Είναι η Εμπιστοσύνη σας στον Θεό . . . ή σε Ανθρώπους;
ΧΩΡΙΣ αμφιβολία, οι πιο συγκλονιστικές ειδήσεις που ανεγράφησαν σε τίτλους εφημερίδων το 1978 ήταν η τρομερή τραγωδία που συνέβη στο Τζώουνσταουν της Γουιάνας. Παρωμοιώθη με τους 960 Ιουδαίους ζηλωτές στη Μασάδα, οι οποίοι προτίμησαν να πεθάνουν παρά να παραδοθούν και να υποδουλωθούν στους Ρωμαίους· επίσης, παρωμοιώθηκε με τους 1.000 Ιάπωνες πολίτες που ρίχθηκαν από ένα βράχο στο Σαϊπάν, όταν τα Αμερικανικά στρατεύματα κατέλαβαν τη νήσο. Η τραγωδία της Γουιάνας ανεγράφετο καθημερινώς στις εφημερίδες παγκοσμίως. Πρώτα, ανεφέρθη ότι ο αριθμός εκείνων που πέθαναν ήταν 400, κατόπιν 500, κατόπιν έφθασε τους 780 και κατόπιν: «Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΣΤΗ ΓΟΥΙΑΝΑ ΑΝΗΛΘΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΕ 900 ΑΤΟΜΑ ΚΑΤΑ ΤΙΣ Η.Π., ΜΕ 260 ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΑ.» (Τάιμς της Νέας Υόρκης, 26 Νοεμβρίου 1978) Τελικά, ο αριθμός ανήλθε σε 913 άτομα.
Αυτή η τραγωδία συνδέεται άμεσα με το ερώτημα; «Είναι η εμπιστοσύνη σας στον Θεό ή σε άνθρωπο;» Ίσως θ’ απαντήσετε: ‘Ασφαλώς, είναι πιο συνετό να θέσω την εμπιστοσύνη μου στον Θεό παρά σε άνθρωπο.’ Και αυτό είναι σωστό, διότι η Αγία Γραφή προειδοποιεί: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία.» (Ψαλμ. 146:3) Ο Θεός μπορεί να σας σώση, διότι «το όνομα του Κυρίου είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.» (Παρ. 18:10) Εν τούτοις, το να θέση κανείς την εμπιστοσύνη του στον Θεό δεν περιλαμβάνει απλώς λόγια. Περιλαμβάνει ενέργειες, επειδή «η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.» Εκείνος που εμπιστεύεται στον Θεό θα ζη σύμφωνα με τις Γραφικές αρχές, αγαπώντας ό,τι αγαπά ο Θεός και μισώντας ό,τι μισεί ο Θεός.—Ιακ. 2:26· Εβρ. 1:9.
Με τη συμβουλή του ψαλμωδού να μη θέτωμε την εμπιστοσύνη μας σε ανθρώπινους ηγέτες, εναρμονίζονται τα εξής λόγια του Ιησού: «Πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γης· διότι είς είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός.»—Ματθ. 23:9, 10.
Εν τούτοις, στη διάρκεια των 19 αιώνων που πέρασαν από τότε που ο Ιησούς είπε για πρώτη φορά αυτά τα λόγια, άτομα που ισχυρίζονται ότι είναι ακόλουθοί του έχουν κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα. Όχι μόνο ωνόμασαν πολλούς ανθρώπους ‘πατέρες’ ή ‘καθηγητάς,’ αλλά έγιναν, επίσης, ακόλουθοι ειδωλοποιημένων ανθρώπων, όπως του Κωνσταντίνου του Μεγάλου, του Καρλομάγνου (Καρόλου του Μεγάλου), του Ναπολέοντος και του Χίτλερ. Πολλές χιλιάδες, στην ουσία πολλά εκατομμύρια, έθεσαν την εμπιστοσύνη τους σε άνθρωπο, και ήσαν μάλιστα πρόθυμοι να τον ακολουθήσουν μέχρι θανάτου. Σχετικά με την επιρροή που είχε ο Χίτλερ, ένας που έζησε στη Γερμανία εκείνο τον καιρό, έγραψε πρόσφατα τα εξής: «Μολονότι το τέλος του πολέμου διεφαίνετο στον ορίζοντα, πολλοί Γερμανοί ηρνούντο να πιστέψουν ότι ο Χίτλερ μπορούσε να τους αφήση να καταρρεύσουν και πίστευαν τις υποσχέσεις του για όπλα μαζικής καταστροφής (Γουντερβάφεν), που θα έφερναν την τελική νίκη.» Εκείνοι που έθεσαν την εμπιστοσύνη τους σε τέτοιους ανθρώπους δοκίμασαν θλίψι, και συχνά θάνατο, επίσης. Δεν έθεσαν την εμπιστοσύνη τους στον Θεό.
