Τι Βρίσκεται Πίσω από την Κρίσι του Εγκλήματος;
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ συνήθως νομίζουν ότι το έγκλημα διαπράττεται από βίαιους «εγκληματίες.» Είναι αλήθεια ότι πωρωμένοι εγκληματίες διαπράττουν μερικά εγκλήματα. Αλλά το πρόβλημα του εγκλήματος είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτό.
Ο Αστυνομικός Διευθυντής Π. Β. Μώρφυ της Νέας Υόρκης λέγει: «Το έγκλημα είναι συνυφασμένο με το σύστημα της κοινωνίας μας.» Και ένας πρώην γενικός εισαγγελεύς των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Ρ. Κλαρκ, σημειώνει: «Το έγκλημα αντανακλά περισσότερα από τον χαρακτήρα των ολίγων αθλίων που το διαπράττουν. Αντανακλά τον χαρακτήρα ολόκληρης της κοινωνίας.»
Αυτοί οι άνθρωποι, καθώς και άλλοι, λέγουν ότι ολόκληρο το σύστημα μαστίζεται από το έγκλημα. Αλλά, πώς μπορεί να λεχθή ότι το έγκλημα είναι ‘συνυφασμένο με το σύστημα της κοινωνίας;’ Ας δούμε.
Φτωχογειτονιές και Ναρκωτικά
Ένα μεγάλο νήμα στη ‘δομή της κοινωνίας’ στενά συνδεδεμένο με το έγκλημα είναι η κεντρική φτωχογειτονιά της πόλεως. Καθώς ανεπτύχθηκαν οι τεράστιες αστικές περιοχές, εκατομμύρια αποστερημένων ατόμων συνωστίσθηκαν μέσα σε «γκέττος» γεμάτα από ποντίκια. Αυτά τα γκέττος δεν έχουν συχνά ούτε τις βασικές ευκολίες, όπως νερό και θέρμανσι. Η έλλειψις εκπαιδεύσεως, οι αρρώστιες, και το έγκλημα πάντοτε ευδοκίμησαν εκεί.
Αλλά τις τελευταίες δεκαετίες η τηλεόρασις έκαμε τους κατοίκους των γκέττος να γνωρίσουν καλύτερα την ευημερία ‘του έξω κόσμου.’ Οι χωρίς πείρα πτωχοί άνθρωποι δεν μετέχουν σ’ αυτή την αφθονία. Το έγκλημα αυξάνει όταν πολλοί απ’ αυτούς απογοητεύωνται και σκληρύνωνται. Στρέφουν προς τα ναρκωτικά. Πολλά εγκλήματα σήμερα σχετίζονται με τα ναρκωτικά, αφού για να διατηρήση ένας τοξικομανής τη συνήθειά του δυνατόν να χρειάζεται πενήντα δολλάρια την ημέρα. Αυτά τ’ αποκτά με επιθέσεις ή με κλοπές εμπορευμάτων που αξίζουν πολλές φορές αυτό το ποσόν που εισπράττει με την πώλησί τους. Για ασφάλεια, άνθρωποι εύποροι έχουν μετοικίσει από τις πόλεις που πλήττονται από έγκλημα στα προάστια. Οι τοξικομανείς ακολουθούν το χρήμα· έτσι το έγκλημα και τα ναρκωτικά ξαπλώνονται και στα προάστια.
Όλα τα εγκλήματα, όμως, δεν έχουν αιτία τη φτώχεια και τα ναρκωτικά.
