Χριστιανοί Αντιμετωπίζουν το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιερουσαλήμ και Πάλι

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

Ο ΙΗΣΟΥΣ στάθηκε ενώπιον του Σάνχεδριν, του ανώτατου δικαστηρίου της Ιερουσαλήμ, στη δίκη κατά την οποία διακυβευόταν η ζωή του. Παρά την πίεση αυτή, εκείνος εκπροσώπησε άφοβα τη Βασιλεία του Θεού. (Ματθαίος 26:57-68) Λίγες μόνο εβδομάδες μετά τη δίκη του Ιησού, οι στενότεροι ακόλουθοί του στάθηκαν ενώπιον του ίδιου ανώτατου δικαστηρίου. Εκεί έδωσαν δυναμική μαρτυρία για τη Βασιλεία του Θεού και τον διορισμένο της Βασιλιά.—Πράξεις 4:5-21.

Μερικές ημέρες αργότερα, όταν οι απόστολοι σύρθηκαν άλλη μια φορά ενώπιον του Σάνχεδριν, τα πράγματα πήραν μια απρόσμενη τροπή. Παρά τη φοβερή πίεση που δεχόταν από το περιβάλλον του, ο Γαμαλιήλ, ένα από τα πιο σεβαστά μέλη του δικαστηρίου, μίλησε θαρραλέα υπέρ των μαθητών του Ιησού. Ως αποτέλεσμα αυτής της αναπάντεχης μεσολάβησης, οι απόστολοι αφέθηκαν ελεύθεροι.—Πράξεις 5:27-42.

Αυτές οι εμφανίσεις στο δικαστήριο εκπλήρωναν τα λόγια του Ιησού στα εδάφια Ματθαίος 10:16-18: «Να! Σας αποστέλλω σαν πρόβατα ανάμεσα σε λύκους . . . Θα σας παραδώσουν σε τοπικά δικαστήρια . . . Θα σας σύρουν μπροστά σε κυβερνήτες και βασιλιάδες για χάρη μου, για μαρτυρία σε αυτούς και στα έθνη». Αν και συχνά έπεφταν θύματα παρεξήγησης, οι ακόλουθοι του Ιησού έγιναν πασίγνωστοι σε όλο τον Ισραήλ. Χιλιάδες Ιουδαίοι του πρώτου αιώνα δέχτηκαν το άγγελμα του Ιησού. (Πράξεις 4:4· 6:7) Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα του κηρύγματος που έκαναν με ζήλο οι Ιουδαίοι μαθητές του Ιησού, στο οποίο περιλαμβάνονταν και οι άφοβες εμφανίσεις τους ενώπιον δικαστηρίων.

Στο Ισραήλ σήμερα, σχετικά λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι προς το παρόν είναι λιγότεροι από 500 σε ένα έθνος 5 περίπου εκατομμυρίων. Αλλά το 1993, η υπόθεση ενός νεαρού Μάρτυρα όχι μόνο προσέλκυσε αξιοσημείωτη προσοχή στη δραστηριότητά τους αλλά και τόνισε ένα μοναδικό ιστορικό σύνδεσμο ανάμεσα στην προκατάληψη και στο διωγμό που έχουν υποστεί τόσο οι Ιουδαίοι όσο και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Πώς Άρχισε η Αντιπαράθεση;

Ο Αριέλ Φέλντμαν, ένας 17χρονος Ρωσοεβραίος μετανάστης στο Ισραήλ, που ζει στη Χάιφα, ήταν αριστούχος μαθητής και είχε τη συμπάθεια τόσο των καθηγητών τού σχολείου όσο και των συμμαθητών του.

