Ο Λόγος ο Σος Αλήθεια Εστί

«Μακάριοι οι Διωκόμενοι Ένεκεν Εμού»

ΟΙ διδασκαλίες και οι αρχές που ανέφερε ο Ιησούς στην επί του Όρους Ομιλία του επικρίνονται από πολλούς ως φανταστικές και όχι πρακτικές. Αλλ’ αυτοί οι επικριταί παραβλέπουν το γεγονός ότι η ομιλία αυτή δεν απηυθύνετο σε ειδωλολάτρες ή άλλους απίστους αλλά στους μαθητάς του Ιησού, μολονότι υπήρχαν τότε και άλλοι Ιουδαίοι επίσης πιστοί στον Θεό οι οποίοι άκουαν την ομιλία. Αυτό γίνεται τελείως καταφανές από αυτά που λέγει ο τελευταίος μακαρισμός που είπε ο Ιησούς σ’ εκείνη την περίπτωσι:

«Μακάριοι είσθε όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς· επειδή ούτως εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών.»—Ματθ. 5:11, 12.

Μόνον οι πραγματικοί ακόλουθοι του Ιησού μπορούσε να λεχθή ότι θα εδιώκοντο για το όνομά του. Και πράγματι διώκονται. Γι’ αυτό είχε λεχθή στους πρώτους Χριστιανούς: «Διά πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού.» Και πάλιν: «Πάντες οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή.»—Πράξ. 14:22· 2 Τιμ. 3:12.

Το ότι ο κόσμος καταδιώκει τους Χριστιανούς δεν έπρεπε να τους εκπλήττη καθόλου. Γιατί όχι; Διότι ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος.» «Αλλά ταύτα πάντα θέλουσι κάμει εις εσάς δια το όνομά μου, διότι δεν εξεύρουσι τον πέμψαντά με.»—Ιωάν. 15:19, 21.

Τι έχει ο κόσμος εναντίον των ακολούθων του Ιησού; Ένα από τα κυριώτερα πράγματα που έχει εναντίον τους είναι ότι ακολουθούν τα βήματα του Ιησού και υπακούουν στις εντολές του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» «Θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμάρεια, και έως εσχάτου της γης.» «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.»—Ματθ. 28:19, 20· Πράξ. 1:8· Ματθ. 24:14.

Πραγματικά, το κήρυγμα που εγίνετο εν τω ονόματι του Ιησού ήταν εκείνο που εξώργιζε πάρα πολύ τους θρησκευτικούς ηγέτας στους αποστολικούς χρόνους, όπως διαβάζομε: «Καλέσαντες αυτούς, παρήγγειλαν εις αυτούς να μη λαλώσι καθόλου, μηδέ να διδάσκωσιν εν τω ονόματι του Ιησού.» Και όταν οι απόστολοι αρνήθηκαν να σιωπήσουν, ωδηγήθηκαν ενώπιον του Συνεδρίου όπου τους έδειραν και παρήγγειλαν «να μη λαλώσιν εν τω ονόματι του Ιησού.»—Πράξ. 4:18· 5:40.

Πώς αντέδρασαν οι απόστολοι στον διωγμό αυτό; Με τον τρόπο που τους είχε παραγγείλει ο Ιησούς, διότι διαβάζομε ότι αφού τους έδειραν «ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι.»—Πράξ. 5:41.

Κατόπιν ήσαν ο Παύλος και ο Σίλας οι οποίοι εκήρυττον στους Φιλίππους και είχαν βγάλει ένα δαίμονα από μία μάντισσα. Η πράξις αυτή τόσο εξώργισε τους κυρίους της μάντισσας, οι οποίοι εκέρδιζαν από τις μαντείες της, ώστε εσχημάτισαν ένα όχλο ο οποίος έσυρε τον Παύλο και τον Σίλα στους άρχοντας της πόλεως. «Και οι στρατηγοί διασχίσαντες αυτών τα ιμάτια, προσέταττον να ραβδίσωσιν αυτούς. Και αφού έδωκαν εις αυτούς πολλούς ραβδισμούς, έβαλον εις φυλακήν.» Ενώ ήσαν στη φυλακή, τι έκαμαν ο Παύλος και ο Σίλας; Έκλαιαν ή θρηνούσαν τη μοίρα τους; Καθόλου! «Κατά δε το μεσονύκτιον ο Παύλος και ο Σίλας προσευχόμενοι υμνούν τον Θεόν· και ηκροάζοντο αυτούς οι δέσμιοι.»—Πράξ. 16:22, 23, 25.

Πολύ κατάλληλα ο Πέτρος, ο οποίος επρόσεξε τους σχετικούς λόγους του Ιησού, έγραψε: «Καθότι είσθε κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού, χαίρετε, ίνα και όταν η δόξα αυτού φανερωθή, χαρήτε αγαλλιώμενοι.»—1 Πέτρ. 4:13.