Αδικία και Υποκρισία
Εύποροι, μάλιστα πλούσιοι νεαροί έχουν ιδεί την αδικία που γίνεται στους κοινωνικώς καταπιεζομένους. Αυτοί ανακίνησαν ταραχή και επαναστατική δράσι, ελπίζοντας να εξασφαλίσουν ‘πολιτικά δικαιώματα’ για όλους. Πώς αυτή η κίνησις επηρέασε το έγκλημα δείχνεται από τον Ε. Σμιθ στο Τάιμς Μάγκαζιν της Νέας Υόρκης:
«Υπήρχαν εκείνοι που μας προειδοποίησαν πριν από μια δεκαετία ότι εφόσον παραβλέπαμε την παραβίασι των νόμων από τους υποστηρικτάς των πολιτικών δικαιωμάτων, όσο δίκαιη κι’ αν είναι αυτή η αιτία και όσο άδικοι κι’ αν είναι οι νόμοι, δημιουργούσαμε ένα κλίμα για το οποίον άλλοι μπορούσαν να λέγουν, ‘Αυτοί επιτυγχάνουν μ’ αυτό, γιατί δεν μπορούμε να επιτύχωμε κι’ εμείς;’»
Αυτός ο συγγραφεύς λέγει ότι αυτό το είδος της παρανομίας συνέβαλε στη διείσδυσι του εγκλήματος μέσα στην κοινωνία. Αλλά και άλλοι λόγοι απογοητεύσεως από τη σύγχρονη ζωή υποδαυλίζουν το έγκλημα.
Τα πολιτικά έθνη διεξήγαγαν πολέμους, βομβαρδίζοντας χωρίς διάκρισι, ακρωτηριάζοντας και φονεύοντας χιλιάδες αθώα θύματα σ’ αυτόν τον αιώνα. Οι κληρικοί ευλογούν τα όπλα και τους στρατούς που φονεύουν. Οι άνθρωποι—ειδικά οι νέοι—το βρίσκουν αδύνατο να παραβλέψουν αυτά τα υποκριτικά πολιτικά και θρησκευτικά «εγκλήματα.» Οι νόμοι του κράτους έτσι περιφρονούνται. Η Βιβλική ηθική, που ψευδώς αντιπροσωπεύεται από τους κληρικούς, απορρίπτεται με περιφρόνησι.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις, επίσης, συχνά χαρακτηρίζονται ως «εγκληματικές.» Όσοι υποστηρίζουν τον Αμερικανό καταναλωτή λέγουν ότι νοθευμένα τρόφιμα πωλούνται στις αγορές και ότι οι επιχειρήσεις αρνήθηκαν να εγκαταστήσουν επινοήσεις διασώσεως. Ένας ειδικός επί της καταναλώσεως γράφει στο Αμέρικα, Ινκορπορέησιον: «Ο νόμος είναι πολύ περισσότερο χαλαρός όταν καταδικάζη έναν κλέφτη κυτίου τηλεφωνικών κερμάτων σε φυλάκισι πέντε ετών ενώ καταδικάζει έναν διευθυντή που καθορίζει τιμές ενός δισεκατομμυρίου δολλαρίων σε φυλάκισι έξη εβδομάδων.»
Οι Μ. Μιντς και Ι. Σ. Κόχεν, συγγραφείς του Αμέρικα, Ινκορπορέησιον, εξετάζουν μερικές από αυτές τις φανερές αντικανονικότητες και ρωτούν:
«Πρέπει ν’ αμφισβητήται ότι μια από τις ρίζες της αποξενώσεως και της δυσφορίας είναι οι πολλαπλοί κανόνες της δικαιοσύνης, ένας για τους εργάτες και άλλος για τους υπαλλήλους, και ακόμη άλλος για τους νεαρούς μακρυμάλληδες, κι ένας άλλος ακόμη για τις επιχειρήσεις;»
Η ‘ωργανωμένη εγκληματικότης’ έγινε δικαιολογία που άλλοι χρησιμοποιούν για ν’ ασχολούνται σ’ εγκληματικές μεθόδους, που κάνουν να εισδύη περισσότερο το έγκλημα μέσα στην κοινωνία. Μια νεαρή γυναίκα, που έκλεψε από αφύλακτα πορτοφόλια και παλτά σ’ ένα πάρτυ, έκαμε τον εξής συλλογισμό: ‘Τα τσιμπολογήματά μου ήσαν ασήμαντα σε σύγκρισι με τον μέσον καταχραστή σας, για να μην αναφέρω τη Μαφία, ή τα μεγάλα εμπορικά σωματεία.’
