Οι Εκκλησίες και η Σεξουαλική Ηθική
ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ Ιουνίου 1970, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέγραψαν ότι τα αφροδίσια νοσήματα—ένα από τα αποτελέσματα της σεξουαλικής ανηθικότητος—έχουν γίνει «η πιο κοινή μεταδοτική ασθένεια του έθνους, εκτός του κοινού κρυολογήματος.» Ιδιαίτερα, αυξάνουν οι αριθμοί των νεαρών ατόμων που μολύνονται. Σε πολλά ειλικρινή άτομα, θα φαινόταν λογικό ότι οι εκκλησίες, με τη διδασκαλία των περί ηθικής, θα παρείχαν ένα προπύργιο προστασίας για τα μέλη των. Το κάνουν, όμως, αυτό;
Ο κληρικός Νόρμαν Βίνσεντ Πήιλ παραδέχεται: «Η Προτεσταντική εκκλησία έχει δείξει αύξουσα διστακτικότητα όσον αφορά τα σεξουαλικά ήθη, μια τάσι να υιοθετήση, έναν ανεκτικό ή συμβιβαστικό τρόπο.»
Τελευταία, η στάσις αυτή εφέρθη υπό την προσοχήν των Ηνωμένων Πολιτειών επί Εθνικής Κλίμακος. Στο τεύχος του της 17 Μαΐου 1970, το Παρέιντ, ένα παράρτημα περιοδικού που το περιείχαν ενενήντα τρεις εφημερίδες, είχε το χαρακτηριστικό άρθρο «Κέντρον Θρησκευτικής Θυέλλης: Νέος Σεξουαλικός Κώδιξ.» Έλεγε τα εξής:
«Ο προταθείς νέος σεξουαλικός κώδιξ της Ηνωμένης Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας—σε τέτοιο βαθμό φιλελεύθερος, ώστε να καταργή στην πραγματικότητα την αμαρτία ως έναν μεγάλο παράγοντα στις σεξουαλικές σχέσεις—εξαποστέλλει ήδη κύματα λογομαχίας ανάμεσα στους θρησκευτικούς κύκλους των Ηνωμένων Πολιτειών. . .
«Με τίτλο, ‘Ο Σεξουαλισμός και η Ανθρώπινη Κοινωνία’ και συντεταγμένη από μια ομάδα εμπειρογνωμόνων σε διαφόρους τομείς, η έκθεσις αποκηρύσσει όλους τους απόλυτους κανόνας που αφορούν στον ανθρώπινο σεξουαλισμό.
«Μεταξύ των σημαντικών σεξουαλικών ηθικών αρχών, που συνιστώνται από τους Πρεσβυτεριανούς εμπειρογνώμονας, είναι:
«Άρσις όλων των περιορισμών εναντίον των άγαμων ενηλίκων που επιθυμούν να συζούν. . .
«Αφαίρεσις οιουδήποτε στίγματος που κάνει τους ομοφυλοφίλους να αισθάνωνται ότι είναι σε άλυτη αντίθεσι με τη Χριστιανική κοινότητα.»
Το Παρέιντ επίσης παρετήρησε:
«Επί της μοιχείας, παραδείγματος χάριν, η οποία έως τώρα ήταν απολύτως ανεπίτρεπτη στα όμματα της εκκλησίας, η έκθεσις των εμπειρογνωμόνων λέγει, ‘Αναγνωρίζομε ότι μπορεί να υπάρξουν εξαιρετικές περιστάσεις στις οποίες η εξωγαμιαία δράσις ίσως να μην είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα μιας πιστής φροντίδας για την ευημερία του γαμηλίου συντρόφου’.»
Αν και δεν την υπεστήριξε, η πρόσφατη ετήσια συνέλευσις των Ηνωμένων Πρεσβυτεριανών στο Σικάγο εψήφισε, δια ψήφων 485 έναντι 250, να «δεχθή» την έκθεσι για να μελετηθή από τις εκκλησίες της. Σε πολλούς, η ενέργειά των ηχεί ως αρκετά αθώα. Επί τέλους, δεν την υπεστήριξαν. Πόσο όμως έχουν απομακρυνθή από τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού όταν παθητικά ‘δέχονται για να μελετηθή’ μια πρότασις που επιδοκιμάζει την πορνεία, τη μοιχεία και την ομοφυλοφιλία!
