Τι Σημαίνει το να Είσαι Νοσοκόμος

Όπως το αφηγήθηκε σ’ ένα συντάκτη του «Ξύπνα!»

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στην Ιαμαϊκή των Δυτικών Ινδιών και άρχισα την καριέρα μου ως νοσοκόμος εκεί κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1940 ενώ ήμουν ακόμη νεαρή. Έτσι, είμαι νοσοκόμος επί 24 χρόνια στην Ιαμαϊκή και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Έχω περιποιηθή χιλιάδες ασθενών που είχαν προσβληθή από κάθε σχεδόν αρρώστια που μπορεί να φαντασθή κανείς. Εργάσθηκα σε χειρουργείο, περιποιήθηκα σπασμένα και παραμορφωμένα θύματα ατυχημάτων, παρηγόρησα τους ετοιμοθάνατους και βοήθησα άλλες νοσοκόμες στα καθήκοντά τους. Πολλές φορές γνώρισα τη λύπη και την απογοήτευσι, όπως ακόμη την ικανοποίησι και τη χαρά που είναι κοινές στις νοσοκόμες.

Συχνά με ρωτούσαν: «Γιατί διάλεξες αυτό το επάγγελμα; Εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα να γίνω νοσοκόμος.» Ή μπορεί κανείς ν’ ακούση να λένε: «Πρέπει να έχης γεννηθή νοσοκόμος.» Είναι όμως έτσι;

Μια Δύσκολη Δουλειά

Όπως συμβαίνει και με άλλες εργασίες, χρειάζεται αρκετή μόρφωσις κι εξάσκησις σε μια καλή νοσοκόμο. Ακόμη, χρειάζεται θάρρος και μια πραγματική επιθυμία να βοηθή κανείς τους συνανθρώπους του. Σπουδαία είναι, επίσης, η καλή υγεία, επειδή είναι κανείς εκτεθειμένος σε μεταδοτικές αρρώστιες. Αλλά μια καλή νοσοκόμος πρέπει ιδιαίτερα να δείχνη συμπάθεια στους αρρώστους και πρέπει να δίνη από τον εαυτό της για να ικανοποιήση τις ανάγκες τους.

Είναι, όμως, πιο εύκολο να τα λέη κανείς αυτά παρά να τα κάνη. Διότι μια νοσοκόμος μπορεί επί μέρες κι εβδομάδες να φροντίζη για ανθρώπους που υποφέρουν και πεθαίνουν. Αυτό μπορεί να τη σκληρύνη και να την κάμη αδιάφορη στις ανάγκες των αρρώστων. Αλλ’ αυτό δεν πρέπει να συμβή. Υπάρχουν νοσοκόμες που συγκινούνται βαθειά από τη δυστυχία των αρρώστων.

Θυμάμαι, παραδείγματος χάριν, μια νεαρή ασθενή που είχα πριν από λίγα χρόνια στο Κάρσον Πεκ Μεμόριαλ Χόσπιταλ, που είναι στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Ήταν μια χαριτωμένη γυναίκα μόνο 36 περίπου ετών. Περίπου τρία χρόνια πριν, είχε κάμει αφαίρεσι μαστού λόγω καρκίνου και τώρα εγχειριζόταν πάλι για καρκίνο. Όταν την κοίταζες, δεν καταλάβαινες ότι ήταν άρρωστη. Και όμως το σώμα της ήταν γεμάτο καρκίνο.

Αισθάνθηκα πραγματικά συμπάθεια γι’ αυτήν, διότι επιθυμούσε τόσο να ζήση. Δεν νομίζω ότι δέχθηκε ποτέ το γεγονός ότι θα πέθαινε. Έζησε, όμως, μόνο πέντε εβδομάδες μετά τη δεύτερη εγχείρησι. Ήταν πολύ συγκινητικό όταν ο άνδρας της και η μητέρα της ήλθαν να την επισκεφθούν, διότι γνώριζαν την κατάστασί της. Πραγματικά πληγώνομαι να παρακολουθώ έναν άρρωστο σιγά-σιγά να πεθαίνη, και να βλέπω τη βαθειά θλίψι των συγγενών.

Αυτό που είναι ιδιαίτερα λυπηρό είναι όταν οι άρρωστοι νομίζουν ότι θα ζήσουν και σχεδιάζουν πράγματα για το μέλλον, κι εσύ να ξέρης ότι όλες οι ενδείξεις είναι ότι θα πεθάνουν. Προσπαθείς τότε να κρύψης τα αισθήματά σου—πρέπει να το κάνης μερικές φορές. Κάποτε κάποτε πρέπει γρήγορα να βγω από το δωμάτιο.

Δεν είναι μόνο αυτές οι θλιβερές περιπτώσεις, αλλ’ υπάρχουν μερικές που είναι απογοητευτικές. Θυμάμαι έναν άρρωστο περίπου 50 ετών, στο Σαίντ Τζωνς Επίσκοπαλ Χόσπιταλ του Μπρούκλυν. Δυο εβδομάδες προηγουμένως είχε μια σοβαρή καρδιακή προσβολή. Αλλά τώρα πήγαινε πραγματικά καλύτερα. Ήταν τόσο συμπαθής άνθρωπος· ποτέ δεν παραπονιόταν, και ήταν πάντα συνεργατικός. Όλοι στον όροφο τον αγαπούσαν.

Εκείνο το πρωινό τον ξύρισα, του έκαμα το μπάνιο του και καθόταν στο κρεββάτι τρώγοντας. Φαινόταν πολύ καλά. Ο γιατρός ήλθε, τον εξέτασε και του είπε ότι πήγαινε περίφημα. Αλλά τελείως ξαφνικά φώναξε. Αμέσως έσκυψα πάνω του και ρώτησα, «Τι συμβαίνει;» Ό,τι μπόρεσε να ψιθυρίση ήταν «Δεσποινίς Β———.» Κι έπεσε πίσω αναίσθητος.

Όλα αυτά συνέβησαν απροειδοποίητα. Μέσα σε δευτερόλεπτα του εφήρμοσαν τη συσκευή οξυγόνου για να τον αναζωογονήσουν. Μα ήταν ανώφελο· είχε πεθάνει. Είχα εργασθή πολύ σκληρά για να τον περιποιηθώ, κι ήμουν σίγουρη ότι θα γινόταν καλά. Πραγματικά ένοιωσα την απώλεια. Κι αμέσως έπειτα έφτασε η γυναίκα του, κι έπρεπε να την παρηγορήσω. Αυτό σημαίνει το να είσαι νοσοκόμος· κι ένα μέρος του δεν είναι εύκολο να το κάμης.

Ικανοποίησις και Χαρές

Αλλ’ από την άλλη μεριά, η νοσοκόμος μπορεί να νοιώση πραγματική ικανοποίησι· στη δουλειά της περιλαμβάνεται η ευκαιρία να βοηθήση ανθρώπους, να τους ανακουφίση κάπως. Γιατί κανείς αναλαμβάνει αυτό το επάγγελμα; Ίσως για να βοηθήση ανθρώπους, να τους ανακουφίση λίγο περισσότερο στην αρρώστια τους ή στα τελευταία τους. Έτσι το αισθανόμουν πάντα εγώ.

Η δουλειά της νοσοκόμου περιλαμβάνει ακόμη στιγμές αγαλλιάσεως και χαράς, ιδιαίτερα όταν ο άρρωστος σώζεται από βέβαιο θάνατο. Θυμάμαι μια περίπτωσι αμέσως μόλις άρχισα να εργάζωμαι στην Ιαμαϊκή. Εργαζόμουν στο νοσοκομείο του Μοντέγκο Μπέυ όταν ένας ράφτης τραυματίσθηκε σοβαρά. Φαίνεται ότι μια πόρτα είχε κλείσει και του βύθισε βαθειά μέσα στο στήθος μια μακρυά βελόνα ραψίματος που είχε στο πουκάμισό του.

Όταν τον έφεραν στο νοσοκομείο αγωνιζόταν ν’ αναπνεύση. Γρήγορα του έκαμαν ακτινογραφία. Αυτή απεκάλυψε ότι η μύτη της βελόνας ακουμπούσε στην καρδιά αλλά δεν την τρύπησε. Αμέσως άρχισε η εγχείρησις. Μια τομή έγινε και μπόρεσα να δω την εκτεθειμένη καρδιά. Η βελόνα βγήκε κι ο άνθρωπος έζησε. Πραγματικά μ’ ενθουσίασε ότι έλαβα μέρος στην εγχείρησι που έσωσε τη ζωή του! Από τότε είχα αυτή τη χαρά πολλές φορές.

Σε μια άλλη περίπτωσι εργαζόμουν στο χειρουργείο του ίδιου νοσοκομείου. Δυο αγόρια, περίπου 10 ετών το καθένα, πήγαιναν στο σχολείο όταν τα χτύπησε ένα φορτηγό και τα πέταξε σ’ ένα σωρό από χώμα. Η θωρακική κοιλότης του ενός άνοιξε κι άφησε εκτεθειμένους τους πνεύμονες και την καρδιά· το άλλο παιδί είχε τραυματισθή σοβαρά στο πόδι.

Περίμενα στο χειρουργείο όταν τα έφεραν οι τραυματιοφορείς. Μόλις έφθασαν, άρχισα να κόβω τα ρούχα τους από τα τραύματα. Φοβήθηκα όταν είδα την εκτεθειμένη καρδιά του αγοριού να πάλλη! Δεν καταλάβαινα πώς μπορούσε να ζη. Μα αμέσως οι γιατροί άρχισαν την εγχείρησι που κράτησε μια ώρα. Καθάρισαν τη θωρακική κοιλότητα, έρραψαν τα εσωτερικά σχισίματα, γέμισαν την κοιλότητα με αντιβιοτικά κι έκλεισαν το ογκώδες τραύμα. Επί μήνες περιποιήθηκα το παιδί. Και γιατρεύθηκε τελείως.

Ευγνωμοσύνη των Αρρώστων

Είναι βέβαια μια ενθάρρυνσις όταν οι ασθενείς που έχουν θεραπευθή λέγουν: «Έσωσες τη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ!» Όλα αυτά τα χρόνια, πολλοί μου το είπαν αυτό. Αυτό μας βοηθεί να βλέπωμε ότι η δουλειά μας, παρά τις δυσκολίες, αξίζει πολλά.

Πολλοί πρώην ασθενείς βρίσκονται σ’ επαφή μαζί μου. Μια Εβραία κυρία, παραδείγματος χάριν, δεν παραλείπει ποτέ να μου γράφη όταν πηγαίνη για διακοπές. Ήταν πραγματικά μια δύσκολη ασθενής. Σε δυο εβδομάδες άλλαξε 18 νοσοκόμες! Κανένας δεν έμεινε μαζί της εκτός από μένα. Νομίζω ότι μπορεί κανείς να είναι σταθερός, αλλά και ευγενής με τους αρρώστους, και συνήθως ανταποκρίνονται.

Πραγματικά συμπαθώ τους ασθενείς μου. Γι’ αυτό μ’ αρέσει να κάθωμαι πλάι τους· διαθέτω τον εαυτό μου για να κάμω τους άλλους να νοιώσουν ότι αξίζει να ζουν. Δεν εκδηλώνουν βέβαια όλοι ευγνωμοσύνη, αλλά γνωρίζω ότι οι άνθρωποι εκτιμούν την κατανόησι και την ευγένεια, ιδίως όταν είναι άρρωστοι.

Η μητέρα μου μού είπε κάποτε ότι όταν βρισκόταν σ’ ένα λεωφορείο στην Ιαμαϊκή, άκουσε δυο γυναίκες να συζητούν για μια νοσοκόμο. Έλεγαν πόσο ευγενική ήταν μαζί τους όταν βρίσκονταν στο νοσοκομείο και τι είχε κάμει γι’ αυτές. Και τότε η μια ανέφερε το όνομα της νοσοκόμου—το δικό μου. Η μητέρα μου εξεπλάγη τόσο που γύρισε και είπε: «Αυτή είναι η κόρη μου!»

Η Απόφασίς μου να Γίνω Νοσοκόμος

Το πώς ενδιαφέρθηκα να γίνω νοσοκόμος είναι μάλλον ασυνήθιστο. Όταν ήμουν σε διακοπές στο Μοντέγκο Μπέυ πήγα με μια φίλη μου στο νοσοκομείο να επισκεφθώ ένα κορίτσι που είχε κάμει εγχείρησι σκωληκοειδίτιδος. Ήταν ένα ωραίο μέρος με θέα στην παραλία. Είπα στο κορίτσι ότι αν επρόκειτο να εγχειρισθώ θα ήθελα να έλθω σ’ αυτό το νοσοκομείο και να έχω το ίδιο κρεββάτι.

Αυτό συνέβη μια Κυριακή. Και το επόμενο Σάββατο με πήγαν εκεί οι πρώτες βοήθειες. Και πήρα το ίδιο κρεββάτι, στο ίδιο δωμάτιο κι εγχειρίσθηκα από τον ίδιο γιατρό για το ίδιο πράγμα, αφαίρεσι της σκωληκοειδούς αποφύσεως.

Όταν ήμουν ξαπλωμένη εκεί σε ανάρρωσι, μου ήρθε η σκέψι ότι το να γίνω νοσοκόμος θα ήταν ένα ενδιαφέρον επάγγελμα. Σκέφθηκα, «Έχω τέλεια άγνοια του φυσικού μου σώματος, της ανατομίας μου.» Ήθελα να ξέρω περισσότερα για το πώς εργάζεται το σώμα κι έτσι αποφάσισα να γίνω νοσοκόμος.

Εκπαίδευσις Νοσοκόμου

Αμέσως μόλις τελείωσα το γυμνάσιο έκαμα αίτησι για εκπαίδευσι νοσοκόμου. Μπορούσαμε να διαλέξωμε μερικά μέρη για την εκπαίδευσί μας, έτσι διάλεξα το ωραίο νοσοκομείο του Μοντέγκο Μπέυ κι έγινα δεκτή εκεί.

Η εκπαίδευσίς μου αποτελείτο κυρίως από πρακτική εξάσκησι. Αρχίσαμε να εργαζώμεθα στα τμήματα του νοσοκομείου την πρώτη εβδομάδα που φθάσαμε. Λεγόμαστε δόκιμες. Για να μας ξεχωρίζουν από τις τακτικές νοσοκόμες που φορούσαν κάτασπρα, εμείς είχαμε μπλε στολή με άσπρη ποδιά και μαύρες κάλτσες.

Έπρεπε να πιάνωμε δουλειά στο νοσοκομείο στις 6 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα—με λίγη διακοπή κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τα βράδυα μελετούσαμε. Αλλά εκτός από δυο ή τρεις ώρες διδασκαλίας, οι ημέρες μας αφιερώνονταν σε πρακτική εξάσκησι.

Πεπειραμένες νοσοκόμες μάς έμαθαν πώς να κάνωμε στους αρρώστους μπάνιο, κλύσμα και ενέσεις, ν’ αλλάζωμε σεντόνια, να παίρνωμε την πίεσι του αίματος κτλ· και τότε κάτω από το προσεκτικό τους βλέμμα κάναμε αυτά τα καθήκοντα μόνες μας. Ακόμη μάθαμε πράγματα που μόνο σε γιατρούς επιτρέπεται να κάνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επί παραδείγματι, όταν κάποιος έκοβε πολύ το χέρι ή το πόδι του, δεν καλούσαμε γιατρό γι’ αυτό, αλλά ράβαμε το τραύμα οι ίδιες. Μόνο όταν ήταν ένα μεγάλο τραύμα, ή πολύ σοβαρό, θα χρειαζόταν γιατρός.

Σήμερα, όμως, τα κορίτσια που εκπαιδεύονται για νοσοκόμες σε μερικά μέρη μαθαίνουν τη νοσοκομειακή μόνο από βιβλία· μαθαίνουν τη θεωρία, αλλά συχνά έχουν πολύ λίγη πρακτική εξάσκησι. Μερικές διπλωματούχες νοσοκόμες που έχω δει δεν ήξεραν ακόμη και μια ένεσι να κάμουν. Μια νοσοκόμος κολλεγίου, αν και ήξερε να πη λεπτομέρειες για οκτώ διαφορετικούς υποκλυσμούς, παραδέχθηκε ότι δεν είχε κάμει ούτε ένα κλύσμα.

Δοκιμασίες και Πιέσεις

Υπάρχει μεγάλη διαφορά το να διαβάση κανείς για τη νοσηλεία από ένα βιβλίο από το να την εφαρμόση στην πράξι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν τη δεύτερη εβδομάδα της μαθητείας μου μια νοσοκόμος μού είπε να βάλω τη μασέλα σε μια γυναίκα που μόλις είχε πεθάνει. Νόμισα πως θα πέθαινα. Άρχισα να κλαίω. Αλλ’ η νοσοκόμος με ανάγκασε να το κάμω.

Η παρακολούθησις της πρώτης μας νεκροψίας ήταν κάτι φρικτό. Όλες ήμαστε άρρωστες εκείνη τη νύχτα. Δεν μπόρεσα ούτε να φάω ούτε να κοιμηθώ. Η εικόνα των εσωτερικών οργάνων που τα κρατούσε ο γιατρός ψηλά για να τ’ αναγνωρίσωμε ήταν ζωντανή στο μυαλό μου! Αλλά ήθελα να μάθω ανατομία και μπορώ να πω ότι έμαθα.

Για το δεύτερο έτος της εκπαιδεύσεώς μου μεταφέρθηκα στο γενικό δημόσιο νοσοκομείο του Κίνγκστον, στην πρωτεύουσα. Εκεί εργάσθηκα στο τμήμα των ασθενών με τροπικές ασθένειες, ιδίως με τύφο. Το τρίτο και τελευταίο έτος της εκπαιδεύσεώς μας πέρασε γρήγορα. Τώρα, αν επρόκειτο ν’ αναγνωρισθούμε ως επαγγελματίες νοσοκόμες εξηρτάτο από την επιτυχία μας στις τελικές εξετάσεις. Σε μια εξέτασι έπρεπε να καθήσωμε εμπρός σε μια ομάδα γιατρών και ν’ απαντήσωμε σε ό,τι ερώτησι έκαναν. Επίσης, ως πρακτική εξέτασι, έπρεπε να ελέγξω το ζάχαρο σε ούρα, ενώ παρακολουθούσαν οι γιατροί! Ήμουν τόσο νευρική, που τα χέρια μου έτρεμαν, αλλά πέρασα. Και τώρα ήμουν μια επαγγελματίας ή αναγνωρισμένη νοσοκόμος.

Εκπαίδευσις Μαίας

Προτού εργασθώ όμως ως επαγγελματίας νοσοκόμος, παρακολούθησα μια εξάμηνη εκπαίδευσι μαιευτικής στο Βικτώρια Τζούμπιλη Χόσπιταλ του Κίνγκστον. Έπρεπε να ξεγεννήσωμε τουλάχιστον σαράντα μωρά και να περάσωμε ένα δύσκολο διαγωνισμό πριν αποκτήσωμε τα προσόντα μιας αδειούχου μαίας.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη γέννα. Ήταν τρομερό! Κατάλαβα ότι θα ξεγεννούσα δυο ζωντανά δίδυμα, αλλ’ αυτά ήσαν μαλακά. Βγήκαν στα χέρια μου—νεκρά. Κόντεψα να πεθάνω από το φόβο μου!

Στην εκπαίδευσί μας διδαχθήκαμε να χειριζώμεθα όλα τα είδη των ανωμάλων τοκετών. Επί παραδείγματι, αντί να έρχεται με το κεφάλι πρώτα, όπως είναι κανονικό, ένα μωρό μπορεί να έρχεται με τα πόδια, με τον ώμο ή καμμιά φορά με άλλη γωνία. Μάθαμε πώς να ξεγεννούμε τέτοια μωρά, κι από τότε ξεγέννησα πολλά τέτοια επιτυχώς, χωρίς περιπλοκές. Επίσης, μερικές φορές ο ομφάλιος λώρος τυλίγεται στο λαιμό του μωρού, και διδαχθήκαμε τι να κάνωμε όταν αυτό συμβαίνη.

Ιδιαιτέρως όμως μάθαμε πώς να μανουβράρουμε το παιδί κατά τη γέννα, ώστε να μη σχισθή η μητέρα. Πολλοί γιατροί συνηθίζουν να σχίζουν τη μητέρα, να βγάλουν το παιδί και να ράβουν την τομή. Κάνουν αυτή την επέμβασι, που λέγεται αιδοιοτομία, διότι είναι ευκολώτερη. Αλλά μια πεπειραμένη μαία μπορεί, σχεδόν σ’ όλες τις περιπτώσεις, να ξεγεννήση ένα παιδί χωρίς να κάμη αυτή την τομή για να διευρύνη το άνοιγμα της μητέρας. Στις εκατοντάδες των παιδιών που ξεγέννησα, μπορώ να μετρήσω στα δάκτυλα του ενός χεριού τις αιδοιοτομίες που χρειάσθηκε να κάμω.

Για αρκετά χρόνια εργάσθηκα στην Ιαμαϊκή ως μαία, εκπαιδεύοντας νοσοκόμες και κάνοντας άλλες νοσοκομειακές εργασίες. Κατόπιν, το 1958 πήγα στη Νέα Υόρκη.

Έλλειψις Προσοχής και Φροντίδος

Εδώ και τρία χρόνια, όταν άρχισα κλινική εργασία, νοσήλευα τους ασθενείς στους θαλάμους σε νοσοκομεία του Μπρούκλυν. Είναι αλήθεια ότι ο καθένας μπορεί να κάμη λάθος, αλλά μερικές φορές τρόμαξα από την έλλειψι προσοχής και φροντίδος εκ μέρους γιατρών και νοσοκόμων. Γνωρίζω πολλές περιπτώσεις όπου είχαν αφήσει μέσα σε εγχειρισμένους ασθενείς εργαλεία ή πετσέτες.

Π.χ., πριν από πέντε ή έξη χρόνια περιποιούμουν μια ασθενή στο Μπρούκλυν. Όταν επέστρεψε στο σπίτι από το νοσοκομείο ύστερ’ από μια υπογάστριο εγχείρησι παραπονιούνταν ότι ησθάνετο σοβαρούς πόνους. Ο σύζυγός της εθύμωσε μαζί της και της έλεγε ότι ήταν καλά, αλλ’ αυτή εξακολουθούσε να παραπονιέται. Έτσι την έφεραν πάλι στο νοσοκομείο και την ακτινογράφησαν. Μέσα της βρήκαν την τσιμπίδα του γιατρού.

Μερικοί γιατροί, μου φαίνεται, είναι πραγματικά απρόσεκτοι ή αμελείς. Επί παραδείγματι. Υποτίθεται ότι πρέπει να κάμουν διάφορες δοκιμές επάνω σ’ ένα ασθενή πριν από την εγχείρησι. Αλλά γνωρίζω περιπτώσεις που απέτυχαν να το κάμουν αυτό, με σοβαρές συνέπειες.

Μια ασθενής που νοσήλευσα σ’ ένα νοσοκομείο του Μπρούκλυν είχε πέσει και σπάσει τον αγκώνα της. Αυτό ήταν όλο. Την έβαλαν στο χειρουργείο για να τον φτιάξουν. Αφού την ύπνωσαν έπαθε καρδιακή κρίσι—η καρδιά της άρχισε να σταματά—κι έτσι χρειάσθηκε να της κάμουν εγχείρησι ανοικτής καρδιάς. Πέθανε ύστερα από μερικές μέρες χωρίς να επανακτήση τις αισθήσεις της. Αλλ’ αν είχαν γίνει οι εξετάσεις, θα γνώριζαν την καρδιακή της κατάστασι και θα είχαν πάρει προφυλάξεις.

Πράγματα σαν κι αυτό συμβαίνουν συχνότερα απ’ ό,τι κανείς νομίζει. Το ξέρω διότι τα έχω δει να συμβαίνουν, όπως τα έχουν δει και φίλες μου που εργάζονται σε νοσοκομεία της Νέας Υόρκης. Είναι λυπηρό να λέγεται, αλλ’ υπάρχουν πολλοί γιατροί και νοσοκόμες σήμερα που δεν ενδιαφέρονται για το καλό του αρρώστου. Μάλλον ενδιαφέρονται για τα χρήματα που βγάζουν—για το μισθό τους.

Πολλές φορές όταν αντικατέστησα νοσοκόμες επέστησα την προσοχή τους σε ποια κατάστασι άφησαν ένα ασθενή. Ο άρρωστος δεν είχε αναπαυτική στάσι· η νοσοκόμος δεν είχε αλλάξει το κρεββάτι του, δεν τον σήκωσε για μερικές ασκήσεις, δεν του έκανε μπάνιο κλπ. Αυτό που έκαναν ήταν να του σκουπίσουν το πρόσωπο μ’ ένα υγρό πανί. Κι αυτός δεν είναι ο τρόπος της νοσηλείας!

Τα τελευταία χρόνια με πείραξε το στομάχι μου βλέποντας την αμέλεια των νοσοκόμων που είμαι πεπεισμένη ότι έχει οδηγήσει στο θάνατο ασθενείς, που αλλιώς θα μπορούσε να είχαν ζήσει. Έχω δει ασθενείς να αισθάνωνται δυσφορία και να χτυπούν και να ξαναχτυπούν το κουδούνι τους. Αλλ’ οι νοσοκόμες κάθονταν στα γραφεία τους και δεν απαντούσαν. Φαίνεται ότι το μόνο που τις ενδιέφερε ήταν το κάπνισμα και η προσωπική τους άνεσις.

Αυτό βέβαια δεν γίνεται σ’ όλα το νοσοκομεία. Ούτε όλοι οι γιατροί και οι νοσοκόμες είναι τέτοιοι. Πράγματι, νομίζω ότι οι περισσότεροι δεν είναι τέτοιοι. Αλλ’ οπωσδήποτε υπάρχει μια τάσις για το ατομικό συμφέρον μάλλον παρά για το συμφέρον του ασθενούς, κι έχω ακούσει ότι κι άλλοι γιατροί και νοσοκόμες εκφράζουν φόβο γι’ αυτό.

Έκτρωσις και Μεταγγίσεις Αίματος

Πιστεύω ότι πολλοί φόνοι αγέννητων μωρών στα νοσοκομεία της Νέας Υόρκης είναι ένα άλλο παράδειγμα της χειροτερεύσεως που παρατηρείται σήμερα. Αυτό που συμβαίνει είναι τόσο βδελυρό ώστε μερικά νοσοκομεία έχουν δυσκολίες να βρουν νοσοκόμες για να εργασθούν στις κλινικές εκτρώσεων.

Ο νέος νόμος περί αμβλώσεων της Νέας Υόρκης επιτρέπει την έκτρωσι μέχρι την 24η εβδομάδα μετά τη σύλληψι, οπότε το έμβρυο εύκολα αναγνωρίζεται ως ανθρώπινο πλάσμα με συγκεκριμένα μέλη. Μερικά έμβρυα έζησαν και μετά την άμβλωσι! Αλλά οι νοσοκόμες πρέπει να τ’ αφήνουν να πεθάνουν. Μια ανεγνωρισμένη νοσοκόμος έγραψε κάτι πολύ ενδιαφέρον γι’ αυτό το ζήτημα σ’ ένα νοσηλευτικό περιοδικό. Είπε τα εξής:

«Αφήνοντας την ηθική άποψι, ένα αγέννητο παιδί σήμερα θεωρείται απ ό το νόμο ως πρόσωπο: έχει δικαίωμα κληρονομιάς, ποινικής διώξεως για βλάβες προ της γεννήσεως . . . Έτσι, μια γυναίκα δεν έχει δικαίωμα μεγαλύτερο για να σκοτώση το αγέννητο παιδί της, απ’ όσο έχει να το χτυπά, να το κακομεταχειρίζεται ή να το σκοτώση μετά τη γέννησι.»—Αμέρικαν Τζόρναλ οφ Νέρσιγκ, Δεκέμβριος 1970.

Στην κλινική που εργάζομαι δεκάδες κοριτσιών έρχονται για άμβλωσι κάθε εβδομάδα. Μερικές έχουν κάμει δυο αμβλώσεις μέσα σε μερικούς μήνες! Νομίζω ότι πρέπει κυρίως να κατηγορήσω τους γιατρούς, διότι αυτοί μπορούν ν’ αρνηθούν την υπηρεσία τους σ’ αυτά τα κορίτσια. Είναι όμως μια επιχείρησις ανθηρή και νομίζω ότι οι γιατροί ενδιαφέρονται κυρίως για το χρήμα. Προσωπικά, εγώ δεν έχω καμμιά σχέσι με τις εκτρώσεις· ούτε ακόμη και γραφική εργασία σχετική μ’ αυτές. Η συνείδησίς μου δεν θα το επέτρεπε.

Μια όμοια στάσι παίρνω και για τις μεταγγίσεις αίματος. Έχω δει ασθενείς να πεθαίνουν από ηπατίτιδα από το αίμα που πήραν. Μερικοί δεν θεραπεύθηκαν ποτέ. Άλλοι ασθενείς πέθαναν από κυκλοφοριακή συμφόρησι και άλλες παρενέργειες της μεταγγίσεως. Έτσι, αντί να σώζη τη ζωή, γνωρίζω ότι η μετάγγισις είναι θανατηφόρος. Μερικοί γιατροί που γνωρίζω αρχίζουν να χρησιμοποιούν το αίμα όλο και λιγώτερο. Πραγματικά πιστεύω ότι θα συμβάλη στη φυσική και πνευματική υγεία του ανθρώπου η υπακοή στην εντολή του Θεού ‘απέχετε από αίματος.’—Πράξ. 15:28, 29.

Τι με Βοήθησε να Εκτιμήσω την Εργασία της Νοσοκόμου

Έμαθα πολλά από την εργασία μου. Διότι με βοήθησε να εκτιμήσω πόσο θαυμάσια καμωμένο είναι το φυσικό σώμα. Είναι το έργο των χειρών του Μεγάλου Δημιουργού. Κάτι συνέβη μόλις άρχισα την καριέρα μου που πραγματικά με βοήθησε να το σκεφθώ αυτό.

Εργαζόμουν μια νύχτα στο χειρουργείο στην Ιαμαϊκη, όταν τρομαγμένοι γονείς έφεραν ένα κοριτσάκι. Είχε καταπιή ένα κέρμα που κόλλησε στον λάρυγγά του. Η ακτινογραφία έδειξε ότι σχηματιζόταν βλέννα γύρω του, κι εφόσον δεν μπορούσε να βγη από το στόμα, χρειαζόταν άμεση εγχείρησις. Αλλά μόλις αρχίσαμε κόπηκε το ρεύμα. Κι εγώ κρατούσα ένα φακό, ο γιατρός συνέχιζε αυτή τη λεπτή επέμβασι.

Καθώς κοίταζα, δεν μπορούσα παρά να θαυμάζω. Θυμάμαι ότι σκέφθηκα, ‘Κοίτα αυτά τα δάχτυλα. Είναι τόσο επιδέξια! Πόσο θα έπρεπε να φοβούμεθα τον Θεό!’ Χάρις στα θεόδοτα δάκτυλα, το κοριτσάκι σώθηκε.

Αλλά συχνά ό,τι και να κάνουν οι γιατροί ή οι νοσοκόμες δεν σώζεται ο ασθενής. Γνώρισα πολλές φορές αυτό το απελπιστικό αίσθημα ότι ο θάνατος ζητούσε άλλο ένα θύμα. Συχνά αναρωτήθηκα, ‘Γιατί να υποφέρουν και να πεθαίνουν οι άνθρωποι; Είναι πράγματι σκοπός του Θεού να πεθαίνουν μ’ αυτόν τον τρόπο;’

Είμαι τόσο ευτυχής που παρακινήθηκα να βρω την απάντησι και που βοηθήθηκα να εκτιμήσω τον μεγαλειώδη σκοπό του Θεού να ιδρύση ένα νέο σύστημα πραγμάτων, στο οποίο «ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.» (Αποκάλ. 21:3, 4) Ως νοσοκόμος, ιδιαίτερα προσμένω την εκπλήρωσι αυτής της υποσχέσεως.