Οι άνθρωποι που σκέπτονται με αυτόν τον τρόπο δεν κλέπτουν απλώς λόγω ελλείψεως χρημάτων. Μάλλον, συχνά πιστεύουν ότι το να κλέπτουν από ‘το σύστημα’ είναι ορθό, και μάλιστα αναγκαίο. Ο φόβος της φυλακίσεως δεν αλλάζει κατ’ ανάγκη την πορεία τους. «Η τιμωρία δεν είναι καθόλου εμπόδιο,» παρατηρεί ένα σχόλιο του περιοδικού Σάτερνταιϋ Ρηβιού, «σε μια κοινωνία όπου πάρα πολλά μέλη της βλέπουν ότι είναι θεμελιωδώς και εσκεμμένως άδικη.»
Πολλά από τα παράπονα που στρέφονται εναντίον του συγχρόνου εμπορικού συστήματος χωρίς αμφιβολία είναι δικαιολογημένα. Αλλ’ είναι αυτός ο μόνος πραγματικός λόγος για τον οποίον υπάρχει τόση αντίθεσις σ’ αυτό το σύστημα για τα εγκλήματά τους; Όχι. Πρέπει να υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι. Πώς το γνωρίζομε;
Αν ‘το σύστημα’ καθ’ ολοκληρίαν πρέπει να κατηγορηθή για την κλοπή και ανηθικότητά τους—γιατί κλέπτουν ο ένας τον άλλον; Όταν τρία Ελεύθερα Καταστήματα είχαν ανοίξει για Χίππις στο Λόουερ Ηστ Σάιντ της Νέας Υόρκης, το κάθε τι είχε κλαπή περιλαμβανομένων και των πάγκων και των τζαμιών των παραθύρων! Διαδηλωτές σε συγκεντρώσεις αναφέρουν ότι έχασαν σάκκους ύπνου, γιλιούς ακόμη και σκηνές—από ποιους; Προφανώς από άλλους διαδηλωτάς!
Τελευταίως, επίσης, ενώ ένας εξέχων ομιλητής της ‘αντικουλτούρας’ είχε δίκη στο Σικάγο, κάποιος διέρρηξε το διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη και έκλεψε μια έγχρωμη τηλεόρασι. Ήταν αυτό δικαιολογημένο; «Αυτό ήταν ληστεία,» διεκήρυξε. Ο κοινωνιολόγος του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ Σ. Μ. Λίπσετ ορθώς τονίζει: «Η κλοπή είναι κλοπή, ακόμη και αν την ονομάζετε επανάστασι.»
Περαιτέρω, η έκτασις ‘του συστήματος’ χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για μεγαλύτερα εγκλήματα. Εξετάστε τη λογική ενός κλέπτου αυτοκινήτων στο Νιου Τζέρσεϋ:
«Ό,τι κάνω είναι καλό για τον καθένα. Πρώτ’ απ’ όλα, δημιουργώ εργασία. Μισθώνω ανθρώπους για να παραδίδουν τα αυτοκίνητα, να εργάζωνται στους αριθμούς, να τα χρωματίζουν, να τους δίνουν χαρτιά, ίσως να τα οδηγούν εκτός της πολιτείας, να βρίσκουν πελάτες. Αυτό είναι καλό για την οικονομία. Έπειτα βοηθώ εργαζομένους ανθρώπους ν’ αποκτούν ό,τι δεν θα μπορούσαν ποτέ ν’ αποκτήσουν με άλλον τρόπο. Ένας φίλος χρειάζεται μια Καντιλλάκ, αλλά δεν μπορεί να την αποκτήση· η γυναίκα του την θέλει, αλλά ξέρει ότι δεν μπορεί να την αποκτήση. Έτσι εγώ προμηθεύω γι’ αυτόν τον φίλο ένα ωραίο αυτοκίνητο σε μια τιμή που μπορεί να το αγοράση· ίσως του κάνω οικονομία περίπου ώς 2.000 δολλάρια. Τώρα είναι ευτυχής. Αλλά ευτυχής επίσης είναι κι εκείνος που έχασε το αυτοκίνητό του. Θ’ αγοράση μια ωραία καινούργια Καντιλλάκ από την ασφαλιστική εταιρία—χωρίς τα βαθουλώματα και τα τσουγκρανίσματα που χρειάσθηκε ν’ αφαιρέσωμε εμείς. Η εταιρία αυτοκινήτων Καντιλλάκ—κι’ αυτοί επίσης είναι ευτυχείς, επειδή πούλησαν μιαν άλλη Καντιλλάκ.
