Απόφασις Γονέων Δικαιώνεται

Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στον Καναδά

Νήπιο που έχει ανάγκη από μετάγγισι απάγεται από το νοσοκομείο.

Άρρωστο μωρό, ηλικίας 2 ημερών, μεταφέρεται από το νοσοκομείο.

Υπόθεσις Μεταγγίσεως Αίματος—Το Νήπιο ακόμη Λείπει.

Άρρωστο Νήπιο Αποκρύπτεται, αλλά ορθώς, λέγει δικηγόρος

ΟΙ ανωτέρω επικεφαλίδες μετέδωσαν στον κόσμο τη δραματική ιστορία της μάχης μιας θαρραλέας μητέρας για να προστατεύση το βρέφος της από μια ριψοκίνδυνη και μη αναγκαία εγχείρησι.

Η σκηνή: ένα νοσοκομείο στο Κίγκστον του Οντάριο, Καναδά. Ο χρόνος: 1,30’ προ μεσημβρίας, 2 Απριλίου 1970. Ένας γιατρός ετοιμαζόταν να κάμη δια της βίας μια μετάγγισι αίματος σ’ ένα νεογέννητο κοριτσάκι. Η μητέρα, η Κα Λυνν Ντεβάαλ, μάρτυς του Ιεχωβά, παρακαλούσε τον γιατρό να χρησιμοποιήση την άλλη ασφαλή μέθοδο της φωτοθεραπείας. Αυτός ωργισμένος, αρνιόταν. Θαρραλέα η μητέρα με τη βοήθεια της οικογενείας της πήρε το μωρό από το νοσοκομείο, μολονότι δυο γιατροί προσπάθησαν με τη βία να μη τους αφήσουν να φύγουν.

Πολλοί άνθρωποι είχαν την ευκαιρία ν’ αλλάξουν γιατρούς ή νοσοκομεία. Συνήθως κανένας δεν ενδιαφέρεται πολύ γι’ αυτό. Αυτήν όμως τη φορά ξέσπασε μια πραγματική μανία. Η ιστορία διέτρεξε, μέσω του Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κεντρική Αμερική, τη Βρεττανία και την Ευρώπη. Οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο και η τηλεόρασις εξεμεταλλεύθησαν το δράμα. Επικεφαλίδες εφώναζαν για το βρέφος που το «άρπαξαν,» που το «απήγαγαν.» Οι γιατροί έκαναν τρομερές προρρήσεις. Ένας υπουργός της επαρχιακής κυβερνήσεως ανήγγειλεν ότι υπεβλήθη μήνυσις εναντίον της μητέρας· αργότερα είπε ότι δεν υπεβλήθη μήνυσις. Η Εταιρία Προστασίας Παίδων εζήτησε να εκδοθή μια διαταγή κηδεμονίας· ο δικαστής αρνήθηκε να προβή σ’ αυτή την ενέργεια χωρίς κατάλληλη ειδοποίηση, και ο εισαγγελεύς του Στέμματος παραδέχθηκε ότι η μητέρα είχε δικαίωμα να πάρη το παιδί.

Και ποιος ήταν πίσω από όλη αυτή την ταραχή; Ένα κοριτσάκι, η Ευνίκη Ντεβίνα ΝτεΒάαλ, που ήλθε στον κόσμο τα χαράματα της 1ης Απριλίου 1970 στο Γενικό Νοσοκομείον «Άγιος Φραγκίσκος,» στο Σμιθς Φωλλς του Οντάριο. Ζύγιζε 8 πάουντς και 5 ουγγιές. Αργότερα την ίδια μέρα έδειξε σημεία ασυμβιβάστου αίματος που ένας γιατρός εχαρακτήρισε ως «ηπίαν περίπτωσιν.»

