Πέντε Δεκαετίες Ολοχρόνιας Υπηρεσίας Κοντά στον Αρκτικό Κύκλο

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ σε μια αγροτική οικογένεια με δέκα παιδιά στη Βόρεια Οστροβόθνια, στη Φινλανδία. Τα παιδικά μας χρόνια σημαδεύτηκαν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν και ζούσαμε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το μέτωπο, η φρίκη του πολέμου χαράχτηκε βαθιά μέσα μας. Όταν βομβαρδίστηκαν οι γειτονικές πόλεις Όουλου και Καλαγιόκι, είδαμε μια κόκκινη λάμψη στο νυχτερινό ουρανό. Οι γονείς μας έλεγαν σε εμάς τα παιδιά ότι, αν βλέπαμε πολεμικά αεροπλάνα να πετάνε ψηλά, έπρεπε αμέσως να κρυφτούμε. Όταν, λοιπόν, ο μεγαλύτερος αδελφός μας, ο Ταούνο, μας μίλησε για μια παραδεισιακή γη χωρίς αδικία, άγγιξε την καρδιά μας.

Ο Ταούνο έμαθε τις Γραφικές αλήθειες στα 14 του από τα έντυπα των Σπουδαστών της Γραφής. Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, αρνήθηκε τη στρατιωτική υπηρεσία λόγω της Γραφικά εκπαιδευμένης συνείδησής του και στάλθηκε στη φυλακή. Εκεί υπέστη βάναυση μεταχείριση. Αυτό όμως τον έκανε πιο αποφασισμένο να υπηρετεί τον Ιεχωβά, και όταν αποφυλακίστηκε είχε ακόμη μεγαλύτερο ζήλο στη διακονία. Το θαυμάσιο παράδειγμα του αδελφού μας μάς υποκίνησε να πηγαίνουμε στις συναθροίσεις που διεξήγαν οι Μάρτυρες σε κάποιο κοντινό χωριό. Παρευρισκόμασταν και στις συνελεύσεις, αν και έπρεπε να καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια για να βρούμε τα χρήματα για το ταξίδι. Ράβαμε ρούχα για τους γείτονές μας, καλλιεργούσαμε κρεμμύδια και μαζεύαμε φρούτα του δάσους. Επειδή είχαμε πολλές δουλειές στο αγρόκτημά μας, συνήθως παρακολουθούσαμε τις συνελεύσεις εκ περιτροπής.

Οι αλήθειες που μαθαίναμε για τον Ιεχωβά και τους σκοπούς του μεγάλωναν την αγάπη μας για αυτόν, και αποφασίσαμε να του αφιερώσουμε τη ζωή μας. Το 1947, συμβολίσαμε και οι δυο την αφιέρωσή μας με το βάφτισμα​—η Άνικι στα 15 και η Άιλι στα 17. Το ίδιο έτος βαφτίστηκε και η αδελφή μας η Σάιμι. Κάναμε Γραφική μελέτη και με μια άλλη αδελφή μας, τη Λίνεα, η οποία ήταν παντρεμένη. Τόσο η ίδια όσο και η οικογένειά της έγιναν επίσης Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μετά το βάφτισμά μας, βάλαμε στόχο να γίνουμε σκαπάνισσες, και από καιρό σε καιρό κάναμε σκαπανικό διακοπών (ή αλλιώς βοηθητικό σκαπανικό).

ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΛΟΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Το 1955, μετακομίσαμε πιο βόρεια, στην πόλη Κέμι. Μολονότι και οι δυο εργαζόμασταν πολλές ώρες, στόχος μας παρέμενε το σκαπανικό, αλλά φοβόμασταν ότι δεν θα τα καταφέρναμε οικονομικά. Πιστεύαμε ότι έπρεπε πρώτα να βάλουμε κάτι στην άκρη. Τότε ήταν που κάναμε εκείνη τη συζήτηση με τη σκαπάνισσα που αναφέραμε παραπάνω. Αυτό μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι κύρια προϋπόθεση για να υπηρετούμε τον Ιεχωβά ολοχρόνια δεν είναι οι δικοί μας πόροι ή η υποστήριξη της οικογένειάς μας. Ο σημαντικότερος παράγοντας είναι η εμπιστοσύνη στον ουράνιο Πατέρα μας.

Εκείνον τον καιρό, οι οικονομίες μας αρκούσαν για δύο μήνες. Έτσι λοιπόν, το Μάιο του 1957, κάναμε δειλά δειλά αίτηση για να υπηρετήσουμε ως σκαπάνισσες δύο μήνες στο Πέλο της Λαπωνίας, πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο. Στο τέλος των δύο μηνών, οι οικονομίες μας είχαν μείνει ανέπαφες, και έτσι κάναμε αίτηση για άλλους δύο μήνες. Πέρασαν και αυτοί, χωρίς να χρειαστεί να αγγίξουμε καθόλου εκείνα τα χρήματα. Τώρα ήμασταν πια βέβαιες ότι ο Ιεχωβά θα μας φρόντιζε. Έπειτα από 50 χρόνια στην υπηρεσία σκαπανέα, εκείνες οι οικονομίες είναι ακόμη ανέπαφες! Κοιτώντας πίσω στο παρελθόν, νιώθουμε σαν να έπιανε ο Ιεχωβά σφιχτά το χέρι μας και να μας έλεγε: «Μη φοβάσαι. Εγώ θα σε βοηθήσω».​—Ησ. 41:13.

Το 1958, ο επίσκοπος περιοχής μας μάς πρότεινε να υπηρετήσουμε ως ειδικές σκαπάνισσες στο Σοντανκίλε της Λαπωνίας. Τότε, υπήρχε σε εκείνη την περιοχή μόνο μία αδελφή. Είχε μάθει την αλήθεια με ενδιαφέροντα τρόπο. Ο γιος της είχε ταξιδέψει με το σχολείο του στο Ελσίνκι, την πρωτεύουσα της Φινλανδίας. Καθώς τα παιδιά περπατούσαν στην πόλη, μια ηλικιωμένη αδελφή έδωσε σε αυτό το αγόρι, που ήταν τελευταίο στη σειρά, μια Σκοπιά και του είπε να την πάει στη μητέρα του. Το αγόρι την έδωσε όντως στη μητέρα του, η οποία κατάλαβε αμέσως ότι βρήκε την αλήθεια.

Νοικιάσαμε ένα δωμάτιο πάνω από κάποιο πριονιστήριο. Εκεί γίνονταν οι συναθροίσεις μας. Στην αρχή, οι μόνοι παρόντες ήμασταν εμείς οι δύο και η ντόπια αδελφή με την κόρη της. Απλώς διαβάζαμε μαζί την προγραμματισμένη ύλη. Αργότερα, έπιασε δουλειά στο πριονιστήριο κάποιος κύριος που παλιότερα είχε κάνει Γραφική μελέτη με τους Μάρτυρες. Μαζί με την οικογένειά του άρχισαν να συναναστρέφονται με τον όμιλό μας. Με τον καιρό, αυτός και η σύζυγός του βαφτίστηκαν. Έκτοτε διεξήγε εκείνος τις συναθροίσεις μας. Επιπλέον, άρχισαν να παρευρίσκονται σε αυτές και κάποιοι άλλοι άντρες που εργάζονταν στο πριονιστήριο, οι οποίοι τελικά δέχτηκαν τη Γραφική αλήθεια. Λίγα χρόνια αργότερα, ο όμιλός μας είχε αυξηθεί τόσο πολύ ώστε έγινε εκκλησία.

ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Μια δυσκολία που αντιμετωπίζαμε στο έργο κηρύγματος ήταν οι μακρινές αποστάσεις. Το καλοκαίρι πηγαίναμε να κηρύξουμε στους ανθρώπους του τομέα μας με τα πόδια, με ποδήλατο, ακόμη και κωπηλατώντας. Τα ποδήλατά μας ήταν ιδιαίτερα μεγάλη βοήθεια. Τα χρησιμοποιούσαμε επίσης για να πηγαίνουμε σε συνελεύσεις και να επισκεπτόμαστε τους γονείς μας, οι οποίοι ζούσαν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Το χειμώνα, παίρναμε το λεωφορείο νωρίς το πρωί και πηγαίναμε σε κάποιο χωριό της περιοχής όπου κηρύτταμε από σπίτι σε σπίτι. Όταν ολοκληρώναμε το ένα χωριό, πηγαίναμε με τα πόδια στο επόμενο. Το στρώμα του χιονιού ήταν παχύ, και οι δρόμοι δεν ήταν πάντα ανοιχτοί. Συνήθως περπατούσαμε πάνω στα ίχνη που άφηναν τα ιππήλατα έλκηθρα. Μερικές φορές, όμως, το χιόνι σκέπαζε τα ίχνη των προηγούμενων ταξιδιωτών ενώ, στις αρχές της άνοιξης, ήταν τόσο μαλακό και υγρό ώστε δυσκολευόμασταν να περπατήσουμε πάνω του.

Το δριμύ ψύχος και το χιόνι μάς ανάγκαζαν να ντυνόμαστε ζεστά. Φορούσαμε μάλλινες μακριές κάλτσες και δύο ή τρία ζευγάρια καλτσάκια, καθώς και ψηλές μπότες. Παρ’ όλα αυτά, οι μπότες μας ήταν συχνά γεμάτες χιόνι. Όταν φτάναμε στα σκαλοπάτια των σπιτιών, τις βγάζαμε και τινάζαμε το χιόνι που είχε μαζευτεί μέσα. Επίσης, καθώς τσαλαβουτούσαμε στο χιόνι, οι άκρες από τα μακριά μας πανωφόρια γίνονταν μούσκεμα. Έπειτα, όταν το κρύο δυνάμωνε, κοκάλωναν σαν να ήταν μέταλλο. Μια οικοδέσποινα είπε: «Πρέπει να έχετε μεγάλη πίστη για να βγαίνετε έξω εθελοντικά με τέτοιον καιρό». Είχαμε περπατήσει πάνω από 11 χιλιόμετρα για να πάμε σε εκείνο το σπίτι.

Εξαιτίας των μακρινών αποστάσεων, συχνά διανυκτερεύαμε στα σπίτια των ανθρώπων. Όταν βράδιαζε, αρχίζαμε να ψάχνουμε κατάλυμα. Τα σπίτια ήταν φτωχικά, αλλά οι άνθρωποι ήταν φιλικοί και φιλόξενοι και μας πρόσφεραν, όχι μόνο μέρος να μείνουμε, αλλά και φαγητό. Πολλές φορές είχαμε για κρεβάτι μας το δέρμα ενός τάρανδου, κάποιας άλκης ή μιας αρκούδας. Πού και πού, απολαμβάναμε και μικρές πολυτέλειες. Για παράδειγμα, μια κυρία που είχε μεγάλο σπίτι μάς οδήγησε στον ξενώνα του πάνω ορόφου όπου μας περίμενε ένα όμορφο κρεβάτι στρωμένο με ολόλευκα δαντελένια σεντόνια. Συχνά συζητούσαμε με τον οικοδεσπότη για τη Γραφή ως αργά τη νύχτα. Σε κάποιο μέρος, το αντρόγυνο που μας φιλοξένησε κοιμήθηκε στη μια άκρη του δωματίου και εμείς στην άλλη. Οι ερωτήσεις τους ήταν ατέλειωτες και η συζήτησή μας συνεχίστηκε ως τις πρώτες πρωινές ώρες.

ΟΙ ΑΝΤΑΜΟΙΒΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Η Λαπωνία είναι μια άγονη αλλά όμορφη περιοχή, που η ομορφιά της ποικίλλει ανάλογα με την εποχή. Στα δικά μας μάτια, όμως, οι άνθρωποι που έδειχναν εκτίμηση για τον Ιεχωβά ήταν ακόμη πιο όμορφοι. Ανάμεσα στα ειλικρινή άτομα στα οποία δίναμε μαρτυρία ήταν και κάποιοι ξυλοκόποι που είχαν έρθει σε καταυλισμούς υλοτόμων. Μερικές φορές, καθώς μπαίναμε σε κάποια αγροικία, αντικρίζαμε πολλούς άντρες μαζί. Εκείνοι οι γεροδεμένοι ξυλοκόποι καλοδέχονταν το άγγελμα της Γραφής που τους μεταδίδαμε εμείς, οι δυο μικρόσωμες αδελφές, και έπαιρναν ευχαρίστως τα έντυπα.

Είχαμε πολλές συναρπαστικές εμπειρίες. Μια μέρα, το ρολόι στο σταθμό λεωφορείων έδειχνε πέντε λεπτά μπροστά, και έτσι χάσαμε το λεωφορείο μας. Αποφασίσαμε να πάρουμε το λεωφορείο για κάποιο άλλο χωριό, στο οποίο δεν είχαμε κηρύξει ποτέ προηγουμένως. Στο πρώτο σπίτι, συναντήσαμε μια νεαρή που μας είπε: «Α, ήρθατε κορίτσια, σας περίμενα». Είχε παρακαλέσει την αδελφή της, με την οποία κάναμε Γραφική μελέτη, να μας πει να την επισκεφτούμε εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα. Εμείς όμως δεν ξέραμε τίποτα για αυτό. Αρχίσαμε Γραφική μελέτη τόσο μαζί της όσο και με συγγενείς της που ζούσαν σε κάποιο γειτονικό σπίτι. Σύντομα, συγχωνεύσαμε αυτές τις μελέτες σε μία, την οποία παρακολουθούσαν γύρω στα δώδεκα άτομα. Πολλοί από αυτή την οικογένεια είναι τώρα Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Το 1965, διοριστήκαμε στην τωρινή μας εκκλησία στο Κούσαμο, ακριβώς κάτω από τον Αρκτικό Κύκλο. Τότε, είχε λίγους μόνο ευαγγελιζομένους. Στην αρχή, ο καινούριος μας τομέας φαινόταν κάπως δύσκολος. Οι άνθρωποι ήταν πολύ θρησκευόμενοι και προκατειλημμένοι. Υπήρχαν όμως και πολλοί που σέβονταν τη Γραφή, και αυτό μας έδινε κοινή βάση για συζήτηση. Σιγά σιγά, λοιπόν, προσπαθήσαμε να γνωριστούμε με τους ανθρώπους, και έπειτα από δυο χρόνια περίπου, ήταν ευκολότερο να αρχίσουμε Γραφικές μελέτες.

ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΔΡΑΣΤΗΡΙΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Σήμερα, δεν έχουμε πια το σφρίγος για να δαπανούμε όλη την ημέρα στην υπηρεσία αγρού, αλλά εξακολουθούμε να συμμετέχουμε στη διακονία σχεδόν καθημερινά. Η μετάδοση των καλών νέων στους ανθρώπους του μεγάλου τομέα μας έγινε πιο εύκολη από τότε που η Άιλι, με την παρότρυνση του ανιψιού μας, έκανε μαθήματα οδήγησης και πήρε δίπλωμα το 1987 σε ηλικία 56 ετών. Τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο εύκολα όταν οικοδομήθηκε μια καινούρια Αίθουσα Βασιλείας και μετακομίσαμε στο διαμέρισμα που υπάρχει σε αυτήν.

Η αύξηση που έχουμε δει μας φέρνει μεγάλη χαρά. Όταν αρχίσαμε την ολοχρόνια υπηρεσία στη βόρεια Φινλανδία, υπήρχαν λίγοι μόνο ευαγγελιζόμενοι διάσπαρτοι σε όλη αυτή την τεράστια έκταση. Τώρα, υπάρχει μια ολόκληρη περιοχή με αρκετές εκκλησίες. Συχνά στις συνελεύσεις μάς πλησιάζουν άτομα που μας συστήνονται και μας ρωτούν αν τα θυμόμαστε. Σε μερικές περιπτώσεις, είχαμε κάνει Γραφική μελέτη με την οικογένεια αυτού του ατόμου όταν ήταν παιδί. Ο σπόρος που σπάρθηκε χρόνια ή και δεκαετίες νωρίτερα έφερε καρπό!​—1 Κορ. 3:6.

Το 2008, συμπληρώσαμε 50 χρόνια στην υπηρεσία ειδικού σκαπανέα. Ευχαριστούμε τον Ιεχωβά που μας έχει βοηθήσει να ενθαρρύνουμε η μία την άλλη ώστε να εγκαρτερήσουμε στο πολύτιμο έργο του. Η ζωή μας υπήρξε απλή, αλλά ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα. (Ψαλμ. 23:1) Πόσο αβάσιμες αποδείχτηκαν οι αρχικές μας επιφυλάξεις! Ευτυχώς, όλα αυτά τα χρόνια, ο Ιεχωβά μάς έχει ενισχύσει σε αρμονία με την υπόσχεσή του που είναι καταγραμμένη στο εδάφιο Ησαΐας 41:10: «Θα σε ενδυναμώσω. Μάλιστα θα σε βοηθήσω. Ναι, θα σε κρατήσω γερά με το δεξί μου χέρι της δικαιοσύνης».