«Οι μόνοι που δεν είναι τόσο καλά είναι της ασφαλιστικής εταιρίας. Αλλ’ αυτοί είναι τόσο μεγάλοι ώστε προσωπικώς κανένας δεν στενοχωρείται. Οπωσδήποτε κι αυτοί έβαλαν κάτι στην τσέπη γι’ αυτή τη δουλειά. Έτσι, μολονότι είμαι ένας άνθρωπος χωρίς μόρφωσι, στέλνω στο κολλέγιο και τα δυο παιδιά μου, παρέχω στην οικογένειά μου ένα καλό σπίτι και κάνω και άλλους ανθρώπους ευτυχείς. Πήτε μου τώρα, ποιον πραγματικά ζημιώνω;»
Αλλά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συχνά αναφέρονται.
Εκπαιδευμένοι για Βία
Το γεγονός ότι τα όπλα είναι διαθέσιμα σε πολλά μέρη του συγχρόνου κόσμου, ενώ αυτό δεν προκαλεί το έγκλημα, εν τούτοις συμβάλλει σ’ αυτό. Μερικά όπλα χειρός, λεγόμενα «Ειδικά για το Σαββατόβραδο» πωλούνται τελευταίως στις Ηνωμένες Πολιτείες για δεκαπέντε δολλάρια. Στο Ντητρόιτ του Μίσιγκαν οι αστυνομικοί υπολογίζουν ότι μισό εκατομμύριο όπλα χειρός κυκλοφορούν μόνο σ’ αυτή την πόλι. Μερικοί πρόβαλαν επιχειρήματα ότι οι άνθρωποι θα πολεμούσαν ακόμη και χωρίς όπλα. Ο υπαξιωματικός της Αστυνομίας του Ντητρόιτ Φ. Γουίλλιαμς παραδέχεται ότι αυτό αληθεύει, αλλά προσθέτει: «Ο άλλος τύπος θα μπορούσε να τελειώση με το να του σπάση ένα δόντι, αλλ’ ο ίδιος θα μπορούσε ακόμη να είναι ζωντανός.»
Εκτός αυτού πρέπει να μη ξεχνούμε ότι σε παγκόσμιο κλίμακα η σημερινή κοινωνία περιλαμβάνει χιλιάδες νεαρούς οι οποίοι ως στρατιώτες είχαν συνυφάνει τη χρήσι των όπλων με τη ζωή τους. Το έγκλημα και τα εγκληματικά στοιχεία έχουν μυθιστορηματοποιηθή στην τηλεόρασι. Η τεραστία αύξησις του βιαίου εγκλήματος στο Ισραήλ κατά τα τελευταία χρόνια αποδίδεται στο «τακτικό ρεύμα των Αμερικανικών προβολών του εγκλήματος μέσα στα δωμάτιά τους.»
Το Σύστημα Εγκληματικής Δικαιοσύνης
Κατά παράδοξον τρόπο, ακριβώς τα ιδρύματα που χρησιμοποιούνται για να καταπολεμούν το έγκλημα είναι επίσης μεταξύ εκείνων που συχνά κατηγορούνται ότι προωθούν την αύξησί του. Τα δικαστήρια, επί παραδείγματι, κατηγορούνται ότι «χαϊδεύουν» τους κακούργους. Αλλά τα δικαστήρια παραπονούνται ότι δεν έχουν αρκετό προσωπικό. Τα δικαστήρια δεν γράφουν νόμους, αλλ’ απλώς εφαρμόζουν εκείνους που θεσπίζονται από νομοθετικά σώματα.
