για τους Πρόσφυγες στην Νοτιανατολική Ασία.

Τα τρία παιδιά μου και εγώ μείναμε για περισσότερο από έξι μήνες στα στρατόπεδα προσφύγων στη Μαλαισία, στερημένοι τα πάντα. Αλλά κατόπιν μπορέσαμε να μεταναστεύσουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου ζούμε τώρα. Όμως τι θα πούμε για την υπόσχεσή μου στον Θεό;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 21]

Ένας πειρατής πάλεψε με έναν από τους άντρες και βίασε τη σύζυγό του

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Διαφύγαμε με μια βάρκα σαν αυτή

[Ευχαριστίες]

Φωτογραφία Ναυτικού Η.Π.