Το Χάσμα Μεταξύ του Λαού και των Εκκλησιών

ΟΤΙ υπάρχει ένα τέτοιο χάσμα, που συνεχώς ευρύνεται, γίνεται φανερό καθημερινώς. Το χάσμα αυτό υπογραμμίζεται με την ελάττωσι του αριθμού των εκκλησιαζομένων καθώς και με την εκπληκτική μείωσι των εισπράξεων των εκκλησιών. Ένα δημοσίευμα από τη Νοτιοαφρικανική Ένωσι ανέφερε τελευταίως σχετικά με το θέμα αυτό κάτω από την επικεφαλίδα: «Η Εκκλησία αναζητεί τα 250.000 Μέλη της.» Έγραφε για ένα λειτουργό της Ολλανδικής Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας ο οποίος είπε: «Με μεγάλη λύπη μας βλέπομε τις μεγάλες αναλογίες εκείνων που εγκαταλείπουν την Εκκλησία.»

Το θέαμα αυτό παρατηρείται στις περισσότερες χώρες του Χριστιανικού κόσμου. Στην Αμερική η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία ανέφερε την πρώτη της μείωσι στον αριθμό των μελών από το έτος 1900. Επίσης, από το 1968 ως το 1970, η Ενωμένη Πρεσβυτεριανή Εκκλησία υπελόγισε μια καθαρή απώλεια 76.000 μελών της. Μια μεγάλη απώλεια ανεφέρθη επίσης από την Επισκοπελιανή Εκκλησία. Και στη Γαλλία χιλιάδες εκκλησιών και παρεκκλησίων έχουν εγκαταλειφθή ή βρίσκονται στο σημείο της εγκαταλείψεως.

Γιατί συμβαίνει αυτό το συνεχώς ευρυνόμενο χάσμα μεταξύ του λαού και των εκκλησιών; Πολλοί είναι οι λόγοι, που αναφέρονται στην ειδησεογραφία σχετικώς. Τελευταίως, η Μπήηκον Τζώρναλ του Άκρον Οχάιο, έκαμε μια έρευνα επί της καταστάσεως, και στο τεύχος της 15 Νοεμβρίου 1970, ανέγραψε: «Γιατί ο αριθμός των μελών των εκκλησιών κατέρχεται; Η έλλειψις ανθρωπίνης θέρμης στις εκκλησίες αποτελεί την κυριώτερη αιτία για τη δυσαρέσκεια, λέγουν οι αποσυρόμενοι. Εν τω μεταξύ, ένας μεγάλος αριθμός μελών της εκκλησίας φαίνεται να πιστεύουν ότι δεν θα υπήρχε πρόβλημα αν μόνον οι ποιμένες της εκκλησίας εκήρυτταν την αλήθεια’.» Τι είναι λοιπόν αυτό που κηρύττεται και το οποίο ευρύνει το χάσμα;

Η Πολιτική Ανάμιξις Αποξενώνει Πολλούς

Αντί να κηρύττουν τις Γραφικές αλήθειες, οι κληρικοί πολύ συχνά πολιτικολογούν. Στην Αυστραλία, παραδείγματος χάριν, ένα μέλος του κοινοβουλίου είπε ότι «ένας λόγος για τον οποίον πολλές εκκλησίες άδειαζαν γρήγορα ήταν διότι οι αρχηγοί των χρησιμοποιούσαν τον άμβωνα ως πολιτικό βήμα.» Ήσαν επίσης ένοχοι, για τη ‘δημιουργία αμφιβολιών για την αυθεντικότητα της Γραφής.’—Εφημερίς Έητζ της Μελβούρνης, 28ης Ιουλίου 1970.

Το Γερμανικό περιοδικό Ντερ Σπήγκελ αναφέρει ότι εξήντα πέντε τοις εκατό του Γερμανικού λαού, όταν ζητήθηκε η γνώμη των για την ανάμιξι της εκκλησίας στην πολιτική, απήντησαν: «Οι εκκλησίες αναμιγνύονται πάρα πολύ στην πολιτική.»

Η ανάμιξις αυτή σε πολιτικά ζητήματα εδημιούργησε το χάσμα μεταξύ του λαού και της εκκλησίας, όπως παρετήρησε το περιοδικό Φέμινα της Νοτιοαφρικανικής Ενώσεως. Κατόπιν ερεύνης επί της καταστάσεως ο εκδότης του ανωτέρω περιοδικού ανέφερε:

«Ή Εκκλησία πρέπει να κρατήται μακράν της πολιτικής’. Αυτό σημαίνει συνεχή αποχή από κάθε συζήτησι τέτοιων θεμάτων με τους λαϊκούς. Η Εκκλησία βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος για το χάσμα μεταξύ της Εκκλησίας και του Λαού. Όταν ανέφερα τούτο σ’ έναν κληρικό τελευταίως, ο κληρικός σαν να εξεπλάγη ότι υπάρχει καν τέτοιο ζήτημα, απήντησε: ‘Αλλά η Εκκλησία ήταν πάντοτε πολιτική.’ Ίσως αατή να είναι η ανησυχία με την Εκκλησία.»

Στη Μεγάλη Βρεττανία η ανάμιξις του κλήρου στην αντίδρασι να επισκεφθούν τη Βρεττανία Νοτιοαφρικανοί παίκται του κρίκετ ώθησαν ένα άτομο να γράψη σ’ έναν εναντιούμενο κληρικό, τον Μητροπολίτη του Γκλώστερ: «Φροντίστε να γεμίσετε τις άδειες εκκλησίες σας και μην αναμιγνύεσθε σε πράγματα που δεν αφορούν την εκκλησία.» Εφημερίς Δη Σταρ, Γιοχάννεσμπουργκ, 8ης Ιουνίου 1970.

Στη Νότιο Αμερική ένας ολοένα μεγαλύτερος αριθμός ιερέων κηρύττουν κοινωνική αλλαγή, ακόμη και με βίαια μέσα. Το περιοδικό Γιουνάιτεντ Σταίητς Νιους εντ Ουέρλντ Ρηπόρτ, της 14 Δεκεμβρίου 1970, σχολιάζοντας το ζήτημα αυτό ανέφερε για την πολύ εκτεταμένη υποστήριξι του σοσιαλισμού και την αποδοχή της βίας από μέρους ανδρών και γυναικών που ήσαν συνηθισμένοι να εργάζωνται ειρηνικά.» Το περιοδικό πρόσθεσε ότι «σε περισσότερες από έξη χώρες οι Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς έχουν κατηγορηθή για ανάμιξι σε ανταρτικές μονάδες.» Η διαγωγή αυτή αποκρούεται από πολλά έντιμα μέλη των εκκλησιών.

Ακολουθούν άραγε οι κληρικοί αυτοί το παράδειγμα του Ιησού Χριστού, ο οποίος, όπως ισχυρίζονται, είναι αρχηγός των; Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, οι Ιουδαίοι ήσαν σε κατάστασι πολιτικού αναβρασμού. Υπήρχαν οι Φαρισαίοι, οι οποίοι ήθελαν ένα Εβραϊκό βασίλειο τελείως ανεξάρτητο από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μερικοί από τον λαό ήλπιζαν στην έλευσι του Μεσσία ο οποίος, εφαντάζοντο, θα τους ωδηγούσε στην ανεξαρτησία και την ελευθερία. (Λουκ. 3:15) Εκείνοι που ακολουθούσαν το κόμμα του Ηρώδου συνηγορούσαν στη διακυβέρνησι από τη γραμμή των Ηρωδιανών. Μερικοί ήθελαν τελεία απορρόφησι των Ιουδαίων από τη Ρώμη. Ποια ήταν η θέσις του Ιησού;

Σε κάποια περίπτωσι ο λαός ανεγνώρισε τον Ιησούν ως τον υποσχεμένο Προφήτη. Με την άποψι που είχαν σχετικά με τα πολιτικά ζητήματα, επρόκειτο να τον αρπάσουν και να τον κάμουν βασιλέα. Μήπως ο Ιησούς εθεώρησε την περίπτωσι αυτή κατάλληλη για να κάμη ένα ‘μεγάλο καλό’ και να επανορθώση αδικίες εγκαθιστώντας πολιτικές μεταρρυθμίσεις; Όχι. Η Γραφή λέγει ότι «ανεχώρησε πάλιν εις το όρος αυτός μόνος.»—Ιωάν. 6:14,15.

Όσον αφορά τη βία, υπέρ της οποίας συνηγορούν μερικοί κληρικοί, ο Ιησούς, κατά τη νύκτα της συλλήψεώς του, επετίμησε τον Πέτρο, όταν αυτός απεπειράθη να προστατεύση τον διδάσκαλο για να μη συλληφθή από τον όχλο. Επίσης επανόρθωσε το κακό που έκαμε η βιαιότης του Πέτρου θεραπεύοντας τον άνθρωπο που τραυματίσθηκε από τον Πέτρο. Τότε ανέφερε την αλήθεια που συχνά παρατίθεται, αλλά που σπανίως εφαρμόζεται από τους κληρικούς! «Πάντες όσοι πιάσωσι μάχαιραν, δια μαχαίρας θέλουσιν απολεσθή.»—Ματθ. 26:51,52 Λουκ. 22:49-51- Ιωάν. 18:10,11.

Ο Ιησούς αρνήθηκε ακόμη και να επιδοθή σε καμμιά μεταρρυθμιστική κίνησι. Πραγματικά, είχε κάποτε αρνηθή να λάβη τη θέσι κριτού σε μια κληρονομική υπόθεσι, και απάντησε στον αιτούντα: «Άνθρωπε, τις με κατέστησε δικαστήν ή μεριστήν εφ’ υμάς;»—Λουκ. 12:14.

Το παράδειγμα αυτό του Κυρίου Ιησού Χριστού παρέμεινε αναμφιβόλως στη διάνοια του Πέτρου επί πολλά έτη αργότερα όταν παρώτρυνε τους Χριστιανούς αδελφούς του: «Υποτάχθειτε λοιπόν εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν δια τον Κύριον είτε εις βασιλέα, ως υπερέχοντα, είτε εις ηγεμόνας.» Και ο απόστολος Παύλος κατέδειξε ότι η ανταρσία εναντίον πολιτικών κυβερνήσεων είναι στην πραγματικότητα ανταρσία εναντίον των διατάξεων του Θεού.—1 Πέτρου 2:13,14· Ρωμ. 13:1,2.

Το Χάσμα Μεταξύ των Νέων και των Εκκλησιών

Το χάσμα μεταξύ των ανθρώπων του λαού και των εκκλησιών γίνεται ιδιαιτέρως καταφανές μεταξύ των νέων ατόμων τα οποία κατά μεγάλους αριθμούς απομακρύνονται από τις εκκλησίες. Η Σκωτική Εφημερίς Ντέιλυ Εξπρές της 7ης και 13ης Νοεμβρίου 1970 ανέφερεν: «Πουθενά αλλού αυτό το χάσμα των γενεών δεν γίνεται τόσο καταφανές όσο στην Εκκλησία της Σκωτίας. Τα μέλη νεαράς ηλικίας είναι σε αξιοθρήνητο βαθμό λίγα.» «Οι περισσότεροι από τους νεαρούς δεν δείχνουν ενδιαφέρον ούτε ακόμη για να επικρίνουν την εκκλησία. Και ο Πάπας Παύλος ο 6ος εξεδήλωσε, τελευταίως «ένα καταθλιπτικό αίσθημα θλιβερής καταπλήξεως» για τη διαφωνία των Καθολικών λαϊκών, ιδιαιτέρως των ανηλίκων.—Τάιμς Νέας Υόρκης, 23 Δεκεμβρίου 1970.

Νεαρά άτομα κάνουν σήμερα διάφορες ερωτήσεις, και οι εκκλησίες δεν δίνουν απαντήσεις—ρεαλιστικές και ικανοποιητικές απαντήσεις. Ένας Καθολικός κληρικός στο Γιοχάνεσμπουργ είπε : «Ενώ στο παρελθόν οι μάζες προσεκολλώντο στη θρησκεία με ό,τι πρέπει να ομολογήσωμε ότι ήταν μάλλον ‘τυφλή πίστις,’ ο λαός, ιδιαιτέρως οι νέοι του εικοστού αιώνος, ζητούν όλο και περισσότερο μια θρησκευτική πίστι η οποία να τους δίνη ρεαλιστικές απαντήσεις στα ερωτήματά των.»