Τι είναι εκείνο που κάνει μερικούς ανθρώπους να επηρεάζουν άλλους; Είναι εκείνο που σήμερα χαρακτηρίζεται ως «χάρισμα,» και το οποίο ορίζεται ως «μια προσωπική μαγεία ηγεσίας που εγείρει ειδική δημοφιλή πιστότητα ή ενθουσιασμό για ένα πολιτικό ή στρατιωτικό διοικητή.» Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού ήταν ο Ναπολέων. Αφού διέφυγε από το νησί Έλβα μ’ ένα στράτευμα 1.000 περίπου ανδρών, σε σύντομο χρονικό διάστημα είχε χιλιάδες περισσότερους στο στράτευμά του. Όταν έφθασαν στη Γκρενόμπλ και ο στρατός του αντιμετώπισε ένα στρατό 6.000 ανδρών, ο Ναπολέων διέταξε το δικό του στράτευμα να σταματήση ενώ ο ίδιος έσπευσε έφιππος προς το αντίθετο στράτευμα. Όταν πλησίασε, κατέβηκε από το άλογο και βάδισε προς αυτόν τον συμπαγή όγκο ανδρών. Ο διοικητής τους τούς διέταξε να πυροβολήσουν. Οι άνδρες σήκωσαν τα όπλα τους σε θέσι βολής, αλλά από δέος για τον στρατηγό που ήταν μπροστά τους κανείς δεν έρριξε τη σφαίρα που θα μπορούσε να θέση τέρμα στη δυναμική, επιστροφή του Ναπολέοντος στη Γαλλία. Κατάλληλα μπορούσε ο Ναπολέων να δηλώση κάποτε: «Μια ασυνήθιστη δύναμις να επηρεάζωμε και να διατάζωμε ανθρώπους έχει δοθή στον Αλέξανδρο, στον Καρλομάγνο και σ’ εμένα. Αλλά στη δική μας περίπτωσι, η παρουσία μας ήταν απαραίτητη.» Κατόπιν, αντιπαρέβαλε τη δύναμί τους με τη δύναμι του Ιησού Χριστού, ο οποίος ήταν ικανός ν’ ασκή τη δύναμί του χωρίς να είναι προσωπικά παρών.
Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΤΟ ΤΖΩΟΥΝΣΤΑΟΥΝ
Ένας άνδρας που ανεφέρθη πολύ στις ειδήσεις στο τέλος του 1978, και που είχε ένα τέτοιο ισχυριζόμενο χάρισμα, ήταν ο Τζέημς Γουώρρεν Τζώουνς. Ένας συνταξιούχος Ρωμαιοκαθολικός ιερεύς ο οποίος υπηρέτησε με τον Τζώουνς στην Αποστολή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Σαν Φρανσίσκο, είπε: «Είχε μια παράξενη δύναμι πάνω στους ανθρώπους, και αυτό το είδος δυνάμεως έχει την τάσι να χτυπά στο κεφάλι.» Χιλιάδες συνωστίζοντο γύρω του καθώς εκήρυττε στο Ναό των Ανθρώπων στο Σαν Φρανσίσκο και εκατοντάδες τον ακολούθησαν στην κοινότητα που ίδρυσε στη Γουιάνα και την οποία ωνόμασε «Τζώουνσταουν.» Όχι μόνο τον ακολούθησαν σ’ αυτό το μέρος αλλά, στο τέλος, πολλοί αυτοκτόνησαν κατά διαταγή του. Με την ενθάρρυνσι των ενόπλων φρουρών του, και ο ίδιος μετά αυτοκτόνησε, αφού είχε πείσει 909 περίπου να κάνουν το ίδιο» Ήταν μια τραγωδία που συγκλόνισε τον κόσμο.
Τι χαρακτηριστικό, τρομερό παράδειγμα του τι μπορεί να συμβή όταν οι άνθρωποι, αντί να θέτουν την εμπιστοσύνη τους στον Θεό και ν’ ακολουθούν τον διωρισμένο Αρχηγό του Ιησού Χριστό, θέτουν την εμπιστοσύνη τους σε κάποιον ανθρώπινο ηγέτη, ένα δημαγωγό χωρίς αρχές! Η επόμενη αντίθεσις δείχνει πόσο ανόητο είναι να το κάνωμε αυτό!
