Μπαμ! Μπαμ! Είσαι Νεκρός!
Ο ΠΡΩΙΝΟΣ αέρας είναι δροσερός. Τα δέντρα στο πυκνό δάσος είναι ασάλευτα—δεν κουνιέται ούτε φύλλο. Τα λογής-λογής πουλιά που κούρνιαζαν κάποτε και έβρισκαν προστασία στα φυλλώματα των κλαδιών έχουν ξαφνικά εξαφανιστεί. Τα άγρια ελάφια και τα άλλα ζώα που μόλις πριν από λίγες ώρες έβρισκαν καταφύγιο στις πυκνές φυλλωσιές έχουν τραπεί σε φυγή. Κάτι σαν προαίσθημα κακού κυριαρχεί στον αέρα. Σέρνεσαι με το στομάχι σου εκατοστό προς εκατοστό. Κάτω έχει λάσπη και γλίτσα. Η υγρασία διαπερνά την κουρελιασμένη στολή του καμουφλάζ. Η επιβίωση υπαγορεύει να είσαι πεσμένος μπρούμυτα με τη στολή.
Ξαφνικά η ηρεμία διαταράσσεται από μια πολεμική κραυγή που σπάει τα νεύρα. Ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα ξεπηδάει από τα χαμόκλαδα, όχι πιο μακριά από 6 μέτρα. Χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες, πυροβολεί εξ επαφής. Το όπλο του παθαίνει εμπλοκή και δεν εκπυρσοκροτεί. Ο αέρας γεμίζει από τις βρισιές του. Από ένστικτο κυλιέσαι προς το πλάι και ταυτόχρονα πατάς τη σκανδάλη του όπλου σου. Μέσα σε μια στιγμή ένα πορφυρό υγρό καλύπτει το στήθος του εχθρού και κυλάει στο μπροστινό μέρος της στολής του. Πέτυχες τον εχθρό και είναι δικός σου!
Μήπως πρόκειται για τις θλιβερές αναμνήσεις κάποιου βετεράνου του Α΄ ή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, της Κορέας ή του Βιετνάμ; Όχι, πρόκειται για τα σκηνικά και το σενάριο των χιλιάδων «πολεμιστών του σαββατοκύριακου», αντρών και γυναικών, που παίρνουν μέρος κάθε εβδομάδα σ’ ένα από τα πιο γρήγορα εξαπλούμενα σπορ στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά, καθώς και στην Αγγλία, τη Γαλλία, τη Δυτική Γερμανία και την Ιαπωνία. Οι μαχόμενοι χωρίζονται σε δυο ομάδες που αποτελούνται από 12, 15 ή 20 άτομα η καθεμιά, και ο αντικειμενικός σκοπός του παιχνιδιού είναι να πάρουν τη σημαία της αντίπαλης ομάδας.
Το παιχνίδι παίζεται από άντρες και γυναίκες όλων των κοινωνικών στρωμάτων—γιατρούς, δικηγόρους, νοσοκόμες, γραμματείς, μηχανολόγους υψηλής τεχνολογίας, καταστηματάρχες, ανθρώπους που ανήκουν σ’ όλα τα επίπεδα του κόσμου των επιχειρήσεων. Ντυμένοι με στολές καμουφλάζ, με τα πρόσωπα μουντζουρωμένα με λάσπη ή με μπογιά καφέ, μαύρη και πράσινη, όλοι οι παίκτες βρίσκονται σ’ έναν κοινό παρονομαστή—παρουσιάζουν το τραγελαφικό θέαμα ενηλίκων που παίζουν πόλεμο.
Εφοδιασμένος με ειδικά σχεδιασμένα πιστόλια και τουφέκια που βγάζουν κάψουλες από ζελατίνη, οι οποίες έχουν μέγεθος σβόλου, είναι γεμάτες κόκκινη νερομπογιά, φεύγουν με ταχύτητα 76 μέτρων το δευτερόλεπτο και σκάνε με την πρόσκρουση στο αντικείμενο, ο κάθε παίκτης παίρνει την απειλητική εμφάνιση σκληραγωγημένου βετεράνου του πολέμου του Βιετνάμ. Το αποκαλυπτικό σημάδι του κόκκινου υγρού που φαινομενικά ξεπηδάει από κάθε πόρο προειδοποιεί φίλους και εχθρούς ότι κάποιος έχει «πεθάνει». Από τη στιγμή που ένας παίκτης πυροβοληθεί από κάποιον αντίπαλο, είναι «πεθαμένος» για το υπόλοιπο παιχνίδι. Αιχμάλωτοι δεν υπάρχουν!
Το πεδίο της μάχης μπορεί να είναι οποιαδήποτε δασική έκταση, που συχνά τη νοικιάζουν ή ανήκει στον ίδιο τον όμιλο που τη χρησιμοποιεί. Πολλές απ’ αυτές τις μεγάλες εκτάσεις έχουν ρυάκια και πυκνά χαμόκλαδα, με τη γλίτσα και τα τέλματα που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου. Μερικές πιο περίτεχνες έχουν ειδικά κατασκευασμένες καλύβες που μοιάζουν με βιετναμέζικα χωριά, για τις μάχες από σπίτι σε σπίτι. Σε πολλές δίνουν βιετναμέζικα ονόματα. Μερικές έχουν στρατιωτικά τανκς, για περισσότερο ρεαλισμό, ή σπηλιές και χαρακώματα για κρυψώνες ή για στήσιμο ενέδρας. Στα κλαδιά των δέντρων κατασκευάζονται μικρές πλατφόρμες, από τις οποίες οι ελεύθεροι σκοπευτές μπορούν να εντοπίσουν τα θύματά τους και να τα «σκοτώσουν». Αν δεν πάρει κανείς τη σημαία του αντιπάλου, τότε η ομάδα με το μικρότερο αριθμό «σκοτωμένων» κερδίζει το παιχνίδι.
