Το να Περπατάμε στους Δρόμους του Ιεχωβά Φέρνει Πλούσιες Ανταμοιβές

ΕΧΕΤΕ κάνει ποτέ πεζοπορία στα βουνά; Αν ναι, πιθανώς νιώσατε σαν να βρισκόσασταν στην κορυφή του κόσμου. Πόσο απολαυστικό ήταν να αναπνέετε τον καθαρό αέρα, να βλέπετε πολύ μακριά, να γεύεστε τη φυσική ομορφιά! Οι έγνοιες του κόσμου πιο κάτω ίσως φαίνονταν λιγότερο σημαντικές.

Για τους περισσότερους ανθρώπους τέτοιες εκδρομές σπανίζουν, αλλά αν είστε αφιερωμένος Χριστιανός μπορεί να περπατάτε σε ορεινό έδαφος για κάποιο χρονικό διάστημα​—με πνευματική έννοια. Όπως ο αρχαίος ψαλμωδός, χωρίς αμφιβολία έχετε προσευχηθεί: «Μάθε μου τις οδούς σου, Ιεχωβά· δίδαξέ με τους δρόμους σου». (Ψαλμός 25:4) Θυμάστε πώς νιώσατε όταν ανεβήκατε για πρώτη φορά στο βουνό του οίκου του Ιεχωβά και αρχίσατε να βαδίζετε σε υψηλούς τόπους; (Μιχαίας 4:2· Αββακούμ 3:19) Αναμφίβολα, δεν αργήσατε να αντιληφθείτε ότι το να περπατάτε σε αυτούς τους εξυψωμένους δρόμους της αγνής λατρείας σάς έφερε προστασία και χαρά. Αρχίσατε να νιώθετε όπως ο ψαλμωδός: «Ευτυχισμένος είναι ο λαός που γνωρίζει τις χαρούμενες φωνές. Ιεχωβά, στο φως του προσώπου σου περπατούν αυτοί».​—Ψαλμός 89:15.

Μερικές φορές, όμως, όσοι πεζοπορούν σε ορεινό έδαφος έχουν να αντιμετωπίσουν μεγάλες, απότομες πλαγιές. Τα πόδια τους αρχίζουν να πονούν και οι ίδιοι κουράζονται. Και εμείς επίσης είναι δυνατόν να συναντήσουμε δυσκολίες στη θεοσεβή μας υπηρεσία. Τον τελευταίο καιρό ίσως «σέρνουμε» κάπως τα βήματά μας. Πώς μπορούμε να ανακτήσουμε τη ζωτικότητα και τη χαρά μας; Ένα από τα πρώτα βήματα είναι το να αναγνωρίσουμε την ανωτερότητα των οδών του Ιεχωβά.

Οι Εξυψωμένοι Νόμοι του Ιεχωβά

Οι οδοί του Ιεχωβά είναι “υψηλότερες από τις οδούς του ανθρώπου”, και η λατρεία του έχει “στερεωθεί πάνω από τα βουνά και υψωθεί πάνω από τους λόφους”. (Ησαΐας 55:9· Μιχαίας 4:1) Η σοφία του Ιεχωβά είναι «η σοφία που κατεβαίνει από πάνω». (Ιακώβου 3:17) Οι νόμοι του είναι ανώτεροι από όλους τους άλλους. Παραδείγματος χάρη, σε μια εποχή κατά την οποία οι Χαναναίοι έκαναν απάνθρωπες θυσίες παιδιών, ο Ιεχωβά έδωσε στους Ισραηλίτες νόμους που ήταν εξυψωμένοι από ηθική άποψη και χαρακτηρίζονταν από συμπόνια. Τους είπε: «Δεν πρέπει να συμπεριφερθείς στον ασήμαντο με προσωποληψία και δεν πρέπει να προτιμήσεις το πρόσωπο κάποιου σπουδαίου. . . . Ο πάροικος . . . πρέπει να γίνει για εσάς σαν ένας αυτόχθων από εσάς· και πρέπει να τον αγαπάς όπως τον εαυτό σου».—Λευιτικό 19:15, 34.

Δεκαπέντε αιώνες αργότερα, ο Ιησούς έδωσε ακόμη περισσότερα παραδείγματα του “μεγαλοπρεπούς νόμου” του Ιεχωβά. (Ησαΐας 42:21) Στην Επί του Όρους Ομιλία, είπε στους μαθητές του: «Να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να προσεύχεστε για εκείνους που σας διώκουν· ώστε να αποδειχτείτε γιοι του Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς». (Ματθαίος 5:44, 45) «Όλα όσα θέλετε, λοιπόν, να κάνουν σε εσάς οι άνθρωποι πρέπει και εσείς, παρόμοια, να κάνετε σε αυτούς», πρόσθεσε. «Αυτή τη σημασία έχουν, στην πραγματικότητα, ο Νόμος και οι Προφήτες».​—Ματθαίος 7:12.

Αυτοί οι εξυψωμένοι νόμοι επηρεάζουν την καρδιά των δεκτικών ανθρώπων, υποκινώντας τους να μιμούνται τον Θεό που λατρεύουν. (Εφεσίους 5:1· 1 Θεσσαλονικείς 2:13) Σκεφτείτε τη μεταμόρφωση που συνέβη στην περίπτωση του Παύλου. Καθώς διαβάζουμε πρώτη φορά για αυτόν, βλέπουμε ότι «επιδοκίμαζε το φόνο του» Στεφάνου και φερόταν «βάναυσα στην εκκλησία». Μόλις λίγα χρόνια αργότερα, φερόταν με γλυκύτητα στους Χριστιανούς στη Θεσσαλονίκη όπως “η μητέρα που θηλάζει και η οποία περιθάλπει τα παιδιά της”. Η θεϊκή διδασκαλία μετέτρεψε τον Παύλο από διώκτη σε στοργικό Χριστιανό. (Πράξεις 8:1, 3· 1 Θεσσαλονικείς 2:7) Ο ίδιος ήταν οπωσδήποτε ευγνώμων που η προσωπικότητά του είχε διαπλαστεί από τη διδασκαλία του Χριστού. (1 Τιμόθεο 1:12, 13) Πώς μπορεί παρόμοια εκτίμηση να βοηθήσει και εμάς να εξακολουθήσουμε να περπατάμε στους εξυψωμένους δρόμους του Θεού;

Να Περπατάτε με Εκτίμηση

Οι πεζοπόροι χαίρονται την εντυπωσιακή θέα που προσφέρουν τα μεγάλα ύψη. Μαθαίνουν επίσης να απολαμβάνουν μικρά πράγματα κατά μήκος του μονοπατιού, όπως κάποιον ασυνήθιστο βράχο, ένα όμορφο λουλούδι ή κάποιο άγριο ζώο που περνάει φευγαλέα μπροστά από τα μάτια τους. Από πνευματική άποψη, εμείς χρειάζεται να είμαστε άγρυπνοι απέναντι στις ανταμοιβές​—μεγάλες και μικρές—​που λαβαίνουμε καθώς περπατάμε με τον Θεό. Αυτή η συναίσθηση μπορεί να δώσει μεγάλη ώθηση στο βηματισμό μας και να μεταμορφώσει μια κοπιαστική οδοιπορία σε αναζωογονητικό περίπατο. Θα επαναλαμβάνουμε τα λόγια του Δαβίδ: «Το πρωί κάνε με να ακούσω τη στοργική σου καλοσύνη, γιατί σε εσένα έθεσα την εμπιστοσύνη μου. Μάθε μου την οδό στην οποία πρέπει να περπατώ».​—Ψαλμός 143:8.

Η Μαίρη, η οποία περπατάει εδώ και πολλά χρόνια στους δρόμους του Ιεχωβά, λέει: «Όταν κοιτάζω τη δημιουργία του Ιεχωβά, δεν βλέπω μόνο το περίπλοκο σχέδιο, αλλά και τη θερμή προσωπικότητα του Θεού. Είτε πρόκειται για ζώο είτε για πουλί είτε για έντομο, το καθένα είναι ένας μικρός συναρπαστικός κόσμος. Η ίδια απόλαυση προέρχεται από πνευματικές αλήθειες που διευκρινίζονται στο διάβα των ετών».

Πώς μπορούμε να αποκτήσουμε βαθύτερη εκτίμηση; Εν μέρει, με το να μη θεωρούμε δεδομένο ό,τι κάνει ο Ιεχωβά για εμάς. «Να προσεύχεστε ακατάπαυστα», έγραψε ο Παύλος. «Σε σχέση με το καθετί να κάνετε ευχαριστήριες προσευχές».​—1 Θεσσαλονικείς 5:17, 18· Ψαλμός 119:62.

Η προσωπική μελέτη συμβάλλει σε ένα πνεύμα ευγνωμοσύνης. Ο Παύλος παρότρυνε τους Κολοσσαείς Χριστιανούς: «Συνεχίστε να περπατάτε σε ενότητα με [τον Χριστό Ιησού], . . . ξεχειλίζοντας από πίστη με ευχαριστία». (Κολοσσαείς 2:6, 7) Η ανάγνωση της Γραφής και οι στοχασμοί γύρω από τα όσα διαβάζουμε ενισχύουν την πίστη μας και μας ελκύουν πιο κοντά σε Εκείνον που ενέπνευσε τη συγγραφή της. Σε κάθε σελίδα της υπάρχουν θησαυροί που μπορούν να μας υποκινήσουν ώστε να “ξεχειλίζουμε με ευχαριστία”.

Το να υπηρετούμε τον Ιεχωβά ώμο προς ώμο με τους αδελφούς μας είναι κάτι ακόμη που κάνει ευκολότερη την οδό. Ο ψαλμωδός είπε για τον εαυτό του: «Είμαι σύντροφος όλων όσων σε φοβούνται». (Ψαλμός 119:63) Μερικές από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές μας τις περνάμε στις Χριστιανικές συνελεύσεις ή σε άλλες περιστάσεις συναναστρεφόμενοι τους αδελφούς μας. Αναγνωρίζουμε ότι η πολύτιμη, παγκόσμια Χριστιανική μας οικογένεια οφείλει την ύπαρξή της στον Ιεχωβά και στις εξυψωμένες οδούς του.​—Ψαλμός 144:15β.

Εκτός από την εκτίμηση, ένα αίσθημα ευθύνης θα μας ενισχύει ώστε να συνεχίζουμε να προοδεύουμε περπατώντας στους εξυψωμένους δρόμους του Ιεχωβά.

Να Περπατάτε με Υπευθυνότητα

Οι πεζοπόροι που διακρίνονται από αίσθημα ευθύνης αναγνωρίζουν ότι χρειάζεται να περπατούν προσεκτικά για να μη χαθούν ή να μην πλησιάσουν πολύ κοντά σε γκρεμούς. Εφόσον είμαστε ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες, ο Ιεχωβά μάς παραχωρεί κάποιο λογικό μέτρο ελευθερίας και πρωτοβουλίας. Αυτή όμως η ελευθερία απαιτεί να χαρακτηριζόμαστε από αίσθημα ευθύνης καθώς εκπληρώνουμε τις Χριστιανικές μας υποχρεώσεις.

Λόγου χάρη, ο Ιεχωβά είναι πεπεισμένος ότι οι υπηρέτες του θα εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους με υπευθυνότητα. Δεν δηλώνει πόση ενέργεια και χρόνο πρέπει να δαπανούμε στις Χριστιανικές δραστηριότητες ή πόσα πρέπει να συνεισφέρουμε από οικονομική ή άλλη άποψη. Τουναντίον, τα λόγια του Παύλου προς τους Κορινθίους εφαρμόζονται σε όλους μας: «Ο καθένας ας ενεργήσει ακριβώς όπως έχει αποφασίσει στην καρδιά του».​—2 Κορινθίους 9:7· Εβραίους 13:15, 16.

Το να δίνουν οι Χριστιανοί με υπευθυνότητα περιλαμβάνει και τη μετάδοση των καλών νέων σε άλλους. Δείχνουμε επίσης ότι είμαστε υπεύθυνοι όταν συνεισφέρουμε για το παγκόσμιο έργο της Βασιλείας. Ο Γκέρχαρτ, ένας πρεσβύτερος, εξηγεί ότι ο ίδιος και η σύζυγός του αύξησαν σημαντικά τις συνεισφορές τους αφότου παρευρέθηκαν σε μια συνέλευση στην Ανατολική Ευρώπη. «Είδαμε ότι οι αδελφοί μας εκεί διαθέτουν πολύ λίγα από υλική άποψη, αλλά έχουν μεγάλη εκτίμηση για τα Βιβλικά μας έντυπα», λέει, «και έτσι αποφασίσαμε ότι θέλαμε να παρέχουμε όσο το δυνατόν περισσότερη υποστήριξη στους αδελφούς μας που έχουν ανάγκη σε άλλες χώρες».

