Γιατί το Έγκλημα Ακμάζει

ΑΠΟ το έτος 1960 τα σοβαρά εγκλήματα στην Αμερική έχουν αυξηθή κατά 88 τοις εκατό, ενώ ο πληθυσμός έχει αυξηθή μόνο κατά 10 τοις εκατό. Τώρα μια από κάθε πέντε Αμερικανικές οικογένειες παθαίνει ζημίες από εγκληματική πράξι κάθε έτος. Άλλα το έγκλημα δεν είναι απόλυτα ένα Αμερικανικό νόσημα. Αυξάνει σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Στη Δημοκρατία των Φιλιππίνων, παραδείγματος χάριν, η αύξησις του εγκλήματος στο έτος 1965 ανήλθε στο εκπληκτικό ποσοστό 51 τοις εκατό.

Όσον αφορά το έγκλημα στην Αγγλία, το βιβλίο Το Έγκλημα Στον Καιρό μας, υπό Ιωσηφίνας Μπελλ, παρατηρεί: «Η αύξησις του όγκου του εγκλήματος στην Αγγλία από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είναι τρομακτική και ανεξήγητη.»

Όσον αφορά τη Σοβιετική Ένωσι, το περιοδικό Νιούσγουηκ της 23 Δεκεμβρίου 1968 σημείωσε: «Η Σοβιετική Κυβέρνησις, η οποία συνήθως προσπαθεί να θάπτη τις ατέλειές της κάτω από βουνά στατιστικών, λαμβάνει αντίθετη στάσι σχετικά με το έγκλημα· σπανίως δημοσιεύει στατιστικές για το έγκλημα. Όλα όμως τα σημεία δείχνουν ότι το έγκλημα βρίσκεται σε αύξησι στη Ρωσία όπως ακριβώς και σ’ όλες τις βιομηχανοποιημένες χώρες.»

Ο αριθμός των εγκλημάτων είναι πραγματικά πολύ ανώτερος από όσα αποκαλύπτουν οι επίσημες στατιστικές, διότι πολλά εγκλήματα δεν αναφέρονται στην αστυνομία. Παρετηρήθη ότι σε πολλές φτωχογειτονιές των μεγαλουπόλεων το έγκλημα μπορεί ν’ ανέρχεται στο δεκαπλάσιο των επισήμων αριθμών που παρέχει η αστυνομία. Το περιοδικό Τάιμ της 14ης Φεβρουαρίου 1969 ανέφερε: «Μόνο το ήμισυ των βιασμών, ληστειών, επιθέσεων, διαρρήξεων και σοβαρών κλοπών, που διαπράττονται στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε έτος, κατορθώνουν να φθάνουν μέχρι των βιβλίων της αστυνομίας.»

Φαίνεται συνεπώς ότι το έγκλημα ακμάζει πολύ περισσότερο από ό,τι γενικώς πιστεύεται. Ποιος είναι ο λόγος; Μήπως οφείλεται πραγματικά στην έλλειψι εκπαιδεύσεως, στην ακατάλληλη στέγη και στην ένδεια; Ή μήπως υπάρχουν άλλοι σπουδαιότεροι λόγοι;

Μεγάλη Επιείκεια

Πολλά άτομα έχουν τη γνώμη ότι τα δικαστήρια υπήρξαν πολύ επιεική στους παραβάτες του Νόμου και ότι αυτό ενεθάρρυνε την παρανομία. Ο Εισαγγελεύς των Η.Π. στο Σικάγο Έντουαρντ Β. Χάνραχαν, ανέφερε το 1968: «Πολλές καταδίκες είναι πολύ επιεικείς. Δεν δίνουν στον κατηγορούμενο ένα μάθημα, ούτε παρέχουν μια προειδοποίησι στην υπόλοιπη κοινότητα.»

