Ο Σεβασμός μιας Μητέρας για τη Ζωή

ΣΤΙΣ αρχές του 1970, η κ. Β— από την πόλι της Νέας Υόρκης άρχισε να υποφέρη από εσωτερική αιμορραγία. Επειδή η αιμορραγία επέμενε απεφάσισε να συμβουλευθή ένα γιατρό.

Στις 29 Ιανουαρίου, υπεβλήθη σε εξέτασι από ένα γιατρό που απήλαυε μεγάλης υπολήψεως στο Μπρονξ. Απεφάνθη ότι η κ. Β— ήταν έγκυος, παρ’ όλον ότι αυτή εφρόντιζε να λαμβάνη αντισυλληπτικά χάπια. Εν τούτοις, ο γιατρός είπε ότι δεν υπήρχαν σημεία ζωής και αμφέβαλλε αν το έμβρυο ήταν ζωντανό. Υπέθεσε ότι η αιμορραγία του κόλπου προήρχετο από όγκους στην περιοχή των νεφρών και της μήτρας.

Την ίδια μέρα εστάλη σε μια κλινική του Μανχάτταν για εξετάσεις. Την επομένη Πέμπτη, 5 Φεβρουαρίου, ανεκοινώθησαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Έδειχναν ότι η κ. Β— ήταν έγκυος. Εν τούτοις ο γιατρός εξακολουθούσε να πιστεύη ότι το έμβρυο δεν θα ζούσε.

Συνίσταται Έκτρωσις

Επειδή δεν έβλεπε ελπίδα φυσιολογικού τοκετού, ο γιατρός συνέστησε έκτρωσιν. Υπέδειξε διαστολή της μήτρας και απόξεσιν. Με τη μέθοδο αυτή, το έμβρυο αποξύεται από τα τοιχώματα της μήτρας. Ο γιατρός εξήγησε ότι αν αυτό δεν γινόταν, η μόλυνσις του νεκρού παιδιού θα έθετε τελικά σε κίνδυνο τη ζωή της.

Η κ. Β— εδήλωσε ότι εφ’ όσον υπήρχε και η ελαχίστη πιθανότης να υπάρχη ζωή στη μήτρα της, δεν μπορούσε να συναινέση σε έκτρωσι, αφού αυτό θα ήταν εναντίον του νόμου του Θεού. Ως μάρτυς του Θεού, εγνώριζε ότι μια έκτρωσις θεωρείται δολοφονία στα μάτια του Θεού. (Έξοδ 21:22, 23· 1 Ιωάν. 3:15· Αποκ. 22:15) Ο σεβασμός της για την άποψι του Θεού ερχόταν πρώτα.

Στο σημείο αυτό ο γιατρός εκάλεσε την μητέρα της που παρέμενε έξω, και επανέλαβε τις συστάσεις του. Παρ’ όλ’ αυτά, η κ. Β— αρνήθηκε και πάλι και ο γιατρός εδήλωσε ότι δεν θα έφερε καμμιά ευθύνη για οτιδήποτε προέκυπτε.

Ύστερ’ από δυο ακόμη επισκέψεις τον Φεβρουάριο, ο γιατρός εξακολουθούσε να έχη τις ίδιες απόψεις, παρ’ όλον ότι οι εξετάσεις εξακολουθούσαν να είναι θετικές, δείχνοντας ότι η εγκυμοσύνη συνεχίζετο.

Και Άλλος Συνιστά Έκτρωσι

Τον Μάρτιο η κ. Β— απετάθη σ’ έναν άλλο γιατρό στη Νέα Υόρκη. Μετά την πρώτη εξέτασι αυτός είπε ότι φαινόταν πως το παιδί δεν ήταν ζωντανό. Κι’ αυτός επίσης συνέστησε έκτρωσι, είπε όμως ότι τώρα ήταν αργά για τη μέθοδο της διαστολής και αποξέσεως, καθόσον αυτή συνήθως εφαρμόζεται στο πρώτο στάδιο της εγκυμοσύνης.

Σ’ αυτό το στάδιο της εγκυμοσύνης η έκτρωσις ενεργείται διαφορετικά. Η μια μέθοδος είναι όμοια με την καισαρική τομή όπου με εγχείρησι επιτυγχάνεται είσοδος στη μήτρα για ν’ αφαιρεθή το έμβρυο. Ή μπορεί να επιτευχθή με την έγχυσι αλατούχου διαλύματος δια μέσου του υπογαστρίου, φονεύοντας έτσι το έμβρυο και προκαλώντας συσπάσεις τοκετού. Ο δεύτερος αυτός γιατρός, εδήλωσε ότι οπωσδήποτε ήταν ζήτημα χρόνου για ν’ αποβάλη φυσιολογικώς. Αργά ή γρήγορα, επίστευε, το σώμα θα απέρριπτε το έμβρυο, αφού ως επίστευε αυτό δεν ήτο ζωντανό.

Μια Άλλη Διάγνωσις

Ένα συμβάν που έλαβε χώρα σ’ αυτή την περίοδο ήταν ενδιαφέρον. Μια μέρα λόγω της αιμορραγίας της και της εξασθενήσεώς της η κ. Β— λιποθύμησε. Έπεσε κάτω αναίσθητη.

Η αδελφή της την μετέφερε εσπευσμένως σ’ ένα νοσοκομείο στο Λονγκ Άιλαντ. Εκεί τής έγινε ακτινογραφία και έβγαλαν το αποτέλεσμα ότι δεν υπήρχε καθόλου μωρό στη μήτρα της.

Η αδελφή όμως της κ. Β—, που ήταν διπλωματούχος νοσοκόμος, ζήτησε να δη την ακτινογραφία. Ρώτησε τι ήταν η μεγάλη σκοτεινή περιοχή στην θέσι της μήτρας. Της είπαν ότι ήσαν τα κόπρανα που σχηματίσθηκαν λόγω δυσκοιλιότητας.

Όταν όμως η αδελφή της ρώτησε γιατί η κοιλιά της κ. Β— προεξείχε εφόσον δεν υπήρχε εγκυμοσύνη, τής είπαν ότι η κ. Β— είχε απλώς τέτοιο στομάχι λόγω της μπύρας που έπινε. Και όμως στη διάρκεια της εγκυμοσύνης της η κ. Β— δεν είχε πιη ούτε μπύρα ούτε οινοπνευματώδες ποτό οποιουδήποτε είδους.

Όπως απεδείχθη αργότερα, η διάγνωσις ήταν τελείως λανθασμένη.

Σημεία Ζωής

Τον Μάιο ο δεύτερος, γιατρός άρχισε ν’ αναγνωρίζη ότι υπήρχαν πιθανά σημεία ζωής. Είπε ότι η κ. Β— είχε κρατήσει το έμβρυο τόσον καιρό ώστε υπήρχε τώρα κάποια δυνατότης γεννήσεως. Επειδή όμως ο ίδιος δεν ανελάμβανε πλέον τοκετούς, ανέθεσε την περίπτωσί της σ’ έναν άλλο γιατρό στο Μπρονξ.

Ο γιατρός αυτός εξήτασε την η κ. Β— και τής έδωσε την πρώτη θετική διαβεβαίωσι ότι το μωρό ήταν πράγματι ζωντανό. Άρχισε να κάνη προετοιμασίες για να γεννήση η γυναίκα στο Ιουδαϊκό νοσοκομείο Μεμόριαλ στο Μανχάτταν.

Στη διάρκεια μιας σύντομης παραμονής της σ’ αυτό το νοσοκομείο λόγω απατηλών πόνων γεννήσεως στις 4 Σεπτεμβρίου, έγινε ακτινογραφία. Είπαν στην η κ. Β— ότι υπήρχαν ενδείξεις ότι το μωρό θα ήταν πολύ μικρό. Έγινε επίσης λόγος για πιθανώς παραμορφωμένο ή ανώμαλο παιδί. Αυτό το ανέφεραν και άλλοι γιατροί προηγουμένως.

Δεν επεδίωξαν να δημιουργήσουν τεχνητούς πόνους με την προσπάθεια να προκαλέσουν τοκετό, καθότι εθεώρησαν καλό να δοθή χρόνος στο παιδί ν’ αναπτυχθή φυσιολογικά. Είπε όμως ο γιατρός ότι αν η κ. Β—δεν γεννούσε ως το τέλος Σεπτεμβρίου, θα διευθετούσαν ώστε να γίνη ο τοκετός με καισαρική τομή. Τη μέρα εκείνη το μωρό θα είχε υπερβή τον καθωρισμένο χρόνο μόνο λίγες εβδομάδες.

Ένα Αγοράκι

Στις 19 Σεπτεμβρίου 1970 η κ. Β— πήγε πάλι στο νοσοκομείο. Αυτή τη φορά γέννησε φυσιολογικά ένα ζωηρό αγοράκι 6 λιβρών και 15 ουγγιών ομαλό από κάθε άποψι! Δεν χρειάσθηκε καισαρική τομή. Τώρα ο κ. και η κ. Β— έχουν ένα αγόρι μαζί με τα άλλα τους τρία κορίτσια στην οικογένεια.

Μετά τη γέννησι του μωρού της, η κ. Β— εδέχθη να παραμείνη στο νοσοκομείο και να υποστή άλλη μια εγχείρησι για την αφαίρεσι των όγκων. Οι νοσοκόμες όμως την επίεζαν να δεχθή μετάγγισι αίματος. Νόμιζαν ότι θα ‘διακινδύνευε την ζωή της’ αν ηρνείτο. Όταν πράγματι ηρνήθη επειδή αυτό ήταν εναντίον του νόμου του Θεού, είπαν ότι η πράξις της ήταν ‘φριχτή.’ Κι’ εντούτοις μερικές απ’ αυτές τις ίδιες νοσοκόμες βοήθησαν άλλες γυναίκες να υποστούν εκτρώσεις. Η κ. Β— τους υπενθύμισε την ασυνέπειά τους με το να την πιέζουν να ‘σώσουν μια ζωή’ και κατόπιν βοηθώντας να φονεύσουν μια άλλη ζωή.—Πράξ. 15:20, 29.

Η κ. Β— σκέφθηκε ότι θα ήταν καλύτερα να γυρίση στο σπίτι της και με τη φροντίδα του γιατρού της να ενισχύση τις δυνάμεις της και το αίμα της. Έτσι θα ήταν σε καλύτερη κατάστασι για την εγχείρησι αργότερα.

Ολόκληρη αυτή η πείρα δείχνει τη σοφία του να υπακούωμε στους νόμους του Θεού και να μη σπεύδωμε σε βιαστικές ενέργειες. Αναμφιβόλως οι δυο πρώτοι γιατροί συνεβούλευσαν με ειλικρίνεια, αλλά οι συστάσεις τους θα εστοίχιζαν μια ζωή. Θέτοντας τους νόμους του Θεού πρώτα, η ζωή διεφυλάχθη, ως αποτέλεσμα του να ‘πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις άνθρωπον.’—Πράξ. 5:29.