Η Κα Ντεβάαλ ήταν υποχρεωμένη να φύγη από το νοσοκομείο στις 6μ.μ. την ίδια μέρα που γεννήθηκε το μωρό για να παραστή στο δικαστήριο για να λάβη διαζύγιο από τον σύζυγό της ο οποίος την είχε εγκαταλείψει. Το προσωπικό του νοσοκομείου την εβεβαίωσε ότι το παιδί θα ήταν εκεί όταν θα επέστρεφε. Όταν επανήλθε δύο ώρες αργότερα, το βρέφος έλειπε. Όταν ρώτησε τους αρμοδίους έμαθε ότι το παιδί της το είχε πάρει η Εταιρία Προστασίας Παίδων και το μετέφερε στο Γενικό Νοσοκομείο του Κίγκστον περίπου εξήντα μίλια μακριά. Η νεαρή μητέρα ανεχώρησε με αυτοκίνητο για το Κίγκστον συνοδευομένη από τους γονείς της και τους αδελφούς της. Εκεί βρήκε ότι το βρέφος είχε παραδοθή χωρίς τη συγκατάθεσί της στη φροντίδα του Δόκτορος Δ. Γ. Ντελααί, ο οποίος είχε γίνει περιβόητος σε διάφορες περιπτώσεις με την προσπάθεια να κάνη δια της βίας μεταγγίσεις αίματος σε παιδία των μαρτύρων του Ιεχωβά.

Η Κα Ντεβάαλ συνεζήτησε με τον γιατρό Ντελααί την κατάστασι του βρέφους της, της Ευνίκης Ντεβίνα. Ο γιατρός ανέφερε ότι η μέτρησις της χολερυθρίνης της είχε ανέλθει σε 18 χιλιοστόγραμμα ανά 100 χιλιοστόλιτρα. Αφού το βρέφος ήταν ισχυρό και ζωηρό, αυτός ο δείκτης μόνος δεν αποτελούσε ένδειξι για αλλαγή του αίματος με αφαίμαξι και μετάγγισι. Η στάσις του Ντελααί δεν άφηνε καθόλου χώρο για συζήτησι: «Θα κάμω σ’ αυτό το παιδί μετάγγισι αίματος, ακόμη και αν χρειασθή να πάω φυλακή γι’ αυτό,» εδήλωσε. Τον παρεκάλεσαν να εξετάση τη λιγώτερο επικίνδυνη μέθοδο της φωτοθεραπείας, αλλά κατηγορηματικά αρνήθηκε.

Αντιμετωπίζοντας μια τέτοια διαφορά γνώμης, ποιος θα έπρεπε ν’ αποφασίση: Η μητέρα ή ο γιατρός; Οι γιατροί μπορεί να έχουν δίκαιο, αλλά μπορεί και να σφάλλουν! Τίνος είναι το παιδί; Ποιος θα χάση περισσότερο από μια εσφαλμένη απόφασι—-η μητέρα ή ο γιατρός; Ποιος θα ενδιαφερθή πιο πολύ για να εκλέξη εκείνο που θα είναι για το καλό του παιδιού;

Υπάρχουν περιστάσεις, επίσης, οπότε οι ιατρικές αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς την ψυχραιμία και την προσοχή που περιμένει κανείς από ανθρώπους του επαγγέλματος. Η Εφημερίς του Καναδικού Ιατρικού Συνδέσμου έγραψε ένα άρθρο όπου παρεδέχετο ότι: «Πολύ συχνά στην περίπτωσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά οι χειρουργοί είναι ευερέθιστοι, αναστατωμένοι και παράλογοι. . ..υπάρχει μεγάλη μισαλλοδοξία προς τα μέλη της τάξεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά.» Είναι δυνατόν ένας γιατρός ευερέθιστος και παράλογος να λάβη την καλύτερη απόφασι για ένα παιδί;

Ιατρικές Σκέψεις

Ποιες είναι οι αποφασιστικές Ιατρικές σκέψεις που θα έπρεπε να βαρύνουν στην απόφασι της θεραπείας του βρέφους της Ντεβάαλ; Απαιτούσε η κατάστασίς του αλλαγή του αίματος με αφαίμαξι και μετάγγισι ή την άλλη μέθοδο της φωτοθεραπείας;

Ο Καθηγητής Χανς Κέιτελ, ένας από τους μεγαλύτερους παιδιάτρους στο Ιατρικό Κέντρο Τζέφφερσον και εκδότης του έγκριτου περιοδικού Παιδιατρική Κλινική της Βορείου Αμερικής, ανέλυσε τους παράγοντας που ένας γιατρός πρέπει να μελετά όταν εξετάζη ένα βρέφος που έχει υψηλόν δείκτη χολερυθρίνης. Υπό τον τίτλο «Αποτυχία στην πλήρη εκτίμησι των κινδύνων της αλλαγής του αίματος με αφαίμαξι και μετάγγισι» ενουθέτησε:

«Η κατά συνήθειαν εκτέλεσις μιας αλλαγής αίματος αν η στάθμη της χολερυθρίνης ανεβαίνη ή πλησιάζη τα 20 χιλιοστόγραμμα ανά 100 χιλιοστόλιτρα κατά την πρώτη εβδομάδα της ζωής είναι πολύ μεγάλο λάθος. [Ο δείκτης της χολερυθρίνης του βρέφους ΝτεΒάαλ ήταν 18.] Πρέπει να έχωμε το θάρρος να λέμε στους γονείς ολόκληρη την αλήθεια και να τους πληροφορούμε για τις αβεβαιότητες και τους κινδύνους. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι πολύ καλύτερα να έχωμε ένα ζωντανό παιδί που έχει μόνον μια μικρή πιθανότητα εγκεφαλικής βλάβης (αν η στάθμη της χολερυθρίνης δεν ανεβαίνη πάνω από 25 χιλιοστόγραμμα ανά 100 χιλιοστόλιτρα σε λιγώτερο της μιας ημέρας κατά την πρώτην εβδομάδα της ζωής) παρά να διακινδυνεύωμε τις πιθανότητες του μοιραίου» (1965, Τόμος 12, σελ. 210)

Η Κα Ντεβάαλ ήταν μια από εκείνους που ήθελαν ένα «ζωντανό παιδί» και δεν είδε καθόλου την ανάγκη να ριψοκινδυνεύση μιαν αλλαγή αίματος (η οποία θα ήταν μοιραία), όταν ο δείκτης της χολερυθρίνης ήταν αρκετά κάτω της υποδεικνυομένης στάθμης των 25 χιλιοστογράμμων ανά 100 χιλιοστόλυτρα.

Ενώ οι κίνδυνοι της αλλαγής αίματος με αφαίμαξι και μετάγγισι είναι μεγάλοι, η μέθοδος της φωτοθεραπείας (έκθεσις σε δυνατό φως ή ηλιόφως), που εζήτησε η μητέρα, συνιστάται πολύ στα ιατρικά βιβλία. Περιγράφεται από τον δόκτορα Ι. Α. Λούσυ στην Ιατρική εφημερίδα Παιδιατρική, στην Αγγλική, Τόμος 41, 1968, ως «απλή, αδάπανη και ασφαλής.»

Με το να επιμένη στην πιο επικίνδυνη μέθοδο, ο Δόκτωρ Ντελααί ήταν λογικός, ή ήταν δείγμα ευερέθιστης και παράλογης συμπεριφοράς, όπως χαρακτηρίσθηκε στην Εφημερίδα του Καναδικού Συνδέσμου;

Αναχώρησις

Εφόσον ο γιατρός αρνήθηκε να εξετάση τις επιθυμίες της μητέρας, αποφασίσθηκε να μεταβούν αλλού για θεραπεία. Η Κα Ντεβάαλ κρατούσε το βρέφος της. Ένας από τους συνοδούς της είπε: «Έλα, θα βγούμε απ’ εδώ.» Ο Δόκτωρ Ντελααί άρπαξε το σακκάκι του ανθρώπου και απάντησε: «Α, όχι, δεν θα βγήτε!» Ακολούθησε συμπλοκή. Δυο γυναίκες μέλη του προσωπικού προσπάθησαν να παλαίσουν για ν’ αποσπάσουν το μωρό από τη μητέρα του, θέτοντας ανόητα σε κίνδυνο το παιδί και μωλωπίζοντας σοβαρά το μπράτσο της μητέρας.

Κρατώντας ακόμη το βρέφος η Κα ΝτεΒάαλ με τη βοήθεια του αδελφού της έφθασε στον ανελκυστήρα (ήταν στον έβδομο όροφο). Καθώς κατέβαινε, άρχισαν να χτυπούν οι κώδωνες συναγερμού. Τώρα, πώς θα περνούσε από τον φύλακα του κυρίου ορόφου; Όταν βγήκε από τον ανελκυστήρα, ο φύλακας, αναστατωμένος από τους κώδωνες, πήδησε μέσα στον ίδιο ανελκυστήρα για να φθάση βιαστικά στον έβδομο όροφο. Η μητέρα και το μωρό γλίστρησαν ανεμπόδιστα σ’ ένα αυτοκίνητο που περίμενε. Εν τω μεταξύ ο Δόκτωρ Ντελααί αγωνιζόταν να κρατήση τους άνδρες που ήσαν μαζί με την Κα ΝτεΒάαλ, παλεύοντας μαζί τους στις σκάλες και έξω στο πεζοδρόμιο για να τους εμποδίση να μπουν σ’ ένα δεύτερο αυτοκίνητο που περίμενε εκεί.