Αύξηση της Αντοχής Μας

Η οδοιπορία σε ορεινό έδαφος απαιτεί αντοχή. Οι πεζοπόροι ασκούνται όποτε μπορούν, και πολλοί κάνουν μικρούς περιπάτους προετοιμαζόμενοι για μεγάλες πεζοπορίες. Παρόμοια, ο Παύλος σύστησε να παραμένουμε πολυάσχολοι με θεοκρατικές δραστηριότητες ώστε να διατηρούμε την πνευματική μας ευεξία. Εκείνοι που θέλουν “να περπατούν αντάξια του Ιεχωβά” και να “ενδυναμώνονται”, είπε ο Παύλος, πρέπει να “καρποφορούν όσον αφορά κάθε καλό έργο”.​—Κολοσσαείς 1:10, 11.

Η υποκίνηση συμβάλλει στην αντοχή του πεζοπόρου. Πώς; Το να παραμένει συγκεντρωμένος σε κάποιον σαφή στόχο, όπως είναι ένα μακρινό βουνό, επιδρά υποκινητικά πάνω του. Όταν δε ο πεζοπόρος φτάνει σε χαρακτηριστικά ενδιάμεσα σημεία της διαδρομής, μπορεί να αξιολογεί την πρόοδό του προς τον τελικό του στόχο. Καθώς κοιτάζει πίσω του την απόσταση που έχει ήδη καλύψει, νιώθει ικανοποιημένος.

Παρόμοια, η δική μας ελπίδα για αιώνια ζωή μάς στηρίζει και μας παρακινεί. (Ρωμαίους 12:12) Στο μεταξύ, καθώς περπατάμε στις οδούς του Ιεχωβά, βρίσκουμε ικανοποίηση θέτοντας και κατόπιν επιτυγχάνοντας Χριστιανικούς στόχους. Και τι χαρά νιώθουμε όταν αναπολούμε όλα αυτά τα χρόνια της πιστής μας υπηρεσίας ή παρατηρούμε τις αλλαγές που έχουμε κάνει στην προσωπικότητά μας!​—Ψαλμός 16:11.

Για να καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις και να εξοικονομούν ενέργεια, οι οδοιπόροι προχωρούν με σταθερό ρυθμό. Παρόμοια, ένα καλό καθιερωμένο πρόγραμμα που περιλαμβάνει τακτική παρακολούθηση των συναθροίσεων και συμμετοχή στην υπηρεσία αγρού θα μας βοηθήσει να εξακολουθήσουμε να προχωρούμε εντατικά προς το στόχο μας. Γι’ αυτό, ο Παύλος πρότρεψε τους συγχριστιανούς του: «Ας συνεχίσουμε να περπατάμε εύτακτα στην ίδια καθιερωμένη πορεία».​—Φιλιππησίους 3:16.

Βεβαίως, δεν περπατάμε μόνοι στους δρόμους του Ιεχωβά. «Ας σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον ώστε να παρακινούμε σε αγάπη και καλά έργα», γράφει ο Παύλος. (Εβραίους 10:24) Η καλή πνευματική συναναστροφή θα μας διευκολύνει να διατηρούμε το ρυθμό μας καθώς περπατάμε με τους ομοπίστους μας.​—Παροιμίες 13:20.

Τελικά, και το σπουδαιότερο, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δύναμη που δίνει ο Ιεχωβά. Εκείνοι των οποίων η ισχύς είναι από τον Ιεχωβά θα «προχωρούν από σφρίγος σε σφρίγος». (Ψαλμός 84:5, 7) Αν και μερικές φορές χρειάζεται να βαδίζουμε σε δύσβατο έδαφος, με τη βοήθεια του Ιεχωβά μπορούμε να τα καταφέρουμε.