Ως αποτέλεσμα μιας τυχαίας συζήτησης που έγινε στο δρόμο, στη διάρκεια του πολέμου στον Περσικό Κόλπο, ο Αριέλ και η οικογένειά του άρχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο Αριέλ έκανε επισταμένη έρευνα και σύγκριση των Ιουδαϊκών θρησκευτικών διδασκαλιών με τις εξηγήσεις της Αγίας Γραφής, τις οποίες του παρουσίαζαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Με τη σοβαρότητα που τον διακρίνει, ο Αριέλ σημείωσε γρήγορη πρόοδο στη Γραφική του μελέτη και ήταν το πρώτο μέλος της οικογένειάς του που βαφτίστηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Όλα αυτά δεν του έφεραν καμιά δυσκολία στις σχολικές του σπουδές. Την τελευταία του χρονιά, όμως, το σχολείο του αποφάσισε να ακολουθήσει ένα πειραματικό πρόγραμμα που θα προετοίμαζε τους μαθητές για τη στρατιωτική υπηρεσία. Οι εκπαιδευτές ήταν στρατιώτες, και το πρόγραμμα περιλάμβανε εξάσκηση σε θέσεις και μεθόδους μάχης. Πιστεύοντας ότι η ενεργή συμμετοχή σε αυτό το μάθημα θα παραβίαζε τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή του και την ουδέτερη στάση που τηρεί ως Μάρτυρας του Ιεχωβά, ο Αριέλ κατέβαλε λογικές προσπάθειες να εξηγήσει τη θέση του στη διευθύντρια. (Ησαΐας 2:2-4) Με σεβασμό εξήγησε ότι ήταν πρόθυμος να πάρει μέρος σε οποιαδήποτε άλλη σχολική δραστηριότητα εκείνη την περίοδο αλλά ότι δεν μπορούσε να ενεργήσει αντίθετα προς τις πεποιθήσεις του.

Μολονότι η διευθύντρια του σχολείου του είχε δείξει προηγουμένως κάποια κατανόηση για αυτόν, αποφάσισε ότι αυτό το αίτημα δεν μπορούσε να γίνει δεκτό. Του έδωσε το εξής τελεσίγραφο: Ή θα συμμετείχε ενεργά στην προστρατιωτική εκπαίδευση ή θα τον απέβαλλαν από το σχολείο. Ο Αριέλ δεν μπορούσε να παραβιάσει τη συνείδησή του. Στις 31 Ιανουαρίου 1993, λίγους μόνο μήνες πριν από τις τελικές του εξετάσεις, αποβλήθηκε επίσημα από το σχολείο χωρίς τη δυνατότητα άλλης επιλογής.

Υπεράσπιση από μια Απρόσμενη Πηγή

Ο Αριέλ αποτάθηκε στην Ένωση για τα Ατομικά Δικαιώματα στο Ισραήλ. Εκείνοι φάνηκαν πρόθυμοι να αναλάβουν την υπόθεσή του, προσφέροντας δωρεάν νομική βοήθεια. Το σύγχρονο εβραϊκό κράτος του Ισραήλ είναι δημοκρατία. Αν και δεν έχει σύνταγμα που να εγγυάται τα ατομικά δικαιώματα, η ισραηλινή διακήρυξη της ανεξαρτησίας προάγει την ελευθερία θρησκείας και την ελευθερία συνείδησης. Δεν υπήρχε νομικό προηγούμενο στο Ισραήλ που να περιλαμβάνει αποβολή από το σχολείο λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων.

Οι εφημερίδες άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον για αυτή την ιστορία. Ακολουθώντας νομικές συμβουλές, ο Αριέλ δεν έδινε συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους, προτιμώντας να εκδικαστεί η υπόθεσή του στην αίθουσα του δικαστηρίου παρά στο «δικαστήριο» της κοινής γνώμης. Ωστόσο, η διευθύντρια του σχολείου έσπευσε να δικαιολογήσει τις πράξεις της σε κάποια συνέντευξη που έδωσε. Στην εφημερίδα Χαντασότ (Hadashot) στις 9 Φεβρουαρίου 1993, αυτή όχι μόνο εξέφρασε την άποψή της, σύμφωνα με την οποία η θρησκευτική στάση του μαθητή ήταν προσβλητική για το κράτος του Ισραήλ και όλους όσους το αγαπούν, αλλά χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να καταφερθεί εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά ως οργάνωσης, λέγοντας: «Η δραστηριότητά τους είναι συγκαλυμμένη, βρώμικη, μυστική. Απλώνουν τα πλοκάμια τους σαν χταπόδι και στην ουσία παγιδεύουν τους αδύναμους».