Εκφέροντας μια παρόμοια γνώμη, ο διευθυντής της αστυνομίας του Κλήβελαντ παρετήρησε: «Οι πρόσφατες αποφάσεις των δικαστηρίων ενθαρρύνουν το έγκλημα και αποθαρρύνουν πολύ την αστυνομία.» Και ο δικαστής της Ουάσιγκτων, D.C., Τιμ Μόρφυ, είπε: «Υπάρχει μια στάσις ότι αυτές οι δίκες πρέπει να παραμερίζωνται. Τα πρόστιμα ελαττώνονται από ημέρα σε ημέρα.»

Ομιλώντας για τα εγκλήματα στη Βρεττανία, ο Λόρδος Σώουκρος, Γενικός Εισαγγελεύς της Βρεττανίας από το 1945 ως το 1951, παρετήρησε: «Το έγκλημα ανέρχεται. Από τον πόλεμο κι’ εδώ έχομε αντιμετωπίσει μια μαζική αύξησι των σοβαρών εγκλημάτων από έτους σε έτος. . . . Η αλήθεια είναι, όπως πιστεύω, ότι ο νόμος είναι πραγματικά ανύπαρκτος όσον αφορά τη στάσι του για την παρεμπόδισι και ανακάλυψι του εγκλήματος. . . . Οι νόμοι μας είναι πολύ βαρειά φορτωμένοι με επιείκεια έναντι των εγκληματιών.

Ατιμώρητα

Το γεγονός ότι τα περισσότερα εγκλήματα παραμένουν άλυτα και ατιμώρητα είναι ένας άλλος λόγος που κάνει το έγκλημα να βρίσκεται σε έξαρσι. Υπολογίζεται ότι λιγώτερα από 21 τοις εκατό των αναφερομένων εγκλημάτων λύονται με τη σύλληψι των υπόπτων, και μόνον 6 τοις εκατό τελειώνουν με καταδίκη. Αυτό σημαίνει μια μόνο καταδίκη σε κάθε δεκαεπτά διαπραττόμενα εγκλήματα!

Σε μια έκθεσι που έγινε το 1967 από την Επιτροπή του Προέδρου για την Επιβολή του Νόμου και την Απονομή Δικαιοσύνης, το συμπέρασμα ήταν ότι «αν ένας ύποπτος δεν είναι γνωστός στο θύμα ούτε έχει συλληφθή στην ώρα του εγκλήματος, οι πιθανότητες συλλήψεώς του είναι ελάχιστες.» Όσον αφορά την ίδια αυτή κατάστασι στη Μεγάλη Βρεττανία, ο Λόρδος Σώουκρος παρετήρησε: «Πώς συμβαίνει ώστε το έγκλημα να πληρώνη; Πληρώνει διότι οι περισσότεροι εγκληματίαι δεν συλλαμβάνονται.»

Αν ένα άτομο δεν κατέχη υψηλούς ηθικούς κανόνες, δεν θα υπάρχη μήπως η πιθανότης να διαπράξη μια παράνομη πράξι όταν είναι απολύτως βέβαιος ότι δεν πρόκειται να συλληφθή; Παραδείγματος χάριν, όταν δηλώνη τα εισοδήματά του, δεν είναι μήπως πιθανόν να μη δηλώση μερικά από αυτά, αν νομίζη ότι μπορεί να το κάμη;

Σε περίπτωσι σοβαρωτέρων παραβάσεων, επίσης, ένας εγκληματίας θα έχη μεγαλύτερη τόλμη και θα διαπράττη συχνότερα εγκλήματα, αν νομίζη ότι υπάρχη αρκετή πιθανότης να μη συλληφθή. Όσο περισσότερο χρόνο μπορεί να επιδίδεται στη διάπραξι εγκληματικών ενεργειών χωρίς να συλληφθή, τόσο περισσότερο θα εξακολουθή τις παρανομίες του. Άλλοι βλέποντας την επιτυχία του, ενθαρρύνονται να διαπράττουν οι ίδιοι εγκλήματα.