Αυτό που έκαμε η Ηνωμένη Πρεσβυτεριανή Εκκλησία δεν είναι η πρώτη πράξις του είδους της. Το 1966, το Βρεττανικό Συμβούλιο Εκκλησιών απεφάσισε: «Το Συμβούλιο δέχεται την έκθεσι Σεξ και Ηθική, που θα είναι μια πολύτιμη συμβολή στη σύγχρονη εξέτασι ηθικών ζητημάτων τόσον από Χριστιανούς όσον και από μη Χριστιανούς.»
Τι λέγει, όμως, αυτή η έκθεσις; «Πρέπει ν’ αφήσωμε τα ενδιαφερόμενα άτομα ελεύθερα ν’ αποφασίσουν αν μια προσωπική σχέσις θα φθάση στο σημείο της οικειότητος και της τρυφερότητος, των οποίων κατάλληλη έκφρασι αποτελεί η σεξουαλική σχέσις, είτε σε περιπτώσεις όπου υπάρχει πρόθεσις γάμου, είτε όπου δεν υπάρχει.»—Σελίς 28.
Και τι σημαίνει αυτό; Ένα νεαρό κορίτσι, που έχει τέτοια διδασκαλία, μπορεί πολύ καλά να συμπεράνη ότι αν έχη σεξουαλικές σχέσεις μ’ έναν φίλο της, οι γονείς της δεν θα πρέπει να την επικρίνουν, και τα νυμφευμένα άτομα πιθανόν να συλλογισθούν ότι, αν αποφασίσουν να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με κάποιον άλλον, οι σύντροφοί των δεν θα πρέπει να παραπονούνται. Συμφωνείτε με μια τέτοια άποψι;
Το 1963 συνεπληρώθη μια έκθεσις με τίτλο, «Προς μια Κουακερική Άποψι του Σεξ.» Μολονότι δεν υποστηρίχθηκε ως μια επίσημη άποψις, η Εταιρία των Φίλων (Κουακέρων) εβοήθησε πράγματι στη χρηματοδότησι της δημοσιεύσεως της εκθέσεως, νομίζοντας ότι αυτό θα ήταν καλό.
Η έκθεσις αυτή γελοιοποιεί τη Γραφική απαγόρευσι της ομοφυλοφιλίας, και λέγει: «Δεν θα πρέπει κανείς να θρηνή περισσότερο για την ‘ομοφυλοφιλία’ απ’ ό,τι για την αριστεροχειρία.» «Μια πράξις, που εκφράζει αληθινή στοργή μεταξύ δύο ατόμων, και προσφέρει ευχαρίστησι και στα δύο, δεν μας φαίνεται να είναι αμαρτωλή λόγω και μόνον του γεγονότος ότι είναι ομοφυλοφιλία.» (Αναθεωρημένη Έκθεσις, 1964, σελίδες 26, 32, 33, 41) Είναι αυτό το είδος της θρησκευτικής διδασκαλίας εκείνο που θέλετε να λάβη ο γυιος σας;
Μολονότι αυτά είναι φιλοσοφίες τις οποίες ‘δέχεται’ ένας αυξανόμενος αριθμός θρησκευτικών οργανώσεων και τις θεωρεί άξιες εξετάσεως, αυτό που κάνουν δεν εκπροσωπεί τη Γραφή. Με σαφή γλώσσα η Γραφή λέγει:
«Φεύγετε την πορνείαν.» (1 Κορ. 6:18) «Τους πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός.» (Εβρ. 13:4) «Ούτε πόρνοι, . . . ούτε μοιχοί . . . ούτε αρσενοκοίται . . . θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.»—1 Κορ. 6:9, 10.
Πρέπει λοιπόν να γίνη παραδεκτό ότι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, ενώ ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιούν τη Γραφή, δεν την αντιπροσωπεύουν στην πραγματικότητα. Το ότι εσκεμμένως απαρνούνται την ίδια τη Γραφή, είναι φανερό από τις δηλώσεις των ίδιων των θρησκευτικών ηγετών.
Λόγου χάριν, το βράδυ της 6 Απριλίου 1970 ο Βοηθός του Επισκόπου της Επισκοπελιανής Επισκοπής της Νέας Υόρκης εξέφρασε από τον ραδιοφωνικό σταθμό WQXR της Νέας Υόρκης απόψεις επιδοκιμασμένες από την εκκλησία του, όταν είπε:
«Η μοιχεία, η πορνεία, οι πράξεις ομοφυλοφιλίας, και ωρισμένες συνήθειες σεξουαλικής διαστροφής ίσως να παραβιάζουν τους Ιουδαϊκοχριστιανικούς κανόνας ηθικής διαγωγής, αλλ’ όταν περιλαμβάνονται μόνον ενήλικοι και δεν υπάρχει εξαναγκασμός και τέτοιες πράξεις συμβαίνουν σε ιδιαίτερο χώρο, δεν θα πρέπει να θεωρούνται εγκληματικές. Θεωρούνται όμως σε πολλές περιπτώσεις και οι νόμοι αυτοί πρέπει ν’ ανακληθούν.»
Οι «Ιουδαϊκοχριστιανικοί κανόνες ηθικής διαγωγής», που αυτός απορρίπτει, είναι εκείνοι που βρίσκονται στη Βίβλο. Με το ίδιο πνεύμα η έκθεσις Σεξ και Ηθική, που έγινε δεκτή από το Βρεττανικό Συμβούλιο Εκκλησιών, παρατηρεί:
«Η νοήμων Χριστιανική γνώμη δεν θεωρεί πια τη Γραφή, ή ακόμη και την Καινή Διαθήκη, ως ένα διδακτικό βιβλίο από το οποίο μπορεί κανείς να εκλέξη έγκυρους κανόνας που λύουν αυτομάτως τα σύγχρονα προβλήματα.»—Σελίς 19.
Και ο Δ. Ου. Φερμ, αρχιεπίσκοπος του παρεκκλησίου του Μάουντ Χόλιοκ Κόλλετζ, αρθρογραφώντας στην εξέχουσα Προτεσταντική εφημερίδα Ο Χριστιανικός Αιών, προχώρησε τόσο πολύ ώστε να πη ότι η Γραφική απαγόρευσις των σεξουαλικών σχέσεων προ του γάμου είναι «εσφαλμένη και ανήθικη.»—14 Ιανουαρίου 1960, σελίδες 47,48.
Μήπως σκανδαλίζεσθε; Αν είσθε μέλος μιας εκκλησίας, ποια άποψι παίρνει ο δικός σας διάκονος πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα; Θα άξιζε εκ μέρους σας να τον ρωτήσετε.
Οι απόψεις που παρετέθησαν ανωτέρω δεν είναι απλώς μεμονωμένες περιπτώσεις, ούτε είναι εξ ολοκλήρου νέες. Η εκπαίδευσις που έλαβαν αυτοί οι κληρικοί, όταν παρακολουθούσαν θεολογικές σχολές, έθεσε τα θεμέλια αυτής της τάσεως. Έτσι, όταν εξεδόθη η Πρεσβυτεριανή έκθεσις, ο θεολόγος Ρότζερ Σιν της Ενώσεως Θεολογικών Σεμιναρίων της Νέας Υόρκης, αντί να εκφράση αποδοκιμασία, είπε: «Η έκθεσις, όσον αφορά τη μοιχεία, είναι σύμφωνη με τις εξελισσόμενες ιδέες σ’ αυτόν τον τομέα.»
Ποιοι όμως είναι οι καρποί αυτών των «εξελισσομένων ιδεών»; Τα αφροδίσια νοσήματα έχουν φθάσει σε ‘επίπεδα επιδημίας’, όπως αναφέρουν οι ειδήσεις. Οι εκτρώσεις αυξάνουν συνεχώς. Εκτός από εκείνες που γίνονται «νομίμως», κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες ενεργούνται παρανόμως ένα εκατομμύριο περίπου εκτρώσεις. Οι κληρικοί που υποτιμούν τον ηθικό κώδικα της Γραφής, έχουν συμβάλει πολύ στη συνεχή επιδείνωσι της καταστάσεως.
Είναι σαφές ότι εκείνοι που θέλουν για τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους την προστασία, που παρέχουν οι υψηλοί κανόνες της Γραφής περί ηθικής, πρέπει ν’ αποβλέψουν για διδασκαλία κάπου αλλού, παρά σ’ αυτές τις εκκλησίες.