Πολλοί Ισραηλινοί μπόρεσαν να διακρίνουν ότι οι απόψεις της διευθύντριας αντιπροσώπευαν μια προκατειλημμένη θεώρηση των πραγμάτων. Ο Τομ Σέγκεβ, ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος-ιστορικός που έχει ερευνήσει πολύ το θέμα του Ολοκαυτώματος, ενοχλήθηκε ιδιαίτερα από αυτή τη συνέντευξη. Του θύμισε τη στάση που εκδήλωσαν μερικοί στη ναζιστική Γερμανία, οι οποίοι, παρακινημένοι από ψεύτικες κατηγορίες εναντίον των Εβραίων, εκδήλωσαν την προκατάληψή τους με ένα από τα χειρότερα εγκλήματα μεγάλης κλίμακας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η άποψη του Σέγκεβ ήταν ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το κράτος του Ισραήλ έγκειται, όχι στη συνειδησιακή στάση του νεαρού μαθητή, αλλά απεναντίας στο παράδειγμα μισαλλοδοξίας που έθεσε η διευθύντρια του σχολείου. Ο ίδιος υποκινήθηκε να γράψει ένα άρθρο με το οποίο υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. (Βλέπε πλαίσιο, σελίδα 15).

Το άρθρο του Σέγκεβ ήταν το έναυσμα για να μιλήσουν θαρραλέα και άλλοι. Ένας κάτοικος της Ιερουσαλήμ, ο οποίος επειδή ήταν Εβραίος είχε φυλακιστεί σε στρατόπεδο στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, έγραψε μια επιστολή προς τον εκδότη, στην οποία ανιστορούσε την καλή διαγωγή των Μαρτύρων του Ιεχωβά που βρίσκονταν στο ίδιο στρατόπεδο επειδή αρνούνταν να υπηρετήσουν στο γερμανικό στρατό.

Εφόσον ο νεαρός Μάρτυρας μαθητής δεν δεχόταν να δώσει συνεντεύξεις, οι δημοσιογράφοι στράφηκαν σε άλλα μέλη της εκκλησίας. Αυτοί, αν και δεν σχολίαζαν ειδικά την υπόθεση του Αριέλ προτού πάει στο δικαστήριο, έδιναν με χαρά πληροφορίες για τις πεποιθήσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά και τη δραστηριότητά τους στο Ισραήλ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γραφτούν πολλά ευνοϊκά άρθρα στον ισραηλινό τύπο και να μεταδοθεί μια ραδιοφωνική συνέντευξη με έναν από τους τοπικούς πρεσβυτέρους. Πολλοί άκουσαν για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά πρώτη φορά χάρη σε αυτή την απρόκλητη δημοσιότητα.

Η Ημέρα στο Δικαστήριο της Ιερουσαλήμ

Το τμήμα της Ένωσης για τα Ατομικά Δικαιώματα στο Ισραήλ που είναι υπεύθυνο για τη Χάιφα προσπάθησε επανειλημμένα να λογικέψει τη διευθύντρια, τη Σχολική Επιθεώρηση και το Υπουργείο Παιδείας στην Ιερουσαλήμ. Ωστόσο, σε όλες αυτές τις προσπάθειες δεν υπήρξε ικανοποιητική ανταπόκριση. Στις 11 Μαρτίου 1993, κατατέθηκε εκ μέρους του Αριέλ Φέλντμαν προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ιερουσαλήμ, το ανώτατο δικαστήριο στο σύγχρονο Ισραήλ.

Η 15η Μαρτίου 1993 ορίστηκε ως η ημερομηνία για την προκαταρκτική ακροαματική διαδικασία της υπόθεσης. Δικηγόροι από την Ένωση για τα Ατομικά Δικαιώματα στο Ισραήλ εκπροσώπησαν την υπόθεση του Αριέλ κατά της Σχολικής Επιθεώρησης, της διευθύντριας του σχολείου και του δήμου της Χάιφα. Τρεις Ισραηλινοί δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου έκριναν την αρχική ακροαματική διαδικασία της υπόθεσης.