Όλα αυτά υπογραμμίζουν μια βασική αλήθεια που αναφέρει από πολλού χρόνου η Γραφή. «Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν.» (Εκκλησ. 8:11) Λόγω της κληρονομημένης αμαρτίας και ατέλειας οι άνθρωποι έχουν τάσι προς το κακόν από την ημέρα της γεννήσεώς των. Έχουν ανάγκη περιοριστικών νομών και καλών ηθικών κανόνων για να οδηγούνται να πράττουν το ορθό.

Δημόσια Υποστήριξις

Μολονότι το κοινό είναι τα θύματα του εγκλήματος, βοηθούν στην οικονομική υποστήριξί του αγοράζοντας παράνομες υπηρεσίες και προϊόντα. Οι εγκληματίαι είναι πρόθυμοι να πωλήσουν τα πράγματα αυτά. Παραδείγματος χάριν, θα μπορούσε να υπάρξη πορνεία, αν δεν υπεστηρίζετο από το κοινό; Θα ήταν η διάρρηξις ένα τέτοιο πρόβλημα, αν οι κλέπται δεν μπορούσαν να βρουν αγοραστάς μεταξύ του κοινού για κλεμμένα πράγματα; Πώς θα μπορούσε να επιζήση το φαύλο εμπόριο των ναρκωτικών, αν δεν υπήρχε η αγορά των παρανόμων ναρκωτικών;

Επίσης, δεν είναι μήπως το κοινό που υποστηρίζει την αυτοκρατορία του ωργανωμένου εγκλήματος; Γεγονός είναι ότι τα έσοδα από τυχερά παιγνίδια διαφθείρουν πολλούς δημοσίους λειτουργούς, χρηματοδοτούν σωρεία εγκληματικών ενεργειών, και επίσης γίνεται δυνατόν να αναλαμβάνουν οι γκάγκστερς νόμιμες επιχειρήσεις. Το βιβλίο Πρόκλησις του Εγκλήματος σε μια Ελεύθερη Κοινωνία, που είναι η έκθεσις της Επιτροπής του Προέδρου για την Επιβολή του Νόμου και την Απονομή Δικαιοσύνης, αναφέρει: «Οι αρμόδιοι για την επιβολή του νόμου συμφωνούν σχεδόν ομοφώνως ότι το χαρτοπαίγνιο είναι η μεγαλύτερη πηγή εσόδων για το ωργανωμένο έγκλημα.»

Δείχνοντας περαιτέρω πώς το χαρτοπαίγνιο εκ μέρους του κοινού υποστηρίζει τους εγκληματίας, το Χάρπερς Μάγκαζιν, του Απριλίου 1964, ανέφερε: «Το σύστημά μας ως σύνολο είναι εσφαλμένο και πρέπει όλοι να μερισθούμε την ευθύνη—μέχρι του πολίτου που συνεισφέρει τις πεντάρες του τις δεκάρες του και τα δολλάριά του σε τυχερά παιγνίδια και στοιχήματα. Έτσι υποστηρίζει τη στρατιά των στρατιωτών του συνδικάτου και των εγκληματιών συνεργατών των και γεμίζει τα χρηματοκιβώτια αυτής της κρυπτομένης κυβερνήσεως που λέγεται Το Συνδικάτον, Η Κόζα Νόστρα, Ο Όχλος, ή οποιοδήποτε όνομα προτιμάτε.»

Μια οικογένεια μπορεί να νομίζη ότι δεν επηρεάζεται προσωπικά από το ωργανωμένο έγκλημα, εν τούτοις επηρεάζεται. Επιχειρήσεις που βρίσκονται στα χέρια εγκληματιών είναι δυνατόν να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία της οικογενείας πωλώντας παρανόμως μολυσμένα τρόφιμα και βλαβερά ναρκωτικά. Επίσης είναι δυνατόν η οικογένεια να υποχρεωθή στην καταβολή μεγαλυτέρου φόρου για την απασχόλησι μεγαλυτέρας αστυνομικής δυνάμεως για την δίωξι του εγκλήματος στο μέρος εκείνο ή διότι διεφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί σπαταλούν τα χρήματα της φορολογίας σε συμβάσεις δημοσίων έργων που δίδονται σε αναδόχους εταιρίες που ανήκουν σε γκάγκστερς.

Τι Λείπει

Γιατί το κοινό να διαιωνίζει μια κατάστασι η οποία υποθάλπει το έγκλημα και τη διαφθορά; Μια βασική αιτία είναι ότι πολλά άτομα δεν έχουν σεβασμό στις υψηλές ηθικές αρχές του Λόγου του Θεού, της Γραφής. Παρά την ομολογία των ότι είναι Χριστιανοί, αποδεικνύουν με τις πράξεις των ότι επηρεάζονται από τον υλιστικό αθεϊσμό. Θέτουν τα προσωπικά, ιδιοτελή συμφέροντα πριν από την υπακοή στους θείους νόμους.

Ένα από τα μέλη της Επιτροπής του Προέδρου για την Επιβολή του Νόμου ανέφερε: «Οσοδήποτε τελεία και αν είναι η εξέτασις των ζητημάτων από την Επιτροπή, και οσοδήποτε αξιόλογες και κατανοητές και αν είναι οι συστάσεις της, η έκθεσίς της μου φαίνεται ελλιπής, καθότι παραμελεί ν’ αναγνωρίση την αθεΐα ως τη βασική αιτία του εγκλήματος.»

Επίσης το βιβλίο Το Έγκλημα στις ημέρες μας παρατηρεί σχετικά με την Αγγλία: «Μια μείωσις της ηθικής αντιλήψεως και των ηθικών κανόνων αποτελεί σήμερα το χαρακτηριστικό της ζωής σ’ αυτή τη χώρα. . . . Αλλ’ ο αριθμός των τελείως πιστών Χριστιανών πρέπει τώρα να είναι πολύ μικρός σχετικά με τον όλο πληθυσμό.»

Όταν απορρίπτονται οι ηθικοί κανόνες της Γραφής, τι απομένει για την αναχαίτισι της έμφυτης τάσεως του ανθρώπου προς το κακό; Χωρίς περιορισμούς, μ’ ένα λαό που κάνει ό,τι φαίνεται ορθό στα μάτια του, είναι άραγε απορίας άξιο ότι το έγκλημα φθάνει σε ύψη; Επί πλέον, ζούμε σήμερα στη γενεά κατά την οποία, όπως αναφέρει η Γραφή, ο Σατανάς ή Διάβολος, που ξέρει, ότι ολίγον καιρόν έχει, κατέχεται από μεγάλο θυμό. «Δια τούτο . . . ουαί εις την γην,» λέγει η Γραφή. (Αποκάλ. 12:7-12) Είναι μήπως παράδοξο ότι υπάρχουν οχλαγωγίες και οι παρανομίες απλώνονται παντού; Είναι περίεργο το ότι πολλοί δρόμοι των πόλεων δεν είναι πια ασφαλείς μόλις σκοτεινιάση;

Το έγκλημα θα παύση να ακμάζη και μάλιστα να υπάρχη μόνον όταν ο Διάβολος τεθή εκτός δράσεως από τον Θεό και όταν όλα τα άτομα θα ζουν σύμφωνα με τους ηθικούς κανόνες και τους θείους νόμους της Γραφής. Μια τέτοια παγκόσμια μεταβολή είναι δυνατή μόνο με το χέρι του Θεού. Ότι η μεταβολή αυτή θα πραγματοποιηθή βεβαιώνεται από την υπόσχεσι του Θεού: «Οι πονηρευόμενοι θέλουσιν εξολοθρευθή· . . . Διότι έτι μικρόν, και ο ασεβής δεν θέλει υπάρχει· και θέλεις ζητήσει τον τόπον αυτού, και δεν θέλει ευρεθή· οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην· και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.»—Ψαλμ. 37:9-11.