Στους νεωτέρους χρόνους οι πραγματικοί Χριστιανοί έκαμαν το ίδιο. Όταν ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά Ιωσήφ Ρόδερφορδ και επτά εκ των συντρόφων του είχαν καταδικασθή σε πολυετή φυλάκισι στις φυλακές της Ατλάντα λόγω της Χριστιανικής των στάσεως, είπε: «Αυτή είναι η ευτυχέστερη ημέρα της ζωής μου.» Επίσης και το βιβλίο του έτους 1971 των Μαρτύρων του Ιεχωβά αναφέρει ότι όταν μερικοί Κουβανοί Μάρτυρες καταδικάσθησαν σε φυλάκισι επειδή παρακολουθούσαν Χριστιανικές συγκεντρώσεις, δεν αποθαρρύνθηκαν διόλου. «Απ’ εναντίας αισθάνθηκαν ότι ήταν ένα προνόμιο από τον Ιεχωβά γι’ αυτούς και το απέδειξαν αυτό με το κήρυγμα και με τις συναθροίσεις των ενώ βρίσκονταν στη φυλακή. Πραγματικά, είχαν τη χαρά να βοηθούν πολλούς φυλακισμένους να γνωρίσουν την αλήθεια και με τη συμπεριφορά των έδωσαν ένα καλό παράδειγμα ως Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά.»

Έπειτα υπήρχε ένας Νέγρος ανήλικος Μάρτυς ο οποίος αρνούμενος να ενωθή με άλλους Νέγρους σε φυλετικές ταραχές στο σχολείο του γρονθοκοπήθηκε, ποδοπατήθηκε και ξυλοκοπήθηκε κατ’ επανάληψιν. Κατόπιν, αφού τον έσυραν σε μια σκάλα πυρκαϊάς, τον έσπρωξαν έξω. Ευτυχώς αυτό συνέβη στο πρώτο πάτωμα και έτσι η πτώσις του δεν ήταν από μεγάλο ύψος. Ανέφερε την πείρα του λέγοντας: «Παρ’ όλα όσα υπέφερα ήμουν πολύ ευτυχής, διότι ο Ιεχωβά με εβοήθησε να λάβω μια σταθερή στάσι μέχρι τέλους του διωγμού.»

Γιατί εκείνοι που διώκονται για το όνομα του Ιησού χαίρονται; «Επειδή ούτως εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών.» Υπάρχει πραγματικά λόγος χαράς το να είναι κανείς μεταξύ των αρχαίων πιστών προφητών του Ιεχωβά. Γι’ αυτούς είναι γραμμένο ότι «έφραξαν στόματα λεόντων [όπως έκαμε ο Δανιήλ], έσβεσαν δύναμιν πυρός [όπως έκαμαν οι τρεις φίλοι του Δανιήλ], έφυγον στόματα μαχαίρας [όπως έκαμε ο Ηλίας], ενεδυναμώθησαν από ασθενείας [όπως έκαμεν ο Σαμψών], εβασανίσθησαν.» Ναι, το να ενωθή κανείς με δούλους του Ιεχωβά Θεού, οι οποίοι απεδείχθησαν πιστοί κάτω από τέτοιες συνθήκες, αποτελεί αφ’ εαυτού μια μεγάλη αμοιβή και αιτία για χαρά.—Εβρ. 11: 33-37· Κριτ. 16:18-30· 1 Βασ. 19:1-8· 2 Χρον. 36:16· Δαν. 3:1-29· 6:1-27· Ιακ. 5:10, 11.

Ένας άλλος λόγος που ανέφερε ο Ιησούς ότι οι διωκόμενοι ένεκεν του ονόματός του έπρεπε να χαίρουν, είναι η υπόσχεσίς του ότι αυτοί θα είχαν μεγάλο μισθό στους ουρανούς. Είναι λοιπόν σαφές ότι αυτά τα λόγια που βεβαιώνουν τους κεχρισμένους ακολούθους του Ιησού για μια ουράνια ανταμοιβή αποτελούν αιτία να χαίρονται. Αλλ’ η υπόσχεσίς του δεν περιορίζεται σ’ αυτούς. Εκείνοι που υποφέρουν χάριν του Χριστού και οι οποίοι δεν έχουν την ελπίδα μιας ουράνιας αμοιβής μπορεί να λεχθή ωστόσο ότι θα έχουν μεγάλη αμοιβή στους ουρανούς, καθόσον ο Ιεχωβά Θεός, που είναι στους ουρανούς, θα τους δώση την αμοιβή τους. Η αμοιβή τους θα κατέβη από τον ουρανό με τις ευλογίες της βασιλείας του Θεού. Λόγω της πιστής των πορείας μπορεί να λεχθή ότι θησαυρίζουν θησαυρούς στους ουρανούς, όπως έκαμαν οι πιστοί πατριάρχαι των αρχαίων χρόνων.—Ματθ. 6:19-21· Εβρ. 11:10, 16.

Ναι, η μακαριότης, την οποίαν υπεσχέθη ο Ιησούς εις τους ακολούθους του αν εδιώκοντο για το όνομά του, απεδείχθη αληθινή και ήταν μια αιτία χαράς γι’ αυτούς. Θα αποδειχθή αληθινή όταν λάβουν την αμοιβή τους στους νέους ουρανούς και στη νέα γη, όπου κατοικεί δικαιοσύνη.—2 Πέτρ. 3:13.