Είμαι ένας Ιθαγενής της Αυστραλίας

Όπως ελέχθη στον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στην Αυστραλία

ΕΙΜΑΙ ένας ιθαγενής της Αυστραλίας. Το όνομά μου είναι Γουαργουίρα. Στη χώρα μας, για να διακρινώμεθα από την πρώτη γενεά αποίκων που τους ονομάζομε «Νέους Αυστραλούς,» χρησιμοποιούμε τον όρο «Ντίνκουμ Όσσι» για τους πολίτες που έχουν γεννηθή στη χώρα. Εγώ είμαι ένας «Ντίνκουμ Όσσι.»

Σε εμφάνισι μοιάζω πολύ με άλλους ιθαγενείς, διότι αν και είμεθα πολλές φυλές έχομε μια προέλευσι. Το σχήμα του κεφαλιού μας είναι μακρύτερο από πολλούς άλλους, με μέτωπο που κλίνει προς τα πίσω και φρύδια που προεξέχουν. Τα μαλλιά μας είναι σγουρά, τα ρουθούνια μας πλατειά και το στόμα μας μεγάλο με άσπρα δόντια. Είμεθα μετρίου αναστήματος, αλλά τα άκρα μας είναι μακρά και λεπτά. Το χρώμα του δέρματος είναι σκούρο καφέ. Οι άνθρωποι λέγουν ότι αυτοί που μας μοιάζουν περισσότερο είναι η άγρια φυλή Βέντα της Κεϋλάνης και οι ορεινές φυλές της Ινδίας.

Ζω σ’ ένα απλό πλίθινο σπίτι, αλλά οι πρόγονοί μου δεν ζούσαν έτσι. Σ’ αυτό καθώς και σ’ άλλα πράγματα έχομε αλλάξει. Γι’ αυτό, μας έρχεται συχνά ο πόθος να πάμε όπως το λέμε σε «περιπλάνησι.» Όταν μας καταλάβη η επιθυμία, τότε αφήνομε τα σπίτια μας και πηγαίνομε στη ζούγκλα για να ζήσωμε έξω στο ύπαιθρο όπως έκαναν οι πατέρες μας.

Ο λόγος γι’ αυτή την παρόρμησι είναι ότι στο νου κάθε ιθαγενούς υπάρχει αυτό που ονομάζομε «παλιό καλό καιρό,» που σημαίνει τη φυλετική μας ιστορία και τους παλιούς τρόπους ζωής. Φαίνεται ότι μέσα μας γεννιέται μια νοσταλγία για τις μέρες του «παλιού καλού καιρού» μας. Πριν αποβιβασθή στο Μπότανυ Μπαίυ ο πλοίαρχος Κουκ, ζούσαμε μια ζωή πολύ διαφορετική από τη σημερινή—μια σκληρή ζωή, αλλά ελεύθερη ζωή. Με αμοιβαία διευθέτησι η φυλή μου και άλλες φυλές κατείχαν εκτάσεις που ήσαν απ’ όλους σεβαστές. Υπήρχαν όρια αλλά δεν τα ασχήμιζαν φράχτες και πύλες. Μέσα στην περιοχή κάθε φυλής υπήρχαν «ιεροί» τόποι που για μας ήσαν ό,τι είναι το Παρίσι για τους Γάλλους ή το Λονδίνο για τους Βρεττανούς.

Δεν είναι όμως όλα μας τα όνειρα ευτυχισμένα. Μέσα σ’ αυτά υπάρχουν και αναμνήσεις τρομερών αγριοτήτων. Όταν οι Ευρωπαίοι εγκατεστάθησαν στη χώρα, αγνόησαν τα εδαφικά μας δικαιώματα και βάλθηκαν να μας εξοντώσουν. Βαθμιαίως καταντήσαμε στο επίπεδο δούλων στην ίδια μας τη χώρα. Ακόμη και πρόσφατα το 1942 ενώ, τι ειρωνεία, η Αυστραλία ήταν σε πόλεμο με τον Χίτλερ για το ζήτημα της γενοκτονίας, ένα κοινοβουλευτικό μέλος στη Δυτική Αυστραλία υπεστήριξε: «Θα είναι μια ευτυχισμένη ημέρα για τη Δυτική Αυστραλία και την Αυστραλία γενικά όταν οι ιθαγενείς και τα καγκουρώ εξαφανισθούν. . . . Στον χειρισμό αυτού του ζητήματος κάθε νοσηρός συναισθηματισμός θα πρέπει να εκλείψη. Έφθασε ο καιρός για δραστική και θετική ενέργεια.»

Για πιο ευτυχισμένες αναπολήσεις πρέπει να γυρίσωμε πίσω πριν από την άφιξι των Ευρωπαίων. Αγαπούσαμε τη γη μας και την φροντίζαμε με αγάπη, αλλά είχαμε τον δικό μας τρόπο να το κάνωμε αυτό. Επί παραδείγματι, δεν μαντρώναμε τα ποίμνια ή τα καγκουρώ. Δεν είχαμε τρακτέρ ή άροτρα. Οι μέθοδοί μας ήσαν πιο κατάλληλες για τις ανάγκες μας.

Μια Πλούσια Γνώσις της Φύσεως

Ταξιδεύαμε γύρω στην περιοχή μας μαζεύοντας ό,τι φύτρωνε μόνο του και μερικές φυλές διασκορπίζονταν καθώς το έκαναν αυτό. Ο νους μας έτρεχε πάντοτε στην προσεχή επίσκεψί μας σε μια περιοχή. Ήταν προς το συμφέρον μας να διατηρούμε αυτά που θα μας εξυπηρετούσαν στην επόμενη επίσκεψί μας. Χαράζαμε τα υδροφόρα δένδρα, αλλά κατόπιν τα βουλώναμε προσεκτικά· σκάβαμε τρύπες για νερό, και κατόπιν τις σκεπάζαμε με άμμο για να εμποδίσωμε την εξάτμισι· φονεύαμε ζώα για να φάμε, αλλά ποτέ ζώο με το μικρό του· ψαρεύαμε, αλλά τον καιρό της αναπαραγωγής δεν πειράζαμε τα ψάρια.

Έτσι μ’ αυτές τις μεθόδους, που ήσαν χαρακτηριστικές του δικού μας τρόπου ζωής, φροντίζαμε τη γη μας. Είναι αλήθεια ότι δεν συγκεντρώναμε τεράστιες συγκομιδές όπως γίνεται σήμερα, αλλ’ ό,τι προμηθευόμαστε ήταν εξαιρετικά θρεπτικό και διαρκώς φρέσκο.

Η επιτυχία των μεθόδων μας εξηρτάτο από τη σημαντική γνώσι και επιδεξιότητα. Η επιβίωσίς μας εξηρτάτο από την αποθήκευσι στον καλό εκείνον καιρό μιας πλούσιας γνώσεως της φύσεως. Κυττάξτε εδώ τι λέγει αυτό το βιβλίο (Ο Αυστραλός Ιθαγενής, υπό Α. Π. Έλκιν, στην Αγγλική) πάνω σ’ αυτό το σημείο: «Η φύσις είναι για τον ιθαγενή ένα σύστημα όπου τα φυσικά είδη και τα φαινόμενα σχετίζονται ή συνδυάζονται στον χώρο και τον χρόνο. Η εμφάνισις ενός αντικειμένου, επί παραδείγματι ενός . . . πτηνού άνθους ή εντόμου έγινε, ύστερ’ από παρατηρήσεις στη διάρκεια των αιώνων, το σημείον ότι έρχεται βροχή, ότι περνούν ψάρια, ότι κάποιο ιδιαίτερο ζώο ή ερπετό γρήγορα θα αφθονή, ότι ήρθε η ώρα να σκάψουν για να βγάλουν τις γλυκοπατάτες ή τα αράπικα φυστίκια ή ότι ωρισμένα φρούτα είναι ώριμα. . . . Τα κίτρινα φύλλα της ακακίας είναι σημάδι ότι όπου νάναι οι αγριόχηνες θα περάσουν από τους ετήσιους δρόμους των, πάνω από τα γιγάντια λευκάδενδρα από βάλτο σε βάλτο για να φάνε τους βολβούς από τα νούφαρα. Έτσι οι άνδρες κατασκεύαζαν εξέδρας στα κλαδιά διαλεγμένων δέντρων και περιμένοντας μιμούνταν το κρώξιμο των αγριοχηνών, οι οποίες τότε έκαναν μια στροφή και κάθονταν στο δέντρο. Αλλά καθώς κάθονταν, τις κτυπούσαν και τις έρριχναν στη γη με ραβδιά που πετούσαν εύστοχα και τις αποτελείωναν οι άνδρες που βρίσκονταν κάτω από το δέντρο.»

Δυστυχώς πολλές απ’ αυτές τις επιδεξιότητες έχουν χαθή σήμερα. Πάρτε παράδειγμα την τέχνη της ιχνηλασίας (παρακολουθήσεως των ιχνών). Είναι αλήθεια ότι η αστυνομία χρησιμοποιεί ακόμη ιθαγενείς για να βρη από τα ίχνη τους άτομα που χάθηκαν στη ζούγκλα, αλλά οι καλοί ιχνηλάτες γίνονται γρήγορα πιο σπάνιοι. Αλλά πίσω στον παλιό καλό καιρό η ζωή μας εξηρτάτο απ’ αυτό. Τα παιδιά από τη βρεφική ηλικία διδάσκονταν να εξετάζουν το έδαφος λεπτομερώς και να διαβάζουν την ιστορία που είχε να αφηγηθή, και το έκαναν τόσο εύκολα όσο εύκολα ο γυιος μου διαβάζει σήμερα τα σχολικά του βιβλία. Στην εφηβική μας ηλικία μπορούσαμε να σας πούμε την ιστορία για οποιοδήποτε τμήμα γης, ακόμη και του σκληρού βράχου—ποιος άνθρωπος, ζώο ή ερπετό είχε περάσει από εκεί και πότε. Τα ίχνη που είχε αφήσει ένα άτομο, είτε το γνωρίζαμε προηγουμένως είτε όχι, μπορούσαν να μας πουν πολλά γι’ αυτόν· αν ήταν ψηλός ή κοντός, παχύς ή αδύνατος, άνδρας ή γυναίκα, άρρωστος ή υγιής, λευκός ή ιθαγενής. Καθώς τα παρακολουθούσαμε μπορούσαμε ν’ αφηγηθούμε τι είχε κάμει στο δρόμο του.

Η παρακολούθησις των ιχνών απαιτούσε σημαντική υπομονή και αντοχή. Μπορούσαμε να παρακολουθούμε τα ίχνη ενός ζώου όλη την ημέρα, και το βράδυ να σταματήσωμε για ύπνο και να ξαναρχίσωμε την επόμενη μέρα έως ότου φθάναμε στο θήραμά μας. Αν λόγω απροσεξίας μας το ζώο αντιλαμβανόταν την παρουσία μας και απομακρυνόταν με πηδήματα, τότε αρχίζαμε πάλι από την αρχή έως ότου φθάναμε επί τέλους σε απόστασι βολής ακοντίου. Νομίζετε ότι θα μπορούσατε να το κάμετε αυτό; Πόσες φορές δεν διαβάζαμε στις εφημερίδες για ανθρώπους που θα είχαν πεθάνει στην άνυδρη ζούγκλα αν δεν είχαμε αυτή την επιδεξιότητα;

Πηγαίνοντας στη «Ζούγκλα»

Είπα «άνυδρη» ζούγκλα, αλλ’ αυτό ισχύει μόνο για τους νέους Αυστραλούς. Εμείς οι ιθαγενείς γνωρίζομε ότι το νερό υπάρχει εκεί και επίσης πώς να το βρούμε. Αυτό είναι άλλη μια από τις παλιές μας επιδεξιότητες. Θα σας πείραζε να έλθετε να «κάμετε ένα γύρο» μαζί μου και να μου επιτρέψετε να σας δείξω τον τρόπο; Βλέπετε εκείνη την πράσινη απόχρωσι ανάμεσα στο πιο σκούρο χορτάρι; Μπορώ να μαζέψω νερό εκεί με τη βοήθεια του ραβδιού μου εκσκαφής. Αν χαράξω αυτό το δένδρο, θα τρέξη έξω νερό. Κάτω από την ηλιοκαμένη εκείνη λάσπη υπάρχουν βάτραχοι που αποθηκεύουν νερό. Οι ρίζες αυτής της ευκαλύπτου, όταν πιεσθούν, βγάζουν νερό. Αν σκάψω αρκετά βαθειά σ’ εκείνο το ξερό ρυάκι θα βρω νερό. Έτσι, όπως βλέπετε, υπάρχει νερό παντού τριγύρω μας σ’ αυτή την ξερή γη, αν γνωρίζετε πώς να το βρήτε.

Πράγματι, υπάρχει και τροφή και ποτό, αλλά πρέπει να γνωρίζετε πού υπάρχει. Ένας σύγχρονος ανθρωπολόγος κατέγραψε είδη τροφίμων για τους ιθαγενείς σε μια μικρή περιοχή ως εξής: 18 θηλαστικά και μαρσιποφόρα, 19 πτηνά, 11 ερπετά, 6 ρίζες με νερό, 17 σπόρους, 3 λαχανικά, 10 φρούτα, εκτός από τα πολλά υδρόφυτα, μανιτάρια και αυγά. Πιθανόν η εκλογή των τροφών μας και οι μέθοδοι μαγειρεύματος να μη σας αρέσουν. Τα γούστα διαφέρουν, όπως λέγουν οι άνθρωποι. Ύστερ’ από μια μακρά, κουραστική μέρα που δαπανήθηκε οδοιπορώντας και κυνηγώντας, τι απόλαυσις είναι να γευματίζη κανείς με τρυφερό κρέας καγκουρώ, με παχειές σαύρες που έχουν αργοψηθή επάνω στην άμμο ή σ’ ένα πήλινο φούρνο, μαζί με φρεσκομαζεμένα μούρα, ωμή σαλάτα και ανάλογους σπόρους! Είναι νοστιμώτατα. Και το πιο σπουδαίο, είναι γεμάτα θρεπτικές ουσίες που είναι τόσο αναγκαίες για τη δραστήρια ζωή μας.

Στην «περιπλάνησί» μας δεν έχομε ανάγκη από σπίτια. Στο φιλικό κλίμα της Αυστραλίας τα σπίτια δεν είναι αναγκαία. Στην πραγματικότητα είναι ένα παθητικό, διότι μας καθηλώνουν σ’ ένα σημείο όπου η τροφή και το νερό γρήγορα θα εξαντλούνταν. Ούτε μεταφέρομε σκηνές. Η ζωή μας ως κυνηγών απαιτεί να ταξιδεύωμε ελαφροί. Έτσι εκτός των αναγκαίων—ασκών για νερό, ράβδων για άναμμα φωτιάς και εργαλείων, που τα μεταφέρουν οι γυναίκες—οι άνδρες βαστάζουν μόνο ακόντια και μπούμεραγκς. Στη διαδρομή η φυλή προχωρεί βάσει καθωρισμένου σχεδίου. Εμείς οι άνδρες πηγαίνομε εμπρός αραιά διασκορπισμένοι, ενώ τα μάτια μας ερευνούν το έδαφος για φρέσκα ίχνη. Μακρυά πίσω έρχονται οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι. Όλοι τηρούν απόλυτη ησυχία. Ακόμη και τα μωρά που αρχίζουν να περπατούν δεν πατούν ούτε ένα ξερό κλαδάκι ή φύλλο, ούτε βγάζουν κανένα ψίθυρο. Μην ξεχνάτε ότι ένας ήχος είναι αρκετός για να πάμε στο κρεββάτι νηστικοί. Συνεννοούμεθα χρησιμοποιώντας μια καλά ανεπτυγμένη γλώσσα νευμάτων. Πράγματι, οι βασικές λέξεις έχουν αντίστοιχα νεύματα παντού σ’ όλες τις φυλές. Θα μπορούσατε να μιλήσετε σε άτομα των οποίων δεν γνωρίζετε τη γλώσσα;

Η οδοιπορία δεν γίνεται πάντοτε την ημέρα. Για να διατηρήσωμε την υγρασία του σώματος και να παγιδεύσωμε το νυκτόβιο καγκουρώ μπορεί να ταξιδεύωμε τη νύχτα. Όταν έρθη η ώρα να κατασκηνώσωμε, τότε κατασκευάζεται γρήγορα ένα «σπίτι» από κλαδιά για να μας προστατεύη από τον ψυχρό άνεμο τη νύχτα και από τον καυτό ήλιο την ημέρα. Ανάβομε μια υπαίθρια φωτιά και η κατοικία είναι έτοιμη.

Αυτό μας φέρνει στο ζήτημα του ανάμματος της φωτιάς. Στην οδοιπορία τα ραβδιά μας για το άναμμα προφυλάγονται προσεκτικά από την υγρασία. Δήτε αυτό το ραβδί που είναι σαν μυτερό μολύβι και αυτή τη σανίδα που είναι τρυπημένη με ελαφρά καμμένες τρύπες. Κυττάξτε τώρα. Βάζω τη μύτη του «μολυβιού» σε μια απ’ αυτές τις τρύπες και το περιστρέφω γρήγορα μεταξύ των παλαμών μου, πιέζοντάς το σταθερά προς τα κάτω, και ιδέτε πόσο γρήγορα το προσάναμμα αρχίζει να καίγεται. Μόλις πέσουν οι σπίθες, σ’ αυτό το ξερό προσάναμμα και φυσήσω ελαφρά, η φωτιά άναψε. Γίνεται σχεδόν τόσο γρήγορα όσο ν’ ανάψη κανείς ένα σπίρτο. Θα καθήσετε μαζί μας για δείπνο; Έχομε πάπια, παχειές κάμπιες, αυγά, φαγώσιμες ρίζες και θα τελειώσωμε με μούρα που μάζεψαν τα παιδιά.

Το Μπούμεραγκ

Απορείτε πώς πιάσαμε αυτές τις πάπιες; Θα σας εξηγήσω. Αλλά για να το κάμω αυτό θα πρέπει πρώτα να σας περιγράψω τα κυνηγετικά μας όπλα και τις μεθόδους. Ας αρχίσω με το μπούμεραγκ. Έχετε ποτέ σκεφθή πόση ακρίβεια έχει αυτό το όργανο; Κανένας οπλοποιός δεν κατασκεύασε ποτέ ένα όπλο πιο επιδέξια απ’ ό,τι εμείς σχεδιάζομε το μπούμεραγκ. Το σχετικό μήκος των λεπίδων, η γωνία καμπής, το εν είδει έλικος στρίψιμο και η κυρτή άνω επιφάνεια: οποιοδήποτε λάθος θα μπορούσε να καταστρέψη το τελικό προϊόν. Η Αυστραλιανή Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Οι μαθηματικοί έχουν δείξει ότι μια ελαφρά αλλαγή στο σχήμα του επανερχομένου μπούμεραγκ—στην αναλογία μεγέθους, συστροφής και στρογγυλεύματος—όλα θα προκαλούσαν αντίστοιχες αλλαγές στην πτήσι του που μπορούν ν’ αποδειχθούν από μαθηματικές εξισώσεις.»

Πιθανόν ν’ απορήτε πώς κατασκευάζομε ένα τόσο ακριβές όπλο αφού δεν έχομε σχεδιαστήρια ή όργανα ακριβείας. Το σχέδιό του βρίσκεται, σαν να λέμε στο μυαλό μας, και το μάθαμε από την παιδική ηλικία. Τα μόνα εργαλεία που χρησιμοποιούμε στη διαμόρφωσί του είναι σκαρπέλο φτιαγμένο από το δόντι κάποιου ζώου, ένα τούλα ή καλέμι φτιαγμένο από μια φλούδα χαλαζία με καλοφτιαγμένη κυρτή τη μια άκρη που εργάζεται, και κομμάτια από πυρόλιθο και πέτρα για τη λείανσι. Κι εν τούτοις πόσο καλοζυγισμένο είναι το τελειωμένο εργαλείο! Θα μπορούσατε να κάμετε ένα μπούμεραγκ; Ή να ρίξετε ένα;

Γνωρίζατε ότι υπάρχουν δύο είδη μπούμεραγκ; Ή ότι το επανερχόμενο μπούμεραγκ δεν είναι αυτό με το οποίο κτυπάμε το κυνήγι; Για το κυνήγι χρησιμοποιούμε μόνο τον δεύτερο τύπο, το εκτοξευόμενο ακόντιο. Αυτό είναι εξίσου προσεκτικά φτιαγμένο και παρόμοιο σε σχήμα, αλλά οι λεπίδες είναι επίπεδες που το καθιστούν αθόρυβο. Αν ήταν θορυβώδες, το καγκουρώ που βόσκει θα άκουγε την προσέγγισί του. Το στριφογύρισμα είναι τόσο γρήγορο ώστε είναι θανατηφόρο μέχρι διακόσιες γυάρδες. Τον περιστρεφόμενο τύπο τον χρησιμοποιούμε μόνο για αθλητικά αγωνίσματα και μόνο για ένα κυνηγετικό σκοπό—να πιάσωμε την πονηρή πάπια που έχομε για δείπνο.

Αυτά τα έξυπνα πουλιά βάζουν φρουρούς καθώς τρώγουν, γι’ αυτό χρειάζεται στρατηγική. Μια ομάς κυνηγών διασκορπίζεται και σέρνονται προσεκτικά ως την άκρη του νερού, όπου ένας απ’ αυτούς εκσφενδονίζει ένα μπούμεραγκ επάνω από το νερό. Ο ήχος των περιστρεφομένων λεπίδων του μοιάζει με το φτερούγισμα του κυνηγετικού γερακιού. Ηχεί συναγερμός, οι πάπιες πετούν επάνω και είναι τώρα εύκολοι στόχοι για τα εκτοξευόμενα ακόντιά μας. Μ’ αυτόν, λοιπόν, τον τρόπο πιάσαμε την πάπια για το βραδυνό μας φαγητό.

Η ικανότης μας να σχεδιάζωμε και να κατασκευάζωμε το μπούμεραγκ τράβηξε το ενδιαφέρον άλλων εθνών, αλλ’ αυτό είναι μια μόνο από τις επιδεξιότητές μας. Στον παλιό καιρό μας έχομε αποθηκεύσει μια τεράστια μάθησι για τη φύσι. Μάθαμε τις συνήθειες των ζώων, γνωρίζομε και μιμούμεθα τις κραυγές τους, προβλέπομε την κατεύθυνσι του ανέμου, φτιάχνομε και ρίχνομε λεπτά αλιευτικά καμάκια, μετατρέπομε δέρματα ή ξύλο σε υδατοστεγή ασκιά για νερό, παγίδες ψαριών, κάνομε σχεδίες ή κουφώνωμε ένα κορμό δέντρου για κανώ. Μπορούμε να συγκαλύπτωμε τις οσμές του σώματος με λάσπη, να καμουφλάρωμε τον εαυτό μας με κλαδιά, και αν το θήραμα κυττάζη προς το μέρος μας, μπορούμε να ακινητοποιηθούμε σε μια στιγμή.

Δεν Είμεθα Προϊόν Εξελίξεως

Μήπως απορείτε γιατί εφιστώ την προσοχή σας στις ικανότητές μας; Σας παρακαλώ μη με παρεξηγήτε· δεν το κάνω για να καυχηθώ. Το κάνω διότι υπάρχει μια διαδεδομένη θεωρία, που συνδέεται με την αθεϊστική εξέλιξι, ότι εμείς οι ιθαγενείς Αυστραλοί είμεθα ένα είδος υπολείμματος του «ελλείποντος κρίκου.» Θα έχετε δη εκείνες τις εξαιρετικά φανταστικές εικόνες των ανθρώπων των σπηλαίων, που είναι μισοί άνθρωποι και μισοί κτήνη, με ικανότητες που μόλις ξεχωρίζουν από τα ζωώδη ένστικτα. Αυτά τα πλάσματα ποτέ δεν υπήρξαν έξω από τις σελίδες των ψευτοεπιστημονικών βιβλίων. Αλλ’ επειδή εμείς οι ιθαγενείς δεν κτίζομε σπίτια, στεγαζόμεθα σε σπηλιές και δεν χρησιμοποιούμε μηχανήματα, οι άνθρωποι αυτοί προσπαθούν ν’ αποδείξουν ότι συγγενεύομε στενά μ’ αυτά τα πλάσματα. Ρωτάτε αν αυτό μας αναστατώνει; Βεβαίως μας αναστατώνει.

Το σημείο που θέλω ν’ αποδείξω είναι το εξής. Η διαφορά μεταξύ των φαινομενικά πολύ καθυστερημένων λαών και των πιο προηγμένων είναι ζήτημα ευκαιρίας. Τα τυπογραφικά πιεστήρια βοήθησαν άλλα έθνη να συσσωρεύσουν τεράστιες γνώσεις σε βιβλιοθήκες, ενώ εμείς μόνο στη φαντασία μας. Όσοι ισχυρίζονται ότι, λόγω της προηγμένης των τεχνολογίας, τα έθνη αυτά βρίσκονται σε υψηλότερο στάδιο εξελίξεως, πλανώνται. Δεν μπορούμε να συναγωνισθούμε τη συσσωρευμένη γνώσι τους, μπορούν όμως αυτοί να φθάσουν τη δική μας; Πράγμα που αποδεικνύει το σημείο μου: οι ικανότητες των διαφόρων λαών, διωχετεύθηκαν σε διαφορετικούς τομείς, ανάλογα με τις ανάγκες τους.

Πριν από μερικά χρόνια δημοσιεύθηκε ένα άρθρο. Έλεγε για κάποιο Αφρικανικό μωρό κοριτσάκι που το είχε εγκαταλείψει μια φυλή ανθρωποφάγων και είχε διασωθή από Αμερικανούς και κατόπιν μορφώθηκε στην Αμερική. Στο κολλέγιο συναγωνιζόταν και περνούσε τις συμμαθήτριές της. Σημασία δεν έχει ο τόπος γεννήσεως, αλλά η ευκαιρία.

Λέγουν ότι ένας λαός μπορεί να μετρηθή από την περιπλοκότητα της γλώσσας του. Έτσι ας ρίξωμε μια ματιά στις γλώσσες μας. Μολονότι τώρα ανέρχονται σε πεντακόσιες, προέρχονται από μια μοναδική πηγή. Σας αφηγήθηκα πώς ακόμη συνεννοούμεθα με γλώσσα νευμάτων, αλλά η γλώσσα που μιλάμε είναι πολύ περίπλοκη. Η γραμματική, το συντακτικό και το λεξιλόγιο όλα ποικίλλουν. Ενώ η Αγγλική έχει έξη πτώσεις ονομάτων, μερικά από τα δικά μας ονόματα έχουν εννέα πτώσεις. Άλλα ονόματα έχουν τρία γένη, ενώ η Γαλλική έχει δύο. Οι Άγγλοι κλίνουν το ρήμα σε έξη πρόσωπα, ενώ εμείς το κλίνομε σε ένδεκα.

Το Κοινωνικό μας Σύστημα

Αλλά μήπως η αγωγή μας και ο πολιτισμός που οικοδομήσαμε δεν αξίζουν επίσης σεβασμό; Μολονότι κάθε φυλετική περιοχή είχε καθωρισμένα όρια, εν τούτοις αυτό δεν εμπόδιζε τις διαφυλετικές σχέσεις. Σε καιρούς ξηρασίας υπήρχε ανάγκη να μοιραζώμεθα τα αποθέματα νερού και τροφής. Οι σχέσεις διατηρούνταν με πρέσβεις που κρατούσαν ένα είδος κοντού με το τοτέμ της φυλής τους που τους παρείχε την ιδιότητα του πρέσβεως. Εκείνος που κρατούσε τον κοντό είχε ελευθέρα είσοδο στις άλλες περιοχές, όπου θα διευθετούσε ανταλλαγές νυμφών, θα εξασφάλιζε την εισαγωγή τροφής και νερού, και άλλα. Έτσι εξασφαλίζονταν ειρηνικές σχέσεις.

Το κοινωνικό σύστημα μέσα σε κάθε φυλή ήταν ομοίως καλά τακτοποιημένο. Μερικές φορές η εξουσία ήταν πατριαρχική, μερικές φορές είχε τη μορφή ενός συμβουλίου πρεσβυτέρων. Μερικές φυλές περιφέρονταν γυμνές, αλλά οι ηθικοί κανόνες ήσαν υψηλοί. Κάθε άνδρας είχε το δικαίωμα να φονεύση με το δόρυ τόσο τη μοιχαλίδα σύζυγο όσο και τον εραστή της. Η εκπαίδευσις των παιδιών άρχιζε ενωρίς· τα κορίτσια μάθαιναν να ανιχνεύουν, να μαζεύουν και να μαγειρεύουν έντομα και σαύρες· τα παιδιά ν’ ανιχνεύουν, να κυνηγούν, να κάνουν και να χρησιμοποιούν εργαλεία και ν’ αποστηθίζουν φυλετικούς και διαφυλετικούς νόμους.

Για προσέξτε! Δεν ακούτε αυτόν τον θόρυβο; Είναι ο Φάντζιου που εξασκείται στο μέρος του για την αποψινή χορευτική παράστασι που πρόκειται σύντομα ν’ αρχίση. Ελάτε μαζί μου να την παρακολουθήσωμε.

Σ’ αυτούς τους χορούς πολλά από την ωραία εποχή μας είναι γραμμένα στο μυαλό της φυλής, διότι εδώ επαναλαμβάνονται νόμοι, έθιμα και μέθοδοι κυνηγιού. Επί παραδείγματι, ο χορός που αρχίζει τώρα είναι ένα μάθημα κυνηγιού. Πόσο έξυπνα αυτοί οι άνθρωποι μιμούνται τα καγκουρώ. Εκείνοι οι άλλοι είναι κυνηγοί που τα παρακολουθούν κρυφά. Απομιμήσεις φωνών πουλιών και ζώων προστίθενται στον χορό. Κυττάξτε πόσο προσεκτικά τα παιδιά παρακολουθούν και μαθαίνουν. Τώρα αφηγούνται ιστορία. Διηγούνται την ιστορία που η φυλή διασώθηκε από ένα μεγάλο κατακλυσμό που κατέστρεψε όλο το άλλο ανθρώπινο γένος. Στο χορό ενσωματώνονται επίσης και πρόσφατα γεγονότα. Κυττάξτε τώρα παριστάνουν την παραγωγή μιας κινηματογραφικής ταινίας που κάποτε είδαν να γίνεται. Κάθε χορός παριστάνει κάποιο δράμα, τραγωδία ή κωμωδία, που έχει όμως πάντοτε τις ρίζες του πίσω στην ιστορία της φυλής.

Πώς Φθάσαμε Εδώ

Όταν κάποιος μου προσέφερε μια Γραφή, μου προξένησε έκπληξι όταν είδα ότι και αυτή, επίσης, ομιλεί για τον μεγάλο κατακλυσμό που μόλις είδατε στον χορό. Με έβαλε σε σκέψεις πώς εμείς οι ιθαγενείς ταξιδέψαμε από τη μακρυνή Σενναάρ στην Αυστραλία. Απ’ ό,τι έχω διαβάσει κανένας δεν φαίνεται να γνωρίζη πραγματικά. Οι υποθέσεις είναι τόσες όσοι κι αυτοί που τις κάνουν! Εν τούτοις, ωρισμένα γεγονότα εξέχουν και πράγματι βοηθούν. Αυτά είναι ότι είμεθα Αριανής και όχι Νεγροειδούς καταγωγής· επομένως ήρθαμε από τον βορρά.

Πιθανόν οι πρόγονοί μου έφθασαν στις παραλίες της Αυστραλίας προχωρώντας από νησί σε νησί, και κατόπιν διασκορπίσθηκαν σ’ ολόκληρη την ήπειρο, προσαρμοζόμενοι σε κάθε τοποθεσία όπου εγκατεστάθηκαν και βαθμιαίως διαιρέθηκαν σε φυλές, ίδρυσαν τοπικά έθιμα, παρήγαγαν ποικιλίες στη βασική γλώσσα και ανέπτυξαν αμοιβαία όρια και περιοχές. Τη γνώσι και τις επιδεξιότητες που έφεραν μαζί τους τις προσήρμοσαν στο νέο περιβάλλον αποκτώντας περισσότερες με τον καιρό και με τις ανάγκες. Έγιναν ειδικοί στην επιβίωσι σε μια άνυδρη χώρα. Επειδή ήσαν τώρα αποκομμένοι από το ρεύμα της γενικής γνώσεως που έρρεε σε άλλες χώρες, οι περιστάσεις τούς διεμόρφωσαν στον τύπο που τους βρήκαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι άποικοι όταν έφθασαν το 1770 μ.Χ.

Τώρα συγκρούσθηκαν δυο πολιτισμοί εντελώς ανόμοιοι. Επειδή οι νεοαφιχθέντες είχαν άγνοια των ορίων των φυλών και των μεθόδων καλλιεργείας της γης μας, συνεπέραναν ότι η γη ήταν χωρίς ιδιοκτήτες και βάλθηκαν να εκμεταλλευθούν την ανακάλυψί τους. Στην αρχή ήμαστε ανεκτικοί, αλλ’ αναπόφευκτα ακολούθησε πόλεμος. Το τουφέκι αντιμετώπισε το δόρυ. Λίγο-λίγο η γη μας περιήλθε στους νεοαφιχθέντες, κι’ εμείς οι ιθαγενείς βρεθήκαμε απωθημένοι σε περιωρισμένες περιοχές. Είδαμε τα δάση μας να ερημώνωνται από την αξίνα, τη φωτιά και τους εκσκαφείς· είδαμε ωρισμένα είδη άγριων ζώων να εξαλείφωνται, και άλλα να πλησιάζουν την εξάλειψι. Ο κασμάς και το τρακτέρ συγκρούσθηκαν και το τρακτέρ νίκησε.

Νίκησε όμως πραγματικά; Στρέμματα γης είναι τώρα λεκάνες γεμάτες σκόνη· το χώμα της επιφανείας παρασύρεται στη θάλασσα· οι ποταμοί μολύνονται. Τα εντομοκτόνα υπονομεύουν την οικολογία των εντόμων, των πτηνών, των ζώων και τώρα απειλούν ακόμη και τον άνθρωπο. Όπως ακριβώς οι ιθαγενείς ζουν σε περιωρισμένες περιοχές, έτσι επίσης και πολλά είδη σπανίων πτηνών και ζώων υπάρχουν μόνο σε μικρές περιοχές που μικραίνουν γρήγορα σε μέγεθος και αριθμό.

Μόνο στο αχανές, άνυδρο και έρημο εσωτερικό της Αυστραλίας ζουν οι ομάδες των ιθαγενών όπως ζούσαν τον περασμένο καιρό. Με μια απ’ αυτές, τη φυλή Πίντουμπι, ήρθε πρόσφατα σ’ επαφή (1957 μ.Χ.) ένας δημοσιογράφος της Μελβούρνης στην Έρημο Γκίμπσον, 600 μίλια δυτικά των Πηγών Άλις. Η έκθεσίς του γι’ αυτούς περιελάμβανε τα εξής: ποτέ προηγουμένως δεν είχαν δη ένα λευκό, ούτε χρήματα ή ψάρια ή αλεύρι· κυνηγούσαν με εξημερωμένα αγριόσκυλα, έτρωγαν τρωκτικά και σαύρες, γύριζαν γυμνοί, δεν είχαν ποτέ λουσθή και μιλούσαν μόνο με χαμηλούς ψιθύρους.

Θα επιθυμούσα να ζούσα εκεί μαζί τους; Μα όχι! Ούτε νοσταλγώ να επιστρέψω στα περασμένα όπως κάποτε συνήθιζα. Βλέπετε, τα τελευταία χρόνια έμαθα πολλά γι’ αυτά που έχει να πη η Γραφή για το άμεσο μέλλον του ανθρωπίνου γένους, για το πώς ολόκληρη η γη πρέπει να μεταμορφωθή σε μια νέα Εδέμ. Τίποτα σαν κι αυτό δεν είχε ποτέ γραφή στη «φαντασία» μας. Αντί για το παρελθόν, τώρα ποθώ αυτό που μας ετοιμάζει το μέλλον κι ελπίζω να έχω μέρος στην καλλιέργεια της γης αυτής της Αυστραλίας, να δω νερά να τρέχουν εκεί όπου τώρα είναι ερημιές, να βρίσκωμαι εδώ, όταν οι πρόγονοί μου επιστρέψουν κατά την ανάστασι, και να μου επιτραπή να προσθέσω στην «ωραία εποχή» τους την ευτυχισμένη πληροφορία για τη βασιλεία του Ιεχωβά, και να τους ενθαρρύνω να συμμετάσχουν μαζί μου για να μεταμορφώσωμε τη γη που πατούμε σ’ ένα παράδεισο.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Μεταχειρίζεται το ραβδί για φωτιά