Είναι Αυτή η Διέξοδος από τις Πιέσεις;

ΟΤΑΝ βρίσκωνται κάτω από οδυνηρή πίεσι, οι άνθρωποι συχνά ενεργούν βιαστικά. Μπορεί να στραφούν σε κάτι που ανακουφίζει προσωρινά, αλλά δεν λύνει πραγματικά το πρόβλημα. Ίσως ακόμη να προσπαθήσουν να πείσουν τους εαυτούς των ότι το πρόβλημα που προκαλεί την πίεσι δεν υφίσταται.

Χιλιάδες σήμερα ισχυρίζονται ότι βρήκαν το μυστικό της ανακουφίσεως από την ψυχική κόπωσι και την έντασι. Πώς; Με φιλοσοφίες, τόσο Ανατολικές όσο και Δυτικές. Μερικοί ισχυρίζονται ότι μπορούν να διώξουν τις σημερινές στενοχώριες και να βρουν εσωτερική γαλήνη μέσω εντατικής συγκεντρώσεως της σκέψεως. Άλλοι πιστεύουν στη δυνατή αισιοδοξία μέσω της ‘δυνάμεως της θετικής σκέψεως.’ «Να έχετε αυτοπεποίθησι!» λέγουν. «Να πιστεύετε στον εαυτό σας και στην ικανότητα σας ότι θα επιτύχετε!»

Είναι αυτή η απάντησις στις σημερινές πιέσεις;

Προφανώς, μια τέτοια φιλοσοφία δεν θα σας βγάλη από μια συμφόρησι της κυκλοφορίας, αν είσθε περικυκλωμένος από μακρές σειρές αυτοκινήτων. Και μολονότι ένα άτομο μπορεί να προσπαθήση να διώξη από τη σκέψι του τα σήματα κίνδυνου ενός κακοήθους όγκου, θα σταματούσε αυτό τον όγκο από του ν’ αυξάνη στο σώμα του;

Βεβαία, η πεποίθησις και η αισιοδοξία είναι καλές. Αλλά χρειάζονται μια στερεή βάσι. Ας πάρωμε ένα παράδειγμα: Το περιοδικό Τάιμς Μάγκαζιν της Νέας Υόρκης εδημοσίευσε πρόσφατα ένα άρθρο για τον Τζ. Ι. Ρόντεηλ, έναν επιτυχημένο εκδότη και αρχηγό στον τομέα της οργανικής καλλιέργειας και υγιεινών τροφών. Ανέφερε ότι είπε: «Θα φθάσω τα 100 χρόνια, εκτός αν με χτυπήση κανένας τρελλός οδηγός ταξί.» Την άλλη μέρα μετά τη δημοσίευσι του άρθρου πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία εβδομήντα δυο ετών.

Το να ζούμε με τα όνειρα και να χτίζωμε χάρτινους πύργους με τις φιλοδοξίες μας και τις φανταστικές μας ικανότητες ίσως να είναι καταπραϋντικό. Αλλ’ αν το μόνο θεμέλιο είναι η δική μας ατελής ικανότης και σκέψις ή οι μετακινούμενες φιλοσοφίες θνητών ανθρώπων, τότε κάποια μέρα θα δοκιμάσωμε ένα απότομο ξύπνημα.

Στροφή στη Μαγεία για Βοήθεια

Τι θα μπορούσε να είναι πιο υποβοηθητικό από την πρόγνωσι του μέλλοντος για να μας ελευθερώση από την ανήσυχη αβεβαιότητα;

Οι απόκρυφες «επιστήμες» ελκύουν πολλούς οπαδούς σε πολλές χώρες. Οι άνθρωποι σε αυξανόμενους αριθμούς επιζητούν να εισδύσουν στο μέλλον μέσω αστρολογίας και πνευματιστικών συνεδριάσεων.

Ακόμη το 1946, ο Έφορος της Παιδείας στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στην Ουάσιγκτων, είπε ότι «10.000 πελάτες την εβδομάδα συμβουλεύονται τους αστρολόγους της πρωτευούσης.» Εξέχοντες νομοθέται ανεφέρθησαν μεταξύ εκείνων που δέχονται τις υπηρεσίες των μάντεων, και μάλιστα για έναν βουλευτή συντάσσουν «το ωροσκόπιο του κάθε εβδομάδα στο γραφείο του.»