Ο εισαγγελέας παρουσίασε το θέμα με τέτοιον τρόπο ώστε να φαίνεται ότι, αν επιτρεπόταν στο μαθητή να «υπαγορεύει» σε ποια μαθήματα θα έπαιρνε μέρος και σε ποια όχι, αυτό θα υπέσκαπτε την εξουσία του σχολείου. Η πλευρά του σχολείου ζήτησε από το δικαστήριο να υποστηρίξει την απόφασή της, σύμφωνα με την οποία απαγορευόταν στο μαθητή να επιστρέψει στο χώρο του σχολείου κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Οι δικηγόροι των ατομικών δικαιωμάτων παρουσίασαν το θέμα ως ένα ζήτημα που αφορούσε τα βασικά δικαιώματα της ελευθερίας λατρείας και της ελευθερίας συνείδησης τα οποία είχαν παραβιαστεί εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο το σχολείο χειρίστηκε το ζήτημα. Οι δικαστές έθεσαν ερωτήσεις σχετικά με τις αρχές των Μαρτύρων του Ιεχωβά ώστε να κατανοήσουν ποιος ήταν ο λόγος για τη στάση του νεαρού μαθητή. Στη γραπτή προσφυγή τούς δόθηκαν επίσης πολλές πληροφορίες σχετικά με παρόμοιες υποθέσεις ανά την υφήλιο, στις οποίες ανώτατα δικαστήρια είχαν αποφασίσει υπέρ των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Στη συνόψιση που έκαναν, οι δικαστές δήλωσαν ότι και οι δύο πλευρές αγωνίζονταν να εδραιώσουν μια αρχή. Εντούτοις, όταν στάθμιζαν ποιος από τους δύο θα υφίστατο τη μεγαλύτερη βλάβη σε περίπτωση που επέτρεπαν να παραμείνει η κατάσταση όπως είχε, αυτός ήταν οπωσδήποτε ο μαθητής. Οι δικαστές εξέφρασαν σκεπτικισμό όσον αφορά τη συμπεριφορά της διευθύντριας και της Σχολικής Επιθεώρησης, δίνοντάς τους δέκα ημέρες για να εξηγήσουν τις πράξεις τους γραπτώς. Το δικαστήριο εξέδωσε στο μεταξύ εντολή με την οποία απαιτούσε να γίνει ο Αριέλ Φέλντμαν και πάλι δεκτός στο χώρο του σχολείου ώστε να τελειώσει τη σχολική χρονιά και να μην παρεμποδιστεί η συμμετοχή του στις τελικές εξετάσεις.

Ενώ απέμεναν λίγες μόνο ημέρες μέχρι την τελική ακροαματική διαδικασία, η οποία ορίστηκε για τις 11 Μαΐου 1993, η Σχολική Επιθεώρηση ανακάλεσε τις κατηγορίες της εναντίον του Αριέλ Φέλντμαν. Ως αποτέλεσμα, η τελική ακροαματική διαδικασία ματαιώθηκε, τα θεμελιώδη ζητήματα της υπόθεσης δεν επιλύθηκαν από το δικαστήριο και δεν τέθηκε κανένα δεσμευτικό νομικό προηγούμενο. Αν και αυτό αφήνει το ζήτημα ανοιχτό για περαιτέρω νομική αντιπαράθεση, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εκτίμησαν τη λογική στάση που κράτησαν οι δικαστές του ισραηλινού Ανώτατου Δικαστηρίου.

Τι Διδάγματα Αποκομίζουμε

Από τις ημέρες του Ιησού μέχρι τώρα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν αντιμετωπίσει εναντίωση και προκατάληψη, πράγματα που τους έχουν οδηγήσει στα ανώτατα δικαστήρια πολλών χωρών. Αυτές οι υποθέσεις καταλήγουν να είναι ‘μαρτυρία στα έθνη’. (Ματθαίος 10:18) Ακόμη και όταν οι Μάρτυρές του σε κάποια χώρα είναι λίγοι, ο Ιεχωβά μπορεί να φροντίσει ώστε το όνομά του να γίνει ευρέως γνωστό. Και όπως ακριβώς συνέβη τον πρώτο αιώνα με την αναπάντεχη μεσολάβηση από ένα σεβαστό μέλος του Σάνχεδριν, τον Γαμαλιήλ, ο Θεός σήμερα μπορεί να παράσχει υποστήριξη για το λαό του από απρόσμενες πηγές.

[Πλαίσιο στη σελίδα 15]

«Τι Ξέρει μια Διευθύντρια Σχολείου για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά»

(Αποσπάσματα από το άρθρο του Τομ Σέγκεβ στην εφημερίδα Χαάρετς [Ha’aretz], 12 Φεβρουαρίου 1993)

«Σε ένα έθνος που έχει τα πάντα, υπάρχουν και μερικοί Ισραηλινοί Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν είναι πολλοί, ούτε πολλοί έχουν ακούσει για αυτούς, παρά το ότι στο Ισραήλ, όπως σε κάθε χώρα, αυτοί αγωνίζονται να κερδίσουν οπαδούς για τις αρχές τους, τόσο με το γραπτό λόγο όσο και προφορικά. Με κάποιον τρόπο ήρθαν σε επαφή με αυτόν το μαθητή στο σχολείο Χουγκίμ. Εφόσον εκείνος ασπάστηκε τις αρχές του κινήματος, αρνήθηκε να συμμετάσχει στα μαθήματα προστρατιωτικής φυσικής αγωγής που γίνονταν στο σχολείο. Η διευθύντρια δεν δέχτηκε να τον απαλλάξει από αυτά τα μαθήματα. Αν την κατάλαβα καλά, εκείνη τον θεωρεί απειλή για το μέλλον του Σιωνισμού. Πριν από λίγες ημέρες μου εξήγησε: ‘Είμαστε ένα σιωνιστικό σχολείο· διδάσκουμε στα παιδιά οσιότητα στο κράτος και στο έθνος’. . . .

»Η Ρίνα Σμίλι, από την Ένωση για τα Δικαιώματα του Πολίτη στη Χάιφα, προσπάθησε να πείσει τη διευθύντρια να αναγνωρίσει το δικαίωμα που έχει ο μαθητής να υπακούει στη συνείδησή του, και να τον απαλλάξει από την προστρατιωτική εκπαίδευση· κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ήταν ένα πολύ ωραίο μάθημα διαλλακτικότητας και δημοκρατίας. Αλλά εκείνη επέμεινε στις απόψεις της. Είναι της γνώμης ότι έχουμε να κάνουμε με μια επικίνδυνη αίρεση που κερδίζει τα μέλη της με παραπλανητικά μέσα. . . .

»Αυτό μου θύμισε κάτι όχι και τόσο καλό. Τηλεφώνησα λοιπόν στη διευθύντρια και τη ρώτησα τι ήξερε στην πραγματικότητα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Είπε ότι δεν ήξερε πολλά πράγματα, αλλά ότι είχε ακούσει πως αυτοί δρουν και σε άλλες χώρες, και ότι η ίδια τους συνάντησε στον Καναδά και στη Γερμανία. Τη ρώτησα αν ήξερε τι τους έκαναν στη Γερμανία. ‘Δεν ξέρω, και δεν θέλω να ξέρω’, απάντησε η διευθύντρια.

»Ίσως το λύκειο Χουγκίμ να έχει βιβλιοθήκη, και ίσως σε αυτή τη βιβλιοθήκη τυχαίνει να έχουν την Εγκυκλοπαίδεια του Ολοκαυτώματος [The Encyclopedia of the Holocaust] που έχει εκδώσει ο Ίσραελ Γκούτμαν. Αν δεν έχουν ένα αντίτυπο, καλά θα κάνουν να αγοράσουν. Κάτω από τον υπότιτλο ‘Ειλικρινείς Σπουδαστές της Γραφής’, η διευθύντρια θα βρει ότι οι ναζιστές έστελναν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης».