Βιογραφία

Μια Πλούσια Ζωή στην Υπηρεσία του Ιεχωβά

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΑΣΕΛ ΚΟΥΡΖΕΝ

Ήρθα στον κόσμο στις 22 Σεπτεμβρίου 1907, εφτά χρόνια πριν από τη βαρυσήμαντη εποχή που ξεκίνησε με το ξέσπασμα του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. Η οικογένειά μας ήταν πλούσια στον πιο σημαντικό τομέα. Αφού ακούσετε μερικές λεπτομέρειες της ιστορίας μας, πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε.

ΑΠΟ μικρό κορίτσι, η γιαγιά Κούρζεν ήδη αναζητούσε την αλήθεια για τον Θεό. Προτού μπει στην εφηβεία, επισκέφτηκε αρκετές διαφορετικές εκκλησίες στη γραφική πόλη της, το Σπιτς της Ελβετίας. Το 1887, λίγα χρόνια αφότου εκείνη παντρεύτηκε, η οικογένεια Κούρζεν ακολούθησε το κύμα των μεταναστών που έφτασε στις ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Οχάιο, όπου, περίπου το 1900, η γιαγιά εντόπισε το θησαυρό που αναζητούσε. Τον βρήκε μέσα στις σελίδες του βιβλίου που έγραψε ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ με τίτλο Ο Καιρός Εστίν Εγγύς, στη γερμανική. Γρήγορα διέκρινε ότι όσα διάβαζε σε εκείνο το βιβλίο περιείχαν το φως της Γραφικής αλήθειας. Μολονότι η γιαγιά μόλις που μπορούσε να διαβάζει αγγλικά, έγινε συνδρομήτρια στο περιοδικό Η Σκοπιά, στην αγγλική. Έτσι έμαθε περισσότερες Γραφικές αλήθειες και, ταυτόχρονα, την αγγλική. Ο παππούς ποτέ δεν έδειξε το ίδιο ενδιαφέρον που έδειχνε η σύζυγός του για τα πνευματικά ζητήματα.

Από τα 11 παιδιά της γιαγιάς Κούρζεν, 2 γιοι της, ο Τζον και ο Άντολφ, εκτίμησαν τον πνευματικό θησαυρό που είχε βρει εκείνη. Ο Τζον, ο πατέρας μου, βαφτίστηκε το 1904 στο Σεντ Λούις του Μισούρι σε μια συνέλευση των Σπουδαστών της Γραφής, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εφόσον οι περισσότεροι Σπουδαστές της Γραφής είχαν περιορισμένους πόρους, η συνέλευση προγραμματίστηκε να γίνει την ίδια περίοδο με την Παγκόσμια Έκθεση του Σεντ Λούις ώστε να μπορέσουν να επωφεληθούν από τις ειδικές τιμές στα εισιτήρια των τρένων. Κατόπιν, το 1907, ο θείος μου ο Άντολφ βαφτίστηκε σε μια συνέλευση στην πόλη Ναϊάγκαρα Φολς της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας μου και ο θείος μου κήρυτταν με ζήλο όσα είχαν μάθει από την Αγία Γραφή, και έγιναν τελικά και οι δύο ολοχρόνιοι διάκονοι (τώρα ονομάζονται σκαπανείς).

Γι’ αυτό, όταν γεννήθηκα το 1907, η οικογένειά μου ήταν ήδη πλούσια από πνευματική άποψη. (Παροιμίες 10:22) Ήμουν ακόμη μωρό όταν το 1908 οι γονείς μου, ο Τζον και η Άιντα, με πήραν μαζί τους στη συνέλευση «Εμπρός για τη Νίκη» στο Πουτ-ιν-Μπέι του Οχάιο. Εκεί ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, τότε περιοδεύων διάκονος, ήταν ο εισηγητής της συνέλευσης. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, είχε έρθει στο Ντάλτον του Οχάιο, όπου επισκέφτηκε το σπίτι μας και εκφώνησε ομιλίες στους ντόπιους Σπουδαστές της Γραφής.

Βέβαια, δεν θυμάμαι προσωπικά εκείνα τα γεγονότα, αλλά θυμάμαι τη συνέλευση στο Μάουντεν Λέικ Παρκ του Μέριλαντ, το 1911. Εκεί η νεότερη αδελφή μου, η Έστερ, και εγώ γνωρίσαμε τον Κάρολο Τέηζ Ρώσσελ, που είχε την επίβλεψη του παγκόσμιου έργου κηρύγματος των Σπουδαστών της Γραφής.