Θα μπορούσε κανείς να σκεφθή ότι ο φύλακας ενός σωφρονιστηρίου εμπόδιζε τροφίμους του φρενοκομείου να φύγουν, αλλ’ αυτός ο τόπος ήταν νοσοκομείο! Ο γιατρός πρόσθετε ένα νέο κεφάλαιο στο υπόμνημα της ιατρικής αξιοπρέπειας.

Επίσημη Αντίδρασις

Τι θα έκαναν τώρα οι αρχές;

Οι εφημερίδες έγραψαν για το μωρό ότι το απήγαγαν· η αστυνομία ειδοποιήθηκε να ψάξη να βρη τη μητέρα. Ερωτήσεις ετέθησαν στο επαρχιακό νομοθετικό σώμα. Ο Τζων Γιαρέμκο, Υπουργός των Κοινωνικών και Οικογενειακών Υπηρεσιών, ανήγγειλε ότι υπεβλήθη μήνυσις εναντίον της μητέρας, Ένας υπάλληλος στην υπηρεσία του Κου Γιαρέμκο αμέσως αρνήθηκε ότι υπεβλήθη μήνυσις. Εξεδόθη ένταλμα να γίνη έρευνα στο σπίτι της μητέρας· έπειτα ο Εισαγγελεύς του Στέμματος διέταξεν όπως αυτό ακυρωθή.

Η Εταιρία Προστασίας Παίδων έκαμε αίτησι δια διορισμό κηδεμονίας και παραπονέθηκε όταν ο δικαστής δεν εξετέλεσε την παραγγελία της. Ο δικαστής Γκάρβιν, άνθρωπος ο οποίος πιστεύει στο νόμο, ήθελε να δώση στους γονείς μια δίκαιη ακρόασι και αρνήθηκε να σπεύση.

Υπέμνησεν ότι το Ανώτατο Δικαστήριο του Οντάριο είχε αποφανθή σε μια παλαιότερη υπόθεσι των μαρτύρων του Ιεχωβά ότι αυτοί είχαν δικαίωμα να λαμβάνουν προθεσμία καθώς και να έχουν ευκαιρία μιας δίκης. Δείχνοντας τον δέοντα σεβασμό του στο Ανώτατο Δικαστήριο, αρνήθηκε να ενεργήση εωσότου προσκομισθούν ενώπιον του τα απαιτούμενα στοιχεία.

Ο Εισαγγελεύς του Στέμματος, Σ. Ι. Νιούτον, επήνεσε τις ενέργειες του Δόκτορος Άσγουελλ στο Σμιθς Φωλλ, αλλά επίσης παρεδέχθη: «Η μητέρα είχε ίσο δικαίωμα να πάρη το παιδί από το νοσοκομείο.»

Αντιμετωπίζοντας αυτά τα αντίθετα ρεύματα γνωμών, η εφημερίς Γκλομπ εντ Μαίηλ (του Τορόντο) παρετήρησε: «Σύγχυσις περιέπλεξε νομικά ζητήματα χθες με την εξαφάνισι ενός βρέφους ηλικίας τριών ημερών.»

Δεν υπήρχε καμμιά ανάγκη για σύγχυσι. Η μητέρα ήταν, εντός των δικαιωμάτων της. Ήταν το παιδί της. Οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να μισθώνουν και να απολύουν τους γιατρούς. Αυτό είναι βασική αρχή στις σχέσεις γιατρού-ασθενούς, και οι λογικοί γιατροί είναι ευχαριστημένοι να την σέβωνται. Αμοιβαία εμπιστοσύνη είναι η βάσις της σχέσεως· η επίσημη πίεσις δεν έχει θέσι σ’ αυτήν.

Το ίδιο και με τα νοσοκομεία. Ένα νοσοκομείο δεν είναι φυλακή. Ένας άρρωστος, ή ο γονεύς ενός αρρώστου νηπίου, δεν χρειάζεται την άδεια του «φύλακος» (γιατρού) για να φύγη από το νοσοκομείο. Πράγματι, μερικά νοσοκομεία υποχρεώθηκαν να πληρώσουν αποζημίωσι για επέμβασι σε αρρώστους που επιθυμούσαν να φύγουν.

Ιατρική Υπερβολή

Είναι σύνηθες σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι γιατροί να εκφράζουν δυσοίωνες απειλές ότι το παιδί ή θα πεθάνη ή θα πάθη εγκεφαλική βλάβη χωρίς μετάγγισι.

Εκείνο που αστοχούν ν’ αποκαλύψουν στο κοινόν είναι ότι υπάρχει ένας σταθερός τύπος διανοητικής καθυστερήσεως έπειτα από μετάγγισι, εντελώς χωριστός από τον μεγάλον αριθμό των θανάτων (μερικοί τον υπολογίζουν σε 10 τοις εκατό) από τις αλλαγές αίματος.

Τα Παγκόσμια Ιατρικά Νέα της 16 Ιανουαρίου 1970 (στην Αγγλική) εξέθεσαν υπό τον τίτλον «Κίνδυνοι των Αλλαγών Αίματος» τα εξής: «Βρέφη που αρχίζουν τη ζωή με ερυθροβλάστησιν αρκετά σοβαρά ώστε να χρειάζωνται αντικατάστασι αίματος-—ποτέ δεν έζησαν περισσότερο από τα βρέφη που δεν έκαμαν αλλαγή αίματος.» Ο δόκτωρ Έντουαρντ Σλέσσιγκερ ανεφέρθη σε δοκιμές που έγιναν σε παιδιά που είχαν κάμει αλλαγή αίματος: «Ο μεγαλύτερος αριθμός των μετρίων αποτελεσμάτων και στις δύο δοκιμές συγκεντρώθηκε στην ομάδα των παιδιών που είχαν ερυθροβλάστησι εμβρυακή και στα οποία είχε γίνη αλλαγή αίματος.»

Υπό το φως αυτών των δυσμενών αποτελεσμάτων το άρθρον έλεγε περαιτέρω: «Οι αντικαταστάσεις αίματος φαίνεται να καταργούνται όσον αφορά τους παιδιάτρους.»

Ο Δόκτωρ Άσγουελλ, ο οποίος είχε παραδώσει το βρέφος, εξέφρασε τις συνηθισμένες υπερβολικές απειλές: «Οι πιθανότητες αυτού του μικρού κοριτσιού για να ζήση ή να μην πάθη ανεπανόρθωτη εγκεφαλική βλάβη είναι περίπου οι ίδιες όσο και το να κερδίσω εγώ σήμερα το Ιρλανδικό Λαχείο Ιπποδρομιών,» έγραψε η εφημερίς Δη Τέλεγκραμ. Αυτή η πολύ γενική δήλωσις, εν τούτοις, παρουσίασε κάποιο χάσμα αξιοπιστίας όταν παρετέθησαν και άλλα σχόλια του Άσγουελλ: «Εντιμώτατα, δεν μπορώ απλώς να σας περιγράψω την ασθένεια, επειδή εγώ ο ίδιος έχω μόνον μικρή γνώσι γι’ αυτή.»

Εν τω μεταξύ, τι συνέβη στην Ευνίκη Ντεβίνα; Το αθώο επίκεντρο τής τόσο μεγάλης συζητήσεως παρελήφθη από τη μητέρα του στο σπίτι κάποιων φίλων σε μια άλλη πόλι. Εκεί της έγινε νοσηλία φωτοθεραπείας από μια νοσοκόμο μεγάλης πείρας στον τομέα αυτόν. Μετά πέντε ημέρες κάτω από κυανό φως, ανέρρωσε τελείως.

Ένας γιατρός που την εξήτασε βρήκε ότι ήταν «ζωηρή, με καλή ανάπτυξι, και ότι δεν υπάρχει καμμιά απόδειξις ανωμαλίας.» Κατά τον χρόνον που εγράφοντο οι γραμμές αυτές, βρισκόταν στο σπίτι μαζί με τη μητέρα της, ευτυχής, έξυπνη και κανονική καθ’ όλα.

Ο Δόκτωρ Ντελααί φάνηκε πολύ στενοχωρημένος με την περίπτωσι. Εκτός από τις συνήθεις απειλές για την υγεία του παιδιού, κατηγόρησε την Εταιρία Προστασίας Παίδων για «αμέλεια» στο να μη προσπαθήση ν’ ανακαλύψη το βρέφος· κατηγόρησε το Ανώτατο Δικαστήριο του Οντάριο για «υπεκφυγή του ζητήματος.»

Σε μια συνέντευξι με την εφημερίδα Δη Τέλεγκραμ στις 3 Απριλίου, αφηγήθηκε μιαν άλλη περίπτωσι που περιελάμβανε ένα παιδί Μαρτύρων του Ιεχωβά, «που υπέφερε από λευχαιμία. Προτού ο γιατρός κάμη μετάγγιση, οι γονείς του παιδιού ήλθαν στο Νοσοκομείο του Κίγκστον και παρέλαβαν το παιδί. Οι γιατροί του Τορόντο απεφάσισαν να εμμείνουν στις επιθυμίες των γονέων εναντίον μιας μεταγγίσεως, και ειρωνικά,» είπε ο Δόκτωρ Ντελααί, «το παιδί επέζησε.»

Ειρωνικά, το ίδιο έγινε και με το μωρό της ΝτεΒάαλ. Ειρωνικά, το ίδιο γίνεται με οποιοδήποτε άλλο βρέφος των μαρτύρων του Ιεχωβά που απομακρύνεται από ένα νοσοκομείο για ν’ αποφύγη την αλλαγή αίματος. Όχι τόσο ειρωνικά, έξη παιδιά μαρτύρων του Ιεχωβά στον Καναδά τα πήραν βιαίως από τους γονείς των, τους έκαμαν δια της βίας μεταγγίσεις αίματος και τα παρέδωσαν σ’ αυτούς νεκρά.

Στις 3 Ιουνίου, η μητέρα, το παιδί και ο νομικός της σύμβουλος εμφανίσθηκαν από την τηλεόρασι στην Οττάβα, για να εξηγήσουν τι τους συνέβη και γιατί. Μολονότι ο Δόκτωρ Ντελααί είχε αναγγείλει ενωρίτερα αναφορικά με το βρέφος ότι «κατά πάσαν πιθανότητα πέθανε,» η Ευνίκη Ντεβίνα μεγαλοφώνως και σαφώς εφανέρωσε ότι ήταν πάρα πολύ ζωντανή. Αργότερα το πρόγραμμα παρουσιάσθηκε σε όλο τον Καναδά.

Εν όψει των γεγονότων αυτής της υποθέσεως, είναι καλό να θυμηθούμε το σχόλιο του νομομαθούς καθηγητού Χάουρντ Όλεκ στα Παγκόσμια Ιατρικά Νέα (στην Αγγλική) της 5 Δεκεμβρίου 1969, που συμβουλεύει ότι οι ιατρικές σχέσεις θα εβελτιώνοντο «αν οι γιατροί γενικώς έπαυαν να ενεργούν σαν να ήσαν κατά κάποιον τρόπο οι κεχρισμένοι του Θεού.»

Πολλοί καλοί γιατροί ενεργούν με σεβασμό προς τους γονείς και αυτό είναι αξιοσύστατο. Τέτοιοι γιατροί είναι ευτυχείς να έχουν την ισορροπητική επιρροή των αποφάσεων των γονέων· αυτό συντελεί στην καλή συνεργασία και σε μια αμοιβαίως ευεργετική σχέσι.

Ότι οι αποφάσεις των γονέων δεν πρέπει με ελαφρά συνείδησι ν’ απορρίπτωνται γίνεται σαφές από τα γεγονότα που ανακοινώθηκαν ανωτέρω. Η Ευνίκη Ντεβίνα προστατεύθηκε από τη μητέρα της που αισθανόταν υποχρεωμένη να διαφωνήση μ’ ένα γιατρό. Με την κανονική της ανάπτυξι, τη ρωμαλέα της αύξησι και ευχαρίστησι η απόφασις τής μητέρας της δικαιώθηκε.