Ο Ιησούς Χριστός και το άγγελμά του περιεστρέφοντο γύρω από τη ζωή: «Εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία,» ναι, «ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 10:10· 3:16) Ο «Αιδεσιμώτατος» Τζώουνς, περιεστρέφετο γύρω από τον θάνατο. Είχε «κάνει μια συμφωνία αυτοκτονίας με κάθε μέλος της αιρέσεως,» όπως μας είπαν. Επίσης, εξύμνησε «την αξιοπρέπεια του θανάτου, την ομορφιά του να πεθαίνη κανείς.» Στην πραγματικότητα, επανειλημμένως έκανε πρόβα μιας τελετουργίας κατά την οποία οι ακόλουθοί του έπρεπε να δείξουν την πιστότητά τους με το να πιουν ένα δηλητηριώδες ποτό, μολονότι στις πρόβες το ποτό δεν ήταν δηλητηριώδες. Εν τούτοις, την τραγική τελευταία φορά, ήταν.
Διαβάζομε, επίσης, ότι ο Ιησούς αγαπούσε τα παιδιά. Μολονότι οι μαθητές του πίστευαν ότι ο Ιησούς δεν έπρεπε να ενοχλήται από τα παιδιά, εκείνος είχε αντίθετη γνώμη, διότι διαβάζομε ότι ο Υιός του Θεού είπε: «Αφήσατε τα παιδία να έρχωνται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά.» Κατόπιν ο Ιησούς «εναγκαλισθείς αυτά, έθετε τας χείρας επ’ αυτά και ηυλόγει αυτά.» (Μάρκ. 10:13-16) Από την άλλη πλευρά, ο Τζώουνς τιμωρούσε τα παιδιά με το να τα βάζη σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο και να στερεώνη ηλεκτρόδια επάνω τους, μέσω των οποίων υφίσταντο ‘ηλεκτροσόκ.’ Ή, τα κατέβαζε μέσα σ’ ένα πηγάδι νερού, και αυτό επανειλλημένως, αν δεν φώναζαν αρκετά δυνατά. Στο τραγικό τέλος, περίπου 200 παιδιά αναγκάσθηκαν να πιουν το δηλητηριώδες υγρό, ή εισήχθη στο λάρυγγά τους με υποδόριες ενέσεις.
Ο Ιησούς εκήρυξε ειρήνη και όχι βία, προειδοποιώντας ότι «πάντες όσοι πιάσωσι μάχαιραν δια μαχαίρας θέλουσιν απολεσθή.» (Ματθ. 26:52) Εν τούτοις, ο «Αιδεσιμώτατος» Τζώουνς είχε οπαδούς οι οποίοι, όχι μόνο κατέφευγαν στη βία, αλλά φόνευσαν και ένα μέλος του κογκρέσσου των Ηνωμένων Πολιτειών και τρεις δημοσιογράφους, διότι ο Τζώουνς πίστευε ότι θα έγραφαν άρθρα που θα έβλαπταν την κοινότητά του. Επί πλέον, όταν κάλεσε όλους τους ανθρώπους του και τους συγκέντρωσε για την αυτοκτονία, έβαλε ένοπλους οπαδούς του ν’ απειλούν εκείνους οι οποίοι δεν ήσαν πρόθυμοι να πιουν το δηλητηριώδες ποτό.
Ο Ιησούς Χριστός έφερε απαλλαγή και ανακούφισι από τα βάρη. Μπορούσε, λοιπόν, κατάλληλα να λέγη: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών· διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν.» (Ματθ. 11:28-30) Επίσης, «εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου, και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν. Και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.» (Ιωάν. 8:31, 32) Στη Γουιάνα, ο Τζώουνς έκανε το Τζώουνσταουν του ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, κρατώντας όλους τους ανθρώπους φυλακισμένους με το να τους πάρη τα διαβατήρια. Τους είχε δούλους από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ κάτω από τον καυτό τροπικό ήλιο. Η τροφή τους σιγά-σιγά χειροτέρεψε, μέχρι που έτρωγαν μόνο ρύζι και ζωμό τρεις φορές την ημέρα. «Αυτό είναι κόλασις,» ανεφώνησε ένας από την αίρεσι που ήθελε να φύγη.
Για τον Ιησού μας λέγονται τα εξής: «Πλούσιος ων επτώχευσε δια σας, δια να πλουτήσητε σεις με την πτωχείαν εκείνου.» (2 Κορ. 8:9) Αλλά ο Τζώουνς διψούσε τόσο πολύ για χρήματα ώστε παρακάλεσε, δελέασε και εξανάγκασε τους ακολούθους του να συνεισφέρουν τον πλούτο τους, ακόμη και τις επιταγές κοινωνικής ασφαλίσεως που είχαν, έτσι ώστε κατά το θάνατο του άξιζε από 10 έως 15 εκατομμύρια δολλάρια.