Στις 28 Ιουνίου 1914, την ημέρα που ο κόσμος βυθίστηκε στη δίνη του πολέμου όταν δολοφονήθηκε ο Αρχιδούκας Φερδινάνδος και η σύζυγός του στο Σεράγεβο, εγώ παρακολουθούσα με την οικογένειά μου μια ειρηνική συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο. Από εκείνα κιόλας τα πρώτα χρόνια, είχα το προνόμιο να παρευρίσκομαι σε πολλές συνελεύσεις του λαού του Ιεχωβά. Μερικές από αυτές τις συνάξεις τις παρακολούθησαν μόνο γύρω στα εκατό άτομα. Άλλες ήταν τεράστιες συγκεντρώσεις σε μερικά από τα μεγαλύτερα στάδια του κόσμου.

Το Σπίτι μας σε Στρατηγικό Σημείο

Περίπου από το 1908 ως το 1918, το σπίτι μας στο Ντάλτον​—στα μέσα της διαδρομής μεταξύ του Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας και του Κλίβελαντ του Οχάιο—​φιλοξενούσε τις συναθροίσεις μιας μικρής εκκλησίας Σπουδαστών της Γραφής. Το σπίτι μας έγινε κέντρο φιλοξενίας για πολλούς περιοδεύοντες ομιλητές. Έδεναν τα άλογά τους και τα κάρα τους πίσω από τον αχυρώνα μας και μοιράζονταν συναρπαστικές εμπειρίες και άλλα πνευματικά πετράδια με όσους ήταν συγκεντρωμένοι. Τι ενθαρρυντικοί καιροί ήταν εκείνοι!

Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος, αλλά η καρδιά του ήταν στο μεγαλύτερο διδακτικό έργο από όλα, τη Χριστιανική διακονία. Φρόντιζε να διδάσκει την οικογένειά του για τον Ιεχωβά, και κάθε βράδυ προσευχόμασταν μαζί ως οικογένεια. Την άνοιξη του 1919, ο πατέρας μου πούλησε το άλογο και το κάρο μας, και με 175 δολάρια (περ. 65.000 δρχ.) αγόρασε ένα Φορντ του 1914 ώστε να μπορεί να πλησιάζει περισσότερους ανθρώπους καθώς συμμετείχε στο έργο κηρύγματος. Το 1919 και το 1922, εκείνο το αυτοκίνητο μετέφερε την οικογένειά μας στις αξιομνημόνευτες συνελεύσεις των Σπουδαστών της Γραφής στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο.

Ολόκληρη η οικογένειά μας​—η μητέρα, ο πατέρας, η Έστερ, ο μικρότερος αδελφός μου ο Τζον και εγώ—​συμμετείχε στο δημόσιο έργο κηρύγματος. Θυμάμαι καλά την πρώτη φορά που κάποιος οικοδεσπότης μού έκανε μια Γραφική ερώτηση. Ήμουν περίπου εφτά χρονών. «Μικρέ, τι είναι ο Αρμαγεδδών;» με ρώτησε. Με λίγη βοήθεια από τον πατέρα μου, μπόρεσα να του δώσω την απάντηση της Γραφής.

Αρχίζω την Ολοχρόνια Διακονία

Το 1931 η οικογένειά μας παρακολούθησε τη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο, όπου υιοθετήσαμε με ενθουσιασμό το νέο όνομα, Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο Τζον ενθουσιάστηκε τόσο πολύ ώστε αποφάσισε ότι τόσο εκείνος όσο και εγώ έπρεπε να αρχίσουμε το έργο σκαπανέα.a Έτσι και έγινε, το ίδιο δε έκανε και η μητέρα μας, ο πατέρας μας και η Έστερ. Τι θησαυρό είχαμε​—μια οικογένεια ενωμένη στο χαρωπό έργο κηρύγματος των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού! Ποτέ δεν παύω να ευχαριστώ τον Ιεχωβά για αυτή την ευλογία. Αν και ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι, μας περίμεναν περισσότερες χαρές.

Το Φεβρουάριο του 1934, άρχισα να υπηρετώ στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά (που ονομάζονται Μπέθελ) στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Έπειτα από λίγες εβδομάδες ήρθε και ο Τζον εκεί. Μέναμε στο ίδιο δωμάτιο μέχρι που παντρεύτηκε την αγαπημένη του σύζυγο, την Τζέσι, το 1953.