Πολεμικά Παιχνίδια—Είναι για Χριστιανούς;
Περίπου 20 μέλη δυο εκκλησιών στην περιοχή του Σακραμέντο, στην Καλιφόρνια, πλήρωσαν περίπου 35 δολάρια το καθένα (περ. 4.900 δρχ.) για να «συμμετάσχουν σ’ αυτό το όλο και πιο δημοφιλές σπορ ανοιχτού χώρου», έγραψε ένας δημοσιογράφος. «Εκκλησία εναντίον εκκλησίας, κατέφυγαν στο ανώμαλο έδαφος για έξι περίπου ώρες—κρύβονταν πίσω από δέντρα και βαρέλια των 200 λίτρων, πυροβολούσαν με πιστόλια που δουλεύουν με διοξείδιο του άνθρακα και προσπαθούσαν να πάρουν τη σημαία της άλλης ομάδας». Όταν ρώτησαν έναν κήρυκα μιας από αυτές τις εκκλησίες για το κατά πόσο είναι ορθό να παίρνει μέρος σε τέτοια σπορ ένας εκκλησιαστικός ηγέτης, εκείνος είπε: «Το να είσαι Χριστιανός δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να είσαι ανθρώπινο ον και να διασκεδάζεις». Ο αντίπαλός του, πάστορας της εκκλησίας που ανήκε στην αντίπαλη ομάδα, αναφέρεται ότι ‘δεν είχε κανέναν ενδοιασμό ως προς το να παίζει πολεμικά παιχνίδια σε τακτική βάση’. Αλλά, δεν θα ’πρεπε κάποιος που αυτοαποκαλείται Χριστιανός να έχει ενδοιασμούς ως προς το να παίζει παιχνίδια που εξυμνούν τον πόλεμο;
Ένας παίκτης δήλωσε: «Είναι το όνειρο όλων να βγαίνουν στα κρυφά πίσω από τον άλλο και να του την ανάβουν. Αυτός είναι ο τέλειος φόνος. Ποτέ δεν μαθαίνει τι τον χτύπησε και είναι νεκρός». Κάποιος άλλος είπε: «Το ερωτεύτηκα από την πρώτη φορά που έπαιξα. Είναι σαν να εθίζεσαι. Νιώθεις την ανάγκη να έρχεσαι κάθε εβδομάδα και να διεγείρεις την αδρεναλίνη σου».
Πολλοί ειδήμονες σε θέματα συμπεριφοράς καταδικάζουν τα πολεμικά παιχνίδια θεωρώντας τα αποκρουστικά και πρόσκομμα στους άλλους, και τα αποκαλούν «τρομακτικό φαινόμενο». Οι διάφορες αντιδράσεις ήταν:
«Το να σημαδεύεις κάποιον με πιστόλι—είτε αυτό περιέχει σβόλους μπογιάς είτε όχι—και να τραβάς τη σκανδάλη θα μπορούσε να οδηγήσει σε απευαισθητοποίηση όταν πρόκειται για πραγματική βία». «Το να διεγείρεσαι με το να πυροβολείς ανθρώπους φαίνεται άκρως αηδιαστικό». «Εγώ βλέπω ότι κάνει πολύ μεγαλύτερο κακό απ’ ό,τι καλό», είπε ένας καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Γουισκόνσιν (Η.Π.Α.) και ειδικός σε θέματα επιθετικότητας. «Οι αποδείξεις δείχνουν καθαρά ότι δεν υπάρχει ευεργετική κάθαρση και ότι μπορεί να μειωθούν οι αναστολές κατά της βίας». «Άλλοι κριτικοί χαρακτηρίζουν τη μανία με τα πολεμικά παιχνίδια αρρωστημένη παραλλαγή του κυνηγιού κεφαλών και αναπαράσταση φόνων», λέει το περιοδικό New Orleans. «Κάποιος . . . υπέδειξε ότι αυτοί που συμμετέχουν σε πολεμικά παιχνίδια έχουν στην πραγματικότητα την ανάγκη ενός καλού θεραπευτή».
Εκτός από την ηθικά απεχθή φύση των παιχνιδιών, αυτά είναι γεμάτα κινδύνους και καταλήγουν σε πολλούς τραυματισμούς.
Ο πόλεμος είναι αποτροπιαστικό πράγμα. Γι’ αυτό, τον Χριστιανό δεν τον συγκινεί ούτε τον συναρπάζει η αναπαράσταση, η διαιώνιση ή το ζωντάνεμα του πολέμου. Αντί να ευχαριστιέται με τη συμμετοχή σε τέτοια επιθετικά παιχνίδια, ο αληθινός Χριστιανός ευχαριστιέται με το γεγονός ότι ο Μεγαλειώδης Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός, σύντομα θα ‘καταπαύσει τους πολέμους έως των περάτων της γης’.—Ψαλμός 46:9· Ησαΐας 2:4.