Αν βλέπετε ότι έχετε την τάσι να αναζητήτε ανακούφισι μ’ αυτόν τον τρόπο, ρωτήστε πρώτα τον εαυτό σας: Τι συμβαίνει σ’ εκείνα τα μέρη του κόσμου όπου τέτοιες απόκρυφες μαγείες είναι στην ημερησία διάταξι; Τι ανακούφισις προήλθε;

Σε μερικές χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας ουσιαστικά ολόκληροι πληθυσμοί βασίζονται στην αστρολογία για να τους καθοδηγήση σε κάθε υπόθεσι της ζωής. Ο πνευματισμός και ο βουδουισμός αφθονούν σε πολλές χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Μήπως νομίζετε ότι αυτό έφερε ειρήνη, σταθερότητα και ασφάλεια σ’ αυτές τις περιοχές; Ή μήπως αυτές οι συνήθειες υπήρξαν ακριβώς σαν ένα ναρκωτικό, που αποκοιμίζει τις διάνοιες των ανθρώπων ως προς την αληθινή τους κατάστασι;

Θ’ Ανακουφισθήτε με το να Εμπιστευθήτε στην Επιστήμη;

Στις ονομαζόμενες «προηγμένες» χώρες, πάρα πολλοί εναποθέτουν την εμπιστοσύνη τους στην επιστήμη και στην τεχνολογία για να βρουν τη λύσι για την ανακούφισι από τις παγκόσμιες πιέσεις. Νομίζουν ότι αυτό είναι «πρακτικό.»

Ποιος μπορεί ν’ αρνηθή ότι πολλοί τομείς της ανθρώπινης επιστήμης δεν παρουσίασαν τεραστία πρόοδο στον τελευταίο μισό αιώνα; Διαβάζαμε για καταπληκτικές χειρουργικές μεθόδους, «θαυματουργά» φάρμακα, για αστροναύτες που περπατούν στη σελήνη, για ένα διαστημικό εργαστήριο που περιστρέφεται γύρω από τη γη. Και υπάρχει επίσης η «πράσινη επανάστασις.» Οι επιστήμονες που ασχολούνται με τη γεωλογία ισχυρίζονται ότι άρχισαν αυτή την επανάστασι με την ανάπτυξι νέων υψηλής αποδόσεως τύπων σταριού, καλαμποκιού και ρυζιού. Αυτά πρόκειται να θρέψουν τον ογκούμενο πληθυσμό της γης.

Δεν είναι επομένως πρακτικό να εμπιστευώμεθα στους επιστήμονες για να μας φέρουν ανακούφισι από τα καταθλιπτικά προβλήματα με τις τεχνολογικές γνώσεις τους; Όχι. Γιατί όχι;

Διότι οι έντιμοι επιστήμονες παραδέχονται ότι ‘δεν γνωρίζουν τη λύσι.’

Εξετάζοντας τον κίνδυνο παγκοσμίου δηλητηριάσεως του περιβάλλοντος του ανθρώπου, το Πολλούσιον, μια έκδοσις του Κρατικού Πανεπιστημιακού Κολλεγίου (στη Νέα Υόρκη), λέγει:

«Γενικά μιλώντας, ο κοινός άνθρωπος αρνείται ακόμη και να διανοηθή την πιθανότητα καταστροφής. Η στερεότυπη απάντησίς του είναι, ‘Η επιστήμη και η τεχνολογία θα επιλύσουν τα προβλήματά μας όπως τα έλυσαν πάντοτε.’ . . . ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός επιστημόνων δεν συμμερίζεται αυτή την άποψι.»

Στον τομέα της ανθρωπίνης υγείας, επί παραδείγματι, ο Καθηγητής της Χειρουργικής του Πανεπιστημίου της Κολούμπια Χάρρυ Γκρούντφεστ είπε στις 15 Μαΐου 1971: «Υπάρχουν μόνον αόριστες ενδείξεις για τη φύσι του προβλήματος του καρκίνου—και πολύ λιγώτερες για τη λύσι του.» Παρ’ όλες τις ιατρικές έρευνες και προσπάθειες, οι μελέτες δείχνουν ότι 25 τοις εκατό των ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες θα προσβληθούν από καρκίνο κάποτε στη ζωή τους. Σήμερα οι επιστήμονες εκτελούν το καταπληκτικό κατόρθωμα να μεταμοσχεύσουν ανθρώπινες καρδιές. Εν τούτοις, σύμφωνα με τους Τάιμς της Νέας Υόρκης της 16 Ιουλίου 1971, οι καρδιακές παθήσεις εξακολουθούν να είναι ο υπ’ αριθ. 1 φονεύς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Άλλες «φονικές» ασθένειες περιφρονούν ομοίως τις ιατρικές κατακτήσεις.

Ενώ σε μερικές χώρες η «πράσινη επανάστασις» αύξησε θεαματικά την παραγωγή σιτηρών, εν τούτοις παρουσιάζει σοβαρές αδυναμίες. Ένα άρθρο του Ηνωμένου Τύπου λέγει: «Τα νέα νοθογενή φυτά δεν είναι τόσο ανθεκτικά στις ασθένειες όσο οι παλαιότεροι τύποι. Υπάρχει η πιθανότης ολόκληρη η συγκομιδή μιας χώρας—ίσως και η παγκόσμια συγκομιδή να καταστραφή από μια νέα ασθένεια των φυτών. Αυτό σχεδόν συνέβη τον περασμένο χρόνο στην παραγωγή σιτηρών στις Ηνωμένες Πολιτείες.»

Γι’ αυτόν και γι’ άλλους λόγους, ο Ουίλλιαμ Σ. Πάντοκ, αυθεντία επί των τροφίμων, εξέφρασε τον περασμένο χρόνο αμφιβολία ότι αυτός είναι ο τρόπος για την απαλλαγή από την πίεσι λόγω της παγκοσμίου πληθυσμιακής εκρήξεως. Είπε: «Η επανάστασις είναι πράσινη μόνο διότι την βλέπομε με πράσινα γυαλιά. Βγάλτε τα γυαλιά και η επανάστασις θ’ αποδειχθή ότι ήταν μια αυταπάτη . . . δεν επιτυγχάνει.»

Ένας επιπρόσθετος λόγος που τόσο ο Πάντοκ όσο και άλλοι τονίζουν είναι ο εξής: Ο άνθρωπος εξακολουθεί να μεταβάλλη σε έρημο πολύ περισσότερη γη απ’ αυτήν που κερδίζει μέσω αρδεύσεως. Ας αναφέρωμε ένα παράδειγμα: Σύμφωνα με τον Λορντ Ρίτσι Κάντλερ ο πληθυσμός της κοιλάδος του Ινδού ποταμού στο Δυτικό Πακιστάν αυξάνει με ρυθμό 10 επί πλέον στομάτων που πρέπει να τραφούν κάθε 5 λεπτά. Κι εν τούτοις, «στα ίδια αυτά 5 λεπτά και στο ίδιο μέρος χάνεται ένα έικερ γης λόγω πλημμυρίσματος του εδάφους και αλμυρότητος του νερού.»

Αλήθεια, δεν υπήρξε μέχρις σήμερα η τεχνολογική επιστήμη η κυρία αιτία τόσον πολλών πραγμάτων που συμβάλλουν στις σημερινές πιέσεις—από την κυκλοφοριακή συμφόρησι και το LSD έως την παγκόσμια μόλυνσι και την απειλή πυρηνικού πολέμου; Είναι εύκολο να πη κανείς ότι «αφού η επιστήμη δημιούργησε αυτά τα προβλήματα, μπορεί επίσης να βρη και την έξοδο απ’ αυτά.» Αλλ’ επειδή ένας άνθρωπος είναι αρκετά δυνατός για να κολυμπήση έξω μακρυά στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, μήπως αυτό σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι θα μπορέση να κολυμπήση πίσω στην ακτή χωρίς να πνιγή;

Παρά τους ισχυρισμούς των, οι επιστήμονες υπόκεινται εξ ίσου στις πιέσεις της εθνικιστικής φιλοδοξίας ή της προσωπικής ιδιοτέλειας όπως και οι άλλοι άνθρωποι. Επανειλημμένως «επουλήθηκαν» ή «εκπορνεύθηκαν» για να υπηρετήσουν πολιτικούς σκοπούς ή εμπορική απληστία. Μπορεί να επιτελούν θαύματα με τη μηχανική, τη φυσική και τη χημεία. Αλλά η επίλυσις των δυσκολιών που αφορούν τις ανθρώπινες σχέσεις είναι κάτι διαφορετικό. Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι όσο περισσότερο «ανθρώπινο» είναι το πρόβλημα τόσο λιγώτερα μπορεί να προσφέρη η επιστήμη.

Έτσι, όσο εκθαμβωτικά κι’ αν εμφανίζωνται τα επιτεύγματά τους, σε τελική ανάλυσι τα σχεδόν μαγικά κατορθώματα των επιστημόνων δεν παρέχουν περισσότερη πραγματική ελπίδα αληθινής ανακουφίσεως απ’ όσο παρέχει το θέαμα ενός κροταλίζοντος οστού και σειομένου ειδώλου που επιδεικνύει ένας στροβιλιζόμενος Αφρικανός μάγος γιατρός.

Θα Υπερισχύσουν η ‘Κοινή Λογική’ και η ‘Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια’;

Άλλοι πάλι ζητούν να βρουν παρηγοριά στην πεποίθησι ότι τελικά το ανθρώπινο γένος αφυπνίζεται ως προς τους κινδύνους και θα πράξη ότι χρειάζεται, για να διορθώση τα πράγματα. Πιστεύουν ότι οι κυβερνητικοί ηγέται επιδεικνύουν μια αύξουσα συναίσθησι της σοβαρότητας των σημερινών προβλημάτων.

Έτσι λέγουν ότι η ανακούφισις μπορεί να βρεθή με το να δείξωμε πίστι στη «βασική αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου γένους.» Μάς καλούν να εμπιστευθούμε στην «επιθυμία και ικανότητα των ανθρωπίνων όντων να λύσουν τα προβλήματα με συνεργασία.»

Έχουν δίκηο; Μπορούμε πραγματικά να βρούμε ανακούφισι σε τέτοιες πεποιθήσεις;

Πολλοί άνθρωποι ζουν ειρηνικά. Συνεπώς θα μπορούσαν και άλλοι να ζήσουν έτσι. Μερικοί άνθρωποι παραμένουν έντιμοι. Δεν κλέβουν ούτε απατούν. Και άλλοι θα μπορούσαν να κάμουν το ίδιο. Σε μερικά μέρη οι άνθρωποι δεν μολύνουν τον αέρα, το νερό και τη γη με χημικές ουσίες ή με εξάτμισι μηχανών. Και άλλοι θα μπορούσαν να τους μιμηθούν, θα μπορούσαν να είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν μερικά πράγματα, ν’ αλλάξουν τον τρόπο της ζωής των ώστε όλοι να προστατευθούν από τη βλάβη. Ναι, θα μπορούσαν να κάμουν αυτά τα πράγματα. Αλλά το ερώτημα είναι, θα τα κάμουν; Τα έπραξαν στο παρελθόν; Κινούνται προς αυτή την κατεύθυνσι τώρα;

Εμπόδισε η «βασική αξιοπρέπεια» του ανθρώπου την έκρηξι των πολέμων: Η ιστορία απαριθμεί χιλιάδες συνθηκών ειρήνης και συμφώνων μη επιθέσεως. Αλλά όπως το έθεσε ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Κάρολος ντε Γκωλ: «Οι συνθήκες είναι σαν τα τριαντάφυλλα και τα νέα κορίτσια. Διαρκούν όσο διαρκούν αυτά.»

Συλλογισθήτε ένα μόνο παράδειγμα: το ιστορικό Σύμφωνο Κέλλογκ-Μπριάν του 1928. Το Σύμφωνο αυτό που χαιρετίσθηκε ως μνημειώδες επίτευγμα, έθεσε εκτός νόμου τον πόλεμο «ως μέσον εθνικής πολιτικής.» Αντιπρόσωποι από εξήντα δύο έθνη έθεσαν επισήμως την υπογραφή τους σ’ αυτό. Αλλά μέσα σε δώδεκα περίπου χρόνια τα περισσότερα απ’ αυτά τα έθνη είχαν εμπλακή στην αιματηρή σφαγή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αναμφιβόλως οι άνθρωποι προτιμούν την ειρήνη. Αλλ’ όταν κινδυνεύουν ιδιοτελή συμφέροντα δείχνουν ότι είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν την ειρήνη. Ο υλικός πλούτος, η δύναμις και η εθνική υπερηφάνεια έχουν μεγαλύτερη σημασία γι’ αυτούς παρά η ανθρώπινη ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα μεγάλα προβλήματα που δημιουργούν άγχος και έντασι.

Το να μιλάμε για ‘πίστη στη βασική αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου γένους’ φαίνεται ευγενικό. Αλλά είναι αυτό ρεαλιστικό;

Είναι, επί παραδείγματι, ρεαλιστικό να νομίζωμε ότι το έγκλημα περιορίζεται στους ληστές, στους βιαστές, στους απαταιώνες; Ή ότι όλοι οι εγκληματίαι προέρχονται από τις φτωχογειτονιές;

Ένα Καναδικό πρακτορείο ντέτεκτιβ στις έρευνές του διεπίστωσε ότι, κατά μέσον όρον, «ο ένας σε κάθε τρεις υπαλλήλους είναι βασικά ανέντιμος,» ψάχνοντας να βρη τρόπους για να κλέψη, ενώ άλλο ένα τρίτο θα κλέψη αν του δοθή η ευκαιρία. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης (10 Ιουνίου 1971) αναφέρει ότι ο Περιφερειακός Αντεισαγγελεύς Μούρρεη Τζ. Γκρος είπε ότι η κλοπή στο οικονομικό τμήμα του Γωλλ Στρητ είναι «ελεύθερη για όλους.» «Όλοι κλέβουν—οι κλητήρες, οι υπάλληλοι, ακόμη και το εποπτικό προσωπικό.»

Προς γενική κατάπληξι, οι ερευνηταί του εγκλήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες υπολογίζουν ότι η συνολική αξία των κλεπτομένων πραγμάτων από εξωτερικώς «αξιοπρεπείς» υπαλλήλους (γύρω στα $4.000.000.000 ετησίως) είναι εβδομήντα φορές μεγαλύτερη απ’ αυτή που κλέβουν οι φανεροί εγκληματίαι.

Εξ άλλου καθημερινά ογκούνται οι αποδείξεις ότι, σήμερα όπως και στο παρελθόν, οι άνθρωποι που κατέχουν υψηλές κυβερνητικές θέσεις υπόκεινται εξ ίσου στον πειρασμό να παραποιούν τα γεγονότα και να είναι διπρόσωποι όπως και ο κοινός πολίτης—και ίσως ακόμη περισσότερο. Ασφαλώς δεν κάνομε πραγματικά καλό στον εαυτό μας με το να προσποιούμεθα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Επομένως τι πρέπει να γίνη; Εξαντλήσαμε τις ελπίδες για να βρούμε ανακούφισι; Διόλου.

Παρά την ανικανότητα των θεραπειών που εξετάσαμε για να φέρουν πραγματική ανακούφισι, υπάρχει μια γνήσια πηγή στην οποία μπορούμε να καταφύγωμε.

[Πλαίσιο στη σελίδα 12]

Για τη σύγχρονη επιστήμη, ο Αλβέρτος Αϊνστάιν είπε! «Στον πόλεμο χρησιμεύει για να δηλητηριάζωμε και να ακροτηριάζωμε ο ένας τον άλλο. Στην ειρήνη έχει κάμει τη ζωή μας βιαστική και αβέβαιη. Αντί να μας ελευθερώση σε μεγάλο βαθμό από την πνευματικά εξαντλητική εργασία, μετέβαλε τους ανθρώπους σε δούλους των μηχανών οι οποίοι κατά το μεγαλύτερο μέρος εκτελούν τη μονότονη εργασία της μακράς ημέρας με αηδία.»

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Μπορεί η φιλοσοφία της πίστεως στον εαυτό σας να σας βγάλη από μια κυκλοφοριακή συμφόρησι;

[Εικόνα στη σελίδα 11]

Εκατομμύρια άνθρωποι στρέφονται σε μαγικές μεθόδους για διέξοδο από τις πιέσεις, αλλά ποια πραγματική ανακούφιση προέκυψε;

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Τα επιτεύγματα της επιστήμης δεν παρέχουν περισσότερο πραγματική ελπίδα αληθινής ανακουφίσεως από τις πιέσεις απ’ όσο παρέχουν οι κωμικές κινήσεις ενός μάγου γιατρού.