Οι δικασταί τονίζουν την αποτυχία των συστημάτων φυλακών που τα ονομάζουν ‘περιστρεφόμενες θύρες.’ Ένας ‘μαλακός’ κακούργος πηγαίνει στη φυλακή, μαθαίνει κτηνώδεις μεθόδους και βγαίνει για να διαπράξη σαδιστικώτερα εγκλήματα. Ο δικαστής Σ. Β. Χάλλεκ της Ουάσιγκτων γράφει: «Εκείνο που κάνομε όταν φυλακίζωμε ανθρώπους είναι ότι τους κάνομε χειρότερους από ό,τι ήσαν προτού μπουν στη φυλακή. . . . κανένας σκεπτόμενος δικαστής δεν μπορεί να πιστεύη ότι είναι πιθανόν οι καταδίκες μακρών φυλακίσεων να κάμουν κάτι για να σταματήσουν το έγκλημα . . . Η διαδικασία των δικαστηρίων είναι μόνο ένα μικρό μέρος της όλης εικόνος.»
Άλλοι άνθρωποι, όμως, ρωτούν: ‘Γιατί η αστυνομία δεν λαμβάνει «αυστηρά μέτρα» εναντίον των εγκληματιών;’ Η αστυνομία, επίσης, είναι περιωρισμένη. Επί παραδείγματι, στις Ηνωμένες Πολιτείες η Τετάρτη Τροποποίησις απαγορεύει σ’ έναν αστυνομικό να κάμη μια παράλογη έρευνα ή σύλληψι. Αν μένετε στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα θέλατε να ακυρωθή ο νόμος ώστε να μπορή ένας αστυνομικός να εισβάλη στο σπίτι σας οποιαδήποτε ώρα θελήση; Όπως είναι τώρα τα πράγματα, τα δικαστήρια και οι φυλακές δεν μπορούν να χειρισθούν τους κακούργους που η αστυνομία τους στέλλει. Πώς θ’ αντιμετώπιζαν ακόμη βαρύτερα φορτία σε μια περίπτωσι λήψεως ‘αυστηρών μέτρων;’
Ζητήματα άλλα εκτός ‘της συλλήψεως των κακούργων’ λαμβάνουν επίσης επείγουσα προτεραιότητα μεταξύ των ενεργειών της αστυνομίας· ερευνούν για την απώλεια παιδιών, ξαναβρίσκουν κλεμμένα πράγματα, εξακριβώνουν αν οι επιχειρήσεις έχουν την κατάλληλη άδεια λειτουργίας και παρέχουν ιατρική βοήθεια σε περίπτωσι ανάγκης. Υπάρχουν φιλονεικίες μεταξύ γειτόνων, κοινοί μέθυσοι και παραβάτες των κανόνων κυκλοφορίας με τους οποίους πρέπει ν’ ασχοληθούν.
Επίσης, οι αλλαγές στην οικονομική κατάστασι έχουν επηρεάσει όλα τα είδη της απασχολήσεως, περιλαμβανομένου και του έργου της αστυνομίας. Στη δεκαετία του 1930 υπήρχαν στην πόλι της Νέας Υόρκης 17.000 αστυνομικοί· τώρα υπάρχουν άνω των 30.000. Μεγάλη αύξησις; Όχι! Λόγω συντομωτέρας εβδομάδος εργασίας, αυξημένου χρόνου αργίας και απαιτήσεων πληρωμής υπερωριών, χρειάζονται τώρα πέντε άνδρες για να εκτελούν την εργασία που έκαναν στη δεκαετία του 1930 μόνον τρεις ή τέσσερις. Ο Αρχηγός της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης Β. Ρόε συμπεραίνει: «Σήμερα δεν υπάρχουν περισσότεροι αστυνομικοί στο δρόμο από όσους υπήρχαν τότε, παρά το γεγονός ότι η κοινωνία έχει γίνει περισσότερο περίπλοκη.»