Ο Χριστός Ιησούς, ο τέλειος Υιός του Θεού, ήταν αναμάρτητος. Μπορούσε, λοιπόν, να ερωτά τους εχθρούς του: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάν. 8:46) Ήταν «όσιος, άκακος, αμίαντος.» (Εβρ. 7:26) «Αμαρτίαν δεν έκαμεν.» (1 Πέτρ. 2:22) Θα ήταν δύσκολο να φαντασθούμε κάποια μεγαλύτερη αντίθεσι με τον Ιησού απ’ αυτό τον κληρικό, τον Τζώουνς. Σύμφωνα με ειδήσεις, ο Τζώουνς «απαιτούσε από κάθε γυναίκα που ήταν κοντά του να έχη σεξουαλικές σχέσεις μαζί του τακτικά,» και είχε μια ερωμένη, καθώς επίσης και μια σύζυγο. Επίσης, αναφέρεται ότι είχε αρκετούς άρρενες εραστές.
Ο Ιησούς Χριστός εδέχθη την Αγία Γραφή ως τον Λόγο του Θεού, παρέθετε απ’ αυτήν ως πηγή των λόγων του και είπε γι’ αυτήν: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ματθ. 19:4-6· Ιωάν. 17:17) Ο Τζώουνς, αντί να δεχθή την Αγία Γραφή, χρησιμοποιούσε τις ομιλίες του για να κατηγορήση την Αγία Γραφή. Μια φορά μάλιστα πέταξε ένα αντίτυπο της Αγίας Γραφής στο πάτωμα, παραπονούμενος: «Πάρα πολλοί άνθρωποι αποβλέπουν σ’ αυτό αντί σ’ εμένα.»
Πολλές περισσότερες αντιθέσεις θα μπορούσαν να γίνουν μεταξύ του Αρχηγού που εστάλη από τον Θεό και του ανθρώπου Τζώουνς, του ανθρωποποιήτου μεσσία, αλλά μια ακόμη θα ήταν αρκετή. Σε καμμιά περίπτωσι ο Ιησούς Χριστός δεν ισχυρίσθηκε ότι είναι «το Α και το Ω,» ο Θεός, ο Δημιουργός του σύμπαντος. Απλώς έλεγε: «Υιός του Θεού είμαι.» (Ιωάν. 10:36· Αποκ. 1:8) Τι θα λεχθή για τον Τζώουνς; Όπως είπε ένας από τους συντρόφους του: «Ο Τζιμ σταμάτησε ν’ αυτοαποκαλήται μετανσάρκωσι του Ιησού και άρχισε να ονομάζεται Θεός. Είπε ότι εκείνος ήταν ο πραγματικός Θεός που έκανε τους ουρανούς και τη γη.» Επίσης, στην κοινωνία του στη Γουιάνα φώναζε: «Είμαι το Άλφα και το Ωμέγα!»
«ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ»
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τραγωδία του Τζώουνσταουν ήταν μια περίπτωσις όπου τυφλός ωδηγούσε τυφλούς και γι’ αυτό και οι δύο έπεσαν στον λάκκο. (Ματθ. 15:14) Ολόκληρο το επεισόδιο υπογραμμίζει τη σοφία της εντολής του Ιησού να μην εξυψώνωμε ανθρώπους. Αναμφισβήτητα, πολλοί απ’ εκείνους που ακολούθησαν τον Τζώουνς ανήκαν κάποτε σε διάφορες αποχρώσεις του Χριστιανικού κόσμου. Αλλά εξαπατήθηκαν απ’ αυτόν τον αυτοκηρυττόμενο μεσσία, ο οποίος είχε μια όρασι ενός σοσιαλιστικού παραδείσου. Πολύ κατάλληλα αυτό το τρομερό επεισόδιο περιεγράφη ως «μια τρομακτική εκδήλωσις του τρόπου με τον οποίον ένας χαρισματικός ηγέτης μπορεί να γεμίση τις διάνοιες των ακολούθων του μ’ ένα διαβολικό μίγμα δήθεν αλτρουισμού και ψυχολογικής τυραννίας.»
Αλλά, ωστόσο, διερωτάται κανείς για τους αφελείς εκείνους οι οποίοι παρασύρθηκαν από τον Τζώουνς. Λέγεται ότι το 80 τοις εκατό απ’ αυτούς ήσαν μαύροι, κυρίως πτωχοί. Μερικοί, τόσο λευκοί όσο και μαύροι, οι οποίοι υποκινήθηκαν από αλτρουισμό, τον ακολούθησαν λόγω της εμφάσεως που έθετε στη φυλετική ισότητα και λόγω διαφόρων ανθρωπιστικών προγραμμάτων που είχε στην αρχή ανακοινώσει. Ωστόσο, διερωτάται κανείς για την αφοσίωσί τους στις δίκαιες αρχές. Με το ν’ ανέχωνται και να συνεργάζωνται σε όλα τα ακάθαρτα πράγματα που ο ίδιος ο Τζώουνς έκανε και ήθελε να γίνωνται, έδειχναν σαφώς ότι η εμπιστοσύνη τους δεν ήταν στον Θεό, και ότι δεν ενδιεφέροντο ν’ ακολουθούν τον Ιησού Χριστό.
Πώς μπόρεσαν να δώσουν τέτοια τυφλή αφοσίωσι και πιστότητα σ’ έναν άνθρωπο ο οποίος «επεδείκνυε τη δύναμί του πάνω στους ανθρώπους και τους ανάγκαζε να εκπληρώσουν τις καταναλωτικές του ανάγκες για οικονομική, εγωιστική και σεξουαλική ικανοποίησι»;
Σαφώς, λοιπόν, κανείς από κείνους που θέτουν την εμπιστοσύνη τους στον Θεό της Αγίας Γραφής δεν θα μπορούσε να εξαπατηθή από έναν τέτοιο υπερβολικά πονηρό άνθρωπο, ο οποίος με ιδιοτελή και έκλυτο τρόπο, εκμεταλλευόταν τη δύναμί του να επηρεάζη άλλους, έναν άνθρωπο ο οποίος με τόσο σκληρό, χονδροειδή και άσπλαχνο τρόπο πρόδωσε την εμπιστοσύνη των αφελών. Οι αληθινοί Χριστιανοί προφυλάσσονται από τις καταστρεπτικές συνέπειες του να θέτη κανείς την εμπιστοσύνη του σ’ έναν απλό άνθρωπο. Ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, όχι μόνο τους δείχνει την αληθινή θρησκεία, αλλά με σαφήνεια προσδιορίζει και τα είδη της θρησκείας που πρέπει ν’ αποφεύγωνται, τον δογματισμό που βασίζεται συνήθως στην εξύψωσι κάποιου ανθρώπινου ηγέτου ή σε ανθρωποποίητη λατρεία.
Ο απόστολος Παύλος απευθύνθηκε στους διεφθαρμένους ανθρώπους που έχουν τα σαφή χαρακτηριστικά του «Αιδεσιμώτατου» Τζώουνς, όταν έγραψε: «Ή δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε κλέπται ούτε πλεονέκται ούτε μέθυσοι ούτε λοίδοροι ούτε άρπαγες θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.» (1 Κορ. 6:9, 10) Η αφήγησις δείχνει ότι ο «αρχηγός» του Τζώουνσταουν είχε πολλά απ’ αυτά τα πράγματα. Και πολλοί άνθρωποι παρωδηγήθησαν.
Στην περίπτωσι αυτού του θρησκευτικού δημαγωγού—και άλλων θρησκευτικών ηγετών σαν αυτόν—«φανερά . . . είναι τα έργα της σαρκός, τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων.» Αυτά γράφει ο απόστολος Παύλος ως «προειδοποίησι» σχετικά με ανθρώπους που προσποιούνται ότι είναι Χριστιανοί, από τους οποίους πολλοί έχουν εμφανισθή τα πρόσφατα χρόνια, και πάλι προσθέτει: «Οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.» Από την άλλη πλευρά, λέγει ο Παύλος, εκείνοι που κληρονομούν τη βασιλεία και τις ευλογίες της είναι εκείνοι οι οποίοι καλλιεργούν ‘τον καρπόν του πνεύματος, . . . αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστι, πραότητα, εγκράτεια.’—Γαλ. 5:19-23.
Αυτοί οι καρποί του πνεύματος δεν βρίσκονται στη συναισθηματική υστερία κάποιου στρατοπέδου όπου ασκείται ανθρωπολατρία. Αντιθέτως, βρίσκονται ανάμεσα σ’ εκείνους οι οποίοι ‘λέγουν προς τον Κύριον, Συ είσαι καταφυγή μου και φρούριόν μου.’—Ψαλμ. 91:2.
[Εικόνα στη σελίδα 3]
η εμπιστοσύνη σε άνθρωπο οδηγεί σε καταστροφή
[Εικόνα στη σελίδα 6]
η εμπιστοσύνη στον Θεό οδηγεί σε αιώνια ζωή