Ήμουν Αιχμάλωτος του Ανατολίτικου Χορού

Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στην Κεϋλάνη

Η ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΗ μουσική έχει να διηγηθή πολλά. Αλλά ο χορός λέγει πολλά που μόνη της η μουσική δεν μπορεί να πη. Αποδίδει δόξα στους θεούς και στους αξιοσεβάστους ανθρώπους· ομιλεί για τη δύναμι, την ομορφιά και τη λυγεράδα του ανθρωπίνου σώματος, ναι, γι’ αυτούς τους πόθους της καρδιάς. Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους για τους οποίους ο Ανατολίτικος χορός τράβηξε την προσοχή μου.

Όλα άρχισαν όταν σε πολύ νεαρή ηλικία άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα χορού Δυτικού Μπαλλέτου. Αυτό ήταν συναρπαστικό. Όλος μου σχεδόν ο χρόνος απερροφάτο στην καλλιέργεια της τέχνης του χορού.

Εκμάθησις και Εκτέλεσις Ανατολικών Χορών

Μια μέρα δόθηκε ένα ρεσιτάλ χορού Ανατολίτικου τύπου. Με τη συναρπαστική γλώσσα των χειρονομιών και των κινήσεων του σώματος, ο Ανατολίτικος χορός αιχμαλώτισε το ενδιαφέρον μου. Αν και ο πατέρας μου είχε προσηλυτισθή από κάτι Μεθοδιστές ιεραποστόλους και η μητέρα μου ήταν Αγγλικανή, εγώ είχα παραμείνει Σινχαλέζα, ένα κορίτσι της Ανατολής. Και μήπως δεν είχε η Ανατολή έναν πολύ αρχαιότερο πολιτισμό και κληρονομιά από τη Δυσι;

Έτσι, αφού τελείωσα την κοσμική μου εκπαίδευσι και υπερνίκησα πολλή εναντίωσι από την οικογένειά μου, ξεκίνησα να ειδικευθώ στους διαφόρους τύπους χορούς στην Κεϋλάνη και την Ινδία. Σε μικρή ηλικία πήρα δίπλωμα για τον Καντυανό χορό στην Κεϋλάνη. Ο Καντυανός χορός είναι ο χορός που έχει κάμει πασίγνωστη την Κεϋλάνη. Η Κάντυ είναι μια ωραία πόλις φωλιασμένη στους λόφους της Κεϋλάνης. Ήταν η τελευταία πρωτεύουσα των Σινχαλέζων βασιλέων. Αυτοί οι βασιλείς ενυμφεύοντο πριγκίπισσες από τη Νότια Ινδία. Έτσι αυτές συνέβαλαν πολύ στη μεταφορά αυτών των χορών, μαζί με την επιρροή της Ινδουιστικής θρησκείας των, στην Κεϋλάνη.

Κατόπιν συνέχισα τις σπουδές μου στην Ινδία όπου πήρα δίπλωμα για τον χορό Μπαράτα Νάτγια, και ήμουν η πρώτη Σινχαλέζα και η πρώτη «Χριστιανή» που το κατώρθωσα. Ο Μπαράτα (που σημαίνει «Ινδία») Νάτγια («χορός») Σάσθρα («επιστήμη») λέγεται ότι είναι η αρχή όλων των μορφών χορού της Ανατολής. Είναι γνωστός ως η υπέρτατη ουσία των τεσσάρων βέδας, των ιερών Ινδουιστικών συγγραμμάτων. Είναι μια εξαιρετικά εξελιγμένη και δύσκολη τεχνική, επειδή ενσωματώνει όλες τις μορφές τής τέχνης του χορού. Είναι πλούσια σε εκφράσεις του προσώπου, σε χειρονομίες των χεριών και των βραχιόνων και σε ρυθμικές κινήσεις. Χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με πολλούς ύμνους αίνου στους Ινδουιστικούς θεούς.

Είχα πράγματι εντυπωσιασθή από τη μεγάλη έκτασι στην οποία οι θρησκείες της Ανατολής είχαν ενσωματώσει τον χορό στις ιεροτελεστίες τους. Γιατί κι’ εμείς οι Χριστιανοί να μη μπορούμε να κάνωμε το ίδιο; Απορούσα. Γιατί να μη αναμίξωμε στη Χριστιανοσύνη τα πράγματα της δικής μας Σινχαλέζικης φυλής, κληρονομιάς και πολιτισμού; Το Εθνικό Χριστιανικό Συμβούλιο της Κεϋλάνης καταπιάσθηκε με τις προσπάθειές μου προς αυτή την κατεύθυνσι και πολύ βοήθησαν σ’ αυτό οι στενοί δεσμοί μου με την Y.M.C.A (Χ.Α.Ν.). Με τη βοήθεια και προστασία αυτών πήγα σε άλλα νησιά, δίνοντας διαλέξεις και ρεσιτάλ.

Στο 1957 είχα προσκληθή να λάβω μέρος στα προγράμματα της Ημέρας του Πολιτισμού του Πανεπιστημίου των Ηνωμένων Χριστιανών του Τόκιο. Επισκέφθηκα πολλά μέρη στην Ιαπωνία. Μέσω ενός φίλου του πατέρα μου είχα προσκληθή στο Αυτοκρατορικό Οικογενειακό Μουσικό Τμήμα, όπου συνάντησα την Πριγκήπισσα Τσικίμπου και την πριγκίπισσα Μικάζα, που γοητεύθηκαν από το ρεπερτόριο των χορών που εξετέλεσα στην τηλεόρασι.

Ο χορός μ’ όλη την εξέχουσα θέσι και τη φήμη που μου έφερνε, έφθασε να σημαίνη το παν στη ζωή για μένα. Ζούσα για τον Ανατολίτικο χορό. Μέχρι τον Ιούνιο του 1961 η ζωή για μένα ήταν ένα μεγαλειώδες γλυκό τραγούδι. Δεν μ’ ένοιαζε για τίποτα στον κόσμο, καθώς ήμουν τόσο απασχολημένη με τον χορό, με τη σχολή του χορού και τα θρησκευτικά δράματα. Λόγω τής θρησκευτικής μορφής, ενόμιζα τώρα ότι δεν έδινα μόνο την τέχνη μου αλλά και το περισσότερο από τη ζωή μου στην υπηρεσία του Θεού.

Μαθαίνοντας Κάτι Σπουδαιότερο από τον Χορό

Τότε ξαφνικά υπήρξα το θύμα μιας τραγωδίας. Αυτό με άφησε να παραπαίω σε μαύρα σύννεφα θλίψης, γεμάτα απογοήτευσι. Ήμουν πεπεισμένη ότι ο Θεός ζούσε, αλλά πού μπορούσα να τον βρω; Σε ποιον μπορούσα να στραφώ για βοήθεια;

Τότε ήλθε μια πολύ έμπιστη φίλη που την γνώριζα από μικρή. Πόσο ενισχυτικές ήσαν οι τίμιες σκέψεις της και η συμπαθητική της κατανόησις! Απέβλεπα σ’ αυτήν για πρακτική βοήθεια και συμβουλή αλλ’ όχι για πνευματική ενίσχυσι και καθοδήγησι. Γιατί; Διότι μόλις πρόσφατα είχε εγκαταλείψει την εκκλησία. Έτσι προτιμούσα ν’ αναζητώ τέτοια βοήθεια από τους πολλούς εκκλησιαστικούς λειτουργούς που γνώριζα τόσο καλά. Αλλ’ όλα χωρίς κανένα όφελος. Αλλ’ ακόμη πολύ λίγο πρόσεχα τα εδάφια της Γραφής που μου διάβαζε με τόση εμμονή η φίλη μου.

Μια μέρα η φίλη μου μού εξήγησε ότι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά θα είχαν μια συνέλευσι, και με παρεκάλεσε να παρευρεθώ. Συμφώνησα, αλλά ήμουν πολύ προκατειλημμένη και δεν έμαθα πολλά από τη συνέλευσι. Ύστερ’ από λίγο η μητέρα μου ασθένησε βαριά. Ενώ βρισκόμουν στο σπίτι και την περιποιόμουν, ήλθαν στο σπίτι δυο παιδιά και μου προσέφεραν ένα περιοδικό Η Σκοπιά που είχε ένα άρθρο με τίτλο «Ο Χριστιανικός Κόσμος Παραμέλησε τις Υποχρεώσεις του Απέναντι του Θεού.» Αυτό διήγειρε την όρεξί μου, και με τη στοργική βοήθεια της φίλης μου άρχισα να μαθαίνω τι διδάσκει πραγματικά η Γραφή. Κάθε νέο σημείο το έλεγα στους λειτουργούς, με τη βεβαιότητα ότι θα εκτιμούσαν τις Γραφικές αλήθειες που μάθαινα. Δεν συνέβη όμως αυτό. Αντί γι’ αυτό μου απηύθυναν φοβερές προειδοποιήσεις, όπως, «Μην έχης καμμιά σχέσι μ’ αυτούς.»

Καθώς η γνώσις μου ηύξανε, τα μάτια μου άνοιξαν ώστε να δω ότι αυτοί οι συκοφάντες και όχι οι Μάρτυρες ήσαν εκείνοι που δεν ήσαν αληθινοί Χριστιανοί. Γρήγορα απελευθερώθηκα από την ψεύτικη θρησκεία. Αλλά τι έγιναν οι χοροί μου; Τώρα υπήρχε κάτι πολύ πιο σημαντικό στη ζωή μου—το κήρυγμα του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού που είναι η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητος. Βρήκα ότι ο χορός δεν καταδικάζεται στη Γραφή, αλλ’ ότι τα πολλά πράγματα που έχει δανεισθή από τις Βαβυλωνιακές θρησκείες και οι χοροί που υμνούν άλλους θεούς και ανθρώπους δεν είναι κατάλληλα για τους αληθινούς Χριστιανούς.

Αν και δεν είμαι πια αιχμάλωτη των Ανατολίτικων χορών, διδάσκω λίγο χορό για να έχω κάποιο εισόδημα ώστε να συντηρούμαι ενώ ασχολούμαι στη Χριστιανική διακονία. Το να διδάσκει κανείς στους ανθρώπους την αλήθεια από τον Λόγο του Θεού μπορεί να οδηγήση σε αιώνια ζωή στη νέα τάξι του Θεού. Η εκμάθησις Ανατολίτικων χορών ποτέ δεν μπορεί να το κάμη αυτό. Εκείνοι τους οποίους βοήθησα να μάθουν την αλήθεια του Θεού μού έγιναν πολύ πιο στενοί και πιστοί σύντροφοι απ’ εκείνους τους οποίους εδίδαξα να χορεύουν. Πραγματικά απολαμβάνω μια ικανοποίησι και ελευθερία άγνωστη ώς τώρα.