Το έγκλημα είναι τόσο ‘συνυφασμένο με το σύστημα της κοινωνίας’ ώστε το σύστημα της εγκληματικής δικαιοσύνης που αποτελείται από αστυνομία, δικαστήρια και φυλακές μπορεί να κάμη μόνο τόσα· ο καθένας «είναι ακριβώς ένα μικρό μέρος ολόκληρης της εικόνος.»
Ο Ρόλος του Ατόμου
Ο καθένας από τους παράγοντας που συζητήθηκαν μας βοηθεί πάρα πολύ να εννοήσωμε γιατί το έγκλημα αυξάνει. Είναι σε μεγάλο βαθμό σύμφυτο με το σύστημα, ‘συνυφασμένο με την κοινωνία.’ Αλλά πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι, σε τελευταία ανάλυσι, τα άτομα είναι εκείνα που διαπράττουν έγκλημα.
Με μια λέξι, το πρόβλημα είναι σε μεγάλο βαθμό πρόβλημα ηθικό. Ο Ιουδαίος φιλόσοφος Γουίλλ Χέρμπεργ παρατήρησε προ καιρού:
«Η ηθική κρίσις της εποχής μας αποτελείται πρωταρχικά όχι από την ευρέως διαδεδομένη παραβίασι των παραδεδεγμένων ηθικών κανόνων—πότε υπήρξε αιών που ήταν απαλλαγμένος απ’ αυτήν;—αλλά από την απάρνησι αυτών ακριβώς των ηθικών κανόνων.»
Το έγκλημα είναι μέρος του αποτελέσματος της ‘απαρνήσεως των ηθικών κανόνων.’
Ποιος αστυνομικός, ποιο δικαστήριο ή ποιο νομοθετικό σώμα μπορεί πλήρως να εμποδίση ένα άτομο να κάμη αδίκημα, αν αυτό πράγματι επιθυμή να το πράξη; Το βιβλίο Το Έγκλημα στην Αμερική παρατηρεί: «Οι τραπεζίτες σπανίως ληστεύουν τράπεζες. . . . Οι πτωχοί δεν καθορίζουν τιμές. . . . Αλλά μεταξύ εκείνων που είναι ικανοί να κάμουν έγκλημα, ο καθένας βρίσκει τον δικό του τρόπο.»
Ότι «ο καθένας βρίσκει τον δικό του τρόπο» γίνεται επίσης ολοφάνερο από τον Αναπληρωτή Διευθυντή του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών Π. Γκραίη:
«Δημόσιοι υπάλληλοι που κατά περιστάσεις συμβιβάζουν μια αρχή ή μια δημοσία εμπιστοσύνη με αντάλλαγμα δώρων και ευνοιών, έμποροι που φουσκώνουν τους λογαριασμούς δαπανών των και ξεφουσκώνουν τις δηλώσεις των φόρου εισοδήματος, θα κατεπλήσσοντο αν κάποιος έλεγε ότι δεν ήσαν άξιοι εμπιστοσύνης και νομοταγείς πολίτες. . . .
«Ο εργάτης που υποστηρίζει διανυκτερεύοντα και συχνά παράνομα μπαρ και γειτονικές συγκεντρώσεις στοιχημάτων, εκείνοι που αγοράζουν εμπορεύματα σε τιμές και ευκαιρίες που καθαρά υπονοούν ότι είναι κλεμμένα, συμβάλλουν στην επιβίωσι του εγκλήματος στην κοινωνία μας—μολονότι θα έμεναν κατάπληκτοι αν κάποιος τους ωνόμαζε εγκληματίες.»
‘Ο καθένας βρήκε τον δικό του δρόμο’ για να διαπράξη εγκλήματα όταν η αστυνομία απήργησε στο Μόντρεαλ του Καναδά το 1969. Ένας παρατηρητής θυμάται:
«Δεν εννοώ τους αλήτες και τους συνήθεις παραβάτες των νόμων, εννοώ ακριβώς γνωστούς ανθρώπους, που διέπρατταν αδικήματα που δεν θα ωνειρεύονταν να δοκιμάσουν αν υπήρχε ένας αστυνομικός να στέκεται στη γωνία. Είδα αυτοκίνητα να οδηγούνται μέσα από κόκκινα φώτα. Οι οδηγοί ξεπετάγονταν στην αριστερή πλευρά του δρόμου επειδή ήξεραν ότι κανένας δεν θα τους έπιανε.»