Όταν ο Τζον και εγώ πήγαμε στο Μπέθελ, οι γονείς μας δέχτηκαν διορισμούς ως σκαπανείς σε διάφορα μέρη της χώρας, και η Έστερ και ο σύζυγός της, ο Τζορτζ Ριντ, τους συνόδευαν. Οι γονείς μας συνέχισαν το σκαπανικό μέχρι που τελείωσαν την επίγεια πορεία τους το 1963. Η Έστερ και ο σύζυγός της ανέθρεψαν μια θαυμάσια οικογένεια, και εγώ έχω ευλογηθεί με αρκετούς ανιψιούς και ανιψιές, τους οποίους αγαπώ πολύ.

Εργασία και Συναναστροφή στο Μπέθελ

Ο Τζον χρησιμοποίησε στο Μπέθελ τις τεχνικές του ικανότητες και συνεργάστηκε με άλλους Μπεθελίτες σε διάφορες εργασίες όπως ήταν η παραγωγή φορητών φωνογράφων. Χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά τούς χρησιμοποίησαν στη διακονία τους από σπίτι σε σπίτι. Ο Τζον βοήθησε επίσης στη σχεδίαση και στην κατασκευή μηχανών για το δίπλωμα και την τοποθέτηση ετικετών στα περιοδικά που ταχυδρομούνταν σε συνδρομητές.

Εγώ άρχισα την υπηρεσία μου στο Μπέθελ στο βιβλιοδετείο. Εκείνον τον καιρό εργάζονταν στο εργοστάσιο και άλλοι νεαροί οι οποίοι εξακολουθούν να υπηρετούν πιστά στο Μπέθελ. Μεταξύ αυτών είναι ο Κάρεϊ Μπάρμπερ και ο Ρόμπερτ Χάτσφελτ. Άλλοι τους οποίους θυμάμαι με αγάπη, αλλά έχουν πεθάνει από τότε, είναι ο Νάθαν Νορ, ο Καρλ Κλάιν, ο Λάιμαν Σουίνγκλ, ο Κλάους Γένσεν, ο Γκραντ Σούτερ, ο Γιώργος Γάγκας, ο Όριν Χίμπαρντ, ο Ιωάννης Σιωράς, ο Ρόμπερτ Πέιν, ο Τσαρλς Φέκελ, ο Μπένο Μπάρζικ και ο Τζον Πέρι. Αυτοί παρέμειναν στην υπηρεσία τους επί χρόνια, χωρίς ποτέ να παραπονιούνται ή να περιμένουν «προαγωγή». Ωστόσο, αρκετοί από αυτούς τους όσιους, χρισμένους με το πνεύμα Χριστιανούς, έλαβαν μεγαλύτερες ευθύνες καθώς διευρυνόταν η οργάνωση. Μερικοί μάλιστα υπηρέτησαν στο Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Η συνεργασία μου με εκείνους τους αυτοθυσιαστικούς αδελφούς με δίδαξε ένα σημαντικό μάθημα. Στις κοσμικές εργασίες οι εργαζόμενοι πληρώνονται για τον κόπο τους. Αυτή είναι η ανταμοιβή τους. Η υπηρεσία Μπέθελ αποφέρει πλούσιες πνευματικές ευλογίες, και μόνο οι πνευματικοί άντρες και γυναίκες εκτιμούν αυτές τις ανταμοιβές.​—1 Κορινθίους 2:6-16.

Ο Νάθαν Νορ, ο οποίος ήρθε νεαρός στο Μπέθελ το 1923, ήταν επίσκοπος εργοστασίου στη δεκαετία του 1930. Διέσχιζε με τα πόδια το εργοστάσιο καθημερινά και χαιρετούσε τον καθένα από τους εθελοντές. Όσοι από εμάς ήμασταν καινούριοι στο Μπέθελ εκτιμούσαμε αυτό το προσωπικό ενδιαφέρον. Το 1936 παραλάβαμε ένα νέο πιεστήριο από τη Γερμανία, και μερικοί από τους νεαρούς αδελφούς δυσκολεύονταν να το συναρμολογήσουν. Γι’ αυτό, ο αδελφός Νορ έβαλε μια φόρμα εργασίας και δούλεψε μαζί τους επί έναν και πλέον μήνα ώσπου το έθεσαν σε λειτουργία.

Ο αδελφός Νορ ήταν τόσο εργατικός ώστε οι περισσότεροι από εμάς δεν τον προλαβαίναμε. Αλλά γνώριζε επίσης πώς να απολαμβάνει την ψυχαγωγία. Ακόμη και αφού είχε αναλάβει την επίβλεψη του παγκόσμιου έργου κηρύγματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά τον Ιανουάριο του 1942, έπαιζε μερικές φορές μπέιζμπολ με μέλη της οικογένειας Μπέθελ και με σπουδαστές της ιεραποστολικής σχολής Γαλαάδ στις εγκαταστάσεις κοντά στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης.

Τον Απρίλιο του 1950, η οικογένεια Μπέθελ μετακόμισε στο νεόχτιστο δεκαώροφο τμήμα του κτιρίου κατοικιών που βρισκόταν στην οδό Κολούμπια Χάιτς 124 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Η νέα τραπεζαρία είχε αρκετό χώρο για να καθόμαστε όλοι μαζί στα γεύματα. Στη διάρκεια των τριών περίπου ετών της οικοδόμησης αυτού του κτιρίου κατοικιών, δεν μπορούσαμε να διεξάγουμε το πρόγραμμα της πρωινής μας λατρείας. Πόσο χαρήκαμε όταν άρχισε και πάλι αυτό το πρόγραμμα! Ο αδελφός Νορ με διόρισε να κάθομαι δίπλα του στο τραπέζι τού επικεφαλής ώστε να μπορώ να τον βοηθάω να θυμάται τα ονόματα των νεότερων μελών της οικογένειάς μας. Επί 50 χρόνια καθόμουν στην ίδια θέση για την πρωινή λατρεία και το πρόγευμα. Κατόπιν, στις 4 Αυγούστου 2000, έκλεισε εκείνη η τραπεζαρία και διορίστηκα σε μια από τις ανακαινισμένες τραπεζαρίες του πρώην ξενοδοχείου Τάουερς.

Για κάποιο διάστημα στη δεκαετία του 1950, χειριζόμουν μια λινοτυπική μηχανή στο εργοστάσιο, ετοιμάζοντας αράδες τυπογραφικών στοιχείων οι οποίες σελιδοποιούνταν για να παραχθούν οι τυπογραφικές πλάκες. Εκείνη η εργασία δεν ήταν από τις αγαπημένες μου, αλλά ο Γουίλιαμ Πίτερσον, ο υπεύθυνος για τις μηχανές, μου φερόταν τόσο καλά ώστε ήταν πραγματικά απολαυστικό να βρίσκομαι εκεί. Κατόπιν, το 1960 χρειάστηκαν εθελοντές για να βάψουν το νεόχτιστο κτίριο κατοικιών στην οδό Κολούμπια Χάιτς 107. Με χαρά προσφέρθηκα να βοηθήσω στην ετοιμασία αυτών των νέων εγκαταστάσεων για την ολοένα αυξανόμενη οικογένεια Μπέθελ.

Δεν πέρασε πολύς καιρός αφότου τελείωσε το βάψιμο του κτιρίου στην οδό Κολούμπια Χάιτς 107 και ένιωσα μια ευχάριστη έκπληξη όταν μου ανέθεσαν να καλωσορίζω τους επισκέπτες στο Μπέθελ. Τα τελευταία 40 χρόνια που υπηρετώ στη ρεσεψιόν ήταν τόσο υπέροχα όσο και όλα τα άλλα που έχω δαπανήσει στο Μπέθελ. Είτε έβλεπα να περνούν τις πόρτες επισκέπτες είτε νέα μέλη της οικογένειας Μπέθελ, συλλογιζόμουν με συγκίνηση τα αποτελέσματα των προσπαθειών που καταβάλλουμε όλοι μαζί καθώς εργαζόμαστε για την αύξηση της Βασιλείας.

Ενθουσιώδεις Μελετητές της Γραφής

Η οικογένεια του Μπέθελ μας ευημερεί πνευματικά επειδή τα μέλη της αγαπούν τη Γραφή. Όταν ήρθα αρχικά στο Μπέθελ, ρώτησα την Έμα Χάμιλτον, η οποία εργαζόταν ως διορθώτρια, πόσες φορές είχε διαβάσει τη Γραφή. «Τριάντα πέντε φορές», απάντησε, «και μετά έχασα το λογαριασμό». Ο Άντον Κέρμπερ, άλλος ένας αφοσιωμένος Χριστιανός που υπηρετούσε στο Μπέθελ περίπου την ίδια περίοδο, συνήθιζε να λέει: «Ποτέ μην έχεις την Αγία Γραφή μακρύτερα από όσο φτάνουν τα χέρια σου».

Μετά το θάνατο του αδελφού Ρώσσελ το 1916, ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ ανέλαβε τις οργανωτικές ευθύνες που είχε επωμιστεί ο Ρώσσελ. Ο Ρόδερφορντ ήταν δυναμικός, ικανός δημόσιος ομιλητής, ο οποίος ως δικηγόρος είχε εκπροσωπήσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά σε δίκες ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών. Μετά το θάνατο του Ρόδερφορντ το 1942, πήρε τη θέση του ο αδελφός Νορ, ο οποίος και εργάστηκε πολύ σκληρά για να αναπτύξει την ικανότητά του ως δημόσιου ομιλητή. Εφόσον το δωμάτιό μου ήταν κοντά στο δικό του, τον άκουγα συχνά να κάνει πρόβες στις ομιλίες του ξανά και ξανά. Με τον καιρό, μέσω αυτών των επιμελών προσπαθειών, έγινε εξαίρετος δημόσιος ομιλητής.

Το Φεβρουάριο του 1942, ο αδελφός Νορ συνέβαλε στην έναρξη ενός προγράμματος που προοριζόταν να βοηθήσει όλους εμάς τους αδελφούς στο Μπέθελ να βελτιώσουμε τις ικανότητές μας διδασκαλίας και ομιλίας. Η σχολή επικεντρώθηκε στη Γραφική έρευνα και στην εκφώνηση ομιλιών μπροστά σε ακροατήριο. Στην αρχή, ο καθένας μας διορίστηκε να εκφωνεί σύντομες ομιλίες σχετικά με Βιβλικά πρόσωπα. Η πρώτη μου ομιλία αφορούσε τον Μωυσή. Το 1943 άρχισε να διεξάγεται μια παρόμοια σχολή στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Στο Μπέθελ εξακολουθεί να δίνεται έμφαση στην απόκτηση Γραφικής γνώσης και στην ανάπτυξη αποτελεσματικών μεθόδων διδασκαλίας.

Το Φεβρουάριο του 1943 ξεκίνησε η πρώτη τάξη της ιεραποστολικής σχολής Γαλαάδ. Τώρα, έχει μόλις αποφοιτήσει η 111η τάξη της Γαλαάδ! Στα 58 και πλέον χρόνια της λειτουργίας της, η σχολή έχει εκπαιδεύσει περισσότερα από 7.000 άτομα για να υπηρετήσουν ως ιεραπόστολοι σε όλο τον κόσμο. Είναι αξιοσημείωτο ότι, όταν άρχισε η σχολή το 1943, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μόλις που ξεπερνούσαν τους 100.000 παγκόσμια. Τώρα, υπάρχουν περισσότεροι από 6.000.000 οι οποίοι συμμετέχουν στο κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού!

Εκτιμώ την Πνευματική Κληρονομιά Μου

Λίγο πριν από την ίδρυση της Γαλαάδ, ανατέθηκε σε τρεις από εμάς τους Μπεθελίτες να επισκεπτόμαστε εκκλησίες από τη μια άκρη των Ηνωμένων Πολιτειών ως την άλλη. Μέναμε μία ημέρα, λίγες ημέρες ή ακόμη και μία εβδομάδα σε μια προσπάθεια να ενισχύσουμε πνευματικά εκείνες τις εκκλησίες. Αποκαλούμασταν υπηρέτες των αδελφών, μια ονομασία που άλλαξε αργότερα σε υπηρέτης περιοχής, ή αλλιώς επίσκοπος περιοχής. Λίγο μετά την έναρξη της Σχολής Γαλαάδ, ωστόσο, μου ζητήθηκε να επιστρέψω για να διδάξω σε μερικές τάξεις. Υπηρέτησα ως τακτικός εκπαιδευτής από τη 2η μέχρι την 5η τάξη, και επίσης αντικατέστησα έναν από τους τακτικούς εκπαιδευτές και δίδαξα στη 14η τάξη. Το ότι μπορούσα να ανασκοπήσω με τους σπουδαστές τα αξιοσημείωτα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην αρχή της σύγχρονης ιστορίας της οργάνωσης του Ιεχωβά​—πολλά από τα οποία μπορούσα να τα αφηγηθώ από προσωπική πείρα—​με βοήθησε να εκτιμήσω ακόμη περισσότερο την πλούσια πνευματική κληρονομιά μου.

Άλλο ένα προνόμιο που έχω απολαύσει στο διάβα των ετών είναι το ότι παρευρέθηκα σε διεθνείς συνελεύσεις του λαού του Ιεχωβά. Το 1963, έκανα το γύρο του κόσμου μαζί με 500 και πλέον άλλους εκπροσώπους για τις συνελεύσεις «Αιώνιον Ευαγγέλιον». Άλλες ιστορικές συνελεύσεις τις οποίες παρακολούθησα ήταν αυτές που διεξάχθηκαν στη Βαρσοβία το 1989, στο Βερολίνο το 1990 και στη Μόσχα το 1993. Σε κάθε συνέλευση, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μερικούς από τους αγαπητούς μας αδελφούς και αδελφές που υπέμειναν δεκαετίες διωγμού υπό το ναζιστικό ή το κομμουνιστικό καθεστώς, ή και υπό τα δύο αυτά καθεστώτα. Πόσο ενισχυτικές για την πίστη ήταν εκείνες οι εμπειρίες!

Η ζωή μου στην υπηρεσία του Ιεχωβά ήταν πράγματι πλούσια! Η παροχή πνευματικών ευλογιών ποτέ δεν τελειώνει. Ανόμοια δε με τα υλικά πλούτη, όσο περισσότερο μοιραζόμαστε αυτά τα πολύτιμα πράγματα τόσο περισσότερο αυξάνεται ο πλούτος μας. Πού και πού ακούω μερικούς να λένε ότι θα εύχονταν να μην είχαν ανατραφεί ως Μάρτυρες του Ιεχωβά. Λένε ότι αισθάνονται πως θα είχαν μεγαλύτερη εκτίμηση για τις Γραφικές αλήθειες αν είχαν γνωρίσει πρώτα τη ζωή έξω από την οργάνωση του Θεού.

Αναστατώνομαι πάντοτε όταν ακούω νεαρούς να λένε τέτοια πράγματα επειδή στην πραγματικότητα λένε ότι είναι καλύτερο να μη μεγαλώνει κάποιος με τη γνώση των οδών του Ιεχωβά. Ωστόσο, σκεφτείτε όλες τις άσχημες συνήθειες και το διεφθαρμένο τρόπο σκέψης που έχουν να αποβάλουν οι άνθρωποι όταν βρουν τη Γραφική αλήθεια αργότερα στη ζωή τους. Εγώ είμαι πάντοτε βαθιά ευγνώμων που οι γονείς μου μεγάλωσαν τα τρία παιδιά τους στην οδό της δικαιοσύνης. Ο Τζον παρέμεινε πιστός υπηρέτης του Ιεχωβά μέχρι το θάνατό του τον Ιούλιο του 1980, και η Έστερ παραμένει μέχρι σήμερα πιστή Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Αναπολώ με βαθιά εκτίμηση τις πολλές καλές φιλίες που έχω απολαύσει με πιστούς Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές. Μέχρι τώρα έχω δαπανήσει 67 και πλέον θαυμάσια χρόνια στο Μπέθελ. Αν και δεν παντρεύτηκα ποτέ, έχω πολλούς πνευματικούς γιους και κόρες, καθώς και πνευματικά εγγόνια. Χαίρομαι δε καθώς σκέφτομαι όλα τα αγαπητά νέα μέλη της παγκόσμιας πνευματικής μας οικογένειας τα οποία πρόκειται ακόμη να γνωρίσω, το καθένα από τα οποία είναι πολύτιμο. Πόσο αληθινά είναι τα λόγια: «Η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει»!​—Παροιμίες 10:22.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Από αριστερά προς τα δεξιά: ο πατέρας μου με τον αδελφό μου τον Τζον στα γόνατά του, η Έστερ, εγώ και η μητέρα μου

[Εικόνες στη σελίδα 23]

Διδάσκοντας σε μια τάξη της Γαλαάδ το 1945

Επάνω δεξιά: Οι εκπαιδευτές της Σχολής Γαλαάδ Εντουάρντο Κέλερ, Φρεντ Φρανς, εγώ και ο Άλμπερτ Σρόντερ

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Αναπολώντας την πλούσια ζωή μου στην υπηρεσία του Ιεχωβά