Οι νέοι βρίσκονται σήμερα σ’ έναν τεχνολογικό κόσμο στον οποίον το άτομο χρησιμοποιείται με μια συνεχώς ελαττούμενη αξιοπρέπεια. Πολλοί βρίσκουν ότι ακόμη και η κολλεγιακή των μόρφωσις δεν τους παρέχει εξασφάλισι εργασίας. Με το «καθεστώς» όπως το γνωρίζουν, με τα οικονομικά και πολιτικά τους συστήματα που βρίσκονται σε κατάστασι κρίσεως, ερωτούν: «Πού υπάρχει κάτι το σταθερό ή αξιόπιστο; Ποια ελπίδα υπάρχει μπροστά μας, αν υπάρχη κάποια ελπίδα; Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής;» Εφόσον οι εκκλησίες δεν απαντούν στις βασικές αυτές ερωτήσεις, πώς μπορούν να ελπίζουν ότι θα κρατήσουν τους νέους;

Μια είδησις από την Ντεϊτόνα Μπητς της Φλώριδας, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ήβνιγκ Νιους, της 16ης Νοεμβρίου 1970, περιείχε την εξής ομολογία: «Εκηρύξαμε επί πολλά χρόνια τις απολαύσεις του ουρανού,’ είπε ο Λάρρυ Στάνλευ, Πρόεδρος της Ενώσεως των Βαπτιστών Φοιτητών του Πανεπιστημίου της Φλώριδας. ‘Αν είμεθα ικανοί να πλησιάσωμε τους φοιτητάς —ή οποιονδήποτε άλλον—πρέπει να κάμωμε τον εαυτό μας άξιον εμπιστοσύνης και να λέμε την αλήθεια’.»

Ολέθριες Προσπάθειες για τη Γεφύρωσι του Χάσματος

Πολλοί κληρικοί έχουν προσπαθήσει να γεφυρώσουν το αυξανόμενο χάσμα «μιλώντας τη γλώσσα» της σημερινής νεολαίας. Έτσι έχουν εισαγάγει συγκεντρώσεις «Ροκ ‘ν’ Ρολλ» στις εκκλησιαστικές λειτουργίες, εφόσον η κοινωνική κίνησις αρέσει στους νεαρούς, και επροχώρησαν έως τις ταβέρνες και τα καφενεία αναζητώντας τους νεαρούς μέσα σ’ αυτούς τους χώρους. Ενεργώντας όμως έτσι έγιναν συχνά γελοίοι και απέτυχαν να κερδίσουν τον σεβασμό της νεολαίας. Επίσης, με τέτοιες προσπάθειες ο κλήρος αποξενώνεται και από εκείνους που ακόμη πηγαίνουν τακτικά στις εκκλησίες.

Επί πλέον, οι ειλικρινείς άνθρωποι που αγαπούν τη Γραφή απογοητεύονται όλο και περισσότερο και αποξενώνονται από τις εκκλησίες εφ’ όσον το κίνημα των κληρικών να «συγχρονίσουν» τις ιδέες των τους απομακρύνει ολοένα περισσότερο από τη Γραφή, μέχρι του σημείου ν’ αρνούνται τη θεοπνευστία του Λόγου του Θεού. Αυτό τονίσθηκε τελευταία από τη Σκωτική εφημερίδα Νταίηλυ Εξπρές, η οποία ανέφερε ότι η εκκλησία της Σκωτίας έχασε το δρόμο της και την αλήθεια και βρίσκεται σε κίνδυνο να χάση τη ζωή της. Αυτό διήγειρε μια ζωηρή συζήτησι, και η εφημερίς Εξπρές εσχολίασε αργότερα:

« Υποστηρίξαμε ότι η Εκκλησία έχανε τα μέλη της, διότι, έχει χάσει την πίστι της και διότι πάρα πολλοί διάκονοί της ήσαν αιρετικοί. Αξιώσαμε ότι μεγάλα τμήματα της Εκκλησίας ελησμόνησαν τον Λόγο του Θεού. . . . Είναι παρήγορο ότι αυτό προκάλεσε μια θύελλα αντιδράσεως. Αλλά, είναι λυπηρό να λεχθή ότι δεν διήγειρε διάψευσι.» Αφού κατέδειξε τούτο, η εφημερίς είπε ότι η εκκλησία εμείωσε τους ηθικούς της κανόνας για να «προσαρμοσθή σ’ έναν αυξανόμενο χαλαρό και ανεκτικό πολιτισμό.»