Υπάρχουν πράγματι, καθώς είδαμε, πολυάριθμες αιτίες πίσω από τη σημερινή κρίσι του εγκλήματος. Αλλά υπάρχουν και άλλες που μπορεί να μην τις ξέρετε, αιτίες ειδικές για την εποχή μας. Η Βίβλος τις εξηγεί αυτές.
Θεμελιώδεις Αιτίες
Λίγο προ του θανάτου του ο Ιησούς Χριστός έδωσε ένα «σημείο» για να σημειώση «τη συντέλεια του αιώνος [συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ].» Οι λόγοι του, παρμένοι από την Αποκάλυψι κεφάλαιον 6, προλέγουν παγκόσμιο πόλεμο, πείνα και λοιμό στο διάστημα «μιας γενεάς.» Βρισκόμεθα στη «συντέλεια του συστήματος πραγμάτων» από το έτος 1914.
Ταυτοχρόνως, όμως, ο Ιησούς προείπε, επίσης, «επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή.» Ο Ιησούς εγνώριζεν ότι η έμφυτη αμαρτωλότης του ανθρώπου και η στάσις της καρδιάς του θα ωδηγούσαν εκείνον τον καιρό—σε υπερβολική «ανομία.» Το έγκλημα, που φαίνεται να διαπερνά κάθε ίνα της σύγχρονης κοινωνίας, κάνει πολλούς να σκληρύνωνται. Η αγάπη για τον Θεό και τον υψηλόν του ηθικό κανόνα ψυχραίνεται. Περισσότερη «ανομία» προκύπτει.—Ματθ. 24:3-12, 34· 2 Τιμ. 3:1-5.
Εφόσον η Βίβλος έχει προείπει ακριβώς αυτό που βλέπομε σήμερα, μπορούμε να εμπιστευώμεθα σε όσα λέγει για μια ακόμη αιτία που προκαλεί την αύξησι του εγκλήματος σήμερα. Αυτό το άλλο στοιχείο είναι ένα αόρατο πνευματικό πρόσωπο—ο Σατανάς ή Διάβολος. Η Βίβλος προείπε ότι ο Σατανάς θα εκσφενδονιζόταν από τον ουρανό αυτόν τον καιρό. Με ποιο αποτέλεσμα; «Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς, έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.» Επειδή είναι μετρημένες οι μέρες του, επιδεινώνει περισσότερο το σημερινό πνεύμα της ανομίας.—Αποκάλ. 12:12.
Αλλά πώς μπορεί κανείς να προστατευθή από το έγκλημα σ’ αυτόν τον καιρό προτού τελειώση αυτό «το σύστημα πραγμάτων;»
[Εικόνα στη σελίδα 10]
Η θρησκευτική υποκρισία υπεκίνησε πολλούς να αγνοήσουν τη Βιβλική ηθική
[Εικόνα στη σελίδα 11]
Υπερφορτωμένα δικαστήρια στέλλουν κακούργους σε πολυπληθείς φυλακές. Εκεί αυτοί συχνά μαθαίνουν να είναι χειρότεροι κακούργοι
[Εικόνα στη σελίδα 12]
Οι Περισσότεροι Άνθρωποι Υπακούουν στους Νόμους αν Παρακολουθεί Ένας Αστυνομικός—Αλλά—Υπακούετε Σεις Τόσο Πρόθυμα αν Ένας Αστυνομικός δεν Είναι Παρών;
[Εικόνα στη σελίδα 13]
ΟΙ ΚΑΚΟΠΟΙΟΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΚΛΕΠΤΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΣΕΙΣ ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΛΕΠΤΟΥΝ;