Απόδειξη Θεϊκής Διαφύλαξης
Ο ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΣ Λόγος του Θεού μεταβιβάστηκε σ’ εμάς με ακρίβεια, και για τη θαυμάσια διαφύλαξη πρέπει να ευχαριστούμε κυρίως τον Συγγραφέα της Αγίας Γραφής. Υπάρχουν περίπου 6.000 χειρόγραφα ολόκληρων των Εβραϊκών Γραφών ή τμημάτων τους και γύρω στα 5.000 χειρόγραφα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών.
‘Ο λόγος του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα’. (1 Πέτρου 1:25) Αλλά τι έχει φέρει στο φως η σύγχρονη έρευνα σχετικά με τη διαφύλαξη του Ιερού του Λόγου;
Πόσο Αξιόπιστο Είναι το Κείμενο;
Όμως πόσο αξιόπιστο είναι το κείμενο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών; Η αξιοπιστία του είναι πράγματι πολύ μεγάλη και δεν συγκρίνεται με εκείνη άλλων συγγραμμάτων που διασώθηκαν από την αρχαιότητα. Το βιβλίο Auf den Spuren Jesu (Στα Ίχνη του Ιησού) του Γκέρχαρντ Κρολ τονίζει αυτό το γεγονός. Για παράδειγμα, ο συγγραφέας αποκαλύπτει ότι έχουν διαφυλαχτεί μόνο έξι πάπυροι από τα συγγράμματα του Έλληνα φιλόσοφου Αριστοτέλη (τέταρτος αιώνας π.Χ.), και χρονολογούνται κυρίως από τον δέκατο αιώνα μ.Χ. ή αργότερα. Τα έργα του Πλάτωνα (τέταρτος αιώνας π.Χ.) είχαν λίγο καλύτερη τύχη. Υπάρχουν δέκα χειρόγραφα των έργων του που χρονολογούνται πριν από τον 13ο αιώνα. Όσον αφορά τον Ηρόδοτο (πέμπτος αιώνας π.Χ.), υπάρχουν περίπου 20 κομμάτια παπύρων που χρονολογούνται από τον πρώτο αιώνα μ.Χ. και αργότερα. Τα πρώτα ολόκληρα χειρόγραφα του έργου του χρονολογούνται από τον δέκατο αιώνα. Τα πιο παλιά χειρόγραφα των έργων του Ιώσηπου χρονολογούνται μόνο από τον 11ο αιώνα.
Σε αντίθεση μ’ αυτά, το κείμενο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών (που ολοκληρώθηκε στη διάρκεια του πρώτου αιώνα μ.Χ.) πιστοποιείται από κομμάτια χειρογράφων που χρονολογούνται από τον δεύτερο αιώνα, καθώς επίσης και από ολόκληρα αντίγραφα που έγιναν τον τέταρτο αιώνα. Σύμφωνα με τον Κρολ, υπάρχουν 81 πάπυροι από τον 2ο ως τον 7ο αιώνα, 266 χειρόγραφα στρογγυλόσχημης γραφής από τον 4ο ως τον 10ο αιώνα, και 2.754 χειρόγραφα επισεσυρμένης γραφής από τον 9ο ως τον 15ο αιώνα, καθώς επίσης και 2.135 συναξάρια. Όλα αυτά μας βοηθούν να επιβεβαιώσουμε το κείμενο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Ναι, αυτό το κείμενο πράγματι πιστοποιείται με τον καλύτερο τρόπο.
Ένα Σημαντικό Κομμάτι του Ευαγγελίου του Ιωάννη
Ποιος θα περίμενε ποτέ να βρει μέρος ενός πολύτιμου χειρόγραφου της Αγίας Γραφής σε ένα σωρό από σκουπίδια; Κι όμως εκεί βρέθηκε ένα πολύτιμο κομμάτι του κεφαλαίου 18, του Ευαγγελίου του Ιωάννη. Τώρα είναι γνωστό ως Πάπυρος 457 (Ρ52) του Τζον Ράιλαντς και φυλάσσεται στο Μάντσεστερ της Αγγλίας. Πώς ανακαλύφθηκε και γιατί είναι τόσο σπουδαίο;
Στην αρχή του αιώνα, οι αρχαιολόγοι ξέθαψαν μια μάζα από κομμάτια πάπυρων, που περιλάμβαναν γράμματα, αποδείξεις, αιτήσεις και έγγραφα απογραφών, καθώς και πολλά άλλα κείμενα, έξω από την πόλη Οξύρυγχος της περιφέρειας Φαγιούμ της Αιγύπτου. Τα περισσότερα ήταν γραμμένα στα ελληνικά και διατηρήθηκαν θαμμένα για αιώνες στην ξερή άμμο.
Το έτος 1920, η Βιβλιοθήκη Τζον Ράιλαντς του Μάντσεστερ απέκτησε μια συλλογή απ’ αυτούς τους πάπυρους. Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, ο λόγιος Κ. Χ. Ρόμπερτς, ταξινομώντας μερικά από τα κομμάτια, συνάντησε μερικές λέξεις που του φαίνονταν γνωστές. Φανταστείτε τον ενθουσιασμό του όταν διαπίστωσε ότι αυτές οι λέξεις ήταν από το ευαγγέλιο του Ιωάννη, κεφάλαιο 18—στη μια μεριά του κομματιού του πάπυρου, ήταν γραμμένα μέρη των εδαφίων 31 ως 33 και στην άλλη μεριά (από πίσω) μέρη των εδαφίων 37 και 38. Αυτό το κομμάτι πάπυρου αποδείχτηκε ότι είναι το πιο παλιό γνωστό τμήμα από οποιοδήποτε χειρόγραφο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών που έχει ανακαλυφτεί ως τώρα. Είναι γραμμένο με ελληνικά κεφαλαία γράμματα που ονομάζονται στρογγυλόσχημα, και γράφτηκε το πρώτο μισό του δεύτερου μ.Χ. αιώνα.
Αυτό το κομμάτι έχει διαστάσεις 8,9 επί 6,4 εκατοστά. Πώς είναι δυνατό να χρονολογηθεί αυτός ο πάπυρος με τόση ακρίβεια; Αυτό μπορεί να γίνει κυρίως με την εξέταση του είδους της γραφής, μια μελέτη που είναι γνωστή ως παλαιογραφία. Κάθε μορφή γραφής με το χέρι αλλάζει σταδιακά στο πέρασμα των χρόνων, κι από αυτές τις αλλαγές καταλαβαίνουμε την ηλικία του χειρόγραφου, με πιθανότητα λάθους μερικών χρόνων, είτε μειώνοντας είτε αυξάνοντας την ηλικία. Συνεπώς, ολόκληρο το χειρόγραφο, του οποίου το κομμάτι αυτό αποτελεί ένα τόσο μικρό μέρος, αντιγράφτηκε πολύ κοντά στην εποχή που γράφτηκε η αρχική αφήγηση του ευαγγελίου από το ίδιο το χέρι του Ιωάννη. Πιθανόν, το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε να ήταν μόνο 30 ή 40 χρόνια. Μπορούμε επίσης να είμαστε σίγουροι ότι η αφήγηση του Ιωάννη δεν μεταβλήθηκε σημαντικά από τους μετέπειτα γραμματείς, γιατί το κείμενο αυτού του κομματιού συμφωνεί σχεδόν απόλυτα μ’ αυτό που συναντούμε σε πολύ μεταγενέστερα χειρόγραφα.
Πριν γίνει αυτή η ανακάλυψη, ορισμένοι κριτικοί υποστήριζαν ότι το ευαγγέλιο του Ιωάννη δεν ήταν γνήσιο σύγγραμμα του αποστόλου του Ιησού αλλά ότι είχε γραφτεί αργότερα, προς το τέλος του δεύτερου αιώνα. Αντίθετα, γίνεται τώρα ξεκάθαρο από αυτό το κομμάτι ότι το ευαγγέλιο του Ιωάννη υπήρχε στην Αίγυπτο στο πρώτο μισό του δεύτερου αιώνα μ.Χ., όχι ως ρόλος, αλλά με τη μορφή βιβλίου ως κώδικας. Είναι εκπληκτικό πώς ένα φαινομενικά τόσο ασήμαντο κομμάτι πάπυρου μπόρεσε να σιωπήσει τους κριτικούς τόσο αποτελεσματικά!
[Πλαίσιο στη σελίδα 31]
ΠΑΠΥΡΟΣ
Ο ΠΑΠΥΡΟΣ είναι ένα φυτό που αναπτύσσεται σε ρηχά, στάσιμα νερά ή σε έλη, καθώς επίσης και κατά μήκος αργοκίνητων ποταμών όπως ο Νείλος. (Ιώβ 8:11) Το χαρτί που προέρχεται από τον πάπυρο ίσως να χρησιμοποιούνταν ως γραφική ύλη ακόμα και από την εποχή του Αβραάμ. Η παραγωγή του αποτελούσε αργότερα μια από τις κυριότερες βιομηχανίες των αρχαίων Αιγυπτίων. Για να το κατασκευάσουν χρησιμοποιούσαν μια μάλλον απλή διαδικασία. Κομμάτια από την ψίχα του φυτού κόβονταν σε λεπτές λουρίδες και τοποθετούνταν η μια δίπλα στην άλλη, και πάνω τους συγκολλούνταν σταυρωτά ένα άλλο στρώμα από τέτοιες λουρίδες. Στη συνέχεια συμπιέζονταν και τυλίγονταν σε φύλλα, ξεραίνονταν στον ήλιο και έπειτα γυαλίζονταν με ελαφρόπετρα, με όστρακα ή ελεφαντόδοντο. Τα φύλλα μπορούσαν να ενωθούν και να σχηματίσουν ένα ρόλο, το μήκος του οποίου έφτανε συνήθως τα 4 ως 6 μέτρα, αν και έχει διασωθεί ένας ρόλος που έχει μήκος 41 μέτρα. Μια εναλλακτική μέθοδος ήταν να διπλωθούν τα φύλλα και να σχηματίσουν έναν κώδικα σε σχήμα βιβλίου—τον τύπο του χειρόγραφου τον τόσο δημοφιλή μεταξύ των πρώτων Χριστιανών.
[Πλαίσιο στη σελίδα 31]
ΕΙΔΗ ΠΕΡΓΑΜΗΝΗΣ
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ Κώδικας του πέμπτου αιώνα, ο οποίος αρχικά περιείχε ολόκληρη την Αγία Γραφή, είναι γραμμένος σε περγαμηνή vellum. Τι είναι αυτό το υλικό και σε τι διαφέρει από το παλαιότερο είδος περγαμηνής;
Από τα αρχαία χρόνια, η περγαμηνή (ή μεμβράνη) κατασκευαζόταν από δέρμα προβάτου, κατσικιού ή μοσχαριού. Την έφτιαχναν αφαιρώντας τελείως το μαλλί από τα πλυμένα δέρματα, τα οποία στη συνέχεια τα τέντωναν πάνω σε πλαίσια για να στεγνώσουν. (Παράβαλε 2 Τιμόθεον 4:13.) Προς τον τρίτο και τέταρτο μ.Χ. αιώνα, γινόταν διάκριση όσον αφορά τις ποιότητες του υλικού, και ενώ εξακολουθούσε να υπάρχει το τραχύτερο είδος περγαμηνής, ένα λεπτότερο είδος έγινε γνωστό ως περγαμηνή vellum. Για να κατασκευάσουν αυτή την περγαμηνή, χρησιμοποιούσαν μόνο απαλά δέρματα από μοσχάρια ή κατσικάκια, ή θνησιγενή μοσχάρια ή αρνιά. Με την κατεργασία τους έφτιαχναν ένα λεπτό, μαλακό, σχεδόν λευκό υλικό που το χρησιμοποιούσαν για σημαντικά βιβλία, ώσπου εφευρέθηκε η τυπογραφία, για την οποία η χρήση του χαρτιού ήταν φτηνότερη και καλύτερη.