«Εκ Στόματος Νηπίων»

ΟΤΑΝ ο Ιησούς εισήλθε επί πώλου όνου στην Ιερουσαλήμ την άνοιξι του 33 μ.Χ. για να παρουσιάση τον εαυτό του ως βασιλέα, τα παιδιά στον ναό έκραζαν: «Ωσαννά τω υιώ Δαβίδ!» Αναγνωρίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τη βασιλική ιδιότητα του Ιησού, αυτά τα παιδιά αινούσαν τον Ιεχωβά, Εκείνον που τον είχε προορίσει ως βασιλέα. (Ματθ. 21:15, 16.) Ομοίως, παιδιά μεταξύ των Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα έχουν φέρει αίνο στον Δημιουργό των με τα λόγια των και με τις πράξεις των.

Μία πεντάχρονη στην Ιαπωνία είχε διδαχθή με πίστι από τη μητέρα της για τους σκοπούς του Θεού. Αλλά ο πατέρας της, που δεν είναι Μάρτυς του Ιεχωβά, έστειλε την κόρη του σ’ ένα Βουδδιστικό νηπιαγωγείο. Εκεί αυτό το μικρό κορίτσι αρνήθηκε να λατρεύση τον Βούδδα όταν έμπαινε στην είσοδο και δεν προσκυνούσε το είδωλο. Η δασκάλα την μάλωσε αυστηρά και επίσης προσπάθησε να την εμποδίση να ευχαριστή τον Ιεχωβά στην προσευχή της πριν από το μεσημεριανό της γεύμα κάθε μέρα. Τελικά, η δασκάλα προσπάθησε να την κάνη διά της βίας να συμμετάσχη στη Βουδδιστική εορτή Ταναμπατά, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Έτσι την ερώτησε: «Συμβαίνει αυτό μήπως επειδή η μητέρα σου σού είπε να μην το κάνης;» Η πεντάχρονη απήντησε: «Όχι, αλλά δεν το κάνω γιατί δεν είναι ευάρεστο στον Ιεχωβά Θεό.» Τι θαυμάσια έκφρασις από μια τόση δα μικρούλα!

Ένα οκτάχρονο κορίτσι από τη Βολιβία αναφέρει σχετικά με τον διωγμό από τους συμμαθητάς της: «Μια μέρα στη διάρκεια των μαθημάτων οι συμμαθηταί μου απεφάσισαν να με πάρουν διά της βίας μαζί τους στην τοπική Καθολική εκκλησία για να ιδώ πόσο ωραία ήταν με όλες τις εικόνες της και τη διακόσμησι. Τους είπα ότι ακόμη και αν η εκκλησία είναι ωραία διακοσμημένη με εικόνες, δεν αξίζει τίποτα. Οι εικόνες έχουν μάτια αλλά δεν μπορούν να ιδούν, πόδια αλλά δεν μπορούν να περπατήσουν, αυτιά αλλά δεν μπορούν ν’ ακούσουν και στόμα αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν. Οι συμμαθηταί μου με απείλησαν, λέγοντας: «Όταν πεθάνουμε, θα σε τραβήξωμε από τα πόδια, ώστε να πέσης εξ αιτίας αυτών που λες.» Τους είπα ότι δεν φοβόμουν, αφού η Βίβλος λέγει ότι όταν ένα άτομο πεθαίνη επιστρέφει στο χώμα και δεν γνωρίζει τίποτε.

Όταν το μάθημα τελείωσε, άρχισαν να με χτυπούν και να με ρίχνουν κάτω και, όταν σηκωνόμουν, με έκαναν να σκοντάψω. Με έσυραν στην πόρτα της εκκλησίας. Είχα τρομάξει και προσευχόμουν στον Ιεχωβά. Με άρπαξαν από τα μαλλιά και με έσυραν μέσα στην εκκλησία και μετά είπαν: «Τώρα θα κοιτάξης τις εικόνες μας και θα κάνης ό,τι κάνομε.» Εκείνη τη στιγμή κάποιος ξένος μπήκε μέσα. Οι συμμαθηταί μου έτρεξαν να φύγουν αλλ’ όχι πριν να μπορέσω να σηκωθώ και να φωνάξω ότι ήμουν ακόμη μια Μάρτυς του Ιεχωβά και θα ήμουν πάντοτε.»

Τι έκαμε αυτό το κορίτσι ν’ ανθέξη σε μια τέτοια πίεσι από τους συμμαθητάς της; Η ίδια εξήγησε ότι ήταν η τακτική εβδομαδιαία οικογενειακή Γραφική μελέτη που διεξήγετο από τους γονείς της που ενίσχυσε την πίστι της.

Ότι τα παιδιά μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στο να βοηθήσουν άλλους ν’ αποκτήσουν ακριβή γνώσι της Βιβλικής αληθείας καταδεικνύεται στην περίπτωσι μιας μικρής Καναδέζας. Η μητέρα της άρχισε να μελετά τη Βίβλο με τους Μάρτυρας του Ιεχωβά και ενθαρρύνθηκε να μελετά με την πεντάχρονη κόρη της χρησιμοποιώντας το βιβλίο «Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο.» Αυτό το μικρό κοριτσάκι άρχισε κατόπιν να μιλή στη γκουβερνάντα του γι’ αυτά που μάθαινε. Επί παραδείγματι, της είπε, «Εμείς πάντοτε προσευχόμεθα πριν από τα γεύματα.» Έτσι η γκουβερνάντα άρχισε να προσεύχεται στην Παρθένο Μαρία. Αλλά η πεντάχρονη τη διέκοψε, λέγοντάς της ότι αυτή και η μητέρα της προσεύχονται μόνον στον Ιεχωβά. Μετά το γεύμα επέμεινε να της διαβάση η γκουβερνάντα από το βιβλίο Παράδεισος. Όσο περισσότερο διάβαζε τόσο περισσότερο ενδιαφέρον έδειχνε η νεαρή γκουβερνάντα. Τελικά άρχισε να κάνη ερωτήσεις στη μητέρα του μικρού κοριτσιού. Μετά απ’ αυτό η γκουβερνάντα μίλησε σε μια από τις φίλες της και αυτή με τη σειρά της μίλησε στην οικογένειά της. Αυτό έφερε εκπληκτικά αποτελέσματα. Μέσα σ’ ένα χρόνο, όχι μόνον η μητέρα της πεντάχρονης βαπτίσθηκε ως μια Μάρτυς του Ιεχωβά, αλλά επιπροσθέτως τέσσερα άλλα άτομα έκαμαν αυτό το βήμα στην υπηρεσία του Θεού.

Μικρά παιδιά επίσης συμμετέχουν στη διακήρυξι του αγγέλματος της Βίβλου. Στη Νότιο Αφρική ο τετράχρονος Ιάκωβος συνοδεύει τη μητέρα στην από σπίτι σε σπίτι διακονία. Όταν τον συστήνη, λέγει: «Ως Μάρτυρες του Ιεχωβά διδάσκομε στα παιδιά μας τη Γραφή και επίσης τα εκπαιδεύομε να μιλούν σε άλλους. Θα θέλατε ν’ ακούσετε τι έχει να σας πη;» Ως τώρα όλοι ήσαν πρόθυμοι να τον ακούσουν καθώς αρχίζει να ομιλή στην Αγγλική ή στη γλώσσα των Αφρικανών: «Λέγομαι Ιάκωβος, κάνω ένα Βιβλικό έργο, και λέγω στους ανθρώπους τα αγαθά νέα της Βασιλείας.» Κατόπιν τους δείχνει την πρώτη εικόνα του βιβλίου «Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή,» δίνοντας μια σύντομη εξήγησι.

Πράγματι, τα παιδιά ποτέ δεν είναι πολύ μικρά για να μάθουν για τη Βίβλο και να αινούν τον Ιεχωβά. Πόσο θαυμάσιο είναι, επομένως, για τους γονείς να είναι επιμελείς στο να δίδουν στα παιδιά τους την καλύτερη εκπαίδευσι από τον Λόγο του Θεού!