Έκαμε πραγματικά η εκκλησία το πράγμα αυτό; Ναι, το έκαμε. Παραδείγματος χάριν, ο Αγγλικανός κληρικός Μώρις Ρώσσελ είπε σε μια συνέλευσι της Εταιρίας για την Τροποποίησι του Νόμου περί Ομοφυλοφίλων στο Ώκλανδ της Νέας Ζηλανδίας, ότι οι εκκλησίες θα έπρεπε να ευλογούν τις σχέσεις των ομοφυλοφίλων. Και εν τούτοις ο νόμος του Θεού αναφέρει σαφώς ότι ούτε «μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται . . . δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.»—1 Κορ. 6:9, 10.

Η ανοχή της ομοφυλοφιλίας εκ μέρους ενός συνεχώς αυξανομένου αριθμού κληρικών, καθώς και η ανοχή των προγαμιαίων σεξουαλικών σχέσεων είναι πιθανόν να σμικρύνουν το χάσμα μεταξύ των κληρικών και των σημερινών πιστών της «Νέας ηθικής.» Αλλά τι θα λεχθή για το χάσμα μεταξύ αυτών και των κανόνων του Θεού σχετικά με την αλήθεια και τη δικαιοσύνη; Το χάσμα αυτό ευρύνεται προς μεγάλην λύπην των ειλικρινών εκκλησιαζομένων ανθρώπων, οι οποίοι εγκαταλείπουν τις εκκλησίες σε συνεχώς αυξανομένους αριθμούς με την ελπίδα να βρουν κάτι καλύτερο.

Ένα Αγεφύρωτο Χάσμα

Μπορεί το χάσμα να γεφυρωθή; Όχι, διότι η υπάρχουσα κατάστασις, καθώς και ο λόγος γι’ αυτήν, προελέχθη ότι θ’ αποτελούσε ένα από τα σημεία «της συντελείας του παρόντος συστήματος πραγμάτων.» Ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «Επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή» Οι αρχηγοί των εκκλησιών έχουν παραβή οι ίδιοι τον νόμο του Θεού και εδίδαξαν και άλλους να πράξουν το ίδιο. Γι’ αυτό η ψύχρανσις της αγάπης, που υπήρχε άλλοτε για τον Θεό, έχει τώρα καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος των εκκλησιαζομένων, οι οποίοι και απέσυραν την υποστήριξί των από τις εκκλησίες. Όταν κανείς δεν εκτελή πια την υπηρεσία στην οποία έχει ταχθή, είναι έτοιμος να διαγραφή. Αυτή είναι η περίπτωσις σχετικά με τις εκκλησίες.—Ματθ. 24:3, 12.

Σχετικώς με τα’ ανωτέρω μπορούμε να παρατηρήσουμε τι συνέβη στην Ιερουσαλήμ όταν οι θρησκευτικοί αρχηγοί της παρέβησαν τα καθήκοντά των να διδάξουν την αλήθεια στον λαό. Το χάσμα μεταξύ της Ιερουσαλήμ και του Θεού διηυρύνθη μέχρι βαθμού αθεραπεύτου. Τελικά, η πόλις κατεστράφη ολοσχερώς, και ο λαός της ωδηγήθηκε στη δουλεία και στο θάνατο. Είναι λογικό να πιστεύωμε ότι ο Θεός θα δείξη περισσότερη επιείκια σε κληρικούς οι οποίοι προχώρησαν σε μεγαλύτερη ανομία και θα φεισθή τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου; Οι Γραφές απαντούν, Όχι!—Ματθ. 7:21-23· 2 Θεσσαλ. 1:7-9.

Αν είσθε εκκλησιαζόμενος, ανησυχείτε για όσα συμβαίνουν στις εκκλησίες; Τι κάνετε σχετικώς; Τι έπρεπε να κάμετε γι’ αυτό το ζήτημα, ώστε να ευαρεστήσετε τον Θεό;

Η Γραφή σας, στο 2 Κορινθίους 6:14-17, ΜΝΚ, λέγει: «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος;. . . Δια τούτο, «εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,» λέγει ο Ιεχωβά, «και μη εγγίσητε ακάθαρτον»· και «εγώ θέλω σας δεχθή.» Αν πραγματικά θέλετε να ευαρεστήσετε τον Θεό, είναι σαφές τι θα πρέπει να κάμετε ώστε το χάσμα που υπάρχει μεταξύ των εκκλησιών και του Θεού να μη καταλήξη σ” ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ υμών και του Θεού.—2